هڪ اوانڪار، بنيادي توانائي، خدائي بزرگ جي فضل جي ذريعي محسوس ڪيو
گرو رب جي اڳيان سجدو ڪيو ۽ پرديس رب سڄي دنيا کي گرو جي اڳيان سجدو ڪيو.
بي شڪل برهم (انسان) جو روپ اختيار ڪري پاڻ کي گرو (هر) گوبند سڏيو آهي.
هڪ ئي وقت شڪل ۽ بي صورت هجڻ ڪري، ماورائي ڪامل برهم پنهنجي غير واضح روپ کي ظاهر ڪيو آهي.
پاڪ جماعت کيس پيار ڪيو؛ ۽ عقيدتمندن جي محبت ۾ هو، ناقابل فراموش، گمراهه ٿي ويو (۽ گرو جي روپ ۾ ظاهر ٿيو).
مار جي روپ ۾ هن سڄي دنيا کي پنهنجي هڪ حڪم واري کمپن ذريعي پيدا ڪيو.
هن جي هر ٽرڪوم ۾ هن لکين ڪائنات شامل آهن.
ساڌو گرو جي پيرن جي روپ ۾ رب جي پوڄا ڪندا آهن.
گرو جي طرف وڃڻ واري راهه تي هلڻ وارو گروي، يوگين جي ٻارهن فرقن جي راهه ۾ نه ٿو وڃي.
گرو جي روپ يعني گرو جي ڪلام تي ڌيان ڏئي، هو ان کي زندگيءَ ۾ اختيار ڪري ٿو ۽ مڪمل برهمڻ جي سامهون اچي ٿو.
گرو جي ڪلام تي شعور جو توجه ۽ گرو پاران عطا ڪيل علم ماورائي برهم جي باري ۾ آگاهي فراهم ڪري ٿو.
اهڙو ماڻهو ئي گروءَ جي پيرن جي ڌوئي جو امرت ڀري ٿو.
اهو بهرحال بي ذائقو پٿر کي چاٽڻ کان گهٽ ناهي. هو پنهنجي ذهن کي گرو جي حڪمت ۾ مستحڪم ڪري ٿو ۽ آرام سان پنهنجي اندر جي چيمبر ۾ آرام ڪري ٿو.
گروءَ جي روپ ۾ فلسفي جي پٿر کي ڇهڻ سان، هو ٻين جي دولت ۽ جسماني جسم کي رد ڪري سڀني کان لاتعلق رهي ٿو.
هن جي دائمي بيمارين (برائي رجحانن جي) جي علاج لاءِ هو مقدس جماعت ڏانهن وڃي ٿو.
جيئن برگد جي وڻ جو ٻج ترقي ڪري پاڻ کي وڏي وڻ جي صورت ۾ وڌائي ٿو
۽ پوءِ ان ئي وڻ تي هزارين ميوا ٿين ٿا، جن ۾ بيشمار ٻج ٿين ٿا (اهڙيءَ طرح گرو مُک ٻين کي به پنهنجو پاڻ جهڙو بڻائي ٿو).
اهو پريم رب، آسمان ۾ ٻئي ڏينهن جي چنڊ وانگر، پاڻ کي سڀني کان پوڄي ٿو.
اولياءَ برج آهن، جيڪي مذهبي ماڳن جي صورت ۾ سچ جي گهر ۾ آباد آهن.
اُهي پيرن تي جهڪي پون ٿا ۽ مٽي ٿي وڃن ٿا، پير اُتي انا وڃائي ويهندا آهن ۽ پاڻ کي ڪڏهن به ڪنهن جي نظر ٿيڻ نه ڏيندا آهن.
لذت جو ميوو حاصل ڪرڻ وارو، گرومخ آسمان ۾ قطب تاري وانگر ثابت قدمي سان زندگي گذاريندو آهي.
سڀ تارا هن جي چوڌاري گردش ڪن ٿا.
نام ديو، ڪيليڪو مينٽر، گرومخ بڻجي ويو، هن پنهنجي شعور کي محبت جي عقيدت ۾ ضم ڪيو.
اعليٰ ذات جا ڪشتري ۽ برهمڻ جيڪي مندر ۾ وڃي رب جي واکاڻ ڪندا هئا، تن نمديو کي پڪڙي ڪڍيو.
