و هر کس غفلت کند و او را فراموش کند گناهکار است. (254)
ای آکاالپوراخ! با مهربانی به من چنین شجاعت و قدرتی عطا کن،
تا این عمر من در راه یاد تو سپری شود. (255)
آن زندگی ارزش زیستن دارد که صرف یادآوری آکاالپوراخ شود،
هر بخشی از آن بدون یاد او صرف شود، صرفاً بیهوده و بیهوده است. (256)
هیچ هدفی (از زندگی) بهتر از یاد اکالپوراخ نیست.
و هرگز دل و ذهن ما بدون یاد او خشنود نمی شود. (257)
نوستالژی در مورد Waaheguru به ما نشاط ابدی می بخشد.
چقدر خوشبختیم که جهت (در زندگی ما) را به ما نشان می دهد!(258)
حتی اگر آکاالپوراخ در قلب همه جاودانه باشد،