هڪ اوانڪار، بنيادي توانائي، خدائي بزرگ جي فضل جي ذريعي محسوس ڪيو
سک جو روح ٽرڪوم کان وڌيڪ ذهين ۽ تلوار جي دھار کان وڌيڪ تيز آهي.
ان بابت ڪجهه به نه ٿو چئي سگهجي ۽ نه ئي ان جي وضاحت ڪري سگهجي ٿي ۽ نه ئي ان جو بيان ڪري سگهجي ٿو.
گرومخن جي واٽ جي طور تي بيان ڪيو ويو آهي، اهو هڪ قدم سان حاصل نه ٿو ڪري سگهجي.
اهو بي ذائقو پٿر کي چاهڻ جهڙو آهي، پر لکين مٺي کنڊ جي رس جي خوشي به ان جي مقابلي ۾ نه ٿي سگهي.
گرومخن کي محبت جي عقيدت جو لذت ۽ ميوو مليو آهي، جيڪو نادر وڻن تي پوکي ٿو.
سچي گرو جي فضل سان، گرو جي حڪمت جي پيروي ڪرڻ ۽ صرف مقدس جماعت ۾ سک روح حاصل ٿئي ٿو.
زندگيءَ جا چار آدرش (ڌرم، ارٿ، کٽم ۽ روڪ) پڇاڙيءَ کان گھرجن ٿا.
سچو گرو پاڻ چار آدرش ڏئي ٿو. گرو جو سک انهن لاءِ پڇي ٿو.
گرومک ڪڏهن به پنهنجي پٺيءَ تي نون خزانن ۽ اٺن معجزاتي طاقتن کي نه کڻندو آهي.
ڳئون ۽ لکين لکشمن جي خواهش پوري ڪرڻ لاءِ، ”انهن جي سٺي اشارن سان گرو جي سک - گرو جي سک تائين پهچي نه ٿو سگهي.
گروءَ جو سک ڪڏهن به فلسفي جي پٿر کي نه ڇهندو آهي يا لکين خواهشن جي وڻن کي عارضي ميوو ڏيندو آهي.
منترن ۽ تنترن جا ڄاڻو لکين تنتر، گرو جي هڪ سک لاءِ رڳو ننگا اکروبٽ آهن.
گرو شاگرد جو تعلق تمام پيچيده آهي ڇاڪاڻ ته ڪيترائي ان جا قانون ۽ ضابطا آهن.
گروءَ جو سک هميشه ديوتا جي احساس کان شرمندو آهي.
گروءَ جي شاگرديءَ جو نظم ويد ۽ مڙني راڳن لاءِ اڻپورو آهي.
جيتوڻيڪ چتر گپت، ماڻهن جي عملن جي حساب ڪتاب جو ليکڪ، اهو نه ڄاڻندو آهي ته سکن جي زندگي جي روح بابت ڪيئن لکجي.
سمرن جي شان، رب جي نالي جي يادگيري، هزارين سيناگس (هزارين ڍڳن واري افسانوي سانپ) کان واقف نه ٿي سگهي.
سک جي روح جي چال کي فقط دنياوي واقعن کان ٻاهر وڃڻ سان معلوم ٿي سگهي ٿو.
سکن جي طرز زندگي يا گرسڪي کي صرف سکيا ۽ غور و فڪر سان ڪيئن سمجھي سگھي ٿو؟
گروءَ جي مهربانيءَ سان، مقدس جماعت ۾، گروسخ پنهنجي شعور کي ڪلام ۾ مرڪوز ڪري، غرور ڪري ٿو ۽ عاجز ٿئي ٿو.
هڪ نادر ماڻهو محبت جي عقيدت جي خوشي حاصل ڪري سگهي ٿو.
گروءَ جي سکن جي چال کي سکڻ جو طريقو اهو آهي ته هڪ مقدس جماعت هجڻ گهرجي.
اهو راز ڏهن اوتارن کي به معلوم نه هو. هي راز گيتا ۽ بحثن کان ٻاهر آهي.
پوءِ ويد ان جي راز کي نه ٿا ڄاڻن، جيتوڻيڪ اهي ديوتائن ۽ ديوتائن پاران پڙهايا وڃن ٿا.
سڌن، ناٿن ۽ حتي تنتتر جا گہرا مراقبو به سکن جي زندگي جي تعليمات ۽ عملن کي پار نه ڪري سگهيا.
