هڪ اونڪر، بنيادي توانائي، خدا جي فضل جي ذريعي محسوس ڪيو
رب شهنشاهه، سچائي ۽ خوبصورت آهي
هو، عظيم، بي پرواهه آهي ۽ سندس اسرار سمجهي نه ٿو سگهجي
هن جي عدالت به پريشاني کان آزاد آهي.
سندس قدرت جا ڪارناما ناقابل فراموش ۽ بي مثال آهن.
سندس ساراهه سچي آهي ۽ سندس تعريف جي ڪهاڻي ناقابل بيان آهي.
مان سچي گرو کي حيران ڪندڙ قبول ڪريان ٿو ۽ پنهنجي جان (سچائي لاءِ) پيش ڪريان ٿو.
لکين برهمڻ، وشنو ۽ مهاگاس رب جي پوڄا ڪن ٿا.
نارد، سارن ۽ سيسناگ سندس تعريف ڪندا هئا.
گام، گانڌرو ۽ گانا وغيره. وڄائڻ (هن لاءِ).
ڇهه فلسفا پڻ مختلف لباس (هن تائين پهچڻ لاء) پيش ڪن ٿا.
گرو شاگردن کي واعظ ڏين ٿا ۽ شاگرد ان مطابق عمل ڪن ٿا.
سلام آهي رب العالمين کي جيڪو بي مثال آهي.
پير ۽ پيگمبر (پيغمبر) سندس پوڄا ڪندا آهن.
شيخ ۽ ٻيا ڪيترائي عبادت گزار سندس پناهه ۾ رهن ٿا.
ڪيترن ئي هنڌن جا گويا ۽ قطب (اسلام جا روحانيت وارا) سندس در تي سندس فضل جي دعا ڪندا آهن.
درويش پنهنجي سڪون ۾ سندس دروازي تي بيٺا آهن (هن کان خيرات وٺڻ)
انهيءَ رب جي حمد ٻڌي ڪيترائي ديوان به هن سان پيار ڪن ٿا.
سندس درٻار ۾ وڏو نصيب وارو نادر ماڻهو پهچي ٿو.
ماڻهو منقطع افواهون بيان ڪري رهيا آهن
پر هندن ۽ مسلمانن مان ڪنهن به حقيقت جي نشاندهي نه ڪئي آهي.
رب جي درٻار ۾ فقط هڪ عاجز ماڻهو ئي عزت سان قبول ٿئي ٿو.
ويد، ڪتب ۽ قرآن (يعني دنيا جا سڀ صحيفا) به سندس باري ۾ هڪ لفظ به نٿا ڄاڻن.
سڄي دنيا سندس عجيب ڪمن کي ڏسي حيران ٿي وئي.
مان ان خالق تي قربان آهيان، جيڪو پاڻ پنهنجي تخليق جي بنيادي عظمت آهي.
هن دنيا مان لکين خوبصورت ماڻهو آيا ۽ وڃن ٿا
هن دنيا مان لکين خوبصورت ماڻهو اچن ٿا ۽ وڃن ٿا ۽ مختلف ڪم ڪن ٿا.
راڳ (راڳڻي) ۽ نوڊ (آواز) پڻ حيرت انگيز طور تي صفتن جي سمنڊ (رب) جي تعريف ڪن ٿا.
لکين ماڻهو چکن ٿا ۽ ٻين کي به کائڻ جي قابل ۽ غير ضروري شين جو ذائقو ڏين ٿا.
ڪروڙين ماڻهو ٻين کي خوشبو ۽ مختلف بوء مان لطف اندوز ڪرڻ جو انتظام ڪن ٿا.
پر جيڪي ماڻهو هن (جسم) جي مالڪ کي اجنبي سمجهن ٿا، سي سڀ هن جي محل تائين پهچي نٿا سگهن.
سيوا ۽ ساڪتي جو سنگم هن تخليق جو بنيادي سبب آهي دوئي سان ڀريل.
مايا پنهنجي ٽن گنن (ڪيفيت- راجس، تمس ۽ لوڻ) سان گڏ هن جون رانديون کيڏندي آهي ۽ ڪڏهن ڪڏهن ماڻهوءَ کي (اميدن ۽ خواهشن سان) ڀريندي آهي ۽ ٻئي وقت هن کي پنهنجي منصوبن کي مڪمل طور تي مايوس ڪري ڇڏيندي آهي.