جڏهن مندر جي پوئين صحن ۾ ويٺي، هن رب جي ساراهه ڳائڻ شروع ڪيو.
ڀڳتيءَ جي مهربانيءَ سان سڃاتل رب، مندر جو مُنهن پنهنجي طرف موڙي ڇڏيو ۽ پنهنجي شان کي قائم رکيو.
پاڪ جماعت، سچي گرو ۽ رب جي پناهه ۾، عاجز کي به عزت ملي ٿي.
اعليٰ، مرتبو ۽ نچڻي ذات وارا، يعني چارئي ماڻهو نام ديو جي پيرن تي ڪري پيا.
جيئن پاڻي هيٺ لهي وڃي ٿو
سنت Vibhisaa هڪ ڀوت، ۽ نوڪر جو پٽ Vidur، رب جي پناهه ۾ آيا. ڌني کي جيئي سڏيو ويندو آهي
۽ ساڌنا هڪ ٻاهرئين ذات جو قصاب هو. سينٽ ڪبير هڪ ڄار هو
۽ نامديو هڪ ڪليڪوپرنٽر هو جيڪو رب جي ساراهه ڳائيندو هو. رويداس هڪ موچي هو ۽ سنت سيرت (نام نهاد) هيٺين حجام ذات سان تعلق رکي ٿو.
عورت ڪانو رات جو ٻچن جو خيال رکندي آهي پر آخرڪار اهي پنهنجي خاندان سان ملن ٿا.
جيتوڻيڪ يگوڊا ڪرشنا جي پرورش ڪئي، پر پوءِ به هو واسوديو جي خاندان جو لوٽس (پٽ) جي نالي سان مشهور ٿيو.
جيئن ڪنهن به قسم جي ٿانءَ کي خراب نه چئبو آهي جنهن ۾ گهي هوندو آهي.
اهڙيءَ طرح بزرگن جي به ڪا به اونچي يا نيچ ذات نه هوندي آهي.
اهي سڀ سچي گرو جي پيرن جي ڪمل جي پناهه ۾ رهن ٿا.
هارنٽس جي نسٽ لمپ کنڊ مان ۽ ماکيءَ جي ماکيءَ مان ماکيءَ جو ڇلو پيدا ٿيندو آهي.
ڪيڙن مان ريشم تيار ڪيو ويندو آهي ۽ ڀنگ کي ڇهڻ سان ڪاغذ تيار ڪيو ويندو آهي.
ململ ڪپهه جي ٻج مان تيار ڪئي ويندي آهي ۽ دڙي ۾ اُڀري اڇي مکيءَ تي ڪمال مگن ٿي ويندو آهي.
ڪاري نانگ جي ڪُنڊ ۾ هڪ جواهر رهي ٿو ۽ پٿرن مان هيرا ۽ ياقوت مليا آهن.
مشڪ هرڻ جي ناف ۾ ملي ٿي ۽ عام لوهه مان طاقتور تلوار تيز ٿئي ٿي.
مشڪ ٻلي جو دماغي ميرو سڄي گڏهه کي خوشبودار بڻائي ٿو.
اهڙيءَ طرح هيٺاهين نسلن جا جاندار ۽ مواد اعليٰ ترين ميوو ڏين ٿا ۽ حاصل ڪن ٿا.
ويروچن جو پٽ ۽ پرهلاد جو پوٽو، راجا بالي، اندر جي گهر تي حڪومت ڪرڻ جي خواهش رکندو هو.
هن سؤ يجن (جلائي نذرانو) پوريون ڪيون هيون ۽ هن جا ٻيا سوين يجن جاري هئا.
رب هڪ ٻوڙي جي روپ ۾ آيو ته هن جي انا کي ختم ڪري ۽ اهڙيء طرح هن کي آزاد ڪيو.
هن اندر جي تخت کي رد ڪيو ۽ هڪ فرمانبردار نوڪر وانگر پاتال ۾ هليو ويو.
رب پاڻ بالي سان متاثر ٿيو ۽ بالي جي دروازي جي حيثيت ۾ رهڻو پيو.
بالي، راجا ان خول وانگر آهي، جيڪو سواتي نڪاتر (هڪ خاص تارو ٺهڻ) ۾ هڪ قطرو حاصل ڪري ٿو ۽ ان کي موتي بڻائي ٿو، سمنڊ جي تري ۾ اونهي ۾.
