هڪ اونڪر، بنيادي توانائي، خدائي بزرگ جي فضل جي ذريعي محسوس ڪيو
وار ٻه
آئينو (دنيا جي صورت ۾) (رب جي) هٿ ۾ آهي ۽ انسان ان ۾ پنهنجو پاڻ کي ڏسي ٿو.
خدا ڏسي ٿو ۽ انسانن کي ڇهن اسڪولن جي نقشن ۽ فلسفن کي ڏسي ٿو (هن آئيني ۾).
انسان (عڪس ۾) بلڪل اهڙيءَ طرح ظاهر ٿئي ٿو، جيئن هن جو جذبو آهي.
کلڻ وارو ان ۾ کلڻ وارو روپ ڳولي ٿو.
جتي روئيندڙ ماڻهو پاڻ کي (سڀني سان گڏ) اتي روئيندڙ حالت ۾ ڏسي ٿو. ائين ئي هوشيار ماڻهوءَ جو به حال آهي.
رب خود هن دنيا جي آئيني تي غالب آهي پر هو خاص طور تي مقدس جماعت ۾ ۽ ان جي ذريعي قابل ذڪر آهي.
رب هڪ ساز ساز سان مشابهت رکي ٿو، جيڪو پنهنجي هٿ ۾ اوزار رکي ان تي تمام مختلف ماپون وڄائيندو آهي.
وڄائيندڙ آوازن کي ٻڌي هو انهن ۾ غرق ٿي وڃي ٿو ۽ اعليٰ جي واکاڻ ڪري ٿو.
پنهنجي شعور کي ڪلام ۾ ضم ڪرڻ سان هو خوش ٿيندو آهي ۽ ٻين کي به خوش ڪندو آهي.
رب ٻڌندڙ به آهي ۽ ٻڌندڙ به آهي جو شعور ۾ غرق آهي.
پاڻ سڀ نعمتون، هو هڪ ۽ سڀني کي اڳڀرو ڪري ٿو.
اهو اسرار ته رب العالمين آهي، صرف هڪ گرومک، گرو جي طرف متوجه شخص سمجهي سگهي ٿو.
هو (خداوند) پاڻ کي بک لڳڻ ڪري باورچی خانه ۾ وڃي ٿو ۽ ان ۾ هر قسم جي لذت سان گڏ ماني پچائي ٿو.
پاڻ کائي ٿو ۽ سڪون حاصل ڪري ٿو، هو مٺين ڀاڄين تي ساراهه ڪندو آهي.
هو پاڻ لذت وارو به آهي ۽ لذت وارو به.
هي رس به آهي ۽ زبان به آهي، جنهن کي ذائقو به ملي ٿو.
هو سڀني جي وچ ۾ پکڙيل آهي، پاڻ ڏيڻ وارو ۽ وصول ڪندڙ به آهي.
هن حقيقت کي ڄاڻڻ ته هو سڀني جي وچ ۾ پکڙيل آهي، گرومخ کي بيحد خوشي محسوس ٿئي ٿي.
هو پاڻ پلنگ پکيڙي ٿو ۽ پاڻ ان تي ٽيڪ ڏئي ٿو.
خوابن ۾ داخل ٿي هو ڏورانهن علائقن ۾ گهمي ٿو.
غريب کي بادشاهه ۽ بادشاهه کي غريب بڻائي کين ڏک ۽ خوشين ۾ وجهي ٿو.
پاڻيءَ جي صورت ۾ هو پاڻ گرم ۽ ٿڌو ٿئي ٿو.
غم ۽ خوشين جي وچ ۾ هو چوڌاري ڦرندو آهي ۽ سڏڻ تي جواب ڏيندو آهي.
گرومک، پنهنجي فطرت کي محسوس ڪندي، سڀني کان اڳڀرائي ڪري، خوشي حاصل ڪري ٿو.
جيئن سواتي نڪستر ۾ مينهن جا ڦڙا (پندرهين تارن جي ٺهڻ جي وچ ۾) 27 تارن جي فارميشن جيڪا هندستان ۾ مشهور آهي) سڀني هنڌن تي هڪجهڙائي سان پوي ٿي.
۽ پاڻيءَ ۾ ڪري پاڻيءَ ۾ ملن ٿا ۽ زمين تي زمين بڻجي وڃن ٿا.
جڳهن تي اهو ٻوٽن ۽ ٻوٽن ۾ تبديل ٿئي ٿو، مٺي ۽ تلخ؛ ڪن هنڌن تي اهي بيشمار گلن ۽ ميون سان سينگاريل آهن.
ڪيلي جي پنن تي ڪرڻ سان اهي ٿڌي ڪيفور ۾ تبديل ٿي ويندا آهن.