هن دنيا ۾ ڪروڙين عقيدتمند پيدا ٿيا پر اهي به گرو جي سکن جي زندگيءَ جي نظم کي سمجهي نه سگهيا.
هيءَ زندگي بي لوث پٿر کي چاٽڻ جهڙي آهي، پر ان جو ذائقو ڪروڙين ميون ۾ به بي مثال آهي.
مقدس جماعت ۾ گرو جي ڪلام ۾ جذب ٿيڻ ئي هڪ گرسڪ جي زندگيءَ جو ڪمال آهي.
سکن جي زندگي جي باري ۾ سکڻ لاء، هڪ کي پنهنجي شعور کي مقدس جماعت ۾ ڪلام ۾ ضم ڪرڻ گهرجي.
سکن جي زندگيءَ بابت لکڻ، ٻڌڻ، سمجهڻ ۽ مسلسل لکڻ جو ڪم آهي.
سکن جي زندگي ۾ سمرن، مراقبو گرو منتر (واهگورو) کي سکڻ آهي، جيڪو کنڊ جي رس وانگر مٺو آهي.
سکهزم جو روح صندل جي وڻن ۾ رهندڙ خوشبوءَ وانگر آهي.
گروءَ جي سک جي سمجهاڻي ان حقيقت تي مشتمل آهي ته هو عطا ڪيل خيرات حاصل ڪرڻ ۽ مڪمل ڄاڻ رکندڙ هئڻ جي باوجود به پاڻ کي جاهل سمجهندو هو.
گرو جو سک، مقدس جماعت ۾ گرو جو ڪلام ٻڌي ٿو ۽ مراقبي، خيرات ۽ وضو ڪري ٿو،
۽ اهڙيءَ طرح ماضيءَ مان گذري هڪ نئين مستقبل ڏانهن وڃي ٿو.
سک جي زندگي نرمي سان ڳالهائيندو آهي ۽ ڪڏهن به پنهنجو پاڻ کي نظر نٿو اچي، يعني انا مري ويندي آهي.
سک جي شڪل کي برقرار رکڻ ۽ رب جي خوف ۾ هلڻ سکن جي زندگي گذارڻ جو طريقو آهي.
سک جي رهڻ جو مطلب آهي گروسخن جي نقش قدم تي هلڻ.
انسان کي پنهنجي محنت جو ميوو کائڻ گهرجي، خدمت ڪرڻ گهرجي ۽ هميشه گرو جي تعليمات کان متاثر رهي سگهي ٿو.
اعليٰ ذات انا جي ذريعي حاصل نه ٿيندي آهي ۽ انا جي احساس کي وڃائڻ کان پوءِ ئي پاڻ کي بي ترتيب ۽ لامحدود رب سان سڃاڻي سگهندو آهي.
هڪ شاگرد جيڪو مئل شخص وانگر اچي ٿو ۽ گرو-قبر ۾ داخل ٿئي ٿو اهو ناقابل تصور رب ۾ ضم ٿي سگهي ٿو جيڪو سڀني لکڻين کان ٻاهر آهي.
سيسناگ هن جي منتر جي اسرار کي سمجهي نه سگهيا.
سکن جي زندگي جي سکيا گجگوڙ وانگر سخت آهي ۽ صرف گرو جا سک سکندا آهن.
سکن جي زندگيءَ بابت لکڻ به سڀني حسابن کان ٻاهر آهي. ڪو به لکي نٿو سگهي.
سکن جي زندگيءَ جو ڪو به پيمانو وزن نٿو ڪري سگهي.
سکن جي زندگي جي جھلڪ صرف مقدس جماعت ۽ گرودوارا، رب جي دروازي ۾ ٿي سگهي ٿي.
مقدس جماعت ۾ گرو جي ڪلام تي غور ڪرڻ سکه جي طرز زندگي کي چکڻ وانگر آهي.
سکن جي زندگي کي سمجھڻ، رب جي شعلي کي ٻارڻ وانگر آهي.
گرومخن جي لذت جو ميوو پياري رب جي محبت آهي.
جيڪو سکي زندگي حاصل ڪري چڪو آهي، اهو نه چاهيندو آهي ته ڪنهن به (ديوتا، ديوي) جي ڏيکاء کان سواء.
جنهن سکي زندگيءَ جو مزو چکيو آهي، تنهن لاءِ لکين نفيس ميوا مٺا ذائقو آهن.
سکن جي زندگيءَ جو راڳ ٻڌي، لکين اڻڄاتل راڳن جي عجيب لذت حاصل ڪري ٿي.
