مان صرف ايترو ڄاڻان ٿو ته مان الله تعاليٰ جو بندو ۽ سرپرست آهيان ۽ اهو ئي آهي جيڪو هر هنڌ منهنجو محافظ آهي. (52) (3)
منهنجي دل ۽ روح پنهنجا سمورا بند ٽوڙيندي تنهنجي گهٽيءَ ڏانهن اڏامي ٿو،
اهو توهان جي مهرباني آهي جو هن پرواز لاء منهنجي پرن کي ڦهلائي ٿو. (52) (4)
اڪالپورخ جا پوئلڳ جن کي نفس تي عبور حاصل آهي، تن جي وات مان ٻيو ڪو به لفظ نه نڪرندو آهي.
انهن لاءِ، هن جي مراقبي کان سواءِ ٻي ڪا به ڳالهه رڳو هڪ فريب ۽ بي معنيٰ بحث آهي. (52) (5)
منهنجو پورو گرو هر ڪنهن کي هدايت ڪري ٿو ته "ڪالپورخ، شاندار! اهو لفظ يا اظهار ڪيترو برڪت وارو آهي جيڪو اسان کي سندس پرجوش پيروي ڪندڙ بڻائي ٿو ۽ خود کي فتح ڪري ٿو." (52) (6)
گويا چوي ٿو، ”هر جسم مون کان پڇي رهيو آهي ته تون ڪير آهين؟ ۽ مان توکي ڇا چوان! دنيا ادراڪ جي گرفت ۾ آهي ۽ هر ڪو تنهنجي عظمت جي ڳولا ۾ آهي. (52) (7) جڏهن اسان کي سڀني مصيبتن ۾ بچاءُ ڪرڻ لاءِ واه سائين موجود آهي، ته پوءِ (53) (1) تون رب جي ساراهه ڪندين، اي دل ۽ جان! ٻيو ڪو به لفظ نه ڳالهاءِ، توهان کي هن جي نالي جو مراقبو ڪرڻ گهرجي، ۽ مالڪ جو سچو عاشق ٿيڻ گهرجي." (53) (2)
هڪ لمحو ڪنهن سرگرميءَ ۾ گذاريو سواءِ واهگورو جي ياد ۾،
عظيم روحن جي نظر ۾، اهو هڪ مڪمل بربادي ۽ زوال آهي. (53) (3)
جتي به ڏسندين، اُن کان سواءِ ٻيو ڪجهه به ناهي.
پوءِ (ان کي ياد ڪرڻ ۾) تون ايڏو غافل ڇو آهين جڏهن ته ان سان ملڻ بلڪل پڌرو آهي؟ (53) (4)
گويا! اڪالپورخ جي نالي کان سواءِ ٻيو ڪو به لفظ نه چوڻ گهرجي.
ڇاڪاڻ ته، هر ٻي ڳالهه بلڪل فضول، بي بنياد ۽ بي بنياد آهي. (53) (5)
گويا چوي ٿو ته، ”مون هر انسان کي خدا جي پيدا ڪيل خود خدا جي حيثيت ۾ تسليم ڪيو آهي، ۽ مان پاڻ کي انهن سڀني سچن ٻانهن جو غلام سمجهان ٿو. (54) (1)