ساڳيءَ طرح جڏهن اهي سمنڊ جي خول ۾ ڪرندا آهن ته موتي بڻجي ويندا آهن.
نانگ جي وات ۾ وڃي موتمار زهر بڻجي ويندا آهن ۽ هميشه بڇڙا سوچندا آهن.
رب سڀني هنڌن تي غالب آهي ۽ مقدس جماعت ۾ رياست ۾ ويٺو آهي.
ٽين سان ملائي، ٽامي ۾ تبديل ٿي وڃي ٿو.
زنڪ سان ملايو ساڳيو ٽامي پيتل جي صورت ۾ ظاهر ٿئي ٿو.
ٽامي کي سيسي سان ملايو وڃي ٿو، جيڪو پنجاب ۾ ڀورٿ نالي هڪ ٿلهي ڌاتو پيٽر کي تبديل ڪري ٿو.
فلسفي جي پٿر جي لمس سان، اهو ئي ٽامي سون بڻجي وڃي ٿو.
ٽامي جڏهن خاڪ ۾ تبديل ٿي وڃي ته اها دوا بڻجي وڃي ٿي.
اهڙيءَ طرح، جيتوڻيڪ رب العالمين آهي، پر انسان جي صحبت جا اثر انسانن تي مختلف آهن. ايترو گهڻو ڄاڻڻ، رب پاڪ جماعت ۾ ساراهيو ويو آهي.
جيئن ڪاري رنگ سان مليل پاڻي ڪارو نظر ايندو
۽ ڳاڙهي پاڻيءَ سان ملائي ڳاڙهي ٿي ويندي آهي.
اهو پيلو ٿي پيو آهي پيلو رنگ شامل ڪرڻ؛
۽ سائي سان گڏ خوشي ڏيندڙ سائي ٿي ويندي آهي.
موسمن جي حساب سان گرمي ٿئي ٿي يا سردي.
اهڙي طرح، رب خدا (مخلوقات) جي ضرورتن تي عمل ڪري ٿو. گرو مُرڪي (گرمُخ) جيڪو خوشيءَ سان ڀرپور آهي، اُهو راز سمجهي ٿو.
باھ ڏيئا ٻاري ٿي ۽ اوندهه ۾ روشني پکيڙي ٿي.
چراغ مان حاصل ڪيل مس ليکڪ طرفان استعمال ڪئي وئي آهي.
انهيءَ چراغ مان عورتن کي ڪوليريم ملي ٿو. تنهن ڪري نيڪ ماڻهن جي صحبت ۾ رهڻ سان انسان پاڻ کي چڱن ڪمن ۾ مشغول ڪري ٿو.
ان ئي مس سان رب جي حمد ۽ ثنا لکيل آهي ۽ ڪلارڪ پنهنجي آفيس ۾ حساب لکندو آهي.
صرف گرومخ هن حقيقت کي سمجهي ٿو، ته رب سڀني جي چوڌاري پکڙيل آهي.
ٻج مان وڻ مٿي اچي ٿو ۽ پوءِ اڳتي وڌي ٿو.
پاڙ زمين ۾ پکڙيل آهي، تن جي ٻاهران ۽ شاخون چوڌاري پکڙيل آهن.
اهو گلن، ميوو ۽ ڪيترن ئي رنگن ۽ لذت واري جوهر سان ڀريل هوندو آهي.
ان جي گلن ۽ ميون ۾ خوشبو ۽ خوشيون رهنديون آهن ۽ هاڻي اهو ٻج هڪ وڏو خاندان بڻجي ويو آهي.
وري ٻج پيدا ڪرڻ سان ميوو بيشمار گلن ۽ ميون جو ذريعو بڻجي ٿو.
انهيءَ حقيقت کي سمجهڻ ته رب اڪيلو سڀني جي وچ ۾ آهي، گرومخ کي آزاد ڪري ٿو.
ڪپهه مان ڌاڳو تيار ڪيو ويندو آهي ۽ پوءِ ان جو وارپ ۽ وافٽ تيار ڪيو ويندو آهي.
مشهور آهي ته ان ڌاڳي مان ڪپڙو ٺاهيو ويندو آهي.
چئن ڌاڙن مان ٺهيل آهن، جن کي چوسي، گنگاجلي وغيره (ڀارت ۾) چئجي ٿو.
ان مان ٺهيل اعليٰ ڪپڙا (ململ، سريسف) جسم کي آرام ۽ خوشي ڏين ٿا.
پگڙي، اسڪارف، ويم ڪوٽ وغيره ٺاهڻ سان ڪپهه جو ڌاڳو سڀني لاءِ قابل قبول ٿي ويندو آهي.
رب سڀني جي وچ ۾ پکڙيل آهي ۽ گرومخ هن جي پيار مان لطف اندوز ٿي.
