ਗ਼ਜ਼ਲਾਂ ਭਾਈ ਨੰਦ ਲਾਲ ਜੀ
ਅੰਗ - 64
ਰੁਬਾਈਆਣ ।
ਹਰ ਕਸ ਜ਼ਿ ਸ਼ੌਕਿ ਤੂ ਕਦਮ ਅਜ਼ ਸਰ ਸਾਖ਼ਤ ।
ਤੇਰੇ ਸ਼ੌਕ ਕਾਰਣ ਹਰ ਇੱਕ ਸਿਰ ਦੇ ਪੈਰੀਂ ਤੁਰਿਆ,
ਬਰ ਨਹੁ ਤਬਕ ਚਰਖ਼ਿ ਅਲਮ ਸਰ ਅਫ਼ਰਾਖ਼ਤ ।
ਅਤੇ ਉਸ ਨੇ ਨੌਵਾਣ ਅਸਮਾਨਾਣ ਤੇ ਆਪਣਾ ਝੰਡਾ ਗਡ ਲਿਆ,
ਸ਼ੁਦ ਆਮਦਨਸ਼ ਮੁਬਾਰਿਕ ਰਫ਼ਤਨ ਹਮ ।
ਉਸ ਦਾ ਆਉਣਾ ਵੀ ਮੁਬਾਰਕ ਹੋਇਆ ਤੇ ਜਾਨਾ ਵੀ ਸੁਭਾਗਾ,
ਗੋਯਾ ਆਣ ਕਸ ਕਿ ਰਾਹਿ ਹੱਕ ਰਾ ਬਿਸ਼ਨਾਖ਼ਤ ।੧।
ਗੋਯਾ, ਜਿਸ ਨੇ ਰੱਬ ਦੇ ਰਾਹ ਨੂੰ ਪਹਿਚਾਨ ਲਿਆ ।
ਕੂਰ ਅਸਤ ਹਰ ਆਣ ਦੀਦਾ ਕਿ ਹੱਕ ਰਾ ਨਭਸ਼ਨਾਖ਼ਤ ।
ਹਰ ਉਹ ਅੱਖ ਜਿਸ ਨੇ ਰੱਬ ਨੂੰ ਨਾ ਪਛਾਣਿਆ, ਮਾਨੋ ਅੰਨ੍ਹੀ ਹੈ,
ਈਣ ਉਮਰਿ ਗਿਰਾਣ ਮਾਯਾ ਬ-ਗ਼ਫ਼ਲਤ ਦਰਬਾਖ਼ਤ ।
ਉਸ ਨੇ ਇਸ ਕੀਮਤੀ ਆਯੂ ਨੂੰ ਅਣਗਹਿਲੀ ਵਿਚ ਹੀ ਗਵਾ ਦਿੱਤਾ,
ਊ ਗਿਰੀਆਣ ਕੁਨਾਣ ਆਮਦ ਬ-ਹਸਰਤ ਮੁਰਦ ।
ਉਹ ਰੋਣਦਾ ਹੋਇਆ ਆਇਆ ਅਤੇ ਸਧਰਾਣ ਆਪਣੇ ਨਾਲ ਲਈ ਮਰ ਗਿਆ,
ਅਫ਼ਸੋਸ ਦਰੀਣ ਆਮਦ ਸ਼ੁਦ ਕਾਰੇ ਨਭਸਾਖ਼ਤ ।੨।
ਅਫਸੋਸ, ਕਿ ਉਸ ਨੇ ਇਸ ਆਉਣ ਜਾਣ ਵਿਚ ਆਪਣਾ ਕੁਝ ਨ ਸਵਾਰਿਆ ।
ਈਣ ਚਸ਼ਮਿ ਤੂ ਖ਼ਾਨਾ ਦਾਰਿ ਜਾਨਾਨਸਤ ।
ਇਹ ਤੇਰੀ ਅੱਖ ਸੱਜਨ ਪਿਆਰੇ ਦਾ ਘਰ ਹੈ,
ਈਣ ਤਖ਼ਤਿ ਵਜੂਦਿ ਮਸਨਦਿ ਸੁਲਤਾਨਸਤ ।
