اي گرو! تنهنجي سهڻي مسڪراهٽ دنيا کي زندگي بخشي ٿي،
۽ اها ڳالهه اوليائن ۽ پيرن جي صوفيانه اکين کي سڪون ۽ استحڪام ڏئي ٿي. (36) (2)
واهگورو جي محبت کان سواءِ ڪا به دائمي محبت يا عقيدت ناهي،
۽، هڪ کي سمجهڻ گهرجي ته ٻين سڀني کي واهگورو جي عقيدن کان سواء تباهه ڪندڙ سمجهي. (36) (3)
جنهن به رخ ۾ توهان ڏسندا آهيو، توهان کي نئين زندگي ۽ روح عطا ڪري ٿو،
اهو صرف توهان جو خواب آهي جيڪو هر طرف نئين زندگي جي بارش کي برڪت ڏئي ٿو. (36) (4)
اڪالپور هر جڳهه تي هر حال ۾ موجود آهي ۽ هر وقت هر ڪنهن سان گڏ،
تنهن هوندي به، اهڙي اک ڪٿي آهي، جيڪا هن جي موجودگي کي هر ڪنڊ ۽ ڪنڊ ۾ ڏسڻ جي قابل هجي؟ (36) (5)
انهن کان سواءِ ٻيو ڪو به خدا جي محبت لاءِ وقف نه ڪيو ويو آهي.
’موت‘ ’زمين‘ ۽ ’وقت‘ ٻنهي کي پنهنجي تيز چپن سان پڪڙيو آهي. (36) (6)
گويا جو چوڻ آهي ته، ”اڪاالپورخ جو عقيدو لافاني ٿي وڃي ٿو، ڇاڪاڻ ته، سندس مراقبت کان سواءِ، هن دنيا ۾ ٻيو ڪو به نشان نه ڇڏي سگهندو“. (36) (7)
’عمر‘ جي گود ۾ جوانيءَ کان پوڙهو ٿي ويو آهيان،
منهنجي زندگي ڪيتري خوبصورت هئي جيڪا مون تنهنجي صحبت ۾ گذاري هئي! مان هن سفر جي خوشي جو توهان جي مهربانيءَ جو قرضدار آهيان!” (37) (1)
زندگيءَ جي باقي ساهن کي سُرخ سمجھو،
ڇو ته، اهو خزاں (بڑھاپو) هوندو جيڪو توهان جي زندگي جي بهار (جواني جي موسم) آڻيندو. (37) (2)
ها، ان لمحي کي برڪت سمجھو جيڪو خدا جي ياد ۾ گذريو آهي.