سونار سون مان خوبصورت زيور ٺاهي ٿو.
انهن مان گهڻا ڪنن جي سينگار لاءِ پيپل جي پتيءَ جهڙا آهن ۽ گهڻا سون جي تار جا ٺهيل آهن.
سونهن مان نڪ جي ڇنڊي ۽ هار به ڪم اچي پنهنجي شڪل ۾ ٺاهيا آهن.
پيشانيءَ لاءِ زيور (ٽڪا)، زيور جڙيل هار، موتي جا هار ٺهيل آهن.
مختلف قسم جي کلائي زنجير ۽ گول انگوزي سون مان تيار ڪيا ويا آهن.
گرومخ محسوس ڪري ٿو ته سون وانگر هو هر شيء جو بنياد آهي.
ڪرشنگ مشين ذريعي ڪيل ڪمند کي فوري رس ملي ٿو.
ڪي ان مان گجر ۽ برائون شوگر جا ڍڳي تيار ڪن ٿا.
ڪي سڌريل کنڊ تيار ڪن ٿا ۽ ڪي ان ۾ مٺي ڦڙا شامل ڪري خاص گجر ٺاهين ٿا.
اهو لوڻ کنڊ ۽ مختلف قسم جي مٺائي ۾ ٺهيل آهي.
غريب ۽ مالدار ٻئي ان کي خوشي سان کائيندا آهن.
خدا (ڪنهن جي رس سان ملندڙ جلندڙ) سڀني جي ذريعي گذري ٿو. گرومخن لاءِ هو سڀني خوشين جو جوهر آهي.
ڳئون مختلف رنگن جون هونديون آهن پر سڀني جو کير اڇو هوندو آهي.
کير ٺاهڻ لاءِ ان ۾ ڪجهه رينٽ شامل ڪيو وڃي ٿو ۽ پوءِ ان کي بغير ورهائي رکيو وڃي ٿو.
دڙي کي رڌڻ سان مکڻ کير مٿان مکڻ ملندو آهي.
مکڻ کي چڱيءَ طرح اُباليو ويندو آھي گھي ۾ بدلجي ويندو آھي - صاف ٿيل مکڻ.
ان کان پوءِ ان گهي کي ساڙيل نذراني طور استعمال ڪيو ويندو آهي ۽ ان تي يجن (رسم) ۽ ٻيون قربانيون ڪيون وينديون آهن.
گرو مُخ ڄاڻي ٿو ته رب تمام وسيع آهي پر هن تائين پهچڻ لاءِ روحاني جستجو سان گڏو گڏ سڪون جو احساس به هئڻ گهرجي.
لمحن کان، غارس (وقت جو هڪ يونٽ برابر 22).
(5 منٽ)، مهورت (سٺو وقت)، ڏينهن ۽ رات جو چوٿون (پهر - ٽي ڪلاڪ وقت) تاريخون ۽ ڏينهن ڳڻيا ويا آهن. پوءِ ملائي ٻه پندرهن (اونداهي- روشني) ۽ ٻارهن مهينا ٿي ويا آهن.
ڇهن موسمن ذريعي ڪيترائي متاثر ڪندڙ بصري ٺاهيا ويا آهن.
پر جيئن ڄاڻندڙن جو چوڻ آهي ته سج انهن سڀني ۾ ساڳيو رهندو آهي.
ساڳيءَ طرح چار ورجن، ڇهه فلسفا ۽ ڪيترائي فرقا بيان ڪيا ويا آهن،
پر گرو مُخ سڀ سمجهي ٿو (۽ ان ڪري ڪو به جهيڙو نه ٿيڻ گهرجي).
پاڻي به هڪ آهي ۽ زمين به هڪ آهي، پر نباتات به مختلف خوبين واري آهي.
ڪيترائي ميوا کان خالي آھن ۽ ڪيترائي گلن ۽ ميون سان سينگاريل آھن.
انهن ۾ مختلف قسم جي خوشبو آهي ۽ انهن جي ڪيترن ئي قسمن جي عرق سان اهي فطرت جي عظمت کي وڌائين ٿا.
سڀني وڻن ۾ اها ئي باهه آهي.
اها اڻڄاتل باهه ظاهر ٿيڻ ڪري سڀني کي خاڪ ڪري ڇڏيندي آهي.
اهڙيءَ طرح، اهو (غير ظاهر) رب سڀني ۾ رهجي ٿو ۽ اها ئي حقيقت گرومخن کي خوشين سان ڀرپور بڻائي ٿي.
صندل جي وڻ ڀرسان پوکيل ساري ٻوٽي صندل وانگر خوشبودار ٿي ويندي آهي.