هيرن جي دل، ديوت بالي جي دل، هيرن جي رب طرفان ڪٽي وئي، آخرڪار هن ۾ شامل ٿي ويو.
چيليون ڪڏهن به پنهنجو پاڻ کي ياد نه ڪنديون آهن ۽ گهٽين ۾ سڀ کان گهٽ سڃاتيون وينديون آهن.
اهي گرومخن جي واٽ تي هلن ٿا ۽ انهن جي وسيع ذهنيت جي ڪري اهي هزارن جي تعداد ۾، هڪ ننڍڙي سوراخ ۾ رهن ٿا.
رڳو گھي ۽ کنڊ جي خوشبوءِ سان، اُتي پھچن ٿا، جتي اھي شيون رکيل آھن (گرمُخ به ھنن مقدس مجلسن کي ڳوليندا آھن).
اهي کنڊ ۾ پکڙيل کنڊ کي اهڙيءَ طرح کڻندا آهن جيئن ڪو گرو مُخ نيڪيءَ کي پاليندو آهي.
ڀنگيءَ جي خوف کان مرڻ سان، چيلهه پاڻ به ڀرنگي ٿي وڃي ٿي ۽ ٻين کي به پاڻ جهڙو بڻائي ٿي.
بگھڙ ۽ ڪڇي جي آنڊن وانگر، اُها (چيٽي) اميدن جي وچ ۾ الڳ رهي ٿي.
ساڳيءَ طرح گرومخ پڻ تعليم حاصل ڪري خوشيءَ جو ميوو حاصل ڪري ٿو.
رشي وياس سج ڏانهن ويو ۽ هڪ ننڍڙو حشر بڻجي هن جي ڪن ۾ داخل ٿيو، يعني ڏاڍي عاجزي سان هن سان گڏ رهيو ۽ سج جي تعليم حاصل ڪيائين).
والميڪي پڻ صرف گروي ٿي علم حاصل ڪيو ۽ پوءِ هو گهر موٽي آيو.
ويد، شاستر ۽ پراڻن جي ڪيترين ئي ڪهاڻين جو بيان ڪندڙ والملي کي بنيادي شاعر چيو وڃي ٿو.
ساج نارد هن کي تبليغ ڪئي ۽ صرف عقيدت جي بليا-گاوت پڙهڻ کان پوء هو امن حاصل ڪري سگهيو.
هن چوڏهن مهارتن تي تحقيق ڪئي پر آخر ۾ هن پنهنجي نيڪ اخلاق جي ڪري خوشي حاصل ڪئي.
اھڙن عاجز سادھن سان صحبت پرهيزگاري آھي ۽ ھڪڙي عادت بڻائي ٿي گرين کي آزاد ڪري.
گرومخ ان ۾ لذت جا ميوا حاصل ڪري رب جي درٻار ۾ باوقار قبوليت حاصل ڪن ٿا.
ٻارهن سالن تائين پنهنجي ماءُ جي پيٽ ۾ رهڻ بعد، سکديو پنهنجي پيدائش جي وقت کان ئي لاتعلقي اختيار ڪئي.
جيتوڻيڪ هو مايا کان اڳتي نڪري ويو هو، تنهن هوندي به هن جي عقل دماغ جي ضد جي ڪري، هو آزاديء کي حاصل نه ڪري سگهيو.
هن جي پيءُ وياس هن کي سمجهايو ته هو راجا جنڪ کي پنهنجو گروءَ جي حيثيت ۾ اختيار ڪري، جيڪو پاڻ وٽ رهڻ جي فن ۾ چڱيءَ ريت ماهر آهي.
ائين ڪرڻ سان، ۽ پاڻ کي بڇڙي حڪمت کان ڌار ڪري، هن گرو جي حڪمت حاصل ڪئي ۽ هن جي گرو جي حڪم تي هن پنهنجي سر تي کاٻي اوور کڻي ويا ۽ اهڙي طرح گرو کان پيٽ حاصل ڪيو.
جڏهن گرو جي تعليمات کان متاثر ٿي هن انا کي رد ڪيو، سڄي دنيا کيس گرو طور قبول ڪيو ۽ سندس خادم بڻجي ويو.
