هڪ اونڪر، بنيادي توانائي، خدا جي فضل جي ذريعي محسوس ڪيو
واپار (سچائي جو) صرف ان مرڪز تي موجود آهي جتي گدڙن جي کوهه ۽ گرون جو پورو گرو موجود آهي.
هو مري ويلن جو ڇوٽڪارو ڏيندڙ، تڪليفن کي دور ڪندڙ ۽ بي پناهه پناهه ڏيندڙ آهي.
هو اسان جي خامين کي دور ڪري ٿو ۽ خوبيون عطا ڪري ٿو.
ان جي بدران، نعمتن جو سمنڊ، رب اسان کي غم ۽ مايوسي وساري ٿو.
هو، لکن بڇڙن کي ختم ڪرڻ وارو، مهربان ۽ هميشه موجود آهي. جنهن جو نالو سچ، خالق رب، سچ جو روپ آهي، اهو ڪڏهن به نامڪمل نه ٿيندو آهي يعني هو هميشه مڪمل آهي.
مقدس جماعت ۾ رهڻ، سچائي جو گھر،
هو اڻڄاتل راڳ جو صور وڄائي ٿو ۽ دوئي جي احساس کي ٽوڙي ٿو.
فيلسوف جو پٿر جڏهن احسان جي بارش (سون ٺاهڻ جو)
اٺن دھاتن (مصر) جي قسم، ۽ ذات جو خيال نه رکندو آھي.
صندل سڀني وڻن کي خوشبودار بڻائي ٿي ۽ انهن جي بي ثمر ۽ ميويداريءَ کي ڪڏهن به ذهن ۾ نه ٿو اچي.
سج اڀري ٿو ۽ پنهنجي شعاعن کي سڀني هنڌن تي برابر پکيڙي ٿو.
رواداري ڌرتيءَ جي اها خوبي آهي جيڪا ٻين جي انڪار کي قبول ڪري ٿي ۽ انهن جي عيب کي ڪڏهن به نه ڏسندي آهي.
اهڙي طرح زيور، ياقوت، موتي، لوهه، فلسفي جو پٿر، سونا وغيره پنهنجي فطري فطرت کي محفوظ رکن ٿا.
پاڪ جماعت (جي احسان) جي ڪا به حد نه آهي.
فلسفي جو پٿر ڌاتو کي سون ۾ تبديل ڪري ٿو پر لوهه جو ٻوٽو سون نه ٿو بڻجي ۽ ان ڪري مايوس ٿي وڃي ٿو.
صندل جي ڪاٺي سڄي ٻوٽي کي خوشبودار بڻائي ٿي پر آس پاس جو بانس خوشبوءَ کان خالي رهي ٿو.
ٻج پوکڻ تي، زمين هزار ڀيرا وڌيڪ پيدا ڪري ٿي، پر الڪائن واري مٽي ۾ ٻج نه ٿو اڀري.
اُلو (سج) کي نه ٿو ڏسي سگهي پر سچو گرو ان رب جي باري ۾ سمجهه عطا ڪري کيس حقيقت ۽ واضح طور تي ڏسي ٿو.
زمين ۾ جيڪو پوکيو وڃي سو ئي پوکيو وڃي پر سچي گرو جي خدمت ڪرڻ سان هر قسم جا ميوا حاصل ٿين ٿا.
جيئن ٻيڙيءَ تي چڙهڻ وارو پار پوي ٿو، تيئن سچو گرو به نيڪين ۾ فرق نٿو رکي.
۽ بڇڙا ۽ حتي جانورن ۽ ڀوتن کي ديوتا جي زندگي جي پيروي ڪري ٿو.
سون ته فلاسافر جي پٿر سان ٺهندو آهي پر سونا خود سونا پيدا نٿو ڪري سگهي.
صندل جو وڻ ٻين وڻن کي خوشبودار بڻائي ٿو، پر ٻيو وڻ ٻين وڻن کي خوشبودار نٿو بڻائي سگهي.