فيلسوفن جي پٿر سان رابطي ۾ رهڻ ۽ هلڪي ڌاتوءَ جو مصرع هڪ ڌاتو (سون) ۾ بدلجي ٿو.
گنگا ۾ شامل ٿيڻ کان پوءِ درياهه، وهڪرا ۽ وهڪرا گنگا جي نالي سان مشهور آهن.
مري ويلن جو نجات ڏيندڙ مقدس جماعت آهي جتي گناهن جي گندگي کي صاف ڪيو ويندو آهي.
مرتد ۽ جهنم جي هزارين مقدس جماعت ذريعي ۽ ان ۾ نجات حاصل ڪئي آهي.
گرو مُخ ڏسي ٿو ۽ سمجهي ٿو ته خدا سڀني کي پکڙيل آهي.
مڇيءَ کي ٻرندڙ ڏيئا پسند آهن ۽ مڇي ان جي محبت لاءِ پاڻيءَ ۾ ترڻ لڳي ٿي.
هرڻ لاءِ موسيقيءَ جو آواز لذت جو سرچشمو هوندو آهي، ۽ ڪاري ماکيءَ جو ڪمال سان پيار هوندو آهي، ان ۾ سمائجي ويندو آهي.
ڳاڙهي پيرن وارو پٿر (چڪور) چنڊ کي پيار ڪري ٿو ۽ ان تي ڌيان ڏئي ٿو.
عورت ريڊي شيلڊريڪ (چڪوي) سج سان پيار ڪندي آهي ۽ صرف سج اڀرڻ تي پنهنجي ساٿي سان ملندي آهي.
عورت پنهنجي مڙس سان پيار ڪندي آهي ۽ اها محبت آهي جيڪا ماءُ پٽ کي جنم ڏيندي آهي.
هن کي سڀني ۾ ڪم ڪندڙ ڏسي، گرومخ مطمئن محسوس ڪندو آهي.
(دنيا جي) اکين سان هو سڀ عجيب ڪم ڏسي ٿو.
هو پوري هوشياريءَ سان بيان ڪيل ڳالهيون ٻڌي ٿو.
هو زبان ذريعي ڳالهائيندو آهي ۽ مڙني ذائقن کي مزيدار ڪندو آهي.
هو هٿن سان ڪم ڪري ٿو ۽ هو، سڀ کان وڏو، پيرن تي هلندو آهي.
جسم ۾، اهو دماغ آهي، جنهن جي حڪمن جي فرمانبرداري سڀني عضون طرفان ڪئي وئي آهي.
سمجھڻ (حقيقت) ته هو سڀني جي وچ ۾ پکڙيل آهي، گرومخ کي خوشي محسوس ٿئي ٿي.
دنيا جو بنياد هوا (گيسز جو ميلاپ) آهي ۽ سباد (لفظ) سڀني علمن جو گرو آهي جنهن مان سڀ خيال، موسيقي ۽ حاضري وارا آواز وهن ٿا.
ماءُ ۽ پيءُ زمين ۽ پاڻي جي صورت ۾ تخليقي قوتون آهن.
رات ۽ ڏينهن اهي نرسون آهن جيڪي مخلوق جي پالنا ڪندا آهن ۽ ان طريقي سان سڄو نظام هلندو آهي.
سيوا (شعور) ۽ ساڪتي (غير فطرت) جي ميلاپ سان هي سڄي دنيا وجود ۾ اچي ٿي.
اُهو ماورائي ڪمال رب سڀني ۾ ائين پکڙجي رهيو آهي جيئن آسمان ۾ هڪ ئي چنڊ پاڻيءَ جي مڙني ڪچرن ۾ نظر اچي ٿو.
اهو رب سڀني رزقن کان ٻاهر آهي، جيڪو گرومخن لاء رزق آهي ۽ هو اڪيلو ئي سڀني کي هلائي ٿو.
رب گلن ۾ خوشبوءِ آهي ۽ ڪاري ماکيءَ بڻجي گلن ڏانهن متوجه ٿئي ٿو.
انبن ۾ سَپ هو آهي ۽ رات جي تاري بنجڻ ۾ به اُهو ئي مزو وٺندو آهي.
مور ۽ مينهن پکيءَ (پپٿڊ) بنجي ئي هو ڪڪرن جي برسات جي لذت کي سڃاڻي ٿو.
هو پنهنجو پاڻ کي کير ۽ پاڻي بڻجي رنگين مٺين ۾ تبديل ڪري ٿو.
هڪ ئي بي صورت رب مختلف صورتون اختيار ڪري سڀني جسمن ۾ رهجي ويو آهي.
هو سڀني شين ۽ ڪمن ۾ وسيع آهي ۽ گرومخ اهڙن سڀني مرحلن جي اڳيان جهڪي ٿو.