مايا ماڻهن کي ڌم، ارٿ، ڪيم ۽ موڪ (زندگيءَ جا چار تصور ڪيل آدرش) جي چڪر واري مالا ذريعي انسان کي پيش ڪري ٿي.
پر انسان، پنجن عنصرن جو مجموعو، آخرڪار فنا ٿي وڃي ٿو.
جيو (مخلوق) پنهنجي زندگيءَ جي ڇهن موسمن ۽ ٻارهن مهينن ۾ کلندو، روئي ٿو ۽ روئي ٿو.
۽ معجزاتي طاقتن جي لذت سان (جنهن کي رب ڏنو آهي) ڪڏهن به سڪون ۽ آسائش حاصل نه ڪندو آهي.
لکين صلاحيتن جو ڪو به فائدو ناهي.
لاتعداد علم، توجه ۽ فڪر رب جي اسرار کي ڄاڻڻ کان قاصر آهن.
ڪروڙين چنڊ ۽ سج کيس ڏينهن رات پوڄا ڪندا آهن.
۽ لکين ماڻهو عاجزي سان ڀريل رهن ٿا.
لکين ماڻهو پنهنجي پنهنجي مذهبي روايتن موجب رب جي عبادت ڪري رهيا آهن.
لکين ماڻهو پنهنجي پنهنجي مذهبي روايتن موجب رب جي عبادت ڪري رهيا آهن.
صرف محبت جي عقيدت جي ذريعي هڪ رب ۾ ضم ٿي سگهي ٿو، مطلق سچ.
ڪروڙين روحانيت ۽ شهنشاهه عوام کي پريشان ڪن ٿا.
لکين ماڻهو هڪ ئي وقت يوگا ۽ ڀوگ (مزاحمت) کي اپنائيندا آهن
پر اهي خدا کي سمجهي نٿا سگهن، جيڪو سڀني مذهبن ۽ دنيا کان ٻاهر آهي.
هزارين نوڪر سندس خدمت ڪن ٿا
پر انهن جي ساراهه ۽ تعظيم هن جي حد کي نه ٿو ڄاڻي سگهي.
سندس درٻار ۾ بيٺا سڀئي ان پريشاني کان پاڪ رب کي پوڄيندا آهن.
ڪيترائي استاد ۽ اڳواڻ ايندا ۽ ويندا.
ڪيتريون ئي عاليشان عدالتون موجود آهن ۽ انهن جا دڪان مال سان ڀريل آهن
اها مسلسل ڳڻپ ٿيندي رهي ٿي (ڪنهن به گهٽتائي کان بچڻ لاءِ).
گھڻن خاندانن جي مدد ڪرڻ وارا ڪيترائي پنھنجي لفظن تي قائم رھندا آھن ۽ پنھنجي ساک کي بچائيندا آھن.
ڪيترائي، لالچ، لالچ ۽ انا جي قابو ۾، ٺڳي ۽ ٺڳيءَ تي هليا ويندا آهن.
ڪيترا ته اهڙا به آهن، جيڪي مٺي مٺا ڳالهه ٻولهه ڪري ڏهن طرفن ۾ گهمندا رهن ٿا.
لکين پراڻا ماڻهو آهن، جيڪي اڃا تائين پنهنجي ذهن کي اميدن ۽ تمنائن ۾ لتاڙي رهيا آهن.
(آتاري = اوتار جو تصور. خيوت = ملاح. ڪيهي = ڪپڙا وجهي ٿو. جيوان = باورچی. جيوان = باورچی خانه. درگاه دربار = حاضري درگاهه يا مجلس.)
لکين سخي ماڻهو آهن جيڪي پڇن ٿا ۽ ٻين کي عطا ڪن ٿا.
لکين اوتار آهن (ديوتائن جا) جن پيدا ٿي ڪيترائي ڪم ڪيا آهن
ڪيترن ئي ٻيڙيءَ وارا لنگهيا، پر دنيا جي سمنڊ جي پڇاڙي ۽ پڇاڙي ڪنهن کي به معلوم نه ٿي سگهي.
مفڪرن کي به سندس اسرار جي ڪا به خبر نه هئي.
مفڪرن کي به سندس اسرار جي ڪا به خبر نه هئي.
لکين ماڻهو کائي رهيا آهن ۽ ٻين کي کارائيندا آهن ۽
ڪروڙين اهڙا آهن جيڪي رب العالمين جي خدمت ڪري رهيا آهن ۽ دنيا جي بادشاهن جي درٻار ۾ به.
بهادر سپاهين پنهنجي طاقت ڏيکاري
لکين ٻڌندڙ سندس تعريف بيان ڪن ٿا.
محقق پڻ سڀني ڏهن طرفن ۾ هلندا آهن.
لکين عرصو گذري ويا پر ان رب جي اسرار کي ڪير به نه ڄاڻي سگهيو
هوشيار هئڻ جي باوجود به ماڻهو پنهنجي عقل کي سمجهه ۾ نٿو اچي (رسم ۽ ٻين ملندڙ منافقن جي فضولت)
۽ آخرڪار رب جي عدالت ۾ سزا ملي.
ڊاڪٽر بيشمار نسخا تيار ڪن ٿا.
ڏاهپ سان ڀريل لکين ماڻهو ڪيترائي ٺهراءُ اختيار ڪن ٿا.
ڪيترائي دشمن اڻڄاڻائيءَ سان دشمنيءَ کي وڌائيندا پيا وڃن.
اهي ويڙهه لاءِ مارچ ڪن ٿا ۽ اهڙيءَ طرح پنهنجي انا ڏيکارين ٿا
جوانيءَ کان، جيتوڻيڪ پوڙھائپ ۾ قدم کڻن ٿا، پر پوءِ به سندن اُڻت نه ٿيندي آھي.
صرف مطمئن ۽ عاجز ماڻهو پنهنجي انا جو احساس وڃائي ويٺا آهن.
لکين روحانيت وارا ۽ سندن شاگرد گڏ ٿيا.
شهيدن جي مزارن تي هزارين فقير زيارت ڪندا آهن.
لکين ماڻهو روزا (روزا) رکندا آهن ۽ عيد جي نماز (نماز) ڏيندا آهن.
ڪيترائي سوالن ۽ جوابن ۾ مصروف ٿي پنهنجي ذهن کي لتاڙيندا آهن.
ڪيترائي ذهن جي مندر جو تالا کولڻ لاءِ عقيدت جي ڪنجي تيار ڪرڻ ۾ مصروف آهن.
پر جيڪي درويش ٿي رب جي در تي مقبول ٿي ويا آهن، سي ڪڏهن به پنهنجي انفراديت نه ڏيکاريندا آهن.
وڏا وڏا محل اڏيل آهن ۽ انهن ۾ قالين وڇايا ويا آهن.
مٿس شمار ٿيڻ ، اعليٰ درجي وارو.
هزارين قلعا ٺاهي انهن تي ماڻهو حڪومت ڪن ٿا
۽ لکين آفيسر پنهنجن حڪمرانن جي شان ۾ پينگهي ڳائيندا آهن.
اھڙا ماڻھو پنھنجي عزت نفس سان ڀريل ھتان لڏي ويندا آھن
۽ هن دنيا ڏانهن ۽ رب جي سچي درٻار ۾ وڌيڪ بدصورت نظر اچن ٿا.
زيارت جي مرڪزن تي مبارڪن جي موقعي تي لکين غسل.
ديوتائن ۽ ديوتائن جي جاين تي خدمت ڪرڻ؛
مراقبي ۽ تواضع سان ڀرپور ٿي ڪري سادگي ۽ لکين مشقن جو مشاهدو
يجن ۽ سڱن وغيره ذريعي نذرانه؛
روزا، ڊاس ۽ ڊونٽس ۽ لکين خيرات (شو بزنس جي خاطر)
رب جي ان سچي درٻار ۾ ڪا به معنيٰ نه آهي.
چمڙي جا لکين ٿلها (ٻيڙيون) پاڻيءَ تي ترندا رهن ٿا
پر وسيع سمنڊ کي ڳولهڻ جي باوجود به کين سمنڊ جي پڇاڙيءَ جي خبر نٿي پوي.
