هڪ اونڪر، بنيادي توانائي، خدا جي فضل جي ذريعي محسوس ڪيو
(سادھ = سڌو. ساڌ = ساڌڪي. ساڌو = عظيم ۽ مهربان. اورائي = اُرائي، پناهه ۾، اندر.)
سچو گرو سچو شهنشاهه آهي، جنهن سنتن جي جماعت جي صورت ۾ سچ جي گهر جو بنياد رکيو آهي.
اُتي رهندڙ سک گروءَ جي تعليم حاصل ڪري، پنهنجي انا وڃائي ويهندا آهن ۽ پنهنجو پاڻ کي ڪڏهن به نظر نه ڪندا آهن.
گرو جا سک هر قسم جي نظم و ضبط کي پورو ڪرڻ کان پوءِ ئي پاڻ کي ساڌو سڏيندا آهن.
اهي چئن ورهين کي پرچار ڪن ٿا ۽ پاڻ مايا جي وچ ۾ لاتعلق رهن ٿا.
اهي واضح طور تي بيان ڪن ٿا ته سڀ ڪجهه سچ کان هيٺ آهي يعني سچ سڀ کان وڌيڪ آهي ۽ صرف هن منتر کي تمام گهڻي ايمانداري سان پڙهڻ گهرجي.
هر شيءِ خدا جي حڪم ۾ سمايل آهي ۽ جيڪو به هن جي حڪم جي اڳيان پنهنجو سر جهڪي ٿو، اهو سچ ۾ ضم ٿي وڃي ٿو.
لفظ سان جڙيل شعور انسان کي پوشيده رب کي ڏسڻ جي قابل بڻائي ٿو.
سيوا ۽ ساڪتي (راجس ۽ تمس جي خوبين) کي فتح ڪري، گرومخن چنڊ-سج (ايرا، پنگالا) ۽ ڏينهن ۽ راتين جي ڄاڻ رکندڙ وقت کي به ترتيب ڏنو آهي.
لذت ۽ درد، خوشي ۽ تڪليف کي ماتحت ڪري، اهي دوزخ ۽ جنت، گناهه ۽ نيڪيءَ کان اڳتي نڪري ويا آهن.
هنن زندگي، موت، زندگيءَ ۾ آزاديءَ، حق ۽ باطل، دشمن ۽ دوست کي همٿايو آهي.
راڳ ۽ يوگا (عارضي ۽ روحانيت) جي فاتح هجڻ جي ڪري، انهن اتحاد ۽ علحدگيء کي نظم و ضبط ڪيو آهي.
ننڊ، بک، اُميد ۽ تمنا کي فتح ڪري، هنن پنهنجي حقيقي فطرت ۾ پنهنجو رهاڪو بڻايو آهي.
حمد ۽ طعن کان اڳتي وڌي، هو هندن ۽ مسلمانن جا به پيارا ٿي ويا آهن.
هو سڀني جي اڳيان ڪنڌ جهڪائي پاڻ کي مٽي سمجهن ٿا.
گرومخ ٽي دنيا، ٽن گنن (راج، ستوا ۽ تمس) ۽ برهما وشنو مهيسا کان اڳتي نڪري ويا آهن.
اهي شروعات، وچ، پڇاڙي، ماضي، حال ۽ مستقبل جا اسرار ڄاڻن ٿا.
اهي پنهنجي ذهن، چوڻ ۽ عمل کي هڪ قطار ۾ گڏ رکندا آهن ۽ جنم، زندگي ۽ موت کي فتح ڪن ٿا.
انهن سڀني خرابين کي پنهنجي تابع ڪري هن دنيا، جنت ۽ اولياءَ کي ذليل ڪري ڇڏيو آهي.
مٿاهين، وچولي ۽ هيٺين پوزيشن حاصل ڪري هنن بچپن، جوانيءَ ۽ وڏي ڄمار کي فتح ڪيو آهي.
ترڪيوتي پار ڪندي، ٽن نارين جو سنگم- ايرا، پنگلا، سوسنا ابرو جي وچ ۾، انهن ترويني ۾ غسل ڪيو آهي، گنگا، جمنا ۽ سرسوتي جي سنگم تي زيارت جو مرڪز.
مرڪوز ذهن سان، گرومخ صرف هڪ رب جي عبادت ڪن ٿا.
گرو مُخ چار حياتيءَ جي ذري ذري (اِنڊ، جنين، پگهر، ڀاڄي) ۽ چار ڳالھيون (پارا، پوسيانتي، مديما، ويچاري ~).
