هڪ اونڪر، بنيادي توانائي، خدا جي فضل جي ذريعي محسوس ڪيو
خدا پاڻ سچو گرو نانڪ پيدا ڪيو.
گرو جو سک بڻجي، گرو انگد هن خاندان ۾ شامل ٿيو.
سچي گرو کي پسند ڪري، گرو امر داس گرو جو سک بڻجي ويو.
پوءِ رام داس، گرو جو سک، گرو جي نالي سان مشهور ٿيو.
ان کان پوءِ گرو ارجن گرو جو شاگرد ٿيو (۽ گرو جي حيثيت سان قائم ٿيو).
هرگوبند، گرو جو سک لڪائي نٿو سگهي، جيتوڻيڪ ڪو چاهي ٿو (۽ انهي جو مطلب اهو آهي ته سڀني گرون کي هڪ ئي روشني هئي).
گرو نانڪ (گرو نانڪ) فلسفي جو پٿر بڻجي سڀني شاگردن کي قابل احترام بڻائي ڇڏيو.
هن سڀني ورهن جي ماڻهن کي روشن ڪيو جيئن فلسفي جو پٿر سڀني صحيح ڌاتن کي سون ۾ تبديل ڪري ٿو.
صندل بنجي هن سڀني وڻن کي خوشبودار بڻائي ڇڏيو.
هن شاگرد کي گرو بنائڻ جو معجزو پورو ڪيو.
پنهنجي روشني کي اهڙيءَ طرح وڌايو جيئن هڪ چراغ ٻئي چراغ سان روشن ٿئي.
جيئن پاڻيءَ سان ملندڙ پاڻي هڪ ٿي وڃي ٿو، تيئن انا کي ختم ڪري، سک گروءَ ۾ ضم ٿي وڃي ٿو.
اُن گرو مُخ جي زندگي ڪامياب آهي جنهن کي سچو گرو ملي ويو آهي.
گرو مُخ جنهن گروءَ جي آڏو سر تسلیم خم ڪيو آهي، اهو هڪ برڪت وارو آهي ۽ سندس قسمت مڪمل آهي.
سچي گرو کيس پيرن جي چوڌاري جاءِ ڏئي کيس (رب جو) نالو ياد ڏياريو آهي.
هاڻي لاتعلق ٿي گهر ۾ ئي رهي ٿو ۽ مايا مٿس اثر نه ٿي ڪري.
گرو جي تعليمات تي عمل ڪرڻ سان، هن محسوس ڪيو آهي ته هو غائب رب آهي.
پنهنجي انا کي وڃائڻ سان، گرو تي ٻڌل گرومخ آزاد ٿي چڪو آهي جيتوڻيڪ اڃا تائين مجسم آهي.
گرومخ پنهنجي انا کي ختم ڪري ڇڏيندا آهن ۽ ڪڏهن به پاڻ کي ڌيان ڏيڻ جي اجازت نه ڏيندا آهن.
دوئي کي ختم ڪندي، اهي صرف هڪ رب جي عبادت ڪن ٿا.
گروءَ کي خدا قبول ڪري، گروءَ جي لفظن کي پالي، انهن کي زندگيءَ ۾ ترجمو ڪن ٿا.
گرومخ خدمت ڪن ٿا ۽ خوشيءَ جو ميوو حاصل ڪن ٿا.
اهڙي طرح پيار جو پيالو حاصل ڪرڻ،
هن ناقابل برداشت جو اثر اهي پنهنجي ذهن ۾ کڻندا آهن.
گروءَ وارو صبح سوير اٿندو آهي ۽ ٻين کي به ائين ڪرڻ لاءِ ڪندو آهي.
وهمن کي ڇڏي ڏيڻ ان لاءِ مقدس جاين تي غسل ڪرڻ برابر آهي.
گرو مُخ غور سان ۽ غور سان مول منتر پڙهندو آهي.
گرومک اڪيلو ذهن سان رب تي ڌيان ڏئي ٿو.
هن جي پيشانيءَ تي پيار جا ڳاڙها نشان.
گروءَ جي سکن جي پيرن تي بيهي ٿو ۽ اهڙيءَ طرح پنهنجي عاجزي جي ڪري ٻين کي به پنهنجي پيرن تي ڪري ٿو.