ਇਹ ਹਸਤੀ ਦਾ ਤਖਤ ਸੱਚੇ ਪਾਤਿਸ਼ਾਹ ਦਾ ਸੰਘਾਸਨ ਹੈ,
ਹਰ ਬੂਅਲਹਵਸੇ ਬਸੂਇ ਊ ਰਾਹ ਨ ਬੁਰਦ ।
ਹਿਰਸਾਣ ਹਵਸਾਣ ਦਾ ਹਰ ਬੰਦਾ ਉਸ ਰੱਬ ਤਕ ਨਹੀਣ ਪਹੁੰਚ ਸਕਦਾ,
ਕਿ ਈਣ ਰਾਹ ਤਅੱਲਕਿ ਮੰਜ਼ਲਿ ਮਰਦਾਨਸਤ ।੩।
ਕਿਉਣਕਿ ਇਹ ਰਸਤਾ ਤਾਣ ਰੱਬ ਦੇ ਸੂਰਮੇ ਭਗਤਾਣ ਦਾ ਹੈ ।
ਹਰ ਦਿਲ ਕਿ ਬਰਾਹਿ ਰਾਸਤ ਜਾਨਾਣ ਸ਼ੁਦਾ ਅਸਤ ।
ਹਰ ਉਹ ਦਿਲ ਜਿਹੜਾ ਸਿੱਧਾ ਹੀ ਪ੍ਰੀਤਮ ਬਣ ਗਿਆ,
ਤਹਿਕੀਕ ਬਿਦਾਣ ਕਿ ਐਨਿ ਜਾਨਾਣ ਸ਼ੁਦਾ ਅਸਤ ।
ਯਕੀਨ ਜਾਣੋ ਕਿ ਉਹ ਬਿਲਕੁਲ ਪ੍ਰੀਤਮ ਦਾ ਹੀ ਰੂਪ ਬਣ ਗਿਆ,
ਯੱਕ ਜ਼ੱਰਾ ਜ਼ਿ ਫ਼ੈਜ਼ਿ ਰਹਿਮਤਸ਼ ਖ਼ਾਲੀ ਨੀਸਤ ।
ਇੱਕ ਜ਼ੱਰਾ ਵੀ ਉਸਦੀ ਰਹਿਮਤ ਅਤੇ ਬਖਸ਼ਿਸ਼ ਤੋਣ ਖਾਲੀ ਨਹੀਣ,
ਨੱਕਾਸ ਦਰੂਨਿ ਨਕਸ਼ ਪਿਨਹਾਣ ਸ਼ੁਦਾ ਅਸਤ ।੪।
ਚਿੱਤਰਕਾਰ ਆਪਣੇ ਚਿਤਰਾਣ ਦੇ ਰੰਗਾਣ ਵਿਚ ਹੀ ਲੁਕਅਿਾ ਹੋਇਆ ਹੈ ।
ਈਣ ਆਮਦੋ ਰਫ਼ਤ ਜੁਜ਼ ਦਮੇ ਬੇਸ਼ ਨਬੂਦ ।
ਇਹ ਅਉਣਾ ਜਾਣਾ ਇਕ ਦਮ ਭਰ ਤੋਣ ਵਧ ਨਹੀਣ ਹੁੰਦਾ,
ਹਰ ਜਾ ਕਿ ਨਜ਼ਰ ਕੁਨੇਮ ਜੁਜ਼ ਖ਼ੇਸ਼ ਨਬੂਦ ।
ਜਿੱਥੇ ਵੀ ਅਸੀਣ ਨਿਗਾਹ ਦੌੜਾਣਦੇ ਹਾਣ, ਸਿਵਾਇ ਆਪਣੇ ਦੇ ਹੋਰ ਕੋਈ ਨਹੀਣ ਹੁੰਦਾ,
ਮਾਣ ਜਾਨਿਬਿ ਗ਼ੈਰ ਚੂੰ ਂਨਿਗਾਹ ਬਿਕੁਨੇਮ ।
ਅਸੀਣ ਕਿਸੇ ਦੂਜੇ ਵਲ ਕਿਵੇਣ ਨਜ਼ਰ ਪੱਟ ਕੇ ਵੇਖ ਸਕਦੇ ਹਾਣ,
ਚੂੰ ਗ਼ੈਰ ਤੂ ਹੀਚ ਕਸੇ ਪਸੋ ਪੇਸ਼ ਨਬੂਦ ।੫।