چار هدايتون آهن، چار يوگ (عمر)، چار ورنا ۽ چار ويد آهن.
ڌرم، ارٿ، ڪم، موڪس تي فتح حاصل ڪري ۽ راجس، ستوا ۽ تامس جي ٽن مرحلن کي پار ڪري، اهي چوٿين اسٽيج توريا ۾ داخل ٿين ٿا، عظيم نعمت جي اسٽيج.
اهي سنڪ، سنندن سناتن، سناتڪمار، چار آشرم ۽ چار جنگجو (خيرات، ڌرم، شفقت ۽ جنگ جي ميدان ۾) ڪنٽرول ڪن ٿا.
جيئن چوپر ۾ (هڪ راند جهڙو بليڪ گيمن هڪ طويل پاسن سان کيڏيو ويندو آهي) هڪ کي چارئي پاسن کان فتح حاصل ٿيندي آهي، ۽ هڪ ٻه ڄڻا مارجي ويندا آهن،
تمبول جا مختلف رنگ آهن، جڏهن اهي رسا (يعني محبت) بڻجي ويا ته گهڻ رنگ هڪ رنگ جي نشاني بڻجي ويا. (گل جي ڪاٺ، چوني، چانور ۽ چادر ڳاڙهي رنگ جي ٿي وئي، چار ذاتون گڏجي هڪ ديوي روپ بڻجي ويون).
تنهنڪري گرومخ به هڪ رب سان جوڙي ٿو ۽ ناقابل شڪست بڻجي ٿو.
گرومخ هوا، پاڻي، باهه، زمين ۽ آسمان کان اڳتي وڌي ٿو.
هوس ۽ غضب جي مزاحمت ڪندي لالچ، لالچ ۽ انا کي پار ڪري ٿو.
هو سچائي، سڪون، شفقت، ڌرم ۽ استقامت جو حامي آهي.
ڪيچر ڀوچر چچر، انمن ۽ اگوچر (سڀني يوگڪ آسن) جي مدراس کان مٿي حاصل ڪري، هو هڪ رب تي ڌيان ڏئي ٿو.
هو خدا کي پنجن (چونڊن ماڻهن) ۾ ڏسي ٿو ۽ پنجن لفظن جا پنج آواز سندس خاص نشان بڻجي وڃن ٿا.
Antahkaran، سڀني پنجن خارجي عناصر جو بنياد مقدس جماعت ۾ گرومخ طرفان پوکي ۽ ثقافت آهي.
اهڙيءَ طرح هو بي انت ٽراس ۾ غرق ٿي لڏپلاڻ جي چڪر مان آزاد ٿي وڃي ٿو.
ڇهن موسمن ذريعي روحاني نظم و ضبط حاصل ڪري، گرومخ ڇهن فلسفن کي گڏ ڪري ٿو.
هو زبان جي ڇهن ذوقن (ڪچو، مٺو، ٿلهو، کڑو، ترش ۽ لوڻ) کي فتح ڪري ٿو ۽ ان سان گڏ ڇهن موسيقيءَ جي ماپن سان گڏ سندس همعصرن کي پوري عقيدت سان تسليم ڪري ٿو.
هو سمجهي ٿو ۽ ڇهن لافاني ماڻهن جي زندگيءَ جي طريقن کي پورو ڪري ٿو، ڇهه يتيس (اسڪيٽس) ۽ ڇهه يوگڪ چڪر.
ڇهن ضابطن ۽ ڇهن فلسفن کي فتح ڪري، هو ڇهن گرون (هنن فلسفن جا استاد) سان دوستي پيدا ڪري ٿو.
هو پنجن خارجي عضون کان علاوه هڪ اندروني عضوو، دماغ ۽ انهن جي خدمتگار ڇٽيهه قسم جي منافقن کان منهن موڙي ٿو.
مقدس جماعت ۾ پهچڻ سان هڪ گرومخ جي شعور گرو جي ڪلام ۾ جذب ٿي ويندو آهي.
ستن سمنڊن ۽ ستن براعظمن کان مٿي حاصل ڪري، گرومخ علم جو ڏيئو روشن ڪري ٿو.
هو جسم جي ستن تارن (پنج عضون، دماغ ۽ عقل) کي هڪ ڌاڳو (اعلي شعور جي) ۾ ڳنڍي ٿو ۽ ستن (مٿيولوجي) عادتن (پريس) کي پار ڪري ٿو.