پوکيل ٻج مينهن پوڻ کان پوءِ ئي ڦٽي ٿو پر گرو جي تعليمات کي اپنائڻ سان، ماڻهو فوري طور تي ميوو حاصل ڪري ٿو.
سج لهي ٿو رات جي اونداهي ۾ پر پورو گرو هر وقت موجود آهي.
جھڙيءَ طرح جبل تي جبل تي چڙھي نه ٿو سگھي، ساڳيءَ طرح حواسن تي زبردستي قابو رکڻ سچي گرو کي پسند نه آھي.
ڌرتي شايد زلزلي کان ڊڄي ٿي ۽ اها پنهنجي جاءِ تي آرامي ٿي وڃي ٿي، پر گرومت، گرو جا اصول ثابت قدم ۽ لڪايل آهن.
سچو گرو، حقيقت ۾، زيورن سان ڀريل هڪ ٿلهو آهي.
سج اڀرڻ تي، ڀت وانگر انڌا اُلو پاڻ کي دنيا ۾ لڪائيندا آهن.
جهنگ ۾ جڏهن شينهن ٻُرندو آهي ته گدڙ، هرڻ وغيره چوڌاري نظر نه ايندا آهن.
آسمان ۾ چنڊ هڪ ننڍڙي پليٽ جي پويان لڪائي نٿو سگهي.
ٻرندڙ پکين کي ڏسي ٻيلي جا سڀ پکي پنھنجا ماڳ ڇڏي پرسڪون ٿي وڃن ٿا (۽ پنھنجي حفاظت لاءِ لڙڪن ٿا).
چور، زناڪار ۽ بدعنوان ڏينهن جي دير کان پوءِ به نظر نه ٿا اچن.
جن جي دل ۾ علم آهي، سي لکين جاهلن جي عقل کي سڌاريندا آهن.
مقدس جماعت جي جھلڪ ڪليگ، اونداھي دور ۾ متاثر ٿيل سڀني تڪرارن کي ختم ڪري ٿي.
مان مقدس جماعت تي قربان آهيان.
اونداهي رات ۾ لکين تارا چمڪندا آهن پر چنڊ اڀرڻ سان مدھم ٿي ويندا آهن.
انهن مان ڪي لڪندا رهن ٿا ته ڪي وري چمڪندا رهن ٿا.
سج اڀرڻ سان، تارا، چنڊ ۽ اونداهي رات، سڀ غائب ٿي وڃن ٿا.
خدمتگارن کان اڳ، سچي گرو جي ڪلام ذريعي، چار وامس ۽ چار آشرم (استقلهاتو)، ويد، ڪتباس ناگزير آهن.
۽ ديوتائن، ديوتائن، سندن ٻانهن، تنتر، منتر وغيره جو خيال به ذهن ۾ نٿو اچي.
گرومندن جو طريقو وڻندڙ آهي. برڪت آهي گرو ۽ پڻ برڪت وارا آهن هن جا پيارا.
پاڪ جماعت جو شان سڄي دنيا ۾ پڌرو آهي.
سڀئي چار وام، چار فرقا (مسلمانن جا)، ڇهه فلسفا ۽ انهن جا عمل،
ڏهه اوتار، رب جا هزارين نالا ۽ سڀئي مقدس سيٽون سندس سفر جا سوداگر آهن.
ان اعليٰ حقيقت جي ذخيري مان شيون وٺي، انهن کي ملڪ توڙي پرڏيهه ۾ پکيڙي ڇڏيو.
اهو بي پرواهه سچو گرو (رب) انهن جو مڪمل بينڪر آهي ۽ هن جا گودام ناقابل فراموش آهن (۽ ڪڏهن به ختم نه ٿين).
سڀ کانئس وٺن ٿا ۽ انڪار ڪن ٿا پر هو، سچو گرو، تحفا ڏيڻ ۾ ڪڏهن به نه ٿو ٿڪجي.
اهو اونڪر رب، پنهنجي هڪ متحرڪ آواز کي وڌايو، هڪ ۽ سڀني کي پيدا ڪري ٿو.
مان سچي گروءَ جي روپ ۾ هن مادري برهم تي قربان آهيان.
ڪيترائي پير، نبي، اولياء، گوري، قطب ۽ علما (مسلمانن ۾ سڀ روحاني عهدا) آهن.
ڪيترائي شيخ، صادق ۽ شهيد آهن. ڪيترائي قاضي ملاڪا، مولوي (تمام مسلمان مذهبي ۽ عدالتي عهدا) آهن.
(اهڙيءَ طرح هندن ۾) رِيس، منِيس، جين دگمبر (جين ننگا پانڌيئڙا) ۽ ڪاري جادوءَ جا ڄاڻو معجزا ڪندڙ به هن دنيا ۾ مشهور آهن.
بيشمار مشق ڪندڙ، سڌ (يوگي) آهن جيڪي پاڻ کي عظيم شخصن جي طور تي مشهور ڪن ٿا.
سچي گرو کان سواءِ ڪو به آزاد نٿو ٿئي، جنهن کان سواءِ سندن انا وڌندي رهي ٿي.
پاڪ جماعت جي بغير، انا جو احساس jtv کي خطرناڪ طور تي ڏسي ٿو،
مان سچي گروءَ جي روپ ۾ هن مادري برهم تي قربان آهيان.
ڪن کي معجزاتي قوتون عطا ڪري ٿو (ريديون، سڌون) ۽ ڪن کي دولت ۽ ڪن کي معجزا ڏئي ٿو.
ڪنهن کي هو حياتي عطا ڪري ٿو، ڪنهن کي شاندار جواهر، ڪنهن کي فلسفي جو پٿر ۽ ڪنهن کي پنهنجي فضل سان، ڪنهن جي اندر ۾ امرت جو داغ ڏئي ٿو.
ڪجهه هن جي مرضي ۾ تنتر منتر جي منافقت ۽ واس جي پوڄا (Sivite پوڄا) ۽ ڪجهه ٻين کي هو پري هنڌن تي ڀڄڻ جو سبب بڻائيندو آهي.
ڪنهن کي خواهش پوري ڪندڙ ڳئون عطا ڪري ٿو، ڪنهن کي خواهش پوري ڪرڻ وارو وڻ ۽ جنهن کي وڻي ٿو ان کي لڪسمي (دولت جي ديوي) عطا ڪري ٿو.
ڪيترن ئي ماڻهن کي گمراهه ڪرڻ لاءِ، هو آسن (موضوعات)، نيلف ڪناس - يوگڪ مشق، ۽ ڪيترن ئي ماڻهن کي معجزا ۽ ڊرامي سرگرميون ڏئي ٿو.
هو يوگين کي پرهيزگاري ۽ ڀاڳين کي عيش عشرت ڏئي ٿو (لفظي لذتن جا لطف وٺندڙ).
ملڻ ۽ جُدا ٿيڻ يعني جنم وٺڻ ۽ مرڻ هميشه گڏيل طور تي موجود آهي. اهي سڀ اونڪر جا (مختلف) روپ آهن.
چار زمانا، زندگي جون چار خنون، چار ڳالھيون (پارا، پسينتي، مدهما ۽ ويچاري) ۽ لکين نسلن ۾ رهندڙ جاندار.
هن پيدا ڪيو آهي. انساني جنسون هڪ نادر طور سڃاتل آهن، ايائل جي نسلن مان بهترين آهي.
سڀني نسلن کي انسان ذات جي تابع ڪري، رب ان کي برتري عطا ڪئي آهي.
دنيا ۾ اڪثر انسان هڪ ٻئي جي ماتحت رهندا آهن ۽ ڪجهه به سمجهڻ کان قاصر آهن.
انهن ۾ اهي حقيقي غلام آهن جن پنهنجي جان بڇڙن ڪمن ۾ وڃائي ڇڏي آهي.
84 لک نسلن جي زندگين ۾ لڏپلاڻ ختم ٿي ويندي آهي جيڪڏهن مقدس جماعت راضي ٿئي.
گرو جي ڪلام کي پالڻ سان حقيقي خوبي حاصل ٿئي ٿي.
صبح جو سوير اُٿندڙ گرو مُخ مقدس ٽانڪي ۾ غسل ڪري ٿو.
گرو جي مقدس گيتن کي پڙهندي، هو گرودوارا ڏانهن هلندو آهي، سکن لاء مرڪزي جڳهه.
اتي، مقدس جماعت ۾ شامل ٿي، هو پيار سان ٻڌندو آهي گربنٽ، گرو جي مقدس گيت.
هن جي ذهن مان هر شڪ کي ختم ڪري، هو گرو جي سکن جي خدمت ڪري ٿو.
پوءِ هو نيڪيءَ سان پنهنجي روزي ڪمائي ٿو ۽ محنت سان ڪمايل ماني ضرورتمندن ۾ ورهائي ٿو.
سڀ کان پهريان، گرو جي سکن کي پيش ڪري، باقي هو پاڻ کائي ٿو.
هن اونداهي دور ۾، اهڙن احساسن کان روشناس، شاگرد گرو ۽ گرو شاگرد بڻجي ٿو.
(مذهبي زندگيءَ جي) اهڙي شاهراهه تي گرومخ هلندا آهن.
اونڪر جنهن جو روپ سچو گرو آهي، اهو ڪائنات جو حقيقي خالق آهي.
هن جي هڪ لفظ مان سڄي خلقت پکڙجي ٿي، ۽ پاڪ جماعت ۾ شعور سندس ڪلام ۾ سمايل آهي.
جيتوڻيڪ برهما وشنو مهيش ۽ ڏهه اوتار گڏيل طور تي، هن جي اسرار تي غور نه ڪري سگهيا آهن.
ويد، ڪتب، هندو، مسلمان - ڪو به سندس راز نٿو ڄاڻي.
نادر اهو آهي جيڪو سچي گرو جي پيرن جي پناهه ۾ اچي ۽ پنهنجي زندگي کي ثمردار بڻائي.
ناياب اهو آهي جيڪو گرو جي تعليمات ٻڌي، شاگرد بڻجي وڃي، جذبن سان مري وڃي، ۽ پاڻ کي هڪ سچو خادم ٿيڻ لاء تيار ڪري.
ڪو به نادر پنهنجو پاڻ کي سچي گرو جي قبرستان (يعني مستقل پناهه) ۾ جذب ڪري ٿو.
ورهاڱي، تپسيا، استقامت، ويد جي باري ۾ ڪيتريون ئي تجريدي تشريحون ۽ چوڏهن صلاحيتون دنيا ۾ مشهور آهن.
سيسناگ، سنڪ ۽ رشي لومس به ان لامحدود اسرار کي نٿا ڄاڻن.
ملهائيندڙ، سچائيءَ جا پيروڪار، راضي، سڌ، ناٿ (يوگي) سڀ بي پرواهه ٿي وهم ۾ ڦاٿل آهن.
کيس ڳوليندي سڀ پارس، نبي، اوليا ۽ هزارين پوڙها عجب ۾ پئجي ويندا آهن (ڇاڪاڻ ته هو کيس سڃاڻي نه سگهيا هئا).
يوگس، ڀوڳ (خوشيون)، لکين بيماريون، تڪليفون ۽ جدائي، سڀ ڀوت آهن.
سنياس جا ڏهه فرقا ڀلجي ويا آهن.
گروءَ جا شاگرد يوگيا هميشه هوشيار رهندا آهن جڏهن ته ٻين پنهنجو پاڻ کي جهنگن ۾ لڪايو آهي، يعني اهي دنيا جي مسئلن کان بي پرواهه آهن.
مقدس جماعت ۾ شامل ٿيڻ، گرو جا سک رب جي نالي جي شان کي ساراهيو.
لکن چنڊن ۽ سجن جي روشني، سچي گروءَ جي ڏاهپ جي ذري برابر به نٿي ٿي سگهي.
ڪروڙين آسماني دنياون ۽ ڪروڙين آسمان موجود آهن پر انهن جي ترتيب ۾ ذري برابر به خرابي ناهي.