ਕਿੳਣ ਜੋ ਤੇਰੇ ਬਿਨਾਣ ਸਾਡੇ ਅੱਗੇ ਪਿੱਛੇ ਕੋਈ ਵੀ ਨਹੀਣ ਹੁੰਦਾ ।
ਹਰ ਬੰਦਾ ਕੂ ਤਾਲਿਬਿ ਮੌਲਾ ਬਾਸ਼ਦ ।
ਹਰ ਉਸ ਬੰਦੇ ਦਾ, ਜਿਹੜਾ ਰੱਬ ਦਾ ਤਾਲਬ ਹੁੰਦਾ ਹੈ,
ਦਰ ਹਰ ਦੋ ਜਹਾਣ ਰੁਤਬਾ-ਅੰਸ਼ ਊਲਾ ਬਾਸ਼ਦ ।
ਦੋਹਾਂ ਜਹਾਨਾਂ ਵਿਚ ਉਸ ਦਾ ਮਰਤਬਾ ਸੱਭ ਤੋਂ ਉਚੇਰਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ,
ਗੋਯਾ ਦੋ ਜਹਾਣ ਰਾ ਬ-ਜੌਏ ਬਿ-ਸਤਾਨੰਦ ।
ਗੋਯਾ ਦੋਹਾਣ ਜਹਾਨਾਣ ਨੂੰ ਉਹ ਇੱਕ ਜੌਣ ਦੇ ਬਦਲੇ ਲੈ ਲੈਣਦੇ ਹਨ,
ਮਜਨੂੰਨਿ ਤੂ ਕੈ ਆਸ਼ਕਿ ਲੈਲਾ ਬਾਸ਼ਦ ।੬।
ਤੇਰਾ ਮਜਨੂੰ ਕਦੋਣ ਲੈਲਾ ਦਾ ਪ੍ਰੇਮੀ ਬਣਦਾ ਹੈ #
ਦਰ ਦਹਿਰ ਕਿ ਮਰਦਾਨਿ ਖ਼ੁਦਾ ਆਮਦਾ ਅੰਦ ।
ਸੰਸਾਰ ਵਿਚ ਜਦ ਰੱਬ ਦੇ ਭਗਤ ਆਉਣਦੇ ਹਨ,
ਬਰ ਗ਼ੁਮ-ਸ਼ੁਦਗਾਨਿ ਰਹਿਨੁਮਾ ਆਮਦਾ ਅੰਦ ।
ਉਹ ਭੁੱਲੇ ਹੋਇਆਣ ਨੂੰ ਠੀਕ ਰਾਹ ਦੱਸਣ ਲਈ ਆਉਣਦੇ ਹਨ,
ਗੋਯਾ ਅਗਰ ਈਂ ਚਸ਼ਮਿ ਤੂ ਮੁਸ਼ਤਾਕਿ ਖ਼ੁਦਾ ਅਸਤ ।
ਗੋਯਾ # ਜੇਕਰ ਤੇਰੀ ਇਹ ਅੱਖ ਰੱਬ ਦੀ ਤਾਣਘ ਵਾਲੀ ਹੋਵੇ,
ਮਰਦਾਨਿ ਖ਼ੁਦਾ ਖ਼ੁਦਾ-ਨੁਮਾ ਆਮਦਾ ਅੰਦ ।੭।
ਤਾਣ ਸਮਝ ਕਿ ਰੱਬ ਦੇ ਭਗਤ ਰੱਬ ਨੂੰ ਵਖਾਉਣ ਲਈ ਆਉਣਦੇ ਹਨ ।
ਦਰ ਮਜ਼ਹਬਿ ਮਾ ਗ਼ੈਰ-ਪਰਸਤੀ ਨ ਕੁਨੰਦ ।
ਸਾਡੇ ਧਰਮ ਵਿਚ ਹੋਰਨਾਣ ਦੀ ਪੂਜਾ ਨਹੀਣ ਕਰਦੇ,