ستن سٽن، ست رشين ۽ ست موسيقيءَ جي باطني معنيٰ کي سمجهي، هو پنهنجي عزم ۾ ثابت قدم رهي ٿو.
علم جي ست مرحلا پار ڪري، گرومخ کي برهم جي علم جو ميوو ملي ٿو، جيڪو سڀني مرحلن جو بنياد آهي.
ستن آسمانن ۽ ست آسمانن کي سنڀاليندو هو انهن کان اڳتي نڪري ٿو.
ستن ندين کي پار ڪندي، هن ڀائرو ۽ دنيا جي ٻين محافظن جي فوجن کي ختم ڪري ٿو.
ست روهينيون ست ڏينهن ۽ ست شادي شده عورتون ۽ انهن جون رسمون هن کي پريشان نه ٿيون ڪري سگهن.
گرومخ هميشه سچي جماعت ۾ مستحڪم رهي ٿو.
اٺن سڌن (طاقتن) کي حاصل ڪرڻ سان گرومخ کي ماهر ٽرانس (سد سماڌي) جو ميوو حاصل ٿيو آهي.
سيسناگ جي اٺن اباڻي خاندانن جا طريقا سندس اسرار کي سمجهي نه سگهيا.
هڪ مڻ (پراڻي هندستاني وزن وارو يونٽ) اٺ پنسرين تي مشتمل آهي (تقريبا پنج ڪلوگرام)، ۽ پنج کي اٺ سان ضرب ڪيو وڃي ته چاليهه جي برابر آهي.
اُٺن ٿنڀن واري چرخا پنهنجي شعور کي هڪ ڌاڳي ۾ مرڪوز رکي ٿي.
اَٺ واچون، اَٺ لَمُ ٿيل يوگا، چاول (چاول)، رتي، رڻ، ماسا (وقت ۽ وزن جا سڀ پراڻا هندستاني يونٽ) پاڻ ۾ اٺن جو تعلق رکن ٿا يعني اٺ رِيس = هڪ چاول، اٺ چاول = هڪ رتي ۽ اٺ رتيون. = هڪ ماس.
ذهن کي سنڀاليندي، جنهن ۾ اٺن پهلو شامل آهن، گرومک ان کي هڪجهڙو بڻائي ڇڏيو آهي، جيئن اٺن ڌاتن جي ميلاپ کان پوءِ هڪ ڌاتو ٿي وڃي ٿي.
پاڪ جماعت جي شان وڏي آهي.
جيتوڻيڪ، گرومخ نون ناٿن کي ماتحت ڪري ٿو، پر پوءِ به هو پاڻ کي ڪنهن به پيءُ کان سواءِ يعني تمام عاجز، ۽ خدا کي بي اولاد جو پيءُ سمجهي ٿو.
نو خزانا سندس حڪم ۾ آهن ۽ علم جو وڏو سمنڊ سندس ڀاءُ وانگر هن سان گڏ هلي ٿو.
نو عقيدتمند نون قسم جي مذهبي عقيدت جي مشق ڪندا آهن پر گرومخ پياري عقيدت ۾ غرق رهندو آهي.
گرو جي برڪت سان ۽ گهريلو زندگي گذارڻ سان، هو سڀني نون سيٽن کي سنڀاليندو آهي.
ڌرتيءَ جي نون حصن کي فتح ڪري به، هو ڪڏهن به ٽٽي نه ٿو، ۽ جسم جي نون دروازن جي وهم کان مٿانهون ٿي، پنهنجي ذات ۾ رهجي وڃي ٿو.
نون انگن مان لاتعداد انگ ڳڻيا ويا آهن، ۽ نون لذت (رس) کي جسم ۾ ڪنٽرول ڪري، گرومخ برابريءَ ۾ رهي ٿو.
صرف گرومخن کي ئي عظيم لذت جو ناقابل فراموش ميوو ملي ٿو.
سنياسي، پنھنجن فرقن کي ڏھ نالا ڏئي رھيا آھن، پر حقيقت ۾ نالن کان خالي رھڻ ڪري (خودمختاري طور) پنھنجا نالا ڳڻيا ويا آھن.
ڏهه اوتار جڏهن (انساني) روپ ۾ آيا تڏهن به اهو اونڪر نظر نه آيو.
زيارتن جي مرڪزن تي ڏهن ڀلارن ڏينهن (نه چنڊ، پوري چنڊ جا ڏينهن وغيره) ملهائڻ سان گرو پورب جي اصل اهميت، گروهن جي سالگرهه جي خبر نه پئجي سگهي.
