۽ ان کان پوءِ منهنجي ذهن ۾ جيڪا ڳالهه آئي اها هڪ اداس ڪهاڻي آهي. (49) (1)
منهنجي اکين ۽ ابرو ۾ توکان سواءِ ٻيو ڪو به ناهي، گرو،
ان ڪري مون کان سواءِ پاڻ کان جدا ٿيڻ جو ڪو به نشان نظر نه آيو. (49) (2)
علحدگيءَ جي دردن کي اڃا تائين ”ملاقات“ جو احساس نه ٿيو آهي.
’وحدت ۽ ملاقات‘ کان وٺي ’وحدت‘ جون ڳالهيون ٻڌندو رهيو آهيان. (49) (3)
ڪڏھن کان تنھنجي جدائي منھنجي دل ۾ اھڙي باهه ٻاري، جيڪا ٻرندي رهي
ته منهنجا روئڻ ۽ دعائون ”جدايت“ (هڪ روشنيءَ وانگر) جي جاءِ تي پهتيون ۽ ان کي سڙي خاڪ ڪري ڇڏيون. (49) (4)
تو کان لاتعلقي گويا کي اهڙي غير معمولي ذهني حالت ۾ وجهي ڇڏيو آهي
ته هن دردناڪ ڪهاڻيءَ کي ايترو ته لاڳيتو بيان ڪيو آهي جو ان جو ڪو به حساب نه آهي ۽ منهنجو خيال بيٺو آهي. (49) (5)
مھرباني ڪري مون کان ”محبت“ جي روش ٻڌ،