ਸਰ ਤਾ ਬਕਦਮ ਬਹੋਸ਼ ਓ ਮਸਤੀ ਨ ਕੁਨੰਦ ।
ਉਹ ਇਕ ਹੋਸ਼ ਵਿਚ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਮਸਤੀ ਨਹੀਣ ਕਰਦੇ ।
ਗ਼ਾਫ਼ਲਿ ਨਸ਼ਵੰਦ ਯਕ ਦਮ ਅਜ਼ ਯਾਦਿ ਖ਼ੁਦਾ ।
ਉਹ ਇਕ ਦਮ ਲਈ ਵੀ ਰੱਬ ਦੀ ਯਾਦ ਤੋਣ ਗ਼ਾਫ਼ਿਲ ਨਹੀਣ ਰਹਿੰਦੇ,
ਦੀਗਰ ਸੁਖ਼ਨ ਅਜ਼ ਬੁਲੰਦੋ ਪਸਤੀ ਨ ਕੁਨੰਦ ।੮।
ਨਾਲੇ ਉਹ ਉਚਾਈ ਨਿਚਾਈ ਦੀਆਣ ਗੱਲਾਣ ਨਹੀਣ ਕਰਦੇ ।
ਯੱਕ ਜ਼ੱਰਾ ਅਗਰ ਸ਼ੌਕਿ ਇਲਾਹੀ ਬਾਸ਼ਦ ।
ਜੇਕਰ ਰੱਤਾ ਭਰ ਵੀ ਰੱਬ ਦਾ ਸ਼ੌਕ ਹੋਵੇ, ਤਾਣ,
ਬਿਹਤਰ ਕਿ ਹਜ਼ਾਰ ਬਾਦਸ਼ਾਹੀ ਬਾਸ਼ਦ ।
ਉਹ ਹਜ਼ਾਰਾਣ ਪਾਤਸ਼ਾਹੀਆਣ ਨਾਲੋਣ ਵੀ ਚੰਗੇਰਾ ਹੈ,
ਗੋਯਾ-ਸਤ ਗ਼ੁਲਾਮਿ ਮੁਰਸ਼ਦਿ ਖ਼ੇਸ਼ ।
ਗੋਯਾ ਆਪਣੇ ਸਤਿਗੁਰੂ ਦਾ ਬੰਦਾ ਹੈ,
ਈਣ ਖ਼ਤ ਨ ਮੁਹਤਾਜਿ ਗਵਾਹੀ ਬਾਸ਼ਦ ।੯।
ਇਸ ਲਿਖਤ ਲਈ ਕਿਸੇ ਗਵਾਹੀ ਦੀ ਲੋੜ ਨਹੀਣ ।
ਹਰ ਕਸ ਬ-ਜਹਾ ਨਸ਼ਵੋ ਨੁਮਾ ਮੀ ਖ਼ਾਹਦ ।
ਹਰ ਮਨੁਖ ਇਸ ਜਹਾਨ ਵਿਚ ਵਧਣਾ ਫੁਲਣਾ ਚਾਹੂੰਦਾ ਹੈ,
ਅਸਪੋ ਸ਼ੁਤਰੋ ਫ਼ੀਲੋ ਤਿਲਾ ਮੀ ਖ਼ਾਹਦ ।
ਉਹ ਘੋੜੇ, ਊਠ, ਹਾਥੀ ਅਤੇ ਸੋਣਾ ਲੋਚਦਾ ਹੈ,
ਹਰ ਕਸ ਜ਼ਿ ਬਰਾਇ ਖ਼ੇਸ਼ ਚੀਜ਼ੇ ਮੀ ਖ਼ਾਹਦ ।
ਹਰ ਆਦਮੀ ਆਪਣੇ ਲਈ ਕੁਝ ਨ ਕੁਝ ਲੋਚਦਾ ਹੈ,
ਗੋਯਾ ਜ਼ਿ ਖ਼ੁਦਾ ਯਾਦਿ ਖ਼ੁਦਾ ਮੀ ਖ਼ਾਹਦ ।੧੦।
ਪਰੰਤੂ ਗੋਯਾ ਤਾਣ ਰੱਬ ਪਾਸੋਣ ਕੇਵਲ ਰੱਬ ਦੀ ਯਾਦ ਹੀ ਲੋਚਦਾ ਹੈ ।
ਪੁਰ ਗਸ਼ਤਾ ਜ਼ਿ ਸਰ ਤਾ ਬ-ਕਦਮ ਨੂਰ-ਉਲ-ਨੂਰ ।
ਸਿਰ ਤੋਣ ਪੈਰਾਣ ਤਕ ਉਹ ਨੂਰ ਨਾਲ ਭਰ ਗਿਆ,
ਆਈਨਾ ਕਿ ਦਰ ਵੈਨ ਬਵਦ ਹੀਚ ਕਸੂਰ ।
ਉਹ ਸ਼ੀਸ਼ਾ ਜਿਸ ਵਿਚ ਕੋਈ ਤ੍ਰੇੜ ਨਹੀਣ,
ਤਹਿਕੀਕ ਬਿਦਾਣ ਜ਼ਿ ਗ਼ਾਫ਼ਿਲਾਣ ਦੂਰ ਬਵਦ ।
ਯਕੀਨ ਜਾਨ, ਕਿ ਉਹ ਅਣਗਹਿਲਾਣ ਤੋਣ ਦੂਰ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ,
ਊ ਦਰ ਦਿਲਿ ਆਰਿਫ਼ ਕਰਦਾ ਜ਼ਹੂਰ ।੧੧।
ਉਹ ਤਾਣ ਆਰਫ਼ ਦੇ ਦਿਲ ਵਿਚ ਪ੍ਰਗਟ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ।
ਈਣ ਉਮਰਿ ਗਿਰਾਣ-ਮਾਯਾ ਕਿ ਬਰਬਾਦ ਸ਼ਵਦ ।
ਇਹ ਬਹੁ-ਮੁੱਲੀ ਉਮਰ ਜਿਹੜੀ ਜ਼ਾਇਆ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ,
ਈਣ ਖ਼ਾਨਾਇ ਵੀਰਾਣ ਬ-ਚਿਹ ਆਬਾਦ ਸ਼ਵਦ ।
ਇਹ ਉਜਾੜ ਘਰ ਕਿਵੇਂ ਆਬਾਦ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ#
ਤਾ ਮੁਰਸ਼ਦਿ ਕਾਮਿਲ ਨਦਿਹਦ ਦਸਤ ਬ੍ਰਹਮ ।
ਜਦ ਤਕ ਪੂਰਾ ਸਤਿਗੁਰੂ ਸਹਾਇਤਾ ਨਹੀਣ ਕਰਦਾ,
ਗੋਯਾ ਦਿਲਿ ਗ਼ਮਗੀਨ ਤੂ ਚੂੰ ਸ਼ਾਦ ਬਵਦ ।੧੨।