پيرن تي ڪرڻ سان، پيرن جي مٽي ٿيڻ سان ۽ گروءَ جي ڏاهپ سان، هن جي اندر ۾ محبت جو جذبو پيدا ٿيو.
جيئن هڪ گرو مُخ لذت جو ميوو حاصل ڪري پاڻ کي سڪون ۾ رکيو.
جنڪ هڪ راجا هئڻ سان گڏ يوگي به آهي ۽ علم جا ڪتاب هن کي عظيم ديني طور بيان ڪن ٿا.
سنڪ ۽ نارد ننڍي هوندي کان ئي لاتعلق طبيعت جا هئا ۽ پاڻ کي سڀني کان بيزاريءَ سان سينگاريو.
لکين لاڳاپن ۽ لطفن کان اڳتي وڌندي، گرو جا سک پڻ مقدس جماعت لاءِ عاجز رهن ٿا.
جيڪو پاڻ کي ڳڻيو وڃي ٿو يا نظر اچي ٿو، سو وهم ۾ گم ٿي وڃي ٿو. پر جيڪو پنهنجي انا وڃائي ٿو، حقيقت ۾ پنهنجي ذات کي سڃاڻي ٿو.
گرومک جو رستو سچ جو رستو آهي، جنهن ۾ سڀئي بادشاه ۽ شهنشاهه سندس پيرن تي بيهن ٿا.
هن رستي تي هلڻ وارو، پنهنجي انا ۽ غرور کي وساري پنهنجي دل ۾ گروءَ جي حڪمت سان عاجزي پيدا ڪري ٿو.
سچي درٻار ۾ اهڙي عاجز انسان کي عزت ۽ احترام ملندو آهي.
مغرور مٿو بيٺو ۽ مٿاهون رهي ٿو، تنهن هوندي به وار جي ڪاري سان ڍڪيل آهي.
اکيون ڪاريون هونديون آهن ۽ اکين جا لڙڪ به ڪاري ڪانڊي وانگر هوندا آهن.
اکيون ڪارا آهن (هندستان ۾) ۽ عقلمند وانگر ڏاڙهيون ۽ مُچون به ڪارا آهن.
نڙيءَ ۾ ڪيتريون ئي ٽريڪومس آهن ۽ اهي سڀ ڪارا آهن.
مٿي رکيل عضون جي پوڄا نه ڪئي ويندي آهي ۽ گرومخن جي پيرن جي مٽي مقدس هنڌن وانگر پيارو آهي.
پير ۽ ناخن برڪت وارا آهن ڇو ته اهي سڄي جسم جو بار کڻندا آهن.
مٿو ڌوئڻ کي گندو سمجهيو وڃي ٿو، پر گورمڪن جي پيرن جي ڌوئڻ کي سڄي دنيا گهرائي ٿي.
خوشيءَ جي ميوي کي حاصل ڪري، گرومخ پنهنجي ساز و سامان ۾، سڀني نعمتن جو گودام بڻجي رهو.
ڌرتي، ڌرم جي عمل لاءِ جاءِ پاڻي جي مدد سان آهي ۽ زمين جي اندر پڻ، پاڻي رهي ٿو.
ڪمل جي پيرن (گرو جي) جي پناهه ۾ اچڻ سان، زمين مضبوط پختگي ۽ ڌرم جي خوشبوء سان ڀريل آهي.
ان (زمين) تي وڻ، گلن جون قطارون، ٻوٽا ۽ گاهه پوکين ٿا، جيڪي ڪڏهن به ختم نه ٿيندا آهن.
ان تي ڪيترائي تلاءُ، سمنڊ، جبل، زيور ۽ لذت جو سامان موجود آهي.
ان مان ڪيتريون ئي ديوي جايون، زيارت جا مرڪز، رنگ، شڪليون، کائڻ جون شيون ۽ غير ضروري شيون نڪرنديون آهن.
گرو-شاگرد جي روايت جي ڪري، گرومڪن جي مقدس جماعت پڻ هڪ اهڙي ئي خوبين جو سمنڊ آهي.
اُميدن ۽ تمنائن جي وچ ۾ لاتعلق رهڻ ئي گرومُخن لاءِ خوشي جو ميوو آهي.
رب پنهنجي هر هڪ ٽرڪوم ۾ ڪروڙين ڪائنات سمائي ڇڏي آهي.
انهيءَ ابتدائي ڪامل ۽ ماورائي برهم جو سچو گرو روپ نعمتن جو مالڪ آهي.
سڀئي چار واما مقدس جماعت جي صورت ۾ سچي گرو جي پناهه ۾ ايندا آهن
۽ اُتي گرومخ پنهنجي شعور کي سکيا، مراقبي ۽ دعا ذريعي ڪلام ۾ ملائي ڇڏيندا آهن.
انهن لاءِ رب جو خوف، محبت جي عقيدت ۽ محبت جي لذت، انهن لاءِ سچي گرو جو بت آهي، جنهن کي هو پنهنجي دل ۾ پاليندا آهن.
سچي گروءَ جا پير ساڌوءَ جي روپ ۾ سندن شاگردن جو ايترو بوجھ (ذهني توڙي روحاني) کڻن ٿا،
0 منهنجا ڀائرو، توهان کي انهن جي عبادت ڪرڻ گهرجي. گنهگارن جي لذت جي ميوي جو اندازو نٿو لڳائي سگهجي.
جڏهن ٻليون ۽ ڪتن کي برسات پوي ٿي ته گجگوڙن مان وهندڙ پاڻي گهٽين ۾ اچي وڃي ٿو.
ڪروڙين وهڪرا، لکين واهه بڻجي وڃن ٿا.
لکين وهڪرا دريائن جي وهڪرن ۾ ملن ٿا.
اُڀرندي ۽ اولهندي طرفن ۾ نون سؤ نون نديون وهن ٿيون.
درياءَ وڃي سمنڊ سان ملن ٿا.
اهڙا ست سمنڊ سمنڊن ۾ ملن ٿا پر پوءِ به ساگر نه ٿا ٿِجن.
پاڙي واري دنيا ۾، اهڙا سمنڊ گرم پليٽ تي پاڻيءَ جي قطرن وانگر نظر اچن ٿا.
هن پليٽ کي گرم ڪرڻ لاءِ شهنشاهه جا لکين سر ٻارڻ طور استعمال ڪيا ويندا آهن.
۽ اهي شهنشاهه هن ڌرتيءَ تي پنهنجا دعوا هڻندا وڙهندا ۽ مرندا رهيا.
هڪ ميان ۾ ٻه تلوارون ۽ ٻه شهنشاهه هڪ ملڪ ۾ رهي نٿا سگهن.
پر هڪ مسجد ۾ ويهه فقير هڪ ڍڪيل چادر هيٺ (آرام سان) رهي سگهن ٿا.
شهنشاهه هڪ جهنگ ۾ ٻن شينهن وانگر هوندا آهن جڏهن ته فقير هڪ ٻج ۾ آفيم جي داڻي وانگر هوندا آهن.
اهي ٻج مارڪيٽ ۾ وڪڻڻ جو اعزاز حاصل ڪرڻ کان اڳ ئي ڪنڊن جي بستري تي راند ڪندا آهن.
انهن کي پيالي ۾ دٻائڻ کان اڳ پاڻي سان پريس ۾ اڇلايو ويندو آهي.
بي خوف رب جي درٻار ۾ وڏائي ڪندڙ گنهگار سڏجن ٿا ۽ عاجز کي عزت ۽ احترام ملي ٿو.
اهو ئي سبب آهي جو گرومخ طاقتور هجڻ جي باوجود نرم مزاجن وانگر هلن ٿا.
هڪ ٻڪري کي شينهن پڪڙيو ۽ مرڻ مهل هن گهوڙي کي کلائي ڇڏيو.
شينهن حيران ٿي پڇيو ته اهڙي موقعي تي (پنهنجي موت تي) ايترو خوش ڇو ٿيو؟
ٻڪريءَ عاجزي سان جواب ڏنو ته اسان جي نر اولاد جا عضوا ڪٽجي ويا آهن ته جيئن انهن کي ڦاسائڻ لاءِ.
اسان رڳو سڪل علائقن جا جهنگلي ٻوٽا کائيندا آهيون پر اسان جي چمڙي ٿلهي ۽ ڳاڙهي ٿيندي آهي.
مان انهن (توهان جهڙن) جي حال تي سوچيندو آهيان، جيڪي ٻين جو گلا ڪٽيندا آهن ۽ انهن جو گوشت کائيندا آهن.
مغرور ۽ عاجز ٻنهي جو جسم آخر مٽي ٿي ويندو آهي، پر پوءِ به مغرور (شينهن) جو جسم ناگزير هوندو آهي ۽ عاجز (بکري) جو جسم کائڻ لائق هوندو آهي.
جيڪي به هن دنيا ۾ آيا آهن انهن کي آخر مرڻو آهي.
لوٽس پيرن جي اندر ۽ چوڌاري رهڻ سان، گرومخ کي مقدس جماعت جي روشني ملي ٿي.
پيرن جي پوڄا ڪرڻ ۽ پيرن جي مٽي ٿيڻ سان انسان لازوال، لافاني ۽ غير فاني ٿي وڃي ٿو.
گرومخن جي پيرن جي راھ پيئڻ سان، سڀني جسماني ذهني ۽ روحاني بيمارين کان آزادي حاصل ٿئي ٿي.
گروءَ جي ڏاهپ جي ڪري اهي پنهنجي انا وڃائي ويهندا آهن ۽ مايا ۾ جذب نه ٿيندا آهن.
انهن جي شعور کي لفظ ۾ جذب ڪري، اهي بي مثال جي حقيقي گهر (پاڪ جماعت) ۾ رهجي ويا آهن.
رب جي ٻانهن جو قصو ناقابل فهم ۽ پڌرو آهي.
اميدن کان لاتعلق رهڻ ئي گرومخن جي خوشي جو ميوو آهي.
ڀنگ ۽ ڪپهه هڪ ئي زمين ۾ پوکين ٿا پر هڪ جو استعمال فائديمند آهي ۽ ٻئي جو استعمال بڇڙو آهي.
ڀنگ جي ٻوٽي کي ڇهڻ کان پوءِ رسي ٺاهي ويندي آهي، جنهن جا ڦڙا ماڻهن کي غلاميءَ ۾ جڪڙڻ لاءِ استعمال ٿيندا آهن.
ٻئي طرف ڪپهه مان ململ ۽ سرساف ٺهيل آهن.
ڪپڙي جي صورت ۾ ڪپهه ٻين جي حياءَ کي ڍڪي ٿي ۽ ساڌن ۽ بدڪار ماڻهن جي ڌرم جي حفاظت ڪري ٿي.
سادھو جيتوڻيڪ برائي سان ملن ٿا، ڪڏهن به پنهنجي مقدس طبيعت کي رد نه ڪندا آهن.
ڀنگ کي جڏهن ٿلهي ڪپڙي ۾ تبديل ڪري مقدس ماڳن ۾ گڏ ڪرڻ لاءِ آندو ويندو آهي ته اهو به ساڌون جي پيرن جي مٽيءَ سان لڳندو آهي.
ان سان گڏ، جڏهن هڪ چڱيء طرح ڇڪڻ وارو ڪاغذ حاصل ڪرڻ کان پوء ان کي ٺاهيو ويندو آهي، مقدس ماڻهو ان تي رب جي حمد لکندا آهن ۽ ٻين لاء پڻ پڙهندا آهن.
پاڪ جماعت گرين کي به مقدس بڻائي ٿي.
جڏهن سخت دل پٿر کي ساڙيو ويندو آهي، اهو چونا پٿر ۾ تبديل ٿي ويندو آهي. پاڻيءَ جي ڇنڊ ڇاڻ ڪري باهه وسائي ٿي
پر ليمن جي صورت ۾ پاڻي وڏي گرمي پيدا ڪري ٿو.
ان جو زهر نه ٿو وڃي ته ان تي پاڻي اڇلايو وڃي ۽ ان جي بدبودار باهه ان ۾ رهي ٿي.
جيڪڏهن زبان تي رکيو وڃي ته اهو دردناڪ ڦڙا پيدا ڪري ٿو.
پر چانور جي پتي، چانور ۽ ڪيچو جي صحبت حاصل ڪرڻ سان ان جو رنگ روشن، سهڻو ۽ بلڪل صاف ٿي ويندو آهي.
اهڙيءَ طرح مقدس جماعت ۾ شامل ٿيڻ سان پاڪ مرد بڻجي ويندا آهن، گرومخن کي به دائمي بيمارين کان نجات ملندي آهي.
جڏهن انا وڃائي ويهندي آهي، تڏهن اڌ لمحي ۾ به خدا نظر ايندو آهي.