هڪ اونڪر، بنيادي توانائي، خدا جي فضل جي ذريعي محسوس ڪيو
هڪ مڪمل سچو گرو کي سمجهڻ گهرجي جنهن جي چوڌاري عظمت (تخليق جي) پيدا ڪئي آهي.
مڪمل جي مقدس جماعت ڪامل آهي ۽ انهي ڪامل مڪمل منتر پڙهيو آهي.
ڪامل رب جي لاءِ مڪمل محبت پيدا ڪئي آهي ۽ گرومک جي زندگي جو طريقو ترتيب ڏنو آهي.
ڪامل جي نظر ڪامل آهي ۽ ان ئي ڪامل کي ڪامل ڪلام ٻڌڻ جو سبب ٿيو آهي.
سندس ويهڻ به ڪامل آهي ۽ سندس تخت به پورو آهي.
مقدس جماعت سچائي جو گهر آهي ۽ عقيدتمندن تي مهربان هئڻ ڪري، هو عقيدتمندن جي قبضي ۾ آهي.
گرو، سکن لاءِ پنهنجي سراسر محبت جي ڪري، انهن کي رب جي حقيقي فطرت، سچو نالو ۽ علم پيدا ڪندڙ مراقبو سمجهايو آهي.
گرو شاگرد کي زندگيءَ جي راهه ۾ وڪوڙي ڇڏيو آهي.
تمام قابل خدا پاڻ سڀني جو ڪارائتو ۽ مادي سبب آهي پر هو سڀ ڪجهه ڪري ٿو مقدس جماعت جي مرضي مطابق.
ان مالڪ جا ذخيرا ڀريا پيا آهن پر هو پاڪ جماعت جي مرضي مطابق ڏئي ٿو.
اهو ماورائي برهم، گرو هجڻ سان، مقدس جماعت کي لفظ، سباد ۾ شامل ڪري ٿو.
هن جي جھلڪ يجن جي انجام ڏيڻ، مٺايون پيش ڪرڻ، يوگا، توجه، رسم پرست عبادت ۽ وضو ڪرڻ سان نه ٿي سگھي.
مقدس جماعت ۾ ڀائر پيء ۽ پٽ جو تعلق گرو سان برقرار رکندا آهن،
۽ جيڪي ڪجھه ڏئي ٿو کائڻ ۽ ڍڪڻ لاء، اھي کائيندا ۽ پائڻ.
خدا مايا ۾ لاتعلق رهي ٿو.
صبح جو اُٿڻ وقت سک درياءَ ۾ غسل ڪندا آهن.
انهن جي ذهن کي اڻڄاتل خدا ۾ گهيرو توجهه ذريعي، اهي گرو، خدا کي ياد ڪري جپ (جي) جي تلاوت ڪندي.
مڪمل طور تي چالو ٿيڻ کان پوء اهي اولياء جي مقدس جماعت ۾ شامل ٿيڻ لاء ويندا آهن.
سباد کي ياد ڪرڻ ۽ پيار ڪرڻ ۾ مشغول ٿي گرو جا گيت ڳائيندا ۽ ٻڌندا آهن.
اهي پنهنجو وقت مراقبي، خدمت ۽ خدا جي خوف ۾ گذارڻ پسند ڪن ٿا ۽ هو هن جي سالگره کي ملهائي گم جي خدمت ڪن ٿا.
اهي شام جو سودر ڳائيندا آهن ۽ دل سان هڪ ٻئي سان ملن ٿا.
رات جو سهيلا پڙهي ۽ دعائون ڪري مقدس کاڌو (پرساد) ورهائيندا آهن.
اهڙيءَ طرح گرومخ خوشيءَ سان خوشيءَ جو ميوو چکندا آهن.
اونڪر رب، ھڪڙي گونج سان شڪل ٺاھيو.
هوا، پاڻي، باهه، آسمان ۽ زمين کي (پنهنجي حڪم ۾) ڪنهن به سهاري کان سواءِ رکيو اٿس.
هن جي هر ٽرڪوم ۾ ڪروڙين ڪائنات موجود آهن.
هو ماورائي برهم مڪمل (اندر ۽ بغير)، ناقابل رسائي، ناقابل فهم ۽ لامحدود آهي.
هو محبتي عقيدت جي قبضي ۾ رهي ٿو ۽ عقيدتمندن تي مهربان ٿي، پيدا ڪري ٿو.
اھو اھو نفيس ٻج آھي جيڪو تخليق جي وڏي وڻ جو روپ وٺي ٿو.
ميون ۾ ٻج ٿين ٿا ۽ پوءِ هڪ ٻج مان لکين ميوا پيدا ٿين ٿا.
گرو مت جو مٺو ميوو رب جي محبت آهي ۽ گرو جا سک سچا گرو سان پيار ڪن ٿا.
مقدس جماعت ۾، سچائي جي گهر، عظيم بي مثال رب رهجي ٿو.
گرو مُخش محبت جي عقيدت سان آزاد ٿين ٿا.
گرو جو ڪلام هوا آهي، گرو ۽ عجيب رب، گرو جو ڪلام پڙهيو آهي.
انسان جو پيءُ پاڻي آهي جيڪو هيٺ وهڻ سان عاجزي سيکاري ٿو.
ڌرتي ماءُ وانگر روادار هجڻ ئي ماءُ آهي ۽ سموري مخلوقات جو بنياد آهي.
ڏينهن رات اُهي نرسون آهن جيڪي ٻاراڻي عقل جي ماڻهن کي دنيا جي ڊرامن ۾ مصروف رکن ٿيون.
گرو مُخ جي زندگي بامعنيٰ آهي ڇاڪاڻ ته هن مقدس جماعت ۾ پنهنجي انا کي وڃائي ڇڏيو آهي.
هو آزاد ٿي زندگيءَ ۾ ’دُنيا ۾ ورتاءُ ڪري ٿو ته هو منتقليءَ جي چڪر مان نڪرڻ جي مهارت سان.
گرومخن جي ماءُ گرو ۽ پيءُ جي حڪمت آهي، جنهن جي ذريعي اهي نجات حاصل ڪن ٿا.
بردباري ۽ فرض جو احساس انهن جا ڀائر آهن، ۽ مراقبي، سادگي، تسلسل پٽن کي.
گرو ۽ شاگرد برابري ۾ هڪ ٻئي ۾ ورهايل آهن ۽ اهي ٻئي مڪمل عظيم رب جي توسيع آهن.
راڻيءَ کي وڏي خوشي جو احساس ٿيو ته هنن ٻين کي به ساڳيو احساس ڏياريو آهي.
ٻئي جي گهر ۾ آيل مهمان ڪيترن ئي اميدن کان بي پرواهه رهي ٿو.
لوٽس پاڻي ۾ پڻ سج تي ڌيان ڏئي ٿو ۽ پاڻي کان بي اثر رهي ٿو.
ساڳئي طرح مقدس جماعت ۾ گرو ۽ شاگرد لفظ (سباد) ۽ مراقبي فيڪٽري (سورتي) ذريعي ملن ٿا.
چئن ورهين جا ماڻهو، گروءَ جا پيروڪار بڻجي، مقدس جماعت جي ذريعي سچائيءَ جي درگاهه ۾ رهن ٿا.
پنن جي پنن جي هڪ رنگي ٻوٽي وانگر هو پنهنجو پاڻ کي وڪوڙي ڇڏيندا آهن ۽ سڀ هڪ ئي تيز رنگ ۾ رنگجي ويندا آهن.
سڀئي ڇهه فلسفا ۽ يوگين جا ٻارهن فرقا پري بيهڻ جي لالچ ڪن ٿا (پر پنهنجي غرور جي ڪري اها حيثيت حاصل نه ٿا ڪن).
ڇهه موسمون، ٻارهن مهينا ڏيکاريا ويا آهن هڪ سج ۽ هڪ چنڊ،
پر گرومخن سج ۽ چنڊ کي پاڻ ۾ ملائي ڇڏيو آهي، يعني هنن سٿ ۽ راڳ جي حدن کي ٽوڙي ڇڏيو آهي.
سيوا سڪتي جي رڻ کان ٻاهر وڃڻ کان پوءِ اهي هڪ اعليٰ تي دوا ڪن ٿا.
سندن عاجزي دنيا کي سندن پيرن تي بيهاري ٿو.
گرو جي واعظ کي حڪم جي طور تي سمجهي رهيا آهن ته اهي ضابطا bumble ٿي رهيو آهي.
اهي گرو جي پيرن تي پاڻ کي تسليم ڪن ٿا ۽ هن جي پيرن جي مٽي کي پنهنجي مٿي تي لڳايو.
تقدير جي گمراهيءَ واري لکت کي متاثر ڪندي، اهي ناقابل تصور خدا سان خاص محبت پيدا ڪن ٿا.
هزارين سج ۽ چنڊ پنهنجي روشنيءَ تائين پهچي نٿا سگهن.
پاڻ مان انا کي ختم ڪري مقدس جماعت جي مقدس ٽانڪي ۾ ٻڏي ويندا آهن.
پاڪ جماعت ڪامل برهمڻ جو گهر آهي ۽ اهي (گرمخ) پنهنجي ذهن کي لوٽس پيرن (خدا جي) پيرن سان ڍڪي رکندا آهن.
اُهي ڪاري ماکيءَ بڻجي وڃن ٿا ۽ (پاڪ رب جي) خوشين جي پنن ۾ رهجي وڃن ٿا.
برڪت وارو آهي گرو جي جھلڪ ۽ صحبت ڇو ته اتي صرف هڪ ئي خدا کي سڀني ڇهن فلسفن ۾ ڏسي ٿو.
روشن خيال حاصل ڪرڻ گرو جي تعليمات کي سيڪيولر معاملن ۾ به سڃاڻي ٿو
هڪ عورت جي زال هجڻ سان هو (سِک) جشن وارو آهي ۽ ڪنهن ٻئي جي زال کي پنهنجي ڌيءَ يا ڀيڻ سمجهي ٿو.
ٻئي انسان جي مال جي لالچ ڪرڻ (سکن لاءِ) ائين حرام آهي جيئن سوئر مسلمان لاءِ ۽ ڳئون هندو لاءِ.
سک گهريلو هجڻ جي ڪري ٽينسر، مقدس ڌاڳو (جنيو) وغيره کي رد ڪري ٿو ۽ انهن کي پيٽ جي مٽي وانگر ڇڏي ٿو.
گرو جو سک اعليٰ علم ۽ مراقبت جو واحد واحد طور تي ماورائي رب کي قبول ڪري ٿو.
اهڙن ماڻهن جي جماعت ۾ ڪو به جسم مستند ۽ قابل احترام ٿي سگهي ٿو.
جيتوڻيڪ ڳئون مختلف رنگن جون هونديون آهن پر انهن جو کير هڪ جهڙو (اڇو) رنگ جو هوندو آهي.
ٻوٽن ۾ مختلف قسم جا وڻ آهن پر ڇا ان ۾ باهه مختلف رنگن جي آهي؟
زيور ته گھڻا آھن پر زيور ھڪڙو نادر ماڻھو آھي.
جيئن هيرا ٻين هيرن سان جڙيل هيرن جواهرن جي سنگت ۾ وڃي ٿو، تيئن هيرن سان جڙيل ذهن هيرا گرو جي ڪلام وانگر مقدس جماعت جي تار ۾ وڃي ٿو.
ڄاڻو ماڻهو گرو جي عميق نظر سان برڪت حاصل ڪري ٿو ۽ پوء ڪا به خواهش ناهي.
انهن جو جسم ۽ خواب خدائي ٿي ويندا آهن ۽ انهن جو هر عضوو مڪمل برهم جي خدائي روشني کي ظاهر ڪري ٿو.
سچي گرو سان سندن لاڳاپا مقدس جماعت ذريعي قائم آهن.
گرو مُخ جڏهن پنهنجي مراقبي فيڪٽري کي ڪلام ۾ غرق ڪري ٿو، تڏهن به آوازن جي پنجن قسمن (ڪيترن ئي اوزارن ذريعي ٺاهيل) ذريعي اڪيلو ڪلام ٻڌندو آهي.
راڳن ۽ نادڙن کي فقط وچن سمجهي، گرومخ محبت سان بحث ۽ تلاوت ڪندو آهي.
صرف گرومخ ئي علم جي راڳ کي سمجھن ٿا.
سک ناقابل بيان لفظن تي غور ڪن ٿا، ۽ ساراهه ۽ الزام کان پاسو ڪن ٿا.
گرو جي هدايتن کي انهن جي دلين ۾ داخل ٿيڻ جي اجازت ڏئي، اهي شائستگي سان ڳالهائيندا آهن ۽ اهڙيء طرح هڪ ٻئي کي آرام سان.
سکن جي خوبين کي لڪائي نٿو سگهجي. جيئن ڪو ماڻهو ڍڳن کي لڪائي سگهي ٿو، پر ڪتيون ان کي ڳولينديون.
جيئن ڪمند مل ۾ دٻائڻ وقت رس ڏيندو آهي، تيئن سک کي ٻين تي احسان ڪرڻ وقت به ڏک ضرور ٿيندو آهي.
