اهڙي برڪت واري ڪمپني توهان کي انسانيت ڏيندو. (197)
انساني زندگيءَ جو مقصد (آخرڪار) خالق سان ملائڻ آهي.
سندس بيان ۽ گفتگو جو نه هجڻ، هر ڪنهن کان جدا ٿيڻ جي برابر آهي. (198)
جڏهن انسان واهپير کي ياد ڪرڻ جي روايت ۾ اچي ٿو،
هو جان ۽ روح ٻنهي جي حاصلات سان واقف ٿي وڃي ٿو. (199)
هن کي آزاد ڪيو ويندو ۽ هن گردش ڪندڙ دنيا جي منسلڪات کان آزاد ڪيو ويندو، جڏهن ڪو ماڻهو ان کان پنهنجي ڪنيڪشن کي ٽوڙيندو؛
پوءِ، هو روحاني علم جي ڳولا ڪندڙ وانگر مادي خلفشار کان لاتعلق ٿي ويندو. (200)
هن کي ٻنهي جهانن ۾ ساراهيو ويو،
جڏهن ڪو به پنهنجي دل ۽ روح کي اڪالپور جي ياد سان متاثر ڪري ٿو. (201)
اهڙي ماڻهوءَ جو جسم سج وانگر تابڪاري ڪرڻ لڳندو آهي.
جڏهن هو، بزرگن جي صحبت ۾، اصل حقيقت کي حاصل ڪري چڪو آهي. (202)
هو ڏينهن رات اڪالپور جو نالو ياد ڪندو رهيو.
پوءِ فقط رباعيون ۽ حمدون سندس سهارو بڻجي ويون. (203)
جنهن کي اڪالپور جو سهارو مليو آهي ان جي مراقبي جي ڪري،