پيرن کي ڇهڻ سان، گرو جا سک پنهنجا پير ڌوئيندا آهن.
پوءِ اهي (گروءَ جو) اُبتو لفظ چکندا آهن، جنهن جي ذريعي ذهن کي قابو ڪيو ويندو آهي.
هو پاڻي آڻين ٿا، سنگت کي پنن ٿا ۽ ڪاٺين کي باورچی خانه جي باهه جي باڪس ۾ رکن ٿا.
اُهي ٻڌن ٿا، لکن ٿا ۽ ٻين کي گرون جا گيت لکن ٿا.
اهي رب جي ياد، خيرات ۽ وضو جي مشق ڪندا آهن.
هو عاجزي سان هلن ٿا، مٺيون ڳالهيون ڪن ٿا ۽ پنهنجي هٿن جي ڪمائي کائيندا آهن.
گرو جا سک، گرو جي سکن سان ملن ٿا.
محبت جي عقيدت سان پابند، اهي گرو جي سالگره ملهائي رهيا آهن.
انهن لاءِ، گرو جو سک ديوتا، ديوتا ۽ پيءُ آهي.
ماءُ، پيءُ، ڀاءُ ۽ خاندان به گرو جو سک آهي.
گروءَ جي سکن سان ملاقات پوکيءَ جو ڪاروبار ۽ سکن لاءِ ٻيون فائديمند پيشو آهي.
سوان جو اولاد به گرو جو سک آهي.
گرومخ ڪڏهن به پنهنجي دل ۾ ساڄي يا کاٻي پاسي جي شگون نه وٺندا آهن.
اهي هڪ مرد يا عورت کي ڏسڻ دوران پنهنجا قدم پوئتي نه ٿا ڪن.
اهي جانورن جي بحرانن يا ڇڪڻ تي ڌيان نه ڏيندا آهن.
ديوتا ۽ ديوتائن جي نه ڪا خدمت ڪئي ويندي آهي ۽ نه ئي انهن جي پوڄا ڪئي ويندي آهي.
ٺڳيءَ ۾ نه ڦاسڻ سان، هو پنهنجي ذهن کي ڀڄڻ نه ڏيندا آهن.
گرسڪن زندگيءَ جي ميدان ۾ سچ جو ٻج پوکيو آهي ۽ ان کي ميوو به بڻايو آهي.
روزي ڪمائڻ لاءِ، گرو مُخش ذهن ۾، ڌرم ۽ سچ کي هميشه ياد رکندا آهن.
اهي ڄاڻن ٿا ته خالق خود سچ کي پيدا ڪيو آهي (۽ پکيڙيو آهي).
اھو سچو گرو، عظيم ھڪڙو، شفقت سان زمين تي لھي ويو آھي.
بي رنگ کي لفظ جي صورت ۾ پيش ڪندي هن ان کي سڀني لاءِ پڙهيو آهي.
گرو مقدس جماعت جي بلند دڙي جو بنياد رکيو آهي، جنهن کي سچ جي گهر جي نالي سان پڻ سڃاتو وڃي ٿو.
اتي ئي سچي تخت کي قائم ڪري هن سڀني کي سجدو ۽ سلام ڪيو آهي.
گرو جا سک، گرو جي سکن کي خدمت ڪرڻ جي ترغيب ڏين ٿا.
پاڪ جماعت جي خدمت ڪندي کين خوشين جو ميوو ملي ٿو.
ويٺي ميٽن کي صاف ۽ ورهائي اهي مقدس جماعت جي مٽي ۾ غسل ڪن ٿا.
اهي اڻ استعمال ٿيل ڪچرو آڻيندا آهن ۽ انهن کي پاڻي سان ڀريندا آهن (ان کي ٿڌو ڪرڻ لاء).
اهي مقدس کاڌو (مها پرشاد) آڻيندا آهن، ان کي ٻين ۾ ورهائيندا آهن ۽ کائيندا آهن.
وڻ دنيا ۾ آهي ۽ پنهنجو مٿو هيٺ ڪري ٿو.
اهو ثابت قدم رهي ٿو ۽ پنهنجو مٿو هيٺ رکي ٿو.
پوءِ ميوي سان ڀرپور ٿي، پٿرن جا وار کڻن ٿا.