فرد پنهنجي مرڪوز ذهن سان رب تي غور نه ڪيو ۽ پاڪ جماعت کان بيزار ٿي سڀني ڏهن طرفن ۾ ڊوڙي رهيو آهي.
مسلم محرم جا ڏهه ڏينهن ۽ ڏهه گهوڙن جي قرباني (اسواميد) گرومت (سکهزم) ۾ منع ٿيل آهي.
گرو مُخ، ڏهن عضون کي سنڀالڻ دماغ کي ڏهن طرفن ۾ ڊوڙڻ بند ڪري ٿو.
هو عاجزي سان گرو جي پيرن تي جهڪي ٿو ۽ سڄي دنيا سندس پيرن تي ڪري ٿي.
هڪ وفادار زال وانگر، گرو مُخ ذهن جي توجه جي صورت ۾ ايڪادسي جو روزو پسند ڪندو آهي (هندو عام طور تي قمري مهيني جي يارهين ڏينهن تي روزو رکندا آهن).
يارهن رودرا (شيوا جا مختلف روپ) هن دنيا جي اسرار کي سمجهي نه سگهيا - سمنڊ.
گرومخ سڀني يارنهن (ڏهن عضون ۽ دماغ) کي سنڀاليو آهي. انهن جي يارهن شين کي به هن پنهنجي قابو ۾ رکيو آهي ۽ ذهن جي سونهن کي عقيدت جي پٿر تي رڱڻ سان پاڪ ڪيو آهي.
يارهن خوبين کي پاليندي هن ٿلهي دماغ کي چٽي ۽ مستحڪم ڪيو آهي.
يارهن خوبين (سچائي، قناعت، رحم، ڌرم، ضابطي، عقيدت وغيره) کي فرض ڪري هن ديوتا ۽ شڪ کي ختم ڪري ڇڏيو آهي.
يارنهن ڀيرا منتر ٻڌي، گرو جي تعليم کي اپنائڻ وارو گروم، گرو سيخ سڏجي ٿو.
مقدس جماعت ۾ صرف لفظ-گرو هڪ دل ۾ رهي ٿو.
يوگين جي ٻارهن فرقن تي فتح حاصل ڪري، گرومخن (آزاديءَ لاءِ) سادو ۽ سڌو رستو شروع ڪيو.
ائين ٿو لڳي ڄڻ سج ڌرتيءَ جو طواف ٻارهن مهينن ۾ ڪري ٿو ۽ چنڊ هڪ مهيني ۾، پر حقيقت اها آهي ته جيڪو ڪم ٻارهن مهينن ۾ تمس ۽ رجاس جي صفتن سان پورو ڪرڻ وارو ماڻهو هڪ مهيني ۾ پورو ڪري ٿو، اهو ستيوا صفت رکندڙ ماڻهو هڪ مهيني ۾ پورو ڪري ٿو.
ٻارهن (مهينن) ۽ سورهن (چنڊ جي مرحلن) کي گڏ ڪري سج چنڊ ۾ ضم ٿي وڃي ٿو، يعني راجس ۽ تمس، ستوا ۾ جذب ٿي وڃن ٿا.
گرو مُخ پنهنجي پيشانيءَ تي ٻارهن قسمن جي نشانين کي رد ڪري صرف پنهنجي مٿي تي رب جي محبت جو نشان رکي ٿو.
ٻارهن زڪوات جي نشانين کي فتح ڪري، گرومخ سچائي جي راڄ ۾ جذب ٿيندو آهي.
ٻارهن ماس (چوويهه گاجرن) جو خالص سون بڻجي عالمي مارڪيٽ ۾ پنهنجي قيمت تي پورو لهي ٿو.
گرو جي روپ ۾ فلسفي جي پٿر کي ڇهڻ سان گنهگار به فلسفي جو پٿر بڻجي ويندا آهن.
موسيقي جي تيرنهن بيٽس نامڪمل آهن، پر گرومخ پنهنجي تال (گهريلو زندگي) جي حاصلات سان لذت حاصل ڪري ٿو.
تيرهن زيور به ان گرومخ لاءِ بيڪار آهن، جنهن کي گرو جي تعليم جو زيور ملي ٿو.
رسم پرست ماڻهن پنهنجي تيرهن قسم جي رسمن ۾ ماڻهن کي گهڻو ويتر ڪيو آهي.
