ਗ਼ਜ਼ਲਾਂ ਭਾਈ ਨੰਦ ਲਾਲ ਜੀ
ਅੰਗ - 47
ਸਾਕੀਆ ਬਰਖ਼ੇਜ਼ ਵ ਹਾਣ ਪੁਰ ਕੁਨ ਅੱਯਾਗ ।
ਹੇ ਸਾਕੀ # ਉੱਠ ਅਤੇ ਮੇਰੇ ਪਿਆਲੇ ਨੂੰ ਭਰ ਦੇ,
ਤਾ ਜ਼ਿ ਨੋਸ਼ਿ ਊ ਕੁਨਮ ਰੰਗੀਣ ਦਿਮਾਗ ।੪੭।੧।
ਤਾਕਿ ਉਸ ਦੇ ਨਾਲ ਮੈਣ ਆਪਣੇ ਦਿਮਾਗ਼ ਨੂੰ ਰੰਗੀਨ ਕਰ ਲਵਾਣ ।
ਹਲਕਾਇ ਜ਼ੁਲਫ਼ਤ ਦਿਲਮ-ਰਾ ਬੁਰਦਾ ਬੂਦ ।
ਤੇਰੀ ਜ਼ੁਲਫ਼ ਦਾ ਫੰਦਾ ਮੇਰਾ ਦਿਲ ਫਸਾ ਕੇ ਲੈ ਗਿਆ ਸੀ,
ਯਾਫ਼ਤਮ ਅਜ਼ ਪੇਚ ਪੇਚਿ ਊ ਸੁਰਾਗ਼ ।੪੭।੨।
ਮੈਨੂੰ ਉਸ ਦੇ ਹਰ ਪੇਚ ਵਿਚ ਇਹੋ ਸੂਹ ਮਿਲੀ ਹੈ ।
ਈਂ ਵਜੂਦੇ ਖ਼ਾਕੋ ਆਬੋ ਆਤਿਸ਼ ਅਸਤ ।
ਇਹ ਮਿੱਟੀ ਦਾ ਸਰੀਰ ਅੱਗ ਅਤੇ ਪਾਣੀ ਨਾਲ ਬਨਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ,
ਡਰ ਵਜੂਦੇ ਖ਼ੇਸ਼ਤਨ ਹਰ ਚਾਰ ਬਾਗ਼ ।੪੭।੩।
ਤੂੰ ਆਪਣੀ ਰੋਸ਼ਨੀ ਆਪਣੀ ਹੀ ਮੋਮ ਬੱਤੀ ਨਾਲ ਭੇਜ ਸਕਦਾ ਹੈਂ ।
ਅਜ਼ ਸ਼ੁਆਇ ਪਰਤਵਿ ਦੀਦਾਰਿ ਪਾਕ ।
ਪਾਕ ਦੀਦਾਰ ਦੀਆਣ ਨੂਰੀ ਕਿਰਨਾਣ ਤੋਣ,
ਸਦ ਹਜ਼ਾਰਾਣ ਹਰ ਤਰਫ਼ ਰੌਸ਼ਨ ਚਿਰਾਗ਼ ।੪੭।੪।
ਸੈਣਕੜੇ ਹਜ਼ਾਰਾਣ ਦੀਵੇ ਹਰ ਪਾਸੇ ਬਲ ਉਠੇ ਹਨ ।
ਯਾਦਿ ਊ ਕੁਨ ਯਾਦਿ ਊ ਗੋਯਾ ਮੁਦਾਮ ।
ਹੇ ਗੋਯਾ # ਤੂੰ ਸਦਾ ਉਸ ਦੀ ਯਾਦ, ਉਸ ਦਾ ਸਿਮਰਨ ਕਰ ।
ਤਾ ਬਯਾਬੀ ਅਜ਼ ਗ਼ਮਿ ਆਲਮ ਫ਼ਰਾਗ ।੪੭।੫।
ਤਾਣ ਜੋ ਤੂੰ ਦੁਨੀਆਣ ਦੇ ਗਮਾਣ ਤੋਣ ਆਜ਼ਾਦ ਹੇ ਜਾਵੇਣ ।