جيڪي سک روح سان رابطي ۾ آيا آهن انهن جي اثرن کان ٻاهر نڪري ويا آهن: گرم ۽ سرد، بهس ۽ ويس.
سک زندگيءَ جي خوشبوءِ کي ساهه کڻڻ سان، انسان ٻين سڀني خوشبوئن کي به خوشبوءِ محسوس ڪندو آهي.
جنهن ماڻهوءَ سک جي زندگي گذارڻ شروع ڪئي آهي، هر لمحي محبت جي عقيدت ۾ گذاري ٿو.
گروءَ جي ڪلام ۾ سمايل، هو دنيا کان لاتعلق رهي ٿو.
گرومخن جي واٽ سچ پچ هلڻ جو اهو طريقو آهي، جنهن سان سک پنهنجي فطري فطرت ۾ خودبخود مستحڪم ٿي ويندو آهي.
گورمڪن جو اخلاق سچو آهي. پيرن کي ڇهڻ ۽ پيرن جي مٽيءَ جو ٿيڻ يعني تمام گهڻي عاجزي ڪرڻ سندن فعلي عمل آهي.
سکن جي زندگي ۾ وضو، گرو (گرمت) جي حڪمت کي اپنائڻ سان برائي جي جذبن کي ڌوئڻ آهي.
سکن جي زندگي ۾ عبادت، گرو جي سکن جي عبادت (خدمت) آهي ۽ پياري رب جي محبت جي بارش ۾ لڄڻ آهي.
گروءَ جي ڪلام کي گلن وانگر پائڻ، رب جي رضا کي قبول ڪرڻ آهي.
گرسخ جي زندگي مرڻ آهي يعني جيئري ئي پنهنجي انا کي وڃائڻ.
اهڙي زندگي ۾ گروءَ جو ڪلام پاڪ جماعت ۾ ڳايو وڃي ٿو.
لذت ۽ درد کي هڪجهڙائي اختيار ڪري، گرومخ لذت جو ميوو کائيندا آهن.
سکه جي زندگيءَ ۾ موسيقي گروءَ جي عميق گيتن جو مسلسل وهڪري (ڳائڻ) آهي.
سکن جي زندگيءَ ۾ استقامت ۽ فرض محبت جي پيالي جي ناقابل برداشت طاقت جو اهڃاڻ آهي.
سک مت ۾ قائم رهڻ جو عمل هن خوفناڪ دنيا ۾ بي خوف ٿي رهيو آهي ۽ هميشه رب جي خوف ۾ هلندڙ آهي.
سکن جي زندگي جو هڪ ٻيو نظريو اهو آهي ته مقدس جماعت ۾ شامل ٿيڻ ۽ ذهن کي ڪلام ۾ مرڪوز ڪرڻ سان، انسان دنيا جي سمنڊ پار ڪري وڃي ٿو.
گرو جي هدايتن تي عمل ڪرڻ سکن جي زندگي جي ڪارڪردگي آهي.
گرو جي فضل سان، شاگرد (سک) گرو جي پناهه ۾ رهي ٿو.
خوشبوءَ وانگر سڀني جڳهين ۾ پکڙجي، گرومخ کي خوشيون ميوو ڏئي، ذهن کي به مزيدار، من موهيندڙ، خوشبودار بڻائي ٿو.
هو لوهه کي سون ۾ تبديل ڪري ٿو ۽ ڪانگن کي اعليٰ درجي جي سوان (پرم هيلز) ۾ تبديل ڪري ٿو.
سچي گرو جي خدمت جي نتيجي ۾، جانور ۽ ڀوت به ديوتا بڻجي ويندا آهن.
هن جي هٿ ۾ سمورو خزانو (شنخ) هو ڏينهن رات ماڻهن ۾ پنهنجي هٿ سان ورهائيندو رهي ٿو.
گنهگارن جو ڇوٽڪارو ڏيندڙ سڏائيندڙ، خدا پرستن سان پيار ڪندڙ، پاڻ کي ڀوتن کان گمراهه ڪري ٿو.
سڄي دنيا رڳو ڀلارن لاءِ سٺي آهي، پر، گرو برائي ڪرڻ واري سان به چڱائي ڪرڻ پسند ڪندو آهي.
گرو هڪ ڀلائي جي حيثيت ۾ دنيا ۾ آيو آهي.
