چنین شرکت پربرکتی به شما انسانیت عطا خواهد کرد. (197)
هدف از زندگی انسان (در نهایت) ادغام با خالق است;
فقدان توصیف و گفتار او به منزله جدا شدن از دیگران است. (198)
وقتی یک انسان به سنت یادآوری واهگورو میرسد،
او با دستیابی به جان و روح هم آشنا می شود. (199)
هنگامی که کسی پیوندهای خود را از آن قطع کند، او رهایی یافته و از دلبستگی های این دنیای گردان رها خواهد شد.
سپس مانند جوینده معرفت معنوی از مشغله های مادی دور می شد. (200)
او در هر دو جهان مورد تشویق قرار گرفت،
وقتی کسی دل و جانش را با یاد آکاالپوراخ آغشته کرد. (201)
بدن چنین فردی مانند خورشید شروع به تابش می کند،
وقتی او در جمع افراد مقدس به حقیقت واقعی دست یافت. (202)
روز و شب نعم آکاالپوراخ را به یاد می آورد.
سپس تنها سخنان و حمدهای پروردگار پشتوانه او شد. (203)
هر کسی که به دلیل مراقبه او از حمایت آکاالپوراخ برخوردار شده است،