غزلون ڀائي نند لال جي

صفحو - 10


ਦਰਮਿਆਨਿ ਬਜ਼ਮਿ ਮਾ ਜੁਜ਼ ਕਿੱਸਾਇ ਜਾਨਾਨਾ ਨੀਸਤ ।
daramiaan bazam maa juz kisaae jaanaanaa neesat |

محبوب کان جدائيءَ جي ڪري منهنجي دل جليل آهي،

ਬੇ ਹਜਾਬ ਆ ਅੰਦਰੀਣ ਮਜਲਿਸ ਕਿ ਕਸ ਬੇਗਾਨਾ ਨੀਸਤ ।੧੦।੧।
be hajaab aa andareen majalis ki kas begaanaa neesat |10|1|

۽ منهنجي زندگي ۽ روح منهنجي سهڻي مالڪ جي لاءِ (جنهن جي ياد ۾) سڙي رک ٿي ويا آهن. (14) (1)

ਬਿਗੁਜ਼ਰ ਅਜ਼ ਬੇਗਾਨਗੀਹਾ ਓ ਬਖ਼ੁਦ ਆਸ਼ਨਾ ਸੌ ।
biguzar az begaanageehaa o bakhud aashanaa sau |

مان ان باهه ۾ ايترو سڙي ويو آهيان،

ਹਰ ਕਿ ਬਾ ਖੁਦ ਆਸ਼ਨਾ ਸ਼ੁਦ ਅਜ਼ ਖ਼ੁਦਾ ਬੇਗਾਨਾ ਨੀਸਤ ।੧੦।੨।
har ki baa khud aashanaa shud az khudaa begaanaa neesat |10|2|

جنهن به اها ڳالهه ٻُڌي، سو به صنوبر جي وڻ وانگر سڙي ويو.“ (14) (2) رڳو مان ئي نه آهيان، جيڪو عشق جي باهه ۾ سڙي ويو، بلڪ سڄي دنيا هن چنگاري سان سڙي وئي. (14) (3)

ਸ਼ੌਕਿ ਮੌਲਾ ਹਰ ਕਿ ਰਾ ਬਾਸ਼ਦ ਹਮਾਣ ਸਾਹਿਬ-ਦਿਲ ਅਸਤ ।
shauak maualaa har ki raa baashad hamaan saahiba-dil asat |

ڪنهن محبوب جي جدائي جي شعلن ۾ جلڻ،

ਕਾਰਿ ਹਰ ਦਾਨਾ ਨਾ ਬਾਸ਼ਦ ਕਾਰਿ ਹਰ ਦੀਵਾਨਾ ਨੀਸਤ ।੧੦।੩।
kaar har daanaa naa baashad kaar har deevaanaa neesat |10|3|

ڪيميا وانگر آهي، مادي جيڪا ڪنهن به ڌاتو کي سون ۾ تبديل ڪري ٿي، ان کي باهه ۾ سڙي رک ٿي وڃي. (14) (4)

ਨਾਸਹਾ ਤਾ ਚੰਦ ਗੋਈ ਕਿੱਸਾਹਾਇ ਵਾਅਜ਼ੋ ਪੰਦ ।
naasahaa taa chand goee kisaahaae vaazo pand |

برڪت آهي گويا جي دل

ਬਜ਼ਮਿ ਮਸਤਾਨ ਅਸਤ ਜਾਇ ਕਿੱਸਾ ਓ ਅਫ਼ਸਾਨਾ ਨੀਸਤ ।੧੦।੪।
bazam masataan asat jaae kisaa o afasaanaa neesat |10|4|

اهو ته رڳو پنهنجي محبوب جي منهن جي هڪ جھلڪ جي اميد ۾ خاڪ ٿي ويو. (14) (5)

ਈਣ ਮਤਾਇ ਹੱਕ ਬ-ਪੇਸ਼ਿ ਸਾਹਿਬਾਨਿ-ਦਿਲ ਬਵਦ ।
een mataae hak ba-pesh saahibaani-dil bavad |

