ग़ज़ल भाई नन्द लालः

हज़ार तक़ति मुरसा फ़तादा दर रहि अंद ।

तदनन्तरं च मम मनसि यत् घटितं तत् दुःखदं कथा; (४९) (१) ९.

कलंदरानि तू ताजो नगीं नमी क़ाहंद ।२७।१।

मम नेत्रभ्रूषु त्वां गुरुं विना अन्यः कोऽपि नास्ति ।

फ़नाह पज़ीर बवद हर चि हसत दर आलम ।

अत एव मया विरहस्य चिह्नं न कृतम्, आत्मनः अतिरिक्तम्। (४९) (२) ९.

नहि आशकाण कि अज़ असरारि इशक आगाह अंद ।२७।२।

'वियोगस्य' (वेदनाः) अद्यापि 'समागमस्य' (उत्साहः) न अवगताः,

तमाम चशम तवाण शुद पैइ नज़राइ ऊ ।

'वियोगात्' 'एकत्वं मिलनं च' इति कथाः श्रुत्वा आस्मि। (४९) (३) ९.

हज़ार सीना बि सौदाइ हिजर मीकाहंद ।२७।३।

यदा भवतः 'वियोगः' मम हृदये तादृशं अग्निं प्रज्वलितवान्, तत् प्रज्वलितवान्

तमाम दौलति दुनीआ ब-यक निगाह बक़शंद ।

यत् मम विलापाः याचनाश्च 'वियोगस्य' (प्रकाशवत्) निवासस्थाने पतित्वा भस्मरूपेण दग्धवन्तः। (४९) (४) ९.

यकीण बिदाण कि गदायानि ऊ शहिनशाह अंद ।२७।४।

भवतः विच्छेदेन गोयाम् एतादृशे असामान्यचित्तस्थितौ स्थापितः

हमेशा सुहबति मरदानि हक तलब गोया ।

यत् तेन एतावता वारं इमां दुःखदं गाथां निरन्तरं कथितं यत् तस्य गणना नास्ति, मम विचारः च स्थिरः अस्ति। (४९) (५) ९.

कि तालबानि क़ुदा वासलानि अलाह अंद ।२७।५।

'प्रेमस्य' व्यवहारं मम शृणुत,