ٻئي دنيا، هي ۽ ايندڙ، منهنجي دوست گرو گوبند سنگهه جي صرف هڪ بال جي قيمت (وزن) جي برابر (نه) آهن. (2) (1)
مون ۾ ايتري به طاقت نه آهي جو هن جي هڪ ٻرندڙ نظر جي شدت کي به برداشت ڪري سگهان،
هن جي فقط هڪ (برڪت وارو) ڏيک، جيڪو زندگيءَ کي فوري طور تي ڊگهو ڪري ٿو، سو ئي منهنجي لاءِ ڪافي آهي. پائلٽ اسان جي رستي تي هلندي آهي (2) (3) هن جي سچي عاشق کان سواء ٻيو ڪير آهي جيڪو هن جي موتي جو قدر صرف هڪ هيرن جي نظر سان ڪري سگهي ٿو. (2) (4) گويا جي زندگيءَ جي هر لمحي ۾، منهنجو هوشيار دل ۽ روح هن جي نرگس جهڙين اکين جي مستيءَ جو مزو وٺي رهيو آهي مون لاءِ به تنهنجي خوشيءَ جي نشي مان، ته جيئن خدا جي موڪليل نبيءَ کي سڃاڻڻ جي اکين سان مان پنهنجا سڀ معملا حل ڪري سگهان. "
عورت اُٺ جي ڳچيءَ ۾ لڳل گھنٽي ڪنهن به شيءِ لاءِ ڇلندي آهي. اهو مون کي پنهنجي مقصد ڏانهن وڌڻ کان روڪي نٿو سگهي. (3) (2)
اڪالپورخ تمام وسيع آهي. سندس جھلڪ ڳولڻ جي اسان جي ڪوشش بيحد ٿيڻ گھرجي
ڪنهن به رنڊڪ کان سواءِ وهنوار، وهڪري يا درياهه جي ڪناري. (3) (3)
اسين (بي مقصد) جهنگن ۽ بيابانن ۾ ڇو ڀٽڪي رهيا آهيون؟
جڏهن هن، حسن جي مالڪ، اسان جي اکين ۾ پنهنجو گهر ٺاهيو آهي؟ (3) (4)
مان جڏهن اڪالپور کان سواءِ چوڌاري ڏسان ٿو، تڏهن مون کي رڳو هڪ وڏو خال نظر اچي ٿو.
پوءِ گويا تون ئي ٻڌاءِ ته مان هي دنيا ۽ پنهنجي گهر واري ۽ گهريلو ڪم ڪنهن جي حوالي ڪري سگهان ٿو؟“ (3) (5) اي بارٽيندڙ! مهرباني ڪري منهنجي گلاس کي رنگين شراب، پيار جي پيالي سان ڀريو، ڇاڪاڻ ته روبي رنگ جي شراب. مون کي پنهنجي آقا جي طرف اشارو ڪندو (4) (1) جيڪڏهن منصور جي لب مان نڪرندڙ لفظ ’انالحق‘ وانگر ڊگھي ڳچيءَ ۾ ڦاٿل آواز پيدا ٿئي ته پوءِ ڪير برداشت ڪندو؟ ايتري قدر جو شراب (4) (2) اي محبوبا! چنڊ جو چهرو موم بتي بڻجي وڃي ۽ پنهنجي چهري کي ظاهري طرح سڃاڻي، ڇو ته هن دنيا ۾ روشنيءَ جي ضرورت آهي اسان جي آقا جي ياد ۾ هڪ لمحو (خوشحالي)، بشرطيڪ، اڪالپورخ جي محبت لاء هڪ اهڙي اتساهه، جوش ۽ جذبو هجي (4) (4) گويا چوي ٿو، "منهنجي ٻنهي اکين جي ڊگهي ۽ وڏي وهڪري وانگر آهي ,