ڪاري ماکيءَ وانگر اهي گروءَ جي پيرن ۾ لٿن ٿا ۽ ڀاڪر پائي خوش ٿين ٿا.
اهي ايرا، پنگلا ۽ سوسمن جي ترويني کان اڳتي وڌندا آهن ۽ پنهنجي ذات ۾ مستحڪم ٿي ويندا آهن.
اهي سانس، دماغ ۽ حياتياتي قوت جي شعلن ذريعي، ٻين کي سوهم ۽ هنس جي تلاوت (جپ) پڙهندا آهن.
سورتيءَ جو روپ شاندار ۽ خوشبودار آهي.
گرومخش آرام سان گرو جي پيرن جي خوشين جي سمنڊ ۾ جذب ٿي ويندا آهن.
اهي جڏهن لذت جي ميوي جي صورت ۾ وڏي خوشي حاصل ڪندا آهن، تڏهن هو جسم ۽ بي جانيءَ جي بندن کان ٻاهر نڪري اعليٰ مقام تي پهچي ويندا آهن.
اهڙن گرومخن کي پاڪ جماعت ۾ ان اڻ ڏٺل رب جو ڏيک هوندو آهي.
سکن جا هٿ لائق آهن جيڪي مقدس جماعت ۾ گرو جو ڪم ڪن ٿا.
جيڪي پاڻي ڪڍن ٿا، سنگت کي پنن ٿا، اٽو پين ٿا، گروءَ جا پير ڌوئن ٿا ۽ ان مان پاڻي پيئن ٿا.
جيڪي گرو جي گيتن کي نقل ڪن ٿا ۽ پاڪ جي صحبت ۾ سنبل، مرنگ، هڪ ننڍڙو ڊرم ۽ ريبڪ وڄائين ٿا.
لائق آهن اهي هٿ جيڪي رکوع ۾ مدد ڪن ٿا، سجدي ۾ مدد ڪن ٿا ۽ هڪ سک ڀاءُ کي گلي ۾ ڏين ٿا.
جيڪي ايمانداري سان روزي روٽي ڪن ٿا ۽ خوشيءَ سان ٻين تي احسان ڪن ٿا.
اهڙي سک جا هٿ ساراهه جي لائق آهن، جيڪي گروءَ سان رابطي ۾ اچڻ سان دنياوي مال کان لاتعلق ٿي وڃن ٿا ۽ ڪنهن ٻئي جي زال يا ملڪيت تي نظر نه ٿا وجهن.
جيڪو ٻئي سک سان پيار ڪري ٿو ۽ پيار، عقيدت ۽ خدا جي خوف کي قبول ڪري ٿو؛
هو پنهنجي انا کي ختم ڪري ٿو ۽ پنهنجو پاڻ کي زور نٿو ڏئي.
برڪت آهي سکن جا پير جيڪي گرو جي راهه تي هلن ٿا.
جيڪي گرودوار ۾ وڃن ٿا ۽ پنهنجي مقدس جماعت ۾ ويٺا آهن؛
جيڪي گرو جي سکن کي ڳوليندا آهن ۽ انهن تي احسان ڪرڻ ۾ جلدي ڪندا آهن.
لائق آهن ريشم جا پير جيڪي ٻهراڙيءَ جي راهه تي نه ٿا هلن ۽ دولت جا مالڪ ان کان لاتعلق رهن ٿا.
ٿورڙا ماڻهو آهن جيڪي سپريم ڪمانڊر جي حڪم جي تعميل ڪن ٿا، سندس تعظيم ڪن ٿا ۽ اهڙيءَ طرح سندن بندن کان بچي وڃن ٿا.
جيڪي گرو جي سکن جو طواف ڪرڻ ۽ انهن جي پيرن تي ڪرڻ جو رواج اختيار ڪن ٿا.
گروءَ جا سک اهڙن لطفن ۾ خوش ٿيندا آهن.
سکن جو روشن دماغ رب جي محبت جو ناقابل برداشت پيالو پيئندو ۽ هضم ڪري ٿو.
برهمڻ جي علم سان هٿياربند، اهي ماورا برهم تي غور ڪن ٿا.
پنهنجي شعور کي ڪلام-سباد ۾ ملائي، اهي ڪلام-گروءَ جي ناقابل بيان ڪهاڻي پڙهن ٿا.
اهي ماضي، حال ۽ مستقبل جي ناقابل فهم رفتار کي ڏسڻ جي قابل آهن.
خوشيءَ جي ميوي کي ڪڏهن به گمراهه نه ڪندي، گرومخن کي ملي ٿو، ۽ خدا جي فضل سان، عبادت ڪندڙن تي مهربان آهي، بلڪه اهي بڇڙا جذبن کي گمراهه ڪن ٿا.
اهي دنيا جي سمنڊ ۾ هڪ ٻيڙيءَ جو ڪم ڪن ٿا ۽ لکين ماڻهن کي ٻيڙيءَ ۾ آڻين ٿا، جيڪي هڪ گرو مُخ جي پيروي ڪن ٿا.
پرهيزگار سک هميشه مسڪرائي ايندا آهن.
صندل جي وڻ جي چوڌاري نانگن کي چيو ويندو آهي (پر اهو وڻ انهن جي زهر کان متاثر نه ٿيندو آهي).
فيلسوف جو پٿر پٿرن ۾ موجود هوندو آهي پر عام پٿر نه ٿيندو آهي.
عام نانگن جي وچ ۾ زيور جهلڻ وارو نانگ به گھمي ٿو.
تلاءَ جي موج مان سوين رڳو موتي ۽ جواهر کڻي کائڻ لاءِ ايندا آهن.
جيئن ڪنول پاڻيءَ ۾ بي نياز رهي ٿو، تيئن گهر واري سک جو به حال آهي.
هو آس پاس جي سڀني اميدن ۽ تمنائن جي وچ ۾ رهي، زندگيءَ ۾ (خوشيءَ سان) آزاديءَ جو هنر اختيار ڪري ٿو.
ڪيئن هڪ مقدس جماعت جي ساراهه ڪري سگهي ٿو.
بي صورت رب سچو گرو، برڪت وارو روپ اختيار ڪيو آهي.
خوش قسمت آهي گروءَ جو سک، جنهن گروءَ جو درس ٻڌي، گروءَ جي پيرن جي پناهه ورتي آهي.
گرومخن جو اهو طريقو برڪت وارو آهي جنهن تي هڪ پاڪ جماعت جي ذريعي هلندي آهي.
برڪت آهي سچي گرو جا پير ۽ اهو سر به خوش نصيب آهي جيڪو گرو جي پيرن تي رکي ٿو.
سچي گروءَ جو ڏيکاءُ مبارڪ آهي ۽ گروءَ جو سک به خوش نصيب آهي، جيڪو گروءَ جي درشن لاءِ آيو آهي.
گرو سکن جي عقيدت جي جذبات کي خوشيء سان پيار ڪندو آهي.
گرو جي دانائي دوئي کي ختم ڪري ٿي.
برڪت وارو آهي لمحو، ٽمڪڻ جو وقت، ڪلاڪ، تاريخ، ڏينهن (جنهن دوران توهان رب کي ياد ڪيو).
ڏينهن، رات، پندرهن ڏينهن، مهينا، موسم ۽ سال اهي نيڪ آهن، جن ۾ ذهن اڀرڻ جي ڪوشش ڪندو آهي.
برڪت وارو آهي ابجيت نڪستر جيڪو هوس، ڪاوڙ ۽ انا کي رد ڪرڻ جي ترغيب ڏئي ٿو.
اھو وقت خوش قسمت آھي جنھن ۾ (خدا جي مراقبت جي ذريعي) ھڪڙو پاڪ ڊپ جو ميوو حاصل ڪري ٿو 68 زيارتن جي مرڪزن ۽ پرياگراج ۾.
گرو (گرودوار) جي دروازي تي پهچڻ سان ذهن ڪمل جي پيرن جي لذت ۾ جذب ٿي ويندو آهي.
گرو جي تعليم کي اپنائڻ سان، خوف جي حالت ۽ مڪمل جذبي (رب جي) محبت ۾ حاصل ٿئي ٿي.
سَبَدَ (لفظ) جي ذريعي ۽ پاڪ جماعت ۾ شعور کي غرق ڪرڻ سان، هر عضوو (عقيدتمند) رب جي (ثابتمند) رنگ جي روشنيءَ کي نروار ڪري ٿو.
گرو جي سکن سانس جي نازڪ ڌاڳي جي زيور جي مالا ٺاهي آهي (۽ اهي ان جو پورو استعمال ڪن ٿا).
سک جي شائستہ ٻولي اهو ئي ڪڍي ٿي، جيڪو هو پنهنجي دل ۽ دماغ ۾ سوچي ٿو.
هڪ سک خدا کي هر هنڌ پنهنجي اکين سان ڏسي ٿو، ۽ اهو يوگي جي مراقبي جي برابر آهي.
جڏهن هڪ سک غور سان ٻڌي ٿو، يا پاڻ ڳائي ٿو، خدا جو ڪلام، اهو هڪ يوگي جي دماغ ۾ پنجن پرجوش آوازن جي برابر آهي.
سک جي هٿ سان روزي ڪمائڻ (هندون جي) سجدي ۽ سجدي برابر آهي.
جڏهن، گرومخ، گرو کي ڏسڻ لاء هلندو آهي، اهو هڪ انتهائي مقدس طواف جي برابر آهي.
جڏهن گروءَ وارو ماڻهو پاڻ کائي ٿو ۽ ڪپڙا پائي ٿو، اهو هندو قرباني ۽ نذراني جي ڪارڪردگيءَ جي برابر آهي.
جڏهن گرو مُخ سمهي ٿو، اهو يوگي جي ٽرنس جي برابر آهي ۽ گنوخ پنهنجي سوچن کي پنهنجي توجه جي اعتراض (خدا گرو) کان واپس نه ٿو وٺي.
گهر واري کي زندگي ۾ آزاد ڪيو ويو آهي. هو دنيا جي سمنڊ جي موجن کان نه ڊڄندو آهي ۽ خوف سندس دل ۾ نه ايندو آهي.
هو نعمتن ۽ لعنتن جي علائقي کان ٻاهر نڪري ٿو، ۽ انهن کي نه ٿو چوي.
اھو سچو گرو سچو اوتار آھي ۽ مراقبي جو بنياد آھي چڱي طرح ڄاتو وڃي ٿو (گرمخ کي).
ستنام، ڪرتا پرخ کي گرومخ طرفان بنيادي فارمولا، مولي منتر طور قبول ڪيو ويو آهي.
هو ڪنول جي پيرن جي مٺي رس کي بنيادي طور قبول ڪري، عظيم محبت جي خوشي کي ختم ڪري ٿو.
هو گرو ۽ مقدس جماعت جي ذريعي لفظ-شعور جي وسعت ۾ داخل ٿئي ٿو.
گرو مُک جو طريقو عقل ۽ فڪر کان ٻاهر آهي ۽ هو گرو جي حڪمت ۽ پنهنجي ثابت قدمي جي مطابق، ان تي چڙهندو آهي.
مثال جي اهميت کي ڪير بيان ڪري سگهي ٿو (گرمخ جي) ڇاڪاڻ ته اهو ويد ۽ ڪتب کان ٻاهر آهي، (سيميٽڪ مذهب جا چار مقدس ڪتاب).
اهڙيءَ طرح دنيا جي اعليٰ ۽ پستيءَ جي حدن ۽ پريشانين کي پار ڪندي ئي سڃاڻي سگهجي ٿو.
نديءَ يا تلاءَ مان پاڻي حاصل ڪرڻ لاءِ ڍنگلي (هڪ قطب جنهن جي هڪ بالٽي آهي جنهن جي هڪ پڇاڙيءَ ۾ پاڻي ڪڍڻ لاءِ استعمال ڪيو ويندو آهي) ان جي ڳچيءَ کي پڪڙي هيٺان هيٺ ڪيو ويندو آهي، يعني ان کي زبردستي هيٺ ڪيو ويندو آهي ۽ هيٺ نه ويندو آهي. ان جو پنهنجو.
اُلو سج يا چڪر کي ڏسي خوش نه ٿيندو آهي. ruddy sheldrake ، چنڊ.
ريشمي ڪپهه (سمبل) جو وڻ ڪو به ميوو نه ڏيندو آهي ۽ بانس صندل جي ڀرسان ڄمندو آهي پر ان ۾ خوشبو نه ايندي آهي.
نانگ کي کير پيارڻ سان ان جو زهر به نه ٿو جڙي ۽ ڪولوسنٿ جي تلخي به نه وڃي.
ٽڪ ڳئون جي ڳچيءَ سان چمڪي ٿو پر کير بدران رت پيئي ٿو.
اهي سڀئي خاميون مون وٽ آهن ۽ جيڪڏهن ڪو مون تي احسان ڪندو ته مان ان کي اڻ وڻندڙ صفت سان موٽائي ڏيندس.
ڳچيءَ کي ڪڏھن به مشڪ جي خوشبو نٿي اچي.