هڪ وڻ پٿر اڇلائيندڙ کي ميوو ڏئي ٿو ۽ ڪاٺ جي ٻيڙي ڪٽڻ واري کي پار ڪرڻ لاءِ.
پاڻي، (وڻيءَ جو) پيءُ (وڻيءَ جو) بڇڙا ڪم ياد نه ڪرڻ سان ٻيڙيءَ کي ڪاريگر سان گڏ غرق نٿو ٿئي.
جڏهن برسات پوي ٿي ته هزارين وهڪرا بڻجي هيٺاهين هنڌن ڏانهن وهن ٿا.
اگرر جي وڻ جو ڪاٺ غرق ٿيندو آهي پر انا کي رد ڪندي پاڻي پٽ جي عزت بچائيندو آهي، وڻ جي ڪاٺ [حقيقت ۾ اگرر (ايگل ووڊ) پاڻيءَ جي مٿاڇري تي ترندي آهي].
جيڪو پيار جي پاڻيءَ تي ترڻ لڳو سو ٻوڙيو ويو ۽ جيڪو پيار ۾ ٻڏي ٿو سو ترڻ وارو سمجھي سگھجي ٿو.
ساڳيءَ طرح، دنيا ۾ فاتح هاري ٿو ۽ لاتعلق ٿي وڃي ٿو ۽ هاري، هڪ جي فتح (آخرڪار).
اُلٽ عشق جي روايت آهي، جنهن ۾ سر پيرن کي جهڪي ٿو. پرهيزگار سک ڪنهن کي به بڇڙو يا بدتر نٿو سمجهي.
اسان جي پيرن هيٺان زمين آهي پر زمين هيٺ پاڻي آهي.
پاڻي هيٺ وهي ٿو ۽ ٻين کي ٿڌو ۽ صاف ڪري ٿو.
مختلف رنگن سان ملائي اهو انهن رنگن کي فرض ڪري ٿو پر پاڻ ۾ بي رنگ آهي سڀني لاءِ عام.
اهو سج ۾ گرم ۽ ڇانو ۾ ٿڌو ٿيندو آهي، يعني اهو پنهنجي ساٿين (سج ۽ ڇانو) سان مطابقت رکي ٿو.
گرم هجي يا سرد، ان جو مقصد هميشه ٻين جو ڀلو هوندو آهي.
جيتوڻيڪ پاڻ کي گرم ڪرڻ سان باهه وسائي ٿي ۽ ٻيهر ٿڌو ٿيڻ ۾ وقت نه ٿو لڳي.
اهي سکن جي ثقافت جي فضيلت جا نشان آهن.
زمين پاڻيءَ ۾ آهي ۽ زمين ۾ به پاڻي آهي.
ڌرتيءَ جو ڪو به رنگ نه آهي پر ان ۾ سڀئي رنگ (مختلف نباتات جي صورت ۾) موجود آهن.
ڌرتيءَ جو ڪو به ذائقو نه آهي، پر سڀ ذوق ان ۾ سمايل آهن.
زمين ۾ ڪا به بو نه آهي، پر ان ۾ سڀ خوشبوءِ رهي ٿي.
ڌرتي عملن لاءِ ميدان آهي. هتي جيڪو پوکي ٿو سو لڻي ٿو.
چندن جي پيسٽ سان پلستر ٿيل، اهو ان سان جڙيل نه آهي ۽ مخلوق جي فضل سان گندو نه آهي، اهو ڪاوڙ ۽ شرم سان نه غرق ٿيندو آهي.
مينهن وسڻ کان پوءِ ماڻهو ان ۾ اَنَ پوکين ٿا ۽ (گرم ٿيڻ کان پوءِ به) اُن مان نوان ٻوٽا نڪرن ٿا. اهو نه ڏک ۾ روئي ٿو ۽ نه ئي خوشي ۾ کلندو آهي.
سک صبح کان اڳ جي ڪلاڪ ۾ جاڳندو آهي ۽ نان تي غور ڪندي، هو وضو ۽ خيرات لاء هوشيار ٿي ويندو آهي.
هو مٺو ڳالهائيندو آهي، عاجزي سان هلندو آهي ۽ ٻين جي ڀلائي لاءِ پنهنجي هٿن سان ڪجهه ڏئي ڇڏيندو آهي.
سمهڻ ۽ کاڌو کائڻ به، گرو جي تعليم موجب، گهڻو نه ڳالهائيندو آهي.
