ਗ਼ਜ਼ਲਾਂ ਭਾਈ ਨੰਦ ਲਾਲ ਜੀ
ਅੰਗ - 17
ਐ ਜ਼ੁਲਫ਼ਿ ਅੰਬਰੀਨਿ ਤੂ ਗੋਯਾ ਨਕਾਬਿ ਸੁਬਹਾ ।
ਤੇਰੀ ਇਹ ਅੰਬਰ ਵਰਗੀ ਕਾਲੀ ਜ਼ੁਲਫ ਮਾਨੋ ਸਵੇਰ ਦਾ ਬੁਰਕਾ ਹੈ,
ਪਿਨਹਾਣ ਚੂ ਜ਼ੇਰ ਅਬਰਿ ਸਿਆਹ ਆਫਤਾਬਿ ਸੁਬਹਾ ।੧੭।੧।
ਜਿਵੇਣ ਕਿਧਰੇ ਸਵੇਰ ਦਾ ਸੂਰਜ ਕਾਲੇ ਬਦਲ ਹੇਠ ਲੁਕ ਗਿਆ ਹੈ ।
ਬੀਰੂੰ ਬਰ-ਆਮਦ ਆਣ ਮਹਿ ਮਨ ਚੂੰ ਜ਼ ਖ਼ਾਬਿ ਸੁਬਹਾ ।
ਜਦ ਮੇਰਾ ਚੰਨ ਸਵੇਰ ਦੀ ਨੀਣਦਰ ਤੋਣ ਉਠ ਕੇ ਬਾਹਰ ਆਇਆ,
ਸਦ ਤਾਅਨਾ ਮੀ-ਜ਼ਨਦ ਬ ਰੁਖ਼ਿ ਆਫਤਾਬਿ ਸੁਬਹਾ ।੧੭।੨।
ਤਾਣ ਮਾਨੋ ਸਵੇਰ ਦੇ ਸੂਰਜ ਦੇ ਮੁਖੜੇ ਨੂੰ ਉਸਨੇ ਲਾਅਨਤਾਣ ਪਾਈਆਣ ।
ਬਾ-ਚਸ਼ਮਿ ਖ਼ਾਬਨਾਕ ਚੂੰ ਬੀਰੂੰ ਬਰ ਆਮਦੀ ।
ਜਦ ਤੂੰ ਉਨੀਣਦੀਆਣ ਅੱਖਾਣ ਨਾਲ ਬਾਹਰ ਆਇਆ,
ਸ਼ਰਮਿੰਦਾ ਗਸ਼ਤ ਅਜ਼ ਰੁਖ਼ਿ ਤੂ ਆਫਤਾਬਿ ਸੁਬਹਾ ।੧੭।੩।
ਤਾਣ ਤੇਰੇ ਮੁਖੜੇ ਨੂੰ ਵੇਖ ਕੇ ਸਵੇਰ ਦਾ ਸੂਰਜ ਸ਼ਰਮਿੰਦਾ ਹੋ ਗਿਆ ।
ਅਜ਼ ਮਕਦਮਿ ਸ਼ਰੀਫ਼ ਜਹਾਣ ਰਾ ਦਿਹਦ ਫ਼ਰੋਗ਼ ।
ਜਦ ਸਵੇਰ ਦਾ ਸੂਰਜ ਆਪਣੇ ਮੁਖੜੇ ਤੋਣ ਬੁਰਕਾ ਲਾਹੁੰਦਾ ਹੈ,
ਚੂੰ ਬਰ-ਕਸ਼ਦ ਨਕਾਬ ਜ਼ਿ ਰੁਖ਼ਿ ਆਫ਼ਤਾਬਿ ਸੁਬਹਾ ।੧੭।੪।
ਆਪਣੀ ਸੁਭਾਗੀ ਆਮਦ ਨਾਲ ਜਹਾਨ ਨੂੰ ਰੋਸ਼ਨ ਕਰ ਦਿੰਦਾ ਹੈ ।
ਬੇਦਾਰੀ ਅਸਤ ਜ਼ਿੰਦਗੀਇ ਸਾਹਿਬਾਨ ਸ਼ੌਕ ।
ਜਗਿਆਸੁਆਣ ਦੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਨਿਤ ਦਾ ਜਗਰਾਤਾ ਹੈ,
ਗੋਯਾ ਹਰਾਮ ਕਰਦਮ ਅਜ਼ ਆਇੰਦਾ ਖ਼ਾਬਿ ਸੁਬਹਾ ।੧੭।੫।
ਗੋਯਾ # ਮੇਰੇ ਲਈ ਅੱਗੋਣ ਤੋਣ ਸਵੇਰ ਦੀ ਨੀਣਦ ਹਰਾਮ ਹੈ ।