لکين هوا ۽ پاڻي ملن ٿا مختلف رنگن جون حرڪتون ڪندڙ لهرون.
لکين تخليقون ۽ لکين تحليل مسلسل عمل جي شروعات، وچ ۽ پڄاڻيءَ کان سواءِ مٽجي رهيا آهن.
لکين بردبار زمينون ۽ جبل سچي گرو جي تعليمات کي ثابت قدمي ۽ صداقت ۾ برابر نٿا ڪري سگهن.
علم جا ڪروڙين قسم ۽ مراقبي گرو جي حڪمت جي علم جي ذري برابر به نه آهن.
مون رب جي توفيق جي هڪ شعاع لاءِ لکين روشنين جون شعاعون قربان ڪيون آهن.
رب جي هڪ لفظ ۾ (زندگيءَ جا) لکين نديون وهن ٿيون ۽ انهن ۾ لکين موجون اڀرن ٿيون.
سندس هڪ موج ۾ وري (زندگيءَ جا) لکين نديون وهن ٿيون.
هر نديءَ ۾ اوتارن جي روپ ۾، لکن جيوڙن جي روپ ۾ گهمي رهيا آهن.
مڇيءَ ۽ ڪڇي جي صورت ۾ اوتار اُن ۾ ٻڏي وڃن ٿا پر اُن جي کوٽائي جو اندازو لڳائي نٿا سگهن، يعني اُن عظيم حقيقت جي حدن کي نه ٿا ڄاڻي سگهن.
اهو پالڻهار رب هر حد کان ٻاهر آهي. هن جي لهرن جي حدن کي ڪير به نه ٿو ڄاڻي.
اهو سچو گرو بهترين پرس آهي ۽ گرو جا شاگرد گرو جي حڪمت (گرمت) جي ذريعي ناقابل برداشت برداشت ڪن ٿا.
نادر آهن اهي ماڻهو جيڪي اهڙي عقيدتمند عبادت ڪن.
انهيءَ عظيم رب جي عظمت کي ڇا چئجي، جنهن جو هڪ لفظ سڀني قدمن کان ٻاهر آهي.
هن جي اسرار کي ڪو به ڄاڻي نه ٿو سگهي، جنهن جو بنياد صرف هڪ گلي آهي. ان جي ڊگھي عمر ڪيئن ڳڻجي جنهن جو اڌ ساهه به اڻپورو هجي.
سندس تخليق جو اندازو نٿو لڳائي سگهجي. پوءِ اُن غير شعوري کي ڪيئن ڏسجي (سمجھجي).
سندس تحفا جهڙوڪ ڏينهن ۽ راتيون به انمول آهن ۽ سندس ٻيون نعمتون به لامحدود آهن.
بي مثال آهي رب جو مقام، مالڪ جو مالڪ،
۽ هن جي ناقابل بيان ڪهاڻي صرف نيٽي نيٽي (هي ناهي، هي نه) چئي سگهجي ٿو.
سلام جي لائق صرف اُهو رب العالمين آهي.
جيڪڏهن هڪ آري ڪنهن جي مٿي تي رکيل آهي ۽ جسم کي ٽڪر ٽڪر ڪيو وڃي ٿو ساڙيندڙ قرباني طور تي رکڻ لاء؛
جيڪڏهن ڪو لکين ڀيرا برف ۾ سڙي وڃي ٿو يا مناسب ٽيڪنڪ اپنائڻ ڪري ٿو، هڪ شخص جسم کي مٿي ڪري توبهه ڪري ٿو؛
جيڪڏهن ڪو ماڻهو پاڻي جي تپسيا، باهه جي تپسيا، ۽ اندروني باهه جي تپسيا جي ذريعي بي جان ٿي وڃي.
جيڪڏهن ڪو روزو، قاعدو، نظم و ضبط ۽ ديوتائن ۽ ديوتائن جي جڳهن تي گهمندو رهي؛
جيڪڏهن ڪو ماڻهو نيڪ خيرات، نيڪي ۽ لوٽس جي آسن جو تخت ٺاهي ٿو ۽ ان تي ويٺو آهي؛
جيڪڏهن ڪو عمل ڪري ٿو نيولي ڪرما، ناگن جي پوزيشن، سانس ڪڍڻ، ساهه کڻڻ ۽ اهم هوا جي معطلي (پرانام)؛
اهي سڀ گڏجي گرومخ پاران حاصل ڪيل لذت جي ميوي جي برابر نه آهن.
لکين عقلمند پنهنجي صلاحيتن جي ذريعي (عظيم) لذت جو ميوو حاصل نٿا ڪري سگهن.
لکين هوشيار ماڻهو پنهنجي صلاحيتن سان ۽ هزارين هوشيار ماڻهو پنهنجي هوشياري سان هن کي حاصل نٿا ڪري سگهن.
لکين طبيب، لکين ذهين ماڻهو ۽ ٻيا دنياوي عقلمند ماڻهو.
لکين بادشاهن، شهنشاهه ۽ سندن وزيرن جا لک لکن ۾ آهن، پر ڪنهن جي به صلاح ڪم نه آئي.
خوشنصيب، سچا ۽ مطمئن، ساڃاهه، ناٿ، ڪو به مٿس هٿ رکي نه سگهيو.
ڪو به، جنهن ۾ چار ورنا، چار فرقا ۽ ڇهه فلسفا شامل آهن، ان ناقابل تصور رب جي لذت جو ميوو ڏسي نه سگهيو.
گرومخن جي لذت جي ميوي جو شان وڏو آهي.
گرو جي شاگردي هڪ ڏکيو ڪم آهي؛ ڪنهن به پير يا گروءَ جو گرو ان کي ڄاڻي ٿو.
سچي گرو جي تعليمات کي قبول ڪرڻ ۽ لفظي وهم کان ٻاهر نڪري هن رب کي سڃاڻي ٿو.
گروءَ جو اهو سک ئي پنهنجو پاڻ کي بابا (نانڪ) ۾ جذب ڪري ٿو جيڪو پنهنجي جسماني خواهشن لاءِ مري ويو آهي.
گروءَ جي پيرن تي ڪري پيرن جي مٽي ٿئي ٿي. ماڻهو سکن جي پيرن جي اهڙي مٽيءَ کي مقدس سمجهن ٿا.
ناپائِي آهي گرومُخن جو رستو. مرڻ سان گڏ جيئرا رهندا آهن (يعني رڳو پنهنجي خواهشن کي مئل بڻائيندا آهن) ۽ آخرڪار رب کي سڃاڻندا آهن.
گروءَ جي تعليمات کان متاثر ٿي ۽ ڀرتيگي حشرات (جيڪو ننڍي چيلهه کي ڀنگ ۾ بدلائي ٿو) جو رويو اختيار ڪري، هو (شاگرد) گرو جي شان ۽ عظمت حاصل ڪري ٿو.
ڪير، حقيقت ۾، هن ناقابل بيان ڪهاڻي بيان ڪري سگهي ٿو؟
مقدس جماعت ۾ اچڻ کان پوءِ اهي چارئي ورنا (ذات) چار ڀيرا وڌيڪ طاقتور ٿي وڃن ٿيون يعني انهن ۾ ڇهن قسمن جون مهارتون مڪمل ٿي وڃن ٿيون.
لفظن جي پنجن خوبين (پارس، پا (يانت، مديما، ويخارف ۽ ماتريڪا) ۾ شعور جذب ڪري، جلٽ انساني فطرت جي پنجويهن پنجن ڳالهين کي ختم ڪري ٿو.
ڇهن فلسفن کي گڏ ڪرڻ رب جي هڪ فلسفي ۾، جي ٽي وي کي ڇهن ڇهن، يعني يوگا جي ڇهين آسن جي اهميت جي خبر پوي ٿي.
سڀني ستن براعظمن ۾ هڪ ڏيئو جي روشنيءَ کي ڏسندي، چاليهه نون (7x7) هوا جو ڪنٽرول آهي،
چوويهه صلاحيتن جي لذت تڏهن حاصل ٿئي ٿي، جڏهن عصر جي ڌاتو (هڪ) گرو جي روپ ۾ فلسفي جي پٿر سان جڙيل چئن ورن ۽ چار آشرمن جي صورت ۾ سون ۾ تبديل ٿي وڃي ٿي.
نون ناٿن جي هڪ آقا جي اڳيان سجدو ڪرڻ سان، اٺن ڀاڱن جي ڄاڻ حاصل ٿئي ٿي.
ڏهن دروازن (جسم جي) کان آزادي حاصل ڪري مڪمل يوگي (رب جي درٻار ۾) سو سيڪڙو قبول ٿئي ٿو.
گرومخن جي لذت جو ميوو هڪ نفيس اسرار رکي ٿو.
جيڪڏهن سک سؤ ڀيرا آهي، دائمي سچو گرو سئو ڀيرا آهي.
سندس درٻار هميشه ثابت قدم آهي ۽ هو ڪڏهن به لڏپلاڻ جي چڪر ۾ نه ٿو اچي.
جيڪو به هن جو اڪيلائيءَ سان ذڪر ڪري ٿو، تنهن کي يام جي ڦڙيءَ جو ڦڙو، ڪٽجي ٿو وڃي.
اهو هڪ رب اڪيلو هر جڳهه تي پکڙيل آهي، ۽ صرف شعور کي لفظ ۾ ضم ڪرڻ سان ئي حقيقي گرو کي سڃاڻي سگهجي ٿو.
پڌري گرو (گرو جو ڪلام) جي نظر کان سواءِ، چوري ڪري، چوري، چوراهين لکن قسمن جي زندگين ۾ ڀٽڪي ٿو.
گرو جي تعليم کان سواء، جيوگو جنم وٺي مرندو آهي ۽ آخرڪار دوزخ ۾ اڇلايو ويندو آهي.
سچو گرو (رب) صفات کان سواءِ آهي ۽ اڃا تائين سڀني خوبين جو مالڪ آهي.
ڪو نادر پاڻ کي گرو جي ڪلام ۾ جذب ڪري ٿو. گرو جي بغير ڪا پناهه ناهي ۽ هي سچي پناهه ڪڏهن به تباهه نه ٿيندي.
سچو گرو (رب)، سڀني گرون جو گرو، شروع کان پڇاڙيء تائين ناقابل بدلي گرو آهي.
ڪو به ناياب گرو مُخ سمي ۾ ضم ٿي وڃي ٿو.
مراقبي جو بنياد گم جو روپ آهي (جيڪو خوبين سان گڏ سڀني خوبين کان بالاتر آهي) ۽ بنيادي عبادت گرو جي پيرن جي پوڄا آهي.
منتر جو بنياد گرو جو ڪلام آهي ۽ سچو گرو سچو ڪلام پڙهي ٿو.
گرو جي پيرن جو ڌوئڻ مقدس آهي ۽ سک (گرو جي) لوٽس پيرن کي ڌوئي ٿو.
گرو جي پيرن جو امرت سڀني گناهن کي ڪٽي ٿو ۽ گرو جي پيرن جي مٽي سڀني بڇڙن لکڻين کي ختم ڪري ٿي.
ان جي مهربانيءَ سان سچو نالو خالق، واهگورو، دل ۾ اچي رهجي وڃي ٿو.
يوگين جي ٻارهن نشانن کي ختم ڪندي، گرومک پنهنجي پيشاني تي رب جي فضل جو نشان رکي ٿو.
سڀني مذهبي آدابن مان، صرف هڪ ضابطو صحيح آهي ته سڀني کي رد ڪري، صرف هڪ رب کي ياد ڪرڻ گهرجي.
گروءَ کان سواءِ ڪنهن ٻئي جي پٺيان، انسان بغير ڪنهن پناهه جي ڀڄندو رهي ٿو.
ڪامل گرو کان بيزار، جيو لڏپلاڻ جي مصيبت ۾ گذري ٿو.