هو ڪمائڻ لاءِ محنت ڪري ٿو، چڱا ڪم ڪري ٿو ۽ عظيم هجڻ جي باوجود هن جي عظمت کي ڪڏهن به نظر نٿو اچي.
ڏينهن رات هلندي هو اتي پهچندو آهي جتي جماعت ۾ گربت ڳايو ويندو آهي.
هو پنهنجي شعور کي ڪلام ۾ ضم ڪري ٿو ۽ ذهن ۾ سچي گرو لاءِ محبت رکي ٿو.
اميدن ۽ خواهشن جي وچ ۾، هو لاتعلق رهي ٿو.
گرو جي تعليم کي ٻڌڻ سان شاگرد ۽ گرو هڪ ٿي ويندا آهن (شڪل ۽ روح ۾).
هو اڪيلو ذهن سان هڪ رب کي پوڄي ٿو ۽ پنهنجي گمراهه ذهن کي قابو ۾ رکي ٿو.
هو رب جو فرمانبردار ٻانهو بڻجي ٿو ۽ سندس مرضي ۽ حڪم سان پيار ڪري ٿو.
ڪو به ناياب سک شاگرد بڻجي وڃي هڪ مئل ماڻهو گرو-قبر ۾ داخل ٿئي ٿو.
پيرن تي ڪري پيو ۽ پيرن جي مٽي ٿي، پنهنجو مٿو گرو جي پيرن تي رکي ٿو.
هن سان گڏ هڪ ٿيڻ سان هو پنهنجي انا وڃائي ٿو ۽ هاڻي هن ۾ دوئي جو احساس ڪٿي به نظر نٿو اچي.
اهڙي ڪاميابي صرف گرو جي سکن کي حاصل آهي.
نادر آهن اُهي ماڻهو، جيڪي ڪنگڻ وانگر جلن جي شعلن ڏانهن ڊوڙن ٿا.
دنيا ۾ اهي به نادر آهن جيڪي پنهنجي شعور کي ڪلام ۾ ضم ڪري هرڻ وانگر مري وڃن ٿا.
هن دنيا ۾ ڪي ٿورڙا آهن جيڪي ڪاري ماکيءَ وانگر گروءَ جي پيرن کي پوڄيندا آهن.
دنيا ۾ اهڙا (سک) نادر آهن، جيڪي محبت سان ڀرپور ٿي مڇيءَ وانگر ترندا آهن.
گروءَ جا اهڙا سک به نادر آهن، جيڪي گروءَ جي ٻين سکن جي خدمت ڪن ٿا.
ان جي حڪم (ڊڄ) ۾ جنم وٺندڙ ۽ پالڻ، گروءَ جا سک جيڪي جيئرو مرن ٿا (به نادر آهن).
اهڙيءَ طرح اهي گرومخ بڻجي خوشيءَ جو ميوو چکندا آهن.
ميلي جون تلاوتون، نعتون، روزا ۽ روزا رکيا ويندا آهن.
لکين مقدس سفر، خيرات ڪيا وڃن ٿا ۽ لکين مقدس موقعا ملن ٿا.
ديوتائن ۽ مندرن ۾ لکين پادرين پوڄا ڪندا آهن.
ڌرتيءَ ۽ آسمان تي هلندڙ، ڪروڙين ڌرم جا پيروڪار اُتي هلندا رهن ٿا.
لکين ماڻهو دنيا جي ڪمن کان بي پرواهه ٿي جبلن ۽ جهنگن ۾ هلندا رهن ٿا.
لکين اهڙا آهن جيڪي پاڻ کي سڙي مرن ٿا ۽ ڪروڙين اهڙا آهن جيڪي برفاني جبلن ۾ پاڻ کي ٿڌ ۾ وجهي مرن ٿا.
پر اهي سڀئي خوشين جو هڪ حصو به نٿا وٺي سگهن، جيڪو گرو جي سک جي زندگي ۾ حاصل ڪري سگهجي ٿو.
اهو رب چئن ورهين ۾ پکڙيل آهي، پر هن جو پنهنجو رنگ ۽ نشان ناقابل نظر آهي.
ڇهن فلسفياڻي حڪمن جا پيروڪار (هندستان) هن کي پنهنجي فلسفي ۾ ڏسي نه سگهيا.
سنياس پنهنجن فرقن کي ڏهه نالا ڏنا، هن جا ڪيترائي نالا ڳڻيا پر هن نالي تي غور نه ڪيو.