ਗੋਯਾ # ਤੇਰਾ ਗ਼ਮਾਣ ਨਾਲ ਭਰਿਆ ਦਿਲ ਕਿਵੇਣ ਪ੍ਰਸੰਨ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ ।
ਦਿਲਿ ਜ਼ਾਲਮਿ ਬ-ਕਸਦਿ ਕੁਸ਼ਤਨਿ ਮਾ-ਸਤ ।
ਜ਼ਾਲਮ ਦਾ ਦਿਲ ਸਾਨੂੰ ਮਾਰਨ ਦਾ ਇਰਾਦਾ ਰਖਦਾ ਹੈ,
ਦਿਲਿ ਮਜ਼ਲੂਮਿ ਮਨ ਬਸੂਇ ਖ਼ੁਦਾ ਸਤ ।
ਮੇਰਾ ਮਜ਼ਲੂਮ ਦਿਲ ਰੱਬ ਵਲ ਆਸ ਲਾਈ ਬੈਠਾ ਹੈ ।
ਊ ਦਰੀਣ ਫ਼ਿਕਰ ਤਾਣ ਬਮਾ ਚਿਹ ਕੁਨਦ ।
ਉਹ ਇਸ ਫਿਕਰ ਵਿਚ ਹੈ, ਕਿ ਸਾਡੇ ਨਾਲ ਕੀ ਕਰੇ#
ਮਾ ਦਰੀਣ ਫ਼ਿਕਰ ਤਾ ਖ਼ੁਦਾ ਚਿਹ ਕੁਨਦ ।੧੩।
ਆਸੀਂ ਇਂਸ ਚਿੰਤਾ ਵਿਚ ਹਾਂ, ਕਿ ਰੱਬ ਕੀ ਕਰਦਾ ਹੈ#
ਦਰ ਹਾਸਿਲਿ ਉਮਰ ਆਣ ਚਿਹ ਮਾ ਯਾਫ਼ਤਾ ਏਮ ।
ਅਸਾਣ ਇਸ ਉਮਰ ਦਾ ਕੀ ਫਲ ਪਰਾਪਤ ਕੀਤਾ ਹੈ#
ਦਰ ਹਰ ਦੋ-ਜਹਾਣ ਯਾਦਿ ਖ਼ੁਦਾ ਯਾਫ਼ਤਾ ਏਮ ।
ਦੋਹਾਣ ਜਹਾਨਾਣ ਵਿਚ ਖ਼ੁਦਾ ਦੀ ਯਾਦ ਹਾਸਲ ਕੀਤੀ ਹੈ,
ਈਣ ਹਸਤੀਏ ਖ਼ੇਸ਼ਤਨ ਬਲਾ ਬੂਦ ਅਜ਼ੀਮ ।
ਇਹ ਸਾਡੀ ਹਸਤੀ ਤਾਣ ਇਕ ਵਡੀ ਬਲਾ ਸੀ,
ਅਜ਼ ਖ਼ੇਸ਼ ਗੁਜ਼ਸ਼ਤੇਮ ਖ਼ੁਦਾ ਯਾਫ਼ਤਾ ਏਮ ।੧੪।
ਜਦ ਅਸੀਣ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਛਡ ਦਿੱਤਾ, ਅਸਾਣ ਰੱਬ ਨੂੰ ਪਾ ਲਿਆ ।
ਅਜ਼ ਖ਼ਾਕਿ ਦਰਿ ਤੂ ਤੂਤੀਆ ਯਾਫ਼ਤਾਏਮ ।
ਤੇਰੇ ਦਰਵਾਜ਼ੇ ਦੀ ਧੂੜ ਤੋਣ ਸਾਨੂੰ ਸੁਰਮਾ ਪ੍ਰਾਪਤ ਹੋਇਆ ਹੈ,
ਕਜ਼ ਦੌਲਤਿ ਆਣ ਨਸ਼ਵੋ ਨੁਮਾ ਯਾਫ਼ਤਾਏਮ ।