بيشمار جلندڙ نذرانو (يجن) گرومخ جي پيرن جي امرت سان برابر نٿو ٿي سگهي.
گورک جو هڪ داڻو به لکين يجن، نذرانو ۽ طعام برابر آهي.
۽ پنهنجن ساٿين کي گرو مواد جو شاگرد بڻائي، گرومخ خوش رهن ٿا.
خدا ناقابل فراموش آهي پر هو عقيدن کان چور آهي.
چوڏهن صلاحيتن کي حاصل ڪرڻ سان، گرومخ گرو جي حڪمت (گرمت) جي ناقابل بيان مهارت کي اپنائڻ.
اهي چوڏهن جهانن ۾ وڃي پنهنجي ذات ۾ رهجي وڃن ٿا ۽ نروان جي حالت ۾ غرق ٿي وڃن ٿا.
هڪ پندرهن پندرهن ڏينهن تي مشتمل آهي؛ هڪ آهي اونداهو (ڪرشنا) پندرنهن ۽ ٻيو آهي چنڊ جي روشني (سڪلا) پندرنهن.
ٿلهي جي راند وانگر، ڇهن ڳڻڪن کي ٻاهر ڪڍڻ ۽ صرف جوڙو ٺاهڻ سان، ماڻهو بي خوفي حاصل ڪري ٿو.
جڏهن چنڊ، سورهن مرحلن جو مالڪ (ساٽوڪ ڪيفيت جو پورو) سج ۾ داخل ٿئي ٿو (راجس ۽ تمس سان ڀريل)، اهو فنا ٿي وڃي ٿو.
عورت به ڇهن قسمن جي زينت استعمال ڪندي پنهنجي مڙس جي بستري تي وڃي بيحد لذت حاصل ڪري ٿي.
سيوا جي طاقت يعني مايا پنهنجي سترن ڳالهين يا طاقتن جي تبديلين سان گڏ رهي ٿي.
اٺن گوترن، ذيلي ذاتن کي چڱيءَ طرح سمجھڻ سان، گرومخ اُٺن پراڻن مان گذرن ٿا.
اڻويهه، ويهه ۽ ويهه کان مٿي ٽپو ڏيڻ.
اهي 23، 24 ۽ 25 جي تعداد کي معني ڏين ٿا.
26، 27، 28 جي نالي سان رب سان ملن ٿا.
اوڻويهه، ٽيهه پار ڪري، هڪٽيهه تائين پهچن ٿا، ته سندن دل ۾ خوشي ۽ خوشي محسوس ٿئي ٿي.
ڍرو وانگر اهي بتيٽيهه سؤن صفتون پوريون ڪري ٽيٽيهه ڪروڙ ديوتا ۽ ديوتائون ٺهرائي انهن جي چوڌاري ڦرن ٿا.
چوٽيهه کي ڇهڻ سان انهن کي اڻ ڏٺل رب جو احساس ٿئي ٿو، يعني سڀني نمبرن کان مٿي وڃڻ وارا گرومخ، رب جي محبت ۾ سڪون حاصل ڪن ٿا، جيڪو سڀني شمارن کان ٻاهر آهي.
خدا ويد ۽ ڪتب کان ٻاهر آهي (سيميٽڪ مذهبن جا مقدس ڪتاب) ۽ هن کي تصور نٿو ڪري سگهجي.
هن جي شڪل عظيم ۽ حيرت انگيز آهي. هو جسم جي عضون جي پهچ کان ٻاهر آهي.
هن ڪائنات کي پنهنجي هڪ وڏي ڌماڪي سان پيدا ڪيو جنهن کي ڪنهن به پيماني تي وزن نه ٿو ڪري سگهجي.
هو ناقابل بيان آهي ۽ ڪيترائي ماڻهو هن تائين پهچڻ لاءِ پنهنجي شعور کي ڪلام ۾ وجهي ٿڪجي پيا آهن.
عقل، فڪر ۽ عمل جي وسعت کان ٻاهر هئڻ ڪري، عقل، عقل ۽ عمل به ان کي پڪڙڻ جي اميد ڇڏي ويا آهن.
ناقابل فراموش، وقت کان ٻاهر ۽ غير دوئي، رب عقيدتمندن تي مهربان آهي ۽ مقدس جماعت جي ذريعي پکڙيل آهي.
هو عظيم آهي ۽ سندس شان به وڏي آهي
ٻيلن ۾ ويران هنڌن تي ٻوٽي اڻڄاتل رهي ٿي.
