यस्य गुरुवचनस्य प्रतीतिः नास्ति सः तृणतृणभक्षणस्य क्षीरवत् अमृतप्रदातुः पशुतः दूरं नीचः भवति।
हिन्दुपौराणिककथानुसारं गोमयम्, गोमूत्रं च पवित्रं मन्यते किन्तु शापितं मानवशरीरं अमृत-सदृशं भोजनं खादति, परितः मलिनतां प्रसारयति च।
ये सत्यगुरुस्य ज्ञानप्रवचनानाम् समर्थनं गृहीत्वा स्वजीवने एतानि अभ्यासयन्ति ते उत्तमाः साधुः सन्ति। प्रत्युत ये सच्चिगुरुशिक्षाभ्यां लज्जन्ते ते नीचाः, दुष्टाः, मूर्खाः च भवन्ति।
तस्य नामध्यानात् एव तादृशाः साधवः अमृतसदृशस्य नामस्य फव्वारा भवन्ति । गुरुवचनविहीनाः मायामग्नाः विषसर्प इव भयङ्कराः विषपूर्णाः। (२०१) ९.