گويا چوي ٿو، ”آءٌ پنهنجي حقيقت کي حاصل ڪري نه سگهيس ۽ نه ئي سمجهي سگهيس ته مان ڪير آهيان، افسوس! مون صرف پنهنجي زندگيءَ جو سمورو اثاثو برباد ڪيو آهي. (8) (4) گويا چوي ٿو ته، ”جيڪڏهن ڪو محبوب جي گهٽيءَ مان لنگهندو هجي.
پوءِ هو ڪڏهن به آسماني باغ ۾ (جيڪو مٿي ڏنل لذت هيٺ هوندو) سير لاءِ نه ويندو“. (8) (5)
تنهنجي (خوبصورت) چهري جي مقابلي ۾ چنڊ لڪل آهي.
درحقيقت، دنيا جو سج به تنهنجي روشنيءَ اڳيان مري ويو آهي، اي گرو! ان جي روشني ۽ روشني توهان جي تابع آهي. (9) (1)
گويا: ”منهنجي اکين ڪڏهن به اڪالپورخ کان سواءِ ڪنهن کي نه سڃاتو آهي، برڪت وارا آهن اهي اکيون جيڪي غالباً خدا کي ڏسي سگهن ٿيون. (9) (2) مان پنهنجي مراقبي يا تقدس جي باري ۾ فخر نه ٿو ڪريان، پر جيڪڏهن مان ڪڏهن به هن گناهه جو ڏوهي آهيان ته، واهه گرو بخشڻ وارو آهي. (9) (3) اسان کي ٻيو ڪٿي ملي سگهي ٿو، جڏهن اڪيلي جي باري ۾ تمام گهڻو شور ۽ شور آهي. (9) (4)
گويا جي چپن تي واهگورو جي نالي کان سواءِ ڪو به لفظ نه ٿو اچي.
ڇاڪاڻ ته سندس خدائي صفت تمام بخشڻهار آهي. (9) (5)
(منهنجي دل جي ڪمري ۾) اسان جي گڏجاڻي ۾، اڪالپور جي باري ۾ ان کان سواء ٻيو ڪوبه واعظ يا تقرير نه ڏني وئي آهي،
اچو ۽ هن جماعت ۾ شامل ٿيو. هتي ڪو به اجنبي ناهي (هن ملاقات جي رازداري ۾). (10) (1)
ٻين جي شخصيت جي باري ۾ پريشان ٿيڻ کان سواء، پنهنجي پاڻ کي سمجهڻ جي ڪوشش ڪريو؛