हे दोन्ही जग खऱ्या वाहेगुरुच्या (निरंतर) आज्ञेत आहेत,
आणि, दैवी दूत आणि संदेष्टे त्याच्यासाठी स्वतःचा त्याग करण्यास तयार आहेत. (२६)
जो कोणी अकालपुराखाच्या (नामाच्या) ध्यानाचा दृढ अभ्यासक होतो.
जोपर्यंत अस्तित्व आहे तोपर्यंत तोही अमर होतो. (२७)
हे दोन्ही जग वाहेगुरुच्या तेजाचे आणि तेजाचे किरण आहेत.
चंद्र आणि सूर्य, दोघेही त्याची मशाल वाहक म्हणून त्याची सेवा करतात. (२८)
या जगातील उपलब्धी म्हणजे सतत आणि तीव्र डोकेदुखीशिवाय दुसरे काहीही नाही,
जो कोणी ट्रिनिटीबद्दल दुर्लक्ष करतो तो एकतर बैल किंवा गाढव असतो. (२९)
अकालपुराखाच्या स्मरणाबद्दल बेफिकीर, निष्काळजी, आळशी आणि उदासीन राहणे हे शेकडो मृत्यूसमान आहे.
वाहेगुरुंचे त्या ज्ञानी आणि ज्ञानी लोकांसाठी त्यांचे ध्यान आणि स्मरण हेच खरे जीवन आहे. (३०)
अकालपुराखाच्या स्मरणात घालवलेला प्रत्येक क्षण,
त्याच्याबरोबर कायमचा पाया तयार करतो. (३१)