Agus do cuireadh deireadh leis na fir óga gaisgiúla go léir.(108)
Na capaill go léir, na cinn ó Sindh, an Arabia agus an Iaráic,
A bhí an-tapa, díothaíodh iad.(109)
Do marbhuigheadh a lán daoine cróga leó-chroidhe,
A léirigh, tráth an ghátair, misneach eisceachtúil.(110)
Tháinig dá scamaill (de throdaithe) roaring,
D'eitil a ngníomh fola chuig na spéartha is airde.(111)
Ardaíodh lí is caoin sna páirceanna,
Agus do shaothraíodh an talamh le crúba na n-each.(112)
Ag eitilt mar ghaoth, bhí na crúba cruach ag na capaill,
A rinne cuma ar an domhan mar chúl liopard.(113)
Idir an dá linn d’ól lampa na cruinne an fíon ón bpáirc (luí na gréine),
Agus bhronn sé an choróin ar cheann an dearthár (gealach).(114)
Nuair a tháinig an ghrian ar an gceathrú lá saor in aisce,.
Agus radaigh sé a gathanna órga,(115)
Ansin, ag greadadh suas a leoin,
Thóg siad bogha an Yaman agus sciath siad a n-aghaidh.(116)
Chomhshamhlaigh siad a gcéadfaí, agus shéid an fearg don troid,
Agus d'éirigh siad thar a bheith feirge.(117)
Ar an gceathrú lá, maraíodh deich míle eilifint,
Agus do marbhadh dhá mhíle dhéag each éadtroma.(118)
Leachtaíodh trí chéad míle cos-shaighdiúir,
Cé a bhí cosúil leis na leoin agus an-chumasach.(119)
Do briseadh cheithre míle carbad,
Agus do marbhadh iomad marthanóir na leoin freisin.(120)
Marbadh ceithre each do Subhat Singh, .i.
Thriall an dara saighead trí chloigeann a thiománaí carbad.(121)
Bhuail an tríú saighead os cionn a mhala,
Agus mhothaigh sé mar go raibh nathair éigean as taisce.(122)
Nuair a bhuail an ceathrú saighead, chaill sé a chonaic go léir,
Theith a dhiongbháilteacht agus rinne sé dearmad ar a chiall don chirt.(123)
Mar a chuaigh an ceathrú saighead isteach in aice lena phíobán gaoithe,
Agus bhí sé tar éis titim ar an talamh.(124)
Ba léir go raibh an fear beagnach marbh,
Mar a thit sé anuas mar leon míbhriste.(125)
Chuaidh sí amach as a carbad, agus chuaidh sí síos ar an talamh,
Bhí cuma an-íogair uirthi ach go seasta.(126)
Bhí cupán uisce ina láimh aici,
Agus gliodar chun druidim chuige (Subhat Singh).(127)
Labhair sí, 'Ó, is tusa fear aisteach an Ríchíosa,,
'Cén fáth a bhfuil tú ag lumber sa deannach mharcaíochta fola?(128)
‘Tá mise mar an gcéanna, do shaol is do ghrá, agus tusa i dtús d’óige,
‘Faoi láthair, táim tagtha chun radharc a fháil ort.’ (129)
Dúirt (sé), 'Ó, tá tú cineálta croí,
‘Cén fáth ar tháinig tú go dtí an áit seo lán de chraic?’ (130)
(Sí,) 'Dá mbeifeá marbh thiocfadh liom do chorp a ghlacadh.,
‘Ach, mar atá tú fós beo, ba mhaith liom buíochas a ghabháil leis an Uilechumhachtach.’(131)
Ghlac sé í le cainnt bhog-bhog,