اڳتي هلي اهو آرو ٿي وڃي ٿو ۽ ٻيڙي ٺاهڻ جو سبب بڻجي ٿو.
هاڻي اهو پاڻي جي سر تي هلندو آهي.
مٿي تي لوهه جي آري پيدا ٿيڻ سان، اهو ساڳيو لوهه (ٻيڙي ٺاهڻ ۾ استعمال ٿيل) پاڻيء جي پار ڪري ٿو.
لوهه جي مدد سان وڻ کي ڪٽي ۽ ڇٽيو ويندو آهي ۽ ان ۾ لوهه جا ميخ وڇايا ويندا آهن.
پر وڻ پنهنجي مٿي تي لوهه کڻي پاڻي تي ترندو رهي ٿو.
پاڻي به ان کي پنهنجو پاليل پٽ سمجهي ان کي ٻڏڻ نه ڏيندو آهي.
پر صندل جي ڪاٺ کي عمدا دٻايو ويو آهي ته جيئن ان کي قيمتي بڻائي سگهجي.
چڱائيءَ جي ڪيفيت مان نيڪي پيدا ٿئي ٿي ۽ سڄي دنيا به خوش رهي ٿي.
مان ان تي قربان آهيان جيڪو برائي جي بدلي ۾ چڱائي ڪري ٿو.
جيڪو رب جي حڪم کي قبول ڪري ٿو، سڄي دنيا سندس حڪم (حڪم) کي قبول ڪري ٿي.
گرو جو حڪم آهي ته رب جي رضا کي مثبت طور تي قبول ڪيو وڃي.
پياري عقيدت جو پيالو پيئندي، اهي پوشيده (رب) جو نظارو ڪن ٿا.
گرومُخن به اُن اسرار کي ظاھر نه ڪيو.
گرو مُخ خود مان انا کي ختم ڪن ٿا ۽ پاڻ کي ڪڏهن به محسوس ٿيڻ نه ڏيندا آهن.
گروءَ وارا خوشيءَ جو ميوو حاصل ڪن ٿا ۽ ان جا ٻج ھر طرف پکيڙين ٿا.
سچي گرو جي نظر اچڻ سان، گرو جو سک هن تي ڌيان ڏئي ٿو.
سچي گرو جي ڪلام تي غور ڪرڻ سان هو علم پيدا ڪري ٿو.
هو پنهنجي دل ۾ گرو جي منتر ۽ لوٽس پيرن کي رکندو آهي.
هو سچي گرو جي خدمت ڪري ٿو ۽ ان جي نتيجي ۾ سڄي دنيا هن جي خدمت ڪري ٿي.
گرو شاگرد سان پيار ڪندو آهي ۽ شاگرد سڄي دنيا کي خوش ڪندو آهي.
اهڙيءَ طرح اهو شاگرد گرومڪن جو مذهب ٺاهي ٿو ۽ پنهنجي ذات ۾ سمائي ٿو.
گرو سکن کي يوگا جي ٽيڪنڪ جي وضاحت ڪئي آهي.
سڀني اميدن ۽ خواهشن جي وچ ۾ الڳ رهو.
گھٽ کاڌو کائو ۽ ٿورو پاڻي پيئو.
گهٽ ڳالهايو ۽ بي بنياد ڳالهيون نه ڪريو.
گهٽ ننڊ ڪريو ۽ ڪنهن به لالچ ۾ نه پئو.
خواب ۾ هجڻ (حالت) ۾ لالچ نه آهي. (اُهي پنهنجي ذهن کي فقط لفظن يا ستسنگ ۾ ئي پنهنجي خوابن ۾ لتاڙيندا رهن ٿا، يا ’خوبصورت‘ شيون چئون يا عورتون، اهي جيئرا رهن، محبت ۾ گرفتار نه ٿين).
گرو جو واعظ هڪ يوگي جي ڪنن جي ڪنن آهي.
بخشش هڪ ڍڪيل چادر آهي ۽ فقير جي بدحالي ۾ مايا جي پالڻهار جو نالو آهي.
عاجزيءَ سان پيرن جي آسري کي ڇڪڻ.
پيار جو پيالو اهو پيالو آهي، جيڪو پيار جي کاڌي سان ڀريل آهي.