راولن (يوگين) پنهنجا ٻارهن فرقا ٺاهيا، پر گرومخن جي غير محسوس طريقي کي انهن مان معلوم نه ٿي سگهيو.
نقادن ڪيتريون ئي صورتون اختيار ڪيون پر پوءِ به اهي لکت کي ختم نه ڪري سگهيا (رب جي طرفان لکيل) يعني لڏپلاڻ کان ڇوٽڪارو حاصل ڪري نه سگهيا.
جيتوڻيڪ لکين ماڻهو گڏيل طور تي مختلف جماعتون ۽ فرقا ٺاهي هلن ٿا پر اهي به پنهنجي ذهن کي مقدس جماعت جي رنگ ۾ رنگي نه سگهيا آهن.
ڪامل گروءَ کان سواءِ، اهي سڀ مايا ۾ مگن آهن.
هاري پنهنجي پوک ڪري به روحاني لذت جو ميوو حاصل نٿا ڪن.
منافعي واري واپار ۾ مصروف واپاري پاڻ کي مستحڪم نه ٿا ڪن.
نوڪر پنهنجو ڪم ته ڪندا رهن ٿا پر انا کان پري نه رهن، الائي رب سان نه ملن.
ماڻهو پنهنجن نيڪين ۽ خيراتن جي باوجود ۽ ڪيترا فرض ادا ڪرڻ جي باوجود به قائم نه رهندا آهن.
حاڪم ۽ رعيت بنجڻ ڪري ماڻهو ڪيترائي جهيڙا ڪندا آهن پر دنيا جي پار نه ويندا آهن.
گرو جا سک، گرو جي تعليمات کي اپنائڻ، ۽ مقدس جماعت ۾ شامل ٿي ان عظيم رب کي حاصل ڪن ٿا.
صرف نادر ئي گرو جي حڪمت مطابق عمل ڪن ٿا، گرومتي.
گونگا ڳائي نه ٿو سگهي ۽ ٻوڙو ٻڌي نه ٿو سگهي، تنهنڪري انهن جي سمجھ ۾ ڪا به شيء نه اچي.
انڌو ڏسي نه ٿو سگهي ۽ اوندهه ۾ ۽ هو گهر کي سڃاڻي نٿو سگهي (هو جنهن ۾ رهي ٿو).
هڪ معذور رفتار نه ٿو رکي سگهي ۽ هڪ معذور پنهنجي پيار کي ظاهر ڪرڻ لاء گلي نه ٿو ڪري سگهي.
بنجر عورت کي پٽ نٿو ٿي سگهي ۽ نه وري ڪنهن خواتين سان ورتاءُ ڪري سگهي ٿي.
مائرون جيڪي پنھنجن پٽن کي جنم ڏين ٿيون، اھي انھن کي پيار سان پالتو نالا ڏين ٿيون (پر صرف سٺا نالا سٺو ماڻھو نٿا ڪري سگھن).
سچي گرو کان سواءِ سکن جي زندگي ناممڪن آهي جيئن هڪ چمڪندڙ ڪيڙو سج کي روشن نٿو ڪري سگهي.
پاڪ جماعت ۾ گرو جو ڪلام بيان ڪيو ويو آهي (۽ جيو سمجھ پيدا ڪري ٿو).
لکين مراقبي جون حالتون ۽ توجهه گرومخ جي شڪل جي برابر نٿا ٿي سگهن.
لکين ماڻهو علم ۽ تفسير ۽ شعور جي پروازن سان خدا جي ڪلام تائين پهچڻ لاءِ ٿڪجي پيا.
لکين ماڻهو پنهنجي عقل ۽ طاقت کي استعمال ڪندي عقلمنديءَ جون ڳالهيون ڪن ٿا پر اهي گر ۽ لرزندا رهن ٿا، ۽ رب جي در تي کين ڌڪ ۽ ڌڪ لڳن ٿا.
لکين يوگي، خوشين جا طلبگار ۽ رهاڪو فطرت جي ٽن خاصيتن (ست، راجس ۽ تمس) جي جذبي ۽ خوشبوءَ کي برداشت نٿا ڪري سگهن.
لکين حيران ڪندڙ ماڻهو، غير واضح رب جي غير واضح فطرت کان بيزار ٿي ويا آهن.
لکين ماڻهو حيران ٿي ويا آهن، ان عجيب رب جي ناقابل بيان ڪهاڻي سان.
اهي سڀئي گرو جي سک جي زندگي جي هڪ لمحي جي خوشي جي برابر آهن.