ਜਿਸ ਦੀ ਬਦੌਲਤ ਅਸੀਣ ਵਧੇ ਫੁਲੇ ਹਾਣ,
ਮਾ ਸਿਜਦਾ ਬਰ ਰੂਇ ਗ਼ੈਰ ਦੀਗਰ ਨਭਕੁਨੇਮ ।
ਅਸੀਣ ਕਿਸੇ ਗੈਰ ਅੱਗੇ ਮੱਥਾ ਨਹੀਣ ਟੇਕਦੇ,
ਦਰ ਖ਼ਾਨਾਇ ਦਿਲ ਨਕਸ਼ਿ ਖ਼ੁਦਾ ਯਾਫ਼ਤਾਏਮ ।੧੫।
ਸਾਨੂੰ ਤਾਣ ਆਪਣੇ ਦਿਲ ਦੇ ਘਰ ਵਿਚ ਹੀ ਰੱਬ ਦੇ ਨਿਸ਼ਾਨ ਮਿਲ ਗਏ ਹਨ ।
ਗੋਯਾ ਖ਼ਬਰ ਅਜ਼ ਯਾਦਿ ਖ਼ੁਦਾ ਯਾਫ਼ਤਾਏਮ ।
ਗੋਯਾ # ਸਾਨੂੰ ਰੱਬ ਦੀ ਯਾਦ ਤੋਣ ਉਸ ਦੀ ਸੋ ਮਿਲਦੀ ਹੈ,
ਈਣ ਜਾਮਿ ਲਬਾ-ਲਬ ਅਜ਼ ਕੁਜਾ ਯਾਫ਼ਤਾਏਮ ।
ਇਹ ਨਕੋ-ਨੱਕ ਭਰਿਆ ਪਿਆਲਾ ਭਲਾ ਸਾਨੂੰ ਕਿੱਥੋਣ ਪਰਾਪਤ ਹੋਇਆ#
ਜੁਜ਼ ਤਾਲਿਬਿ ਹੱਕ ਨਸੀਬਿ ਹਰ ਕਸ ਨ ਬਵਦ ।
ਸਿਵਾਇ ਰੱਬ ਦੇ ਤਾਲਬ ਦੇ ਹੋਰ ਕਿਸੇ ਦੀ ਕਿਸਮਤ ਵਿਚ
ਈਣ ਦੌਲਤਿ ਨਾਯਾਬ ਕਿ ਮਾ ਯਾਫ਼ਤਾਏਮ ।੧੬।
ਇਹ ਦੁਰਲਭ ਦੌਲਤ ਨਹੀਣ ਹੁੰਦੀ, ਜਿਹੜੀ ਸਾਨੂੰ ਪਰਾਪਤ ਹੋਈ ਹੈ ।
ਗੋਯਾ ਤਾ ਕੈ ਦਰੀਣ ਸਰਾਏ ਮਾਦੂਅਮ ।
ਗੋਯਾ # ਤੂੰ ਕਦ ਤਕ ਇਸ ਨਾਸ਼ਮਾਨ ਸੰਸਾਰ ਵਿਚ ਰਹੇਣਗਾ #
ਗਾਹੇ ਲਾਜ਼ਮ ਸ਼ਵਦ ਵ ਗਾਹੇ ਮਲਜ਼ੂਮ ।
ਜਿਹੜਾ ਕਦੀ ਜ਼ਰੂਰੀ ਹੋ ਜਾਣਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਕਦੀ ਨਿਰਧਾਰਤ ।
ਤਾ ਕੈ ਚੂ ਸਗਾਣ ਬਰ ਉਸਤਖ਼ਾਣ ਜੰਗ ਕੁਨੇਮ ।
ਕਦ ਤਕ ਅਸੀਣ ਕੁੱਤਿਆਣ ਵਾਣਗ ਹੱਡੀਆਣ ਉਪਰ ਲੜਦੇ ਰਹਾਣਗੇ #
ਦੁਨਿਆ ਮਾਲੂਅਮ ਅਹਿਲਿ ਦੁਨਿਆ ਮਾਲੂਅਮ ।੧੭।
ਸਾਨੂੰ ਦੁਨੀਆ ਦਾ ਵੀ ਪਤਾ ਹੈ ਅਤੇ ਦੁਨੀਆਦਾਰਾਣ ਦਾ ਵੀ ।
ਗੋਯਾ ਅਗਰ ਆਣ ਜਮਾਲ ਦੀਦਨ ਦਾਰੀ ।
ਗੋਯਾ # ਜੇਕਰ ਤੂੰ ਉਸਦੇ ਜਲਵੇ ਨੂੰ ਵੇਖਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹੈਣ #
ਅਜ਼ ਖ਼ੁਦ ਹਵਸ ਮੈਲਿ ਰਮੀਦਨ ਦਾਰੀ ।
ਜੇਕਰ ਤੂੰ ਆਪਣੀ ਹਿਰਸ ਹਵਸ ਤੋਣ ਭੱਜਨ ਦੀ ਇੱਛਾ ਰਖਦਾ ਹੈਣ #
ਜ਼ੀਣ ਦੀਦਾ ਮਬੀਣ ਕਿ ਹਜ਼ਾਬ ਸਤ ਤੁਰਾ ।
ਇਹਨਾਣ ਜ਼ਾਹਰਾਣ ਅੱਖਾਣ ਨਾਲ ਨਾ ਵੇਖ, ਕਿਉਣਕਿ ਇਹ ਤਾਣ ਤੇਰੇ ਲਈ ਰੁਕਾਵਟ ਹਨ,
ਬੇ-ਦੀਦਾ ਬਿਬੀਣ ਹਰ ਆਣ ਚਿਹ ਦੀਦਨ ਦਾਰੀ ।੧੮।
ਤੂੰ ਬਿਨਾਣ ਅੱਖਾਣ ਦੇ ਵੇਖ, ਜੋ ਕੁਝ ਵੀ ਤੂੰ ਵੇਖਣਾ ਚਲਹੁੰਦਾ ਹੈਣ ।
ਮੌਜੂਦ ਖ਼ੁਦਾਸਤ ਤੂ ਕਿਰਾ ਮੀ ਜੋਈ ।
ਰੱਬ ਤਾਣ ਹਰ ਥਾਣ ਮੌਜੂਦ ਹੈ, ਤੂੰ ਕਿਸ ਨੂੰ ਢੂੰਡਦਾ ਹੈਣ,
ਮਕਸੂਦ ਖ਼ੁਦਾਸਤ ਤੂ ਕੁਜਾ ਮੀ ਪੋਈ ।
ਰੱਬ ਦਾ ਮੇਲ ਤਾਣ ਤੇਰਾ (ਜ਼ਿੰਦਗੀ) ਦਾ ਮਨੋਰਥ ਹੈ, ਤੂੰ ਕਿਧਰ ਭਟਕਦਾ ਪਿਆ ਹੈਣ #
ਈਣ ਹਰ ਦੋ ਜਹਾਣ ਨਿਸ਼ਾਨਿ ਦੌਲਤਿ ਤੁਸਤ ।
ਇਹ ਦੋਵੇਣ ਜਹਾਨ ਤੇਰੀ ਮਾਲਕੀ ਦੇ ਚਿਂੰਨ੍ਹ ਹਨ,
ਯਾਅਨੀ ਸੁਖ਼ਨ ਅਜ਼ ਜ਼ਬਾਨਿ ਹੱਕ ਮੀ ਗੋਈ ।੧੯।
ਅਰਥਾਤ, ਤੂੰ ਆਪਣੇ ਬੋਲ ਰੱਬ ਦੀ ਜ਼ਬਾਨ ਰਾਹੀਣ ਹੀ ਬੋਲਦਾ ਹੈਣ ।