En, enigiemand wat nalatig raak en Hom vergeet, is inderdaad skuldig. (254)
O Akaalpurakh! Seën my asseblief met so 'n moed en krag,
Sodat hierdie lewe van my op 'n waardevolle wyse spandeer word om U te onthou. (255)
Daardie lewe is die moeite werd om te leef wat spandeer word om Akaalpurakh te onthou,
Enige deel daarvan wat sonder Sy geheue spandeer word, is eenvoudig 'n vermorsing en nutteloos. (256)
Daar is geen doel (van die lewe) beter as die herinnering aan Akaalpurakh nie,
En ons harte en gedagtes kan nooit tevrede wees sonder om Hom te onthou nie. (257)
Die nostalgie oor Waaheguru skenk aan ons 'n ewige verheuging;
Hoe gelukkig is ons tog dat dit vir ons die rigting (in ons lewens) wys!(258)
Al bly Akaalpurakh in die harte van almal,