مون کي هميشه پنهنجي دل ۾ اڪالپورخ جي جاءِ ملي آهي.“ (55) (3) اي گرو، تنهنجي گهٽيءَ ۾ گهرڻ جي خوشي، ڪنهن به بادشاهت کان بهتر آهي، جيڪا لذت مون کي پنهنجي وحدانيت ڇڏڻ کان پوءِ ملي. خود فخر، ٻن جهانن جي سردار ٿيڻ جو هو“. (55) (4)
گويا جو چوڻ آهي ته ”مون پهرين ڏينهن ئي پنهنجي ڪنن ۾ اهو آڌرڀاءُ ٻڌو هو ته مون دنيا جي پڇاڙيءَ جي شروعات ۾ ئي ڏٺو آهي. (55) (5)
گويا چوي ٿو ته، ”مون کي پنهنجي دوست ۽ محبوب کان ڪا به اڻ وڻندڙ توقع يا خواهش ناهي، مان پنهنجي دماغ جي پريشاني جو علاج به نه ڳولي رهيو آهيان. (56) (1)
مان بيمار آهيان ان نرگس جي دوست جي ڪري، جنهن کي غلام جي حيثيت ۾ نرگس تي مڪمل قبضو آهي.
مون کي خضر يا مسيح جو ڪو به شوق نه آهي، جيڪو هن بيماريءَ جي شفا لاءِ پنهنجو ڪردار ادا ڪري سگهي. منهنجي محبوب جي چمڪ کان سواءِ (56) (3) جڏهن مان پنهنجي محبوب جي صحبت ۾ آهيان ته ڪنهن ٻئي ڏانهن نه ڏسندو آهيان، (56). (4) مان تيل جي ڏيئا جي چوڌاري ڦرندي پنهنجي جان ماکيءَ وانگر قربان ڪريان ٿو، پر رات جي تاري وانگر بيڪار روئڻ، دانهون ۽ رڙيون نه ٿو ڪريان. (56) (5)
گويا پاڻ کي چوي ٿو، ”بس چپ ڪر، هڪ لفظ به نه ڳالهاءِ، منهنجي محبوب جي محبت جو معاملو منهنجي سر سان آهي، جيستائين هي سر آهي، اهو معاملو ٽٽندو نه. (56) (6)
”مان هميشه پنهنجي زندگيءَ جو وقت هن جي ياد ۾ گذاريندو آهيان. هيءَ زندگي تڏهن ئي معنيٰ رکي ٿي، جيستائين اسان سچ سان پيار ڪريون،
۽، مان غمگين آهيان پر هميشه لاءِ شڪرگذار آهيان انهن وڏين ذميوارين ۽ احسانن جو جيڪو مون تي منهنجي مالڪ طرفان عطا ڪيو ويو آهي. (57) (1)
هڪ خود مراقبي انا پرست مراقبي کي قبول نه ڪندو آهي ۽ نه مڃيندو آهي،
بهرحال، اڪالپور هميشه مالڪ آهي ۽ اسين، دنيا وارا، هن جا غلام هميشه لاء. (57) (2)