ڀلا ڪوئي مون کي هن جي ٻرندڙ اکين جي روشنيءَ کان بچائيندو؟

ਚੂੰ ਬ-ਸਹਿਰਾ ਮੀਰਵੀ ਦਰ ਗੋਸ਼ਾਇ ਵੀਰਾਨਾ ਨੀਸਤ ।੧੦।੫।
choon ba-sahiraa meeravee dar goshaae veeraanaa neesat |10|5|

۽، مون کي هن جي کنڊ جي ڪعب کان بچايو- چيونگ وات ۽ چپ. (15) (1)

ਈਂ ਮਤਾਇ ਸ਼ੌਕ ਰਾ ਅਜ਼ ਆਸ਼ਕਾਨਿ ਹੱਕ ਬਖ਼ਾਹ ।
een mataae shauak raa az aashakaan hak bakhaah |

مون کي افسوس آهي ان لمحي جو بي مقصد گذري ويو

ਜਾਣ ਕਿ ਦਰ ਜ਼ਾਨਸ਼ ਬ-ਜੁਜ਼ ਨਕਸ਼ਿ ਰੁਖ਼ਿ ਜਾਨਾ ਨੀਸਤ ।੧੦।੬।
jaan ki dar zaanash ba-juz nakash rukh jaanaa neesat |10|6|

مون کي پنهنجي لاپرواهيءَ ۽ لاپرواهيءَ تي به افسوس آهي جو موقعو هٿان هٿان هٿ نه کڻان.“ (15) (2) توهين مذهب ۽ توهين رسالت جي الزام ۾ منهنجي دل ۽ جان مايوس ۽ غمگين آهي، مان ڪنهن کي ڳوليان ٿو جيڪو مون کي بچائيندو. اڪالپورخ جي درگاهه جي در تي. (جڏهن مان خالق جي در تي التجا کڻي آيو آهيان ته ڪو مون کي بچائيندو؟) (15) (3) چنچل، رانديڪي ۽ وڏائيءَ وارن نام نهاد عاشقن دنيا کي لُٽيو آهي. مان رحم جي لاءِ روئي رهيو آهيان ته مون کي به انهن پاران استحصال ڪيو ويو آهي ۽ منٿون ڪري رهيو آهيان ته ڪو مون کي بچائي. (15) (4)

ਚੰਦ ਮੀ-ਗੋਈ ਤੂ ਐ ਗੋਯਾ ਖ਼ਮੁਸ਼ ਸ਼ੋ ਜ਼ੀਣ ਸਖ਼ੁਨ ।
chand mee-goee too aai goyaa khamush sho zeen sakhun |

گويا ڪيئن ٿو خاموش رهي استاد گرو جي خنجر جھڙي پلڪ کان.

ਸ਼ੌਕਿ ਮੌਲਾ ਮੁਨਹਸਿਰ ਬਰ ਕਾਅਬਾ ਓ ਬੁਤਖ਼ਾਨਾ ਨੀਸਤ ।੧੦।੭।
shauak maualaa munahasir bar kaabaa o butakhaanaa neesat |10|7|

مان اڃا تائين مدد لاءِ رڙيون ڪري رهيو آهيان. (15) (5) جهڙيءَ طرح هڪ شرابي کي رڳو شراب جي گلاس جي تلاش آهي ۽ ان جو تعلق روبي رنگ جي شراب (شراب يا شراب) سان آهي، ساڳيءَ طرح هڪ اڃايل ماڻهوءَ کي ٿڌي مٺي جي گلاس جي ضرورت آهي. اُن جي اڃ بجھائڻ لاءِ، شراب جو گلاس (16) (1) اڪالپور جي عقيدتمندن جي صحبت، جيڪا واهپيدارن کي درڪار آهي هن دنيا کي پنهنجي مسڪراهٽ سان سهڻو باغ بڻائي سگهجي ٿو، پوءِ ڪنهن باغبان جي ضرورت ڇو پوندي، جنهن کي هن جنت جي هڪ جهلڪ نظر اچي ٿي؟ تنهن هوندي به، مان هن جي اڳيان رحم جي درخواست ڪريان ٿو ۽ اهو آهي جنهن جي مون کي تمام گهڻي ضرورت آهي.