अनावश्यकं व्यर्थं च तत् जीवनं किं प्रयोजनम्। (२१६) ९.
ध्याने प्रवृत्तः भवितुं (केवलं) जनः जायते;
वस्तुतः धार्मिकभक्तिः (प्रार्थना च) अस्य जीवनस्य समुचितदृष्टिकोणे स्थापयितुं सत्चिकित्सा अस्ति। (२१७) ९.
प्रियस्य मुखस्य दर्शनं प्राप्तं तत् नेत्रं कियत् सौभाग्यम् अस्ति!
उभयलोकजनानां चक्षुः तत्प्रति निहितम्। (२१८) ९.
अयम् परं च लोकं सत्येन तृप्तं भवति;
परन्तु ईश्वरभक्ताः पुरुषाः दुर्लभाः सन्ति लोके। (२१९) ९.
अकलपुरखेन यदि कश्चित् अभेद्यः अभवत् ।
ततः रोम-आफ्रिका इत्यादिषु देशेषु तस्य वैभवः प्रसरति । (२२०) ९.
ईश्वरस्य सत्तायाः आत्मसातीकरणं वस्तुतः तस्य प्रति वास्तविकः प्रेम एव;