درحقيقت، مون کي پنهنجي دل ۽ روح (ايمان) جي ضرورت آهي (جيئڻ چاهيان ٿو) صرف تنهنجي لاءِ. ڪارا ڪڪر (17) (1) جڏهن منهنجو چنڊ رات جي ننڊ مان اٿندو هو، تڏهن ائين لڳو ڄڻ صبح جو سج جي حالت کي ظاهر ڪري رهيو هو. توهان جي پيار جي بستري مان توهان جي ننڊ اکين سان اڀري، صبح جو سج توهان جي منهن جي روشني سان مقابلو ڪرڻ لاء پريشان ٿي ويو (17) (3) جڏهن ننڊ ۾ سج پنهنجي منهن تان پردو هٽائي ٿو، ان جي خوش قسمت آمد سان، اهو (ڏينهن) سڄي دنيا ۾ روشني آڻيندو آهي. صبح جو سوير سمهڻ اڄ کان حرام، گناهگار ۽ اخلاقي طور تي غلط ٿي ويندو.“ (17) (5) هيءَ چنچل اک منهنجي ساهه، دل ۽ ايمان کي ڪشش ۽ جذبي سان کسي ٿي، ۽ اها ئي سرسري اک آهي. مون کي منهنجي پريشاني ۽ ڏک جي وقت مان ڪڍي ٿو. (18) (1) هن جي وارن جو هڪ تالو دنيا ۾ آفت ۽ آفت پيدا ڪري سگهي ٿو ۽ هن جي صرف هڪ اک سڄي دنيا کي خوشحالي سان نوازي سگهي ٿي. (18) (2) گويا دعا ڪري رهيو آهي، ”کاش منهنجي دل منهنجي محبوب (گرو) جي پيرن جي مٽي بڻجي وڃي.
۽ منھنجون اکيون مون کي اڪالپورخ ڏانھن ھلائينديون آھن.“ (18) (3) جنھن به (گروءَ جي) اُن مزيدار اکين جو ذائقو چکيو آھي، اھو ڪڏھن به نرگس جي گل ڏانھن نھارڻ جي پرواھ نه ڪندو. (18) (4) گويا چوي ٿو ته، ”جنهن به هڪ ڀيرو به ان (گروءَ جي) چِڪندڙ اکين جي جهلڪ ڏٺي آهي.
هن جا سڀ شڪ ۽ وهم مڪمل طور تي ختم ٿي ويندا. (18) (5)
پنهنجي هوش ۾ واپس اچو ۽ خوش ٿيو! اهو وقت آهي نئين بهار جي موسم جي شروعات جو،
بهار هتي آهي، منهنجو محبوب، گرو، اچي چڪو آهي، ۽ هاڻي منهنجي دل آرام ۽ سڪون سان آهي. (19) (1)
منهنجي (گرو) جو شان ۽ حوصلو منهنجي اکين جي پتلي ۾ ايترو ته داخل ٿي ويو آهي،
اهو جتي به هجي، جنهن طرف به نظر اچي، اهو فقط منهنجي محبوب، گروءَ جو پيارو چهرو ڏسي ٿو. ۽ مان ڇا ڪري سگهان ٿو، اسان کي پيار جي هن رستي ۾ ڇا آهي؟ (19) (3)
ڪجهه دعويدار دوستن کي ڪنهن کان خبر پئي ته منصور،
رڙيون ڪندي چيو ته هو رب آهي، اڄ رات هن کي پاڇي ڏانهن وڌندي ڏٺو ويو. (19) (4)
سڀني گلن کي خبر ڏيو ته ڦلڻ شروع ڪن، ڇاڪاڻ ته
اھا خوشخبري ھزارن ڳائڻ وارن راتين مان آئي. (19) (5)
گويا چوي ٿو، ”زبان شرم کان گونگي ٿي وئي آهي ۽ دل پنهنجي حال تي ئي پريشان آهي، ڪير ٿو پورو ڪري سگهي، تنهنجي لاءِ منهنجي لامحدود محبت جي ڪهاڻي؟ (19) (6)