محبوب کان جدائيءَ جي ڪري منهنجي دل جليل آهي،
۽ منهنجي زندگي ۽ روح منهنجي سهڻي مالڪ جي لاءِ (جنهن جي ياد ۾) سڙي رک ٿي ويا آهن. (14) (1)
مان ان باهه ۾ ايترو سڙي ويو آهيان،
جنهن به اها ڳالهه ٻُڌي، سو به صنوبر جي وڻ وانگر سڙي ويو.“ (14) (2) رڳو مان ئي نه آهيان، جيڪو عشق جي باهه ۾ سڙي ويو، بلڪ سڄي دنيا هن چنگاري سان سڙي وئي. (14) (3)
ڪنهن محبوب جي جدائي جي شعلن ۾ جلڻ،
ڪيميا وانگر آهي، مادي جيڪا ڪنهن به ڌاتو کي سون ۾ تبديل ڪري ٿي، ان کي باهه ۾ سڙي رک ٿي وڃي. (14) (4)
برڪت آهي گويا جي دل
اهو ته رڳو پنهنجي محبوب جي منهن جي هڪ جھلڪ جي اميد ۾ خاڪ ٿي ويو. (14) (5)
ڀلا ڪوئي مون کي هن جي ٻرندڙ اکين جي روشنيءَ کان بچائيندو؟
۽، مون کي هن جي کنڊ جي ڪعب کان بچايو- چيونگ وات ۽ چپ. (15) (1)
مون کي افسوس آهي ان لمحي جو بي مقصد گذري ويو
مون کي پنهنجي لاپرواهيءَ ۽ لاپرواهيءَ تي به افسوس آهي جو موقعو هٿان هٿان هٿ نه کڻان.“ (15) (2) توهين مذهب ۽ توهين رسالت جي الزام ۾ منهنجي دل ۽ جان مايوس ۽ غمگين آهي، مان ڪنهن کي ڳوليان ٿو جيڪو مون کي بچائيندو. اڪالپورخ جي درگاهه جي در تي. (جڏهن مان خالق جي در تي التجا کڻي آيو آهيان ته ڪو مون کي بچائيندو؟) (15) (3) چنچل، رانديڪي ۽ وڏائيءَ وارن نام نهاد عاشقن دنيا کي لُٽيو آهي. مان رحم جي لاءِ روئي رهيو آهيان ته مون کي به انهن پاران استحصال ڪيو ويو آهي ۽ منٿون ڪري رهيو آهيان ته ڪو مون کي بچائي. (15) (4)
گويا ڪيئن ٿو خاموش رهي استاد گرو جي خنجر جھڙي پلڪ کان.
مان اڃا تائين مدد لاءِ رڙيون ڪري رهيو آهيان. (15) (5) جهڙيءَ طرح هڪ شرابي کي رڳو شراب جي گلاس جي تلاش آهي ۽ ان جو تعلق روبي رنگ جي شراب (شراب يا شراب) سان آهي، ساڳيءَ طرح هڪ اڃايل ماڻهوءَ کي ٿڌي مٺي جي گلاس جي ضرورت آهي. اُن جي اڃ بجھائڻ لاءِ، شراب جو گلاس (16) (1) اڪالپور جي عقيدتمندن جي صحبت، جيڪا واهپيدارن کي درڪار آهي هن دنيا کي پنهنجي مسڪراهٽ سان سهڻو باغ بڻائي سگهجي ٿو، پوءِ ڪنهن باغبان جي ضرورت ڇو پوندي، جنهن کي هن جنت جي هڪ جهلڪ نظر اچي ٿي؟ تنهن هوندي به، مان هن جي اڳيان رحم جي درخواست ڪريان ٿو ۽ اهو آهي جنهن جي مون کي تمام گهڻي ضرورت آهي.