باغبان ڪجهه ٻوٽا چونڊي چونڊي بادشاهن جي باغ ۾ پوکيندا آهن.
اهي آبپاشي ذريعي پوکيا ويندا آهن، ۽ سوچيندڙ ماڻهو انهن جي سنڀال ڪن ٿا.
موسم ۾ اهي رسيلا ميوا ڦٽي پون ٿا.
وڻ ۾ ذائقو نه هوندو آهي پر ميوي ۾ ذائقو ۽ ذائقو هوندو آهي.
دنيا ۾، ڪامل برهم گرومڪن جي مقدس جماعت ۾ رهي ٿو.
حقيقت ۾، گرومخ خود دنيا ۾ لامحدود لذت ڏيڻ وارو ميوو آهن.
آسمان ته ڏٺل آهي پر ان جي حد جي ڪنهن کي به خبر ناهي.
اهو خال جي صورت ۾ ڪيترو بلند آهي، ڪنهن کي به خبر ناهي.
ان ۾ پکي به اڏامندا آهن ۽ مقعد پکي جيڪو هميشه اڏامندو رهندو آهي، ان کي به آسمان جي اسرار جي خبر ناهي.
ان جي اصليت جو راز ڪنهن به جسم کي معلوم نه آهي ۽ سڀ حيران ٿي ويا آهن.
مان سندس فطرت تي قربان آهيان. ڪروڙين آسمان به سندس عظمت جو اظهار نٿا ڪري سگهن.
اھو سچو رب پاڪ جماعت ۾ رھندو آھي.
فقط هڪ عقيدتمند جيڪو انا جي نظر کان مري وڃي ٿو، ان کي سڃاڻي سگهي ٿو.
گرو مڪمل برهم جو نقل آهي، جيڪو سج وانگر سڀني دلين کي روشن ڪري ٿو.
جيئن ڪنول سج سان پيار ڪري ٿو، تيئن گرومخ به آهي، جيڪو محبت جي عقيدت سان رب کي سڃاڻي ٿو.
گرو جو ڪلام مڪمل برهم آهي، جيڪو سڀني خاصيتن جي هڪ وهڪرو جي طور تي هميشه لاء هڪ ۽ سڀني ذريعي وهندو آهي.
انهيءَ وهڪري جي ڪري ٻوٽا ۽ وڻ ڄمن ٿا ۽ گل ۽ ميوا ڏين ٿا ۽ صندل به خوشبودار ٿئي ٿي.
ڪي ڪي ميوا نه هوندا آهن يا ميوي سان ڀريل هوندا آهن، سڀ هڪجهڙا غير جانبدار ٿي ويندا آهن. لالچ ۽ شڪ انهن کي تڪليف ۾ نه وجهي.
زندگيءَ ۾ آزاديءَ ۽ عظيم لذت، گرومخ کي عقيدت سان ملي ٿي.
مقدس جماعت ۾ مساوات جي حالت اصل ۾ سڃاڻپ ۽ سڃاتل آهي.
گروءَ جي ڪلام کي گروءَ جي حيثيت ۾ مڃڻ گھرجي، ۽ گرو مُخ بنائي پنھنجي شعور کي ڪلام جو شاگرد بڻائي ٿو.
جڏهن ڪو به مقدس جماعت جي صورت ۾ سچ جي گهر سان ڳنڍيل آهي، هو محبت جي عقيدت جي ذريعي رب سان ملندو آهي.
علم، مراقبي ۽ يادگيريءَ جي فن ۾ ترتيبوار سائبرين کرين، ڪچو ۽ سوان ماهر آهن (گرمخ ۾ اهي ٽيئي خاصيتون ملن ٿيون).
جيئن وڻ مان ميوو ۽ ٻج مان وري وڻ پوکبو آهي يعني (وڻ ۽ ميوا هڪجهڙا آهن) تيئن سادو فلسفو آهي ته گرو ۽ سک هڪجهڙا آهن.
گروءَ جو ڪلام دنيا ۾ موجود آهي پر ان کان سواءِ اڪانڪر (اڪيس) سندس پوشيده راند (تخليق ۽ تباهي) ۾ مصروف آهي.
ان عظيم رب جي اڳيان سجدو ڪرڻ سان سندس حڪم ۾ لفظ جي طاقت هن ۾ ضم ٿي وڃي ٿي.
Ambrosial ڪلاڪ هن جي ساراهه لاء صحيح وقت آهن.