علم اهو عملو آهي جنهن سان ذهن جي مختلف رجحانن جا پيغام رسيا ويندا آهن.
پاڪ جماعت هڪ پرسڪون غار آهي جنهن ۾ يوگي سڪون ۾ رهي ٿو.
پرڀوءَ جو علم يوگي جو صور (سنگ) آهي ۽ ڪلام جو ورجائڻ ان جي وڄائڻ آهي.
گرومخن جي بهترين گڏجاڻي يعني اي پنٿ، پنهنجي گهر ۾ آباد ٿيڻ سان حاصل ڪري سگهجي ٿو.
اھڙا ماڻھو (گرمخ) اُن پرڀوءَ جي اڳيان جھڪندا آھن ۽ پوشیدہ (خدا) جي نظر رکندا آھن.
شاگرد ۽ گرو پاڻ ۾ هڪ ٻئي لاءِ پيار ۾ جڪڙيل آهن.
دنيا جي ڪمن کان مٿانهون ٿي (پنهنجي آخري منزل) رب کي ملن ٿا.
گرو جي تعليم ٻڌي،
گروءَ جي سک ٻين سکن کي سڏيو آهي.
گرو جي تعليمات کي اپنائڻ،
سک ٻين کي به ساڳيو ئي پڙهيو آهي.
گرو جي سکن سکن کي پسند ڪيو آهي ۽ اهڙيء طرح هڪ سک سکن کي مليو آهي.
گرو ۽ شاگرد جي جوڙي دنيا کي فتح ڪري ڇڏيو آهي- طويل ڊائيس جي راند.
شطرنج جي رانديگرن شطرنج جو ميڙ پکيڙي ڇڏيو آهي.
هاٿي، رٿ، گھوڙا ۽ پيادل لڏي آيا آهن.
بادشاهن ۽ وزيرن جا ٽولا گڏ ٿي ويا آهن ۽ وڙهندا رهيا آهن.
بادشاهن ۽ وزيرن جا ٽولا گڏ ٿي ويا آهن ۽ وڙهندا رهيا آهن.
گرو مُخ هڪ حرڪت ڪري پنهنجي دل گرو جي اڳيان کولي ڇڏي آهي.
گرو پيادل کي وزير جي عهدي تي پهچايو آهي ۽ کيس ڪاميابي جي محل ۾ رکيو آهي (۽ اهڙي طرح هن شاگرد جي زندگي جي راند کي بچايو آهي).
قدرتي قانون (خدا جي خوف) جي تحت، جيو (مخلوق) کي (ماء پاران) تصور ڪيو ويو آهي ۽ خوف (قانون) ۾ پيدا ٿيو آهي.
هو خوف ۾ اچي گرو جي واٽ (پنٿ) جي پناهه ۾ اچي ٿو.
خوف ۾ جڏهن مقدس جماعت ۾ هو سچي ڪلام جي فضيلت حاصل ڪري ٿو
خوف (قدرتي قانونن) ۾ هو زندگيءَ ۾ آزاد ٿي وڃي ٿو ۽ خدا جي رضا کي خوشيءَ سان قبول ڪري ٿو.
خوف ۾ هو هن زندگي کي ڇڏي، سازگاريءَ ۾ ضم ٿي وڃي ٿو.
خوف ۾ هو پنهنجي نفس ۾ سمائجي ٿو ۽ عظيم ڪامل ذات کي حاصل ڪري ٿو.
جن، گرو کي خدا قبول ڪري، رب ۾ پناهه ورتي آهي.
جن پنهنجي دل رب جي قدمن ۾ رکي آهي، اهي ڪڏهن به فنا نه ٿيندا آهن.
اهي، گرو جي حڪمت ۾ تمام گهڻي جڙيل حاصل ڪري، پاڻ کي حاصل ڪن ٿا.
اهي گرومخن جي روزاني معمول کي اختيار ڪن ٿا، ۽ خدا جي مرضي کين پياري ٿي وڃي ٿي.
جيئن گرومخ، پنهنجي انا کي وڃائي، سچ ۾ ملن ٿا.
سندن جنم دنيا ۾ به معنيٰ وارو آهي ۽ هو سڄي دنيا ۾ به.