गझलें भाई नंद लाल जी

ता आफ़रीदा असत मरा आण क़ुदाइ पाक ।

अशी धन्य कंपनी तुम्हाला मानवता देईल. (१९७)

जुज़ हरफ़ि नामि हक निआइद ज़ि जिसमि क़ाक ।५१।१।

मानवी जीवनाचा उद्देश (शेवटी) निर्मात्यामध्ये विलीन होणे आहे;

दर हिजरि तुसत जानो दिलि आशकाण चुनीण ।

त्याचे वर्णन आणि प्रवचन नसणे म्हणजे प्रत्येकापासून दूर जाण्यासारखे आहे. (१९८)

चूं लाला दाग़ बर जिगरो सीना चाक चाक ।५१।२।

जेव्हा माणूस वाहेगुरूंचे स्मरण करण्याच्या परंपरेत येतो,

ईण गुफ़ता असत मरग कि बे-यादि हक बवद ।

तो जीव आणि आत्मा या दोन्हींच्या प्राप्तीशी परिचित होतो. (१९९)

चूं साइआ तू हसत नदारेम हीच बाक ।५१।३।

या फिरत्या जगाच्या आसक्तीतून त्याची सुटका केली जाईल आणि कोणीतरी त्याच्याशी संबंध तोडेल तेव्हा त्याला मुक्त केले जाईल;

तक़तो नगीण गुज़ाशता शाहाण ज़ बहिरे तू ।

मग, तो आध्यात्मिक ज्ञानाच्या साधकाप्रमाणे भौतिक विचलनापासून अलिप्त होईल. (२००)

बिकुशा ज़ि रुक़ नकाब कि आलम शुदा हलाक ।५१।४।

त्याचे दोन्ही जगांत कौतुक झाले,

ऐ क़ाकि दरगहि तू शफ़ा-बक़शि आलम असत ।

जेव्हा कोणीही आपले हृदय आणि आत्मा अकालपुराखाच्या स्मरणाने ओतले जाते. (२०१)

रहिमे बिकुन बहालि गरीबानि दरदनाक ।५१।५।

अशा व्यक्तीच्या शरीरात सूर्याप्रमाणे किरण येऊ लागतात.

दुनिआ-सत काण क़राब कुनि हर दो आलम असत ।

जेव्हा त्याला, संतांच्या सहवासात, वास्तविक सत्याची प्राप्ती होते. (२०२)

दारा बक़ाक रफ़ता ओ कारूं शुदा हलाक ।५१।६।

रात्रंदिवस अकालपुराखाच्या नामाचे स्मरण केले.

चशमम हमेशा बे तू गुहर बार मी शवद ।

तेव्हा केवळ प्रवचन आणि परमेश्वराची स्तुती हाच त्याचा आधार झाला. (२०३)

गोया मिसालि दाना कि अज़ क़ोशा-हाइ ताक ।५१।७।

ज्याला त्याच्या ध्यानामुळे अकालपुराखाचा आधार मिळाला आहे,