گويا چوي ٿو ته، ”مان تنهنجي وارن جي تاڙين ۾ پاڻ کي ڦاسائيندي آهيان، اي گرو! ڇو ته منهنجو ذهن جيڪو تو کي ڏسڻ جي شديد تمنا سان تڙپندو رهي ٿو، سو امن ۽ استحڪام حاصل ڪري سگهي ٿو. (19) (7) جڏهن اسان پاڻ ئي لڱن پيرن کان معذور آهيون، تڏهن هڪ ڊاڪٽر، ڪنهن مريض لاءِ ڪهڙي دوا لکي سگهي ٿو؟ 20) (1) هن جي (گرو) جي تمام چمڪ ۽ ڪرامت بغير ڪنهن ڇنڊڇاڻ جي نظر اچي ٿي، جڏهن اسان انا جي پوشاڪ هيٺ آهيون، ته چنڊ جهڙو پرسڪون چهرو به اسان لاءِ ڇا ٿو ڪري سگهي (20)؟ هن جي ذهن ۾ ڪا به لمحي هدايت يا استحڪام نه آهي، هڪ آرامده جڳهه يا هڪ خاموش ڪنڊ هن لاء ڇا ڪري سگهي ٿو؟ (20) (3)
محبوب جي درٻار ۾ ڪيئن پهچندين عشق جي.
جيڪڏهن توهان ۾ خواهش ۽ جذبي جي کوٽ آهي ته مدد لاءِ هڪ گائيڊ ڇا ڪري سگهي ٿو؟ (20) (4)
اي گويا! ”جيستائين تون گروءَ جي پيرن جي پاڪ مٽيءَ کي پنهنجين اکين لاءِ ڪُليريم طور استعمال ڪري سگھندين، تيستائين تون خالق جي فضل ۽ توفيق کي ڏسي سگھندين، تنهنجي لاءِ ٻيو ڪهڙو ڪم آهي؟ (20) (5)
جڏھن اڀرندي ھواءُ ھن جي زنجيرن جي ڪنارن مان لنگھي ٿو،
اهو ڄڻ ته منهنجي چريو ذهن لاءِ هڪ عجيب زنجير جوڙي رهيو آهي. (21) (1)
اسان انساني جسم جي اهميت کي تخليق جي شروعات کان وٺي، وقت جي شروعات کان وٺي نه سمجهي سگهيا آهيون.
يعني رب هن جسم کي پنهنجي رهائش لاءِ پيدا ڪيو آهي. (21) (2)
عاشق جي دل ٿوري وقت ۾ محبوب جي دل بڻجي ويندي آهي.
جيڪو به محبوب سان سٺو واسطو رکي ٿو، ان جي پيرن کان سر تائين دل ۽ روح ٿي وڃي ٿو. (21) (3)
مانيءَ لاءِ (هر) مطلبي ماڻهوءَ جي پٺيان ڇو ڊوڙي رهيا آهيو؟
تون چڱيءَ طرح ڄاڻين ٿو ته فقط هڪ داڻي جو لالچ ڪنهن کي قيدي بڻائي ٿو. (21) (4)