यः सिद्धगुरुं प्राप्तुं (आसक्तं वा) समर्थः अभवत्। (२११) ९.
विश्वासः जगत् च सर्वशक्तिमान् पूर्णतया आज्ञापालने स्तः;
उभौ लोकौ समानरूपेण तस्य एकं दर्शनं प्राप्तुं कामयन्ते। (२१२) ९.
यस्य कस्यचित् अकालपुरखस्य नाम प्रति गहनः प्रेम विकसितः अस्ति,
सः वास्तविकरूपेण दिव्यज्ञानस्य सम्यक् साधकः भवति। (२१३) ९.
वाहेगुरुस्य साधकाः तस्य ध्याने (सक्रियरूपेण) प्रवृत्ताः सन्ति;
वाहेगुरुस्य साधकाः सर्वान् अतीव आकर्षकं किमपि परिणमयन्ति । (२१४) ९.
सत्यं तु एतत् यत् भवता (सदैव प्रयत्नः) ईश्वरस्य व्यक्तिः भवितुम् अर्हति,
अनादरपूर्णः (धर्मत्यागी/नास्तिकः) तस्य पुरतः सर्वदा दुःखितः लज्जितः च भवति। (२१५) ९.
केवलं तत् जीवनं जीवितुं योग्यं यत् वाहेगुरुस्मरणे व्यय्यते,