हे गुरु ! तव सुन्दरं स्मितं जगतः जीवनं प्रयच्छति, प्रवर्तयति च ।
तथा, एतेन साधूनां पीराणां च गूढनेत्रेषु शान्तिः स्थिरता च प्राप्यते” इति । (३६) (२) ९.
वाहेगुरुप्रेमात् परं न नित्यं प्रेम भक्तिः वा,
तथा, वाहेगुरुभक्ताभ्यां विहाय सर्वान् विनाश्यं मन्तव्यम्। (३६) (३) ९.
यस्मिन् दिशि पश्यसि, तत्र नूतनं जीवनं, आत्मानं च प्रयच्छसि, प्रवर्तयसि च ।
केवलं भवतः दृष्टिः एव सर्वत्र नवजीवनस्य वर्षाणां आशीर्वादं ददाति। (३६) (४) ९.
अकालपुरखः सर्वत्र सर्वत्र सर्वपरिस्थितौ सर्वैः सह सर्वदा,
तथापि कुत्र तादृशं नेत्रं यत् प्रत्येकं कोणे कोणे च तस्य उपस्थितिं कल्पयितुं समर्थं भवति? (३६) (५) ९.
ईश्वरस्य प्रेम्णः समर्पितानां अतिरिक्तः अन्यः कोऽपि कदापि मोचनं न प्राप्तवान्।
'मृत्युः' 'पृथिवी' 'काल' च तीक्ष्णतुण्डेन गृहीतवान् अस्ति। (३६) (६) ९.
गोया कथयति- "अकालपुरखभक्तः अमरः भवति, यतः तस्य ध्यानं विना अन्यः कश्चित् कदापि अस्मिन् लोके चिह्नं न त्यक्ष्यति" इति। (३६) (७) ९.
अहं 'युगस्य' अङ्के युवावस्थातः वृद्धः अभवम्,
भवतः सङ्गमे यत् मम जीवनं व्यतीतम् तत् कियत् सुन्दरम् आसीत्! अस्याः यात्रायाः सुखं भवतः प्रसादात् ऋणी अस्मि!” (३७) (१) ९.
शेषान् प्राणान् धन्यं मन्यताम् ।
यतः, शरदः (जरा) एव भवतः जीवनस्य वसन्तं (यौवनस्य ऋतुम्) एकस्मिन् दिने आनयिष्यति। (३७) (२) ९.
आम्, तत् क्षणं धन्यं मन्यताम् यत् ईश्वरस्य स्मरणे व्यय्यते,