انيل پکين جون لڪيرون آسمان جي باري ۾ ڄاڻڻ لاءِ اوچيون اڏامنديون آهن پر سندن ٽپو ۽
مٿاهون اڏامون کين آسمان جي بلند ترين سرحدن تي نه آڻينديون آهن.
لکين آسمان ۽ هيٺاهين دنيا (۽ انهن جا رهاڪو) هن جي اڳيان فقير آهن
خدا جي درٻار جي ٻانهن اڳيان مٽيءَ جي ذري کان وڌيڪ ڪجهه به نه آهي.
رب هن دنيا کي ٽن طرفي مايا جي راند طور پيدا ڪيو آهي.
هن چار حياتين (انج، جنين، پگهر، ڀاڄيون) ۽ چار چوڻيون (پارس، پسينٽي، مدهما ۽ ويڪر) جو ڪارنامو سرانجام ڏنو آهي.
پنجن عنصرن مان پيدا ڪري هن انهن سڀني کي خدائي قانون ۾ جڪڙيو.
هن ڇهن موسمن ۽ ٻارهن مهينن کي پيدا ڪيو ۽ برقرار رکيو.
ڏينهن ۽ رات لاءِ هن سج ۽ چنڊ کي چراغ وانگر روشن ڪيو.
هن هڪ ٿلهي ٿڌ سان سڄي مخلوق کي وڌايو ۽ ان کي پنهنجي شاندار نظر سان خوش ڪيو.
هڪ لفظ (آواز) سان رب ڪائنات ٺاهي ۽ ان کي تباهه ڪري ٿو.
انهيءَ رب مان زندگيءَ جا بيشمار وهڪرو نڪرندا آهن ۽ انهن جي ڪا به پڄاڻي ناهي.
ڪروڙين ڪائنات هن ۾ سمايل آهن پر هو انهن مان ڪنهن کان به بي اثر آهي.
هو پنهنجي سرگرمين کي وڏي شوق سان ڏسندو آهي ۽ ڪيترن ئي ماڻهن کي شاندار بڻائيندو آهي
هن جي نعمتن ۽ لعنتن جي اصول جي اسرار ۽ معنى کي ڪير سمجهي سگهي ٿو؟
هو نه رڳو گناهن ۽ نيڪين جي (ذهني) توبه قبول ڪري ٿو (۽ نيڪ عملن کي قبول ڪري ٿو).
تخليق، رب جي قدرت ناقابل فراموش ۽ ناقابل فراموش آهي.
ان جي حد کي ڪو به ڄاڻي نٿو سگهي. اهو خلقڻهار ڪنهن پريشانيءَ کان سواءِ آهي، ان کي ڪيئن قائل ۽ خوش ڪيو وڃي.
سندس درٻار جي عظمت کي ڪيئن بيان ڪري سگهجي ٿو.
ڪو به نه آهي جيڪو هن ڏانهن وٺي وڃڻ جو رستو ۽ وسيلو ٻڌائي.
اها ڳالهه به سمجھه کان ٻاهر آهي ته سندس تعريف ڪيڏي نه لامحدود آهي ۽ ان تي ڪيئن توجهه ڏيڻ گهرجي.
رب جي متحرڪ غير واضح، عميق ۽ اڻڄاتل آهي؛ اهو ڄاڻي نه ٿو سگهجي.
عظيم رب کي چيو ويندو آهي ته عظيم عجائب آهي.
لفظ به انهيءَ شروعات جي باري ۾ ٻڌائڻ ۾ ناڪام آهن.
هو وقت ۾ ڪم ڪري ٿو ۽ وقت کان اڳ به اوائلي ۽ صرف بحث هن کي وضاحت نٿو ڪري سگهي.
هو، عقيدتمندن جو محافظ ۽ عاشق آهي، جنهن کي تصوف جي نالي سان سڃاتو وڃي ٿو.
هوش جي آرزو آهي ته هن جي اڻ ٽٽل راڳ ۾ سمائجي وڃي، جيڪا رڻ ۾ ٻڌجي ٿي.
هو، سڀني طول و عرض سان ڀرپور هجڻ ڪري، عجائبات جو مالڪ آهي.
هاڻي فقط اها خواهش رهي آهي ته ڪامل گروءَ جي مهرباني مون تي هجي (ته جيئن مان رب کي سڃاڻان).