هڪ اوانڪار، بنيادي توانائي، خدائي بزرگ جي فضل جي ذريعي محسوس ڪيو
(ستيگورو = گرو نانڪ. سرندا = خالق. وسندا= آبادي. دوهي = دعا.
سچو گرو سچو شهنشاهه آهي ۽ هو شهنشاهه جي شهنشاهه جو خالق آهي.
هو سچ جي تخت تي ويٺو آهي ۽ مقدس جماعت ۾ رهي ٿو، سچ جي گهر.
سچ هن جو نشان آهي ۽ سچ آهي جيڪو هو چوي ٿو ۽ هن جو حڪم ناقابل ترديد آهي.
جنهن جو ڪلام سچو آهي ۽ جنهن جو خزانو سچو آهي، اهو گروءَ جي ڪلام جي صورت ۾ حاصل ٿئي ٿو.
هن جي عقيدت سچي آهي، هن جو گودام سچو آهي ۽ هن کي پيار ۽ ساراهه پسند آهي.
گرومندن جو طريقو به سچو آهي، سندن نعرو به سچ آهي ۽ سندن بادشاهي به سچ جي بادشاهي آهي.
انهيءَ رستي تي هلڻ وارو، دنيا پار ڪري، رب سان ملڻ لاءِ وڃي ٿو.
گرو کي سپريم رب طور سڃاتو وڃي، ڇاڪاڻ ته صرف ان سچي ذات (رب جو) سچو نالو اختيار ڪيو آهي.
بي شڪل رب پنهنجي ذات کي ايڪيڪر جي روپ ۾ ظاهر ڪيو آهي، هڪ بيحد وجود.
اڪانڪا مان اونڪر، لفظ وائبريشن آيو، جيڪو اڳتي هلي دنيا جي نالي سان مشهور ٿيو، نالن ۽ شڪلن سان ڀريل.
هڪ رب مان ٽي ديوتا (برهما-، وشنو ۽ مهيشا) نڪرندا هئا، جن اڳتي هلي پاڻ کي ڏهن اوتارن ۾ شمار ڪيو.
مان سلام پيش ڪريان ٿو هن بنيادي وجود کي، جيڪو انهن سڀني کي ڏسي ٿو پر پاڻ پوشيده آهي.
افسانوي نانگ (Sesanag) هن کي سندس بيشمار نالن سان پڙهي ۽ ياد ڪري ٿو پر ان جي باوجود به هن جي آخري حد بابت ڪجهه به نٿو ڄاڻي.
ساڳئي رب جي سچي نالي سان گرومڪن کي پيار آهي.
الله تعاليٰ زمين ۽ آسمان کي الڳ الڳ رکيو آهي ۽ سندس انهيءَ طاقت لاءِ هو خالق جي نالي سان مشهور آهي.
هن زمين کي پاڻيءَ ۾ آباد ڪيو آهي ۽ آسمان کي بغير ڪنهن سامان جي هن هڪ مستحڪم حالت ۾ رکيو آهي.
ٻارڻ ۾ باھ وجهي هن سج ۽ چنڊ کي ڏينهن رات چمڪندڙ بڻائي ڇڏيو آهي.
هن ڇهن موسمن ۽ ٻارهن مهينن ۾ چار سرون ۽ چار تقريرون ٺاهڻ جي راند شروع ڪئي آهي.
انساني زندگي ناياب آهي ۽ جنهن کي مڪمل گم مليو آهي، ان جي زندگي برڪت واري ٿي وئي آهي.
پاڪ جماعت سان ملڻ سان انسان سڪون ۾ جذب ٿي ويندو آهي.
سچو گرو سچ پچ مهربان آهي جيئن هن اسان کي انساني زندگي ڏني آهي.
وات، اکيون، نڪ، ڪن هن پيدا ڪيا آهن ۽ پير ڏنا آهن ته جيئن ماڻهو گهمي سگهي.
پياري عقيدت جي تبليغ ڪندي، سچي گرو ماڻهن کي رب جي ياد ۾ ثابت قدمي، وضو ۽ خيرات ڏني آهي.
امروٽي ڪلاڪن ۾ گرومخس پاڻ کي ۽ ٻين کي غسل ڏيڻ ۽ گرو جي منتر کي پڙهڻ لاء حوصلا افزائي ڪن ٿا.
شام جو، آرتي ۽ سهيل جي تلاوت جي هدايت ڪندي، سچي گرو ماڻهن کي مايا جي وچ ۾ به الڳ رهڻ جي ترغيب ڏني آهي.
گرو ماڻهن کي نصيحت ڪئي آهي ته هو نرميءَ سان ڳالهائڻ، پاڻ کي عاجزي سان هلائڻ ۽ ٻين کي ڪجهه ڏيڻ کان پوءِ به ڌيان نه ڏيڻ.
اهڙيءَ ريت سچي گرو زندگيءَ جا چارئي آدرش (ڌرم، آرڪ، وِم ۽ موڪس) بنايا آهن ته جيئن ان جي پيروي ڪئي وڃي.
سچو گرو عظيم سڏيو ويندو آهي ۽ وڏي جي شان به وڏي هوندي آهي.
اونڪر دنيا جو روپ اختيار ڪري چڪو آهي ۽ لکين زندگيون ان جي عظمت جي باري ۾ نه ڄاڻن ٿيون.
هڪ رب ئي پوري ڪائنات تي پکڙيل آهي ۽ سڀني مخلوقات کي روزي فراهم ڪري ٿو.
انهيءَ رب پنهنجي هر ٽرڪوم ۾ ڪروڙين ڪائنات سمائي ڇڏي آهي.
هن جي وسعت کي ڪيئن بيان ڪيو وڃي ۽ ڪنهن کان پڇڻ گهرجي ته هو ڪٿي رهي ٿو.
ڪو به هن تائين پهچي نه ٿو سگهي. هن جي باري ۾ سڀ ڳالهيون ٻڌڻ جي بنياد تي آهن.
اهو رب سچو گرو جي روپ ۾ ظاهر ٿيو آهي.
گروءَ جي نظر مراقبي جو بنياد آهي، ڇاڪاڻ ته گرو برهم آهي ۽ اها حقيقت ڪنهن نادر کي معلوم آهي.
سچي گرو جي پيرن، سڀني نعمتن جي جڙ، جي پوڄا ڪرڻ گهرجي ته پوء ئي لذت حاصل ٿيندي.
سچي گرو جي هدايتن جو بنيادي فارمولا (منتر) آهي جنهن جي عبادت هڪ ئي ذهني عقيدت سان ناياب طرفان ڪئي وئي آهي.
آزاديءَ جو بنياد گروءَ جو فضل آهي ۽ اڪيلو ئي پاڪ جماعت ۾ زندگيءَ ۾ آزاديءَ حاصل ڪري ٿو.
پنهنجو پاڻ کي ڏسڻ سان ڪو به رب کي حاصل نه ٿو ڪري سگهي ۽ ايستائين جو انا مٽائڻ سان ڪو به نادر ساڻس ملي ٿو.
جيڪو پنهنجي انا کي ختم ڪري ٿو، حقيقت ۾، رب پاڻ آهي. هو سڀني کي پنهنجو روپ سمجهن ٿا ۽ سڀ کيس پنهنجو روپ سمجهن ٿا.
اهڙيءَ طرح گروءَ جي روپ ۾ فرد شاگرد بڻجي وڃي ٿو ۽ شاگرد گرو ٿي وڃي ٿو.
ستيوگ ۾، هڪ فرد جي بڇڙن ڪمن جي ڪري سڄو ملڪ متاثر ٿيو.
تريتايگ ۾، هڪ جي برائي، سڄي شهر کي تڪليف ڏني ۽ دواپر ۾ سڄو خاندان دردناڪ ٿي ويو.
ڪليگ جو انصاف سادو آهي. هتي رڳو اھو لھندو آھي جيڪو پوکيندو آھي.
ٻين ٽن يوگ ۾، عمل جو ميوو ڪمايو ۽ گڏ ڪيو ويو، پر ڪليگ ۾، هڪ کي فوري طور تي ڌرم جو ميوو ملي ٿو.
ڪليگ ۾ ڪجهه ڪرڻ سان ئي ڪجهه ٿئي ٿو پر ڌرم جو خيال به ان ۾ خوشيءَ جو ميوو ڏئي ٿو.
گرومخ، گرو جي حڪمت ۽ محبت واري عقيدت تي غور ڪندي، زمين ۾ ٻج پوکي ٿو، سچ جي حقيقي گهر.
اهي پنهنجي عمل ۽ مقصد ۾ ڪامياب آهن.
ستيوگ ۾ سچائي، تريتا ۽ ديواپر ۾ پوڄا ۽ تصوف جو رواج هو.
ڪليگ ۾، گرومُخ، رب جي نالي جو ورجاءُ ڪري، سنسار سمنڊ پار ڪري ويندا آهن.
ستيوگ ۾ ڌرم جا چار پير هئا پر تريتا ۾ ڌرم جو چوٿون پير پاڳل ٿي ويو.
ديواپر ۾ ڌرم جا فقط ٻه فوٽ بچيا آهن ۽ ڪليگ ۾ ڌرم صرف هڪ پير تي بيٺو آهي تڪليفن کي برداشت ڪرڻ لاءِ.
رب کي بي طاقتن جي طاقت سمجهي، هن (ڌرم) رب جي فضل سان آزاديءَ جي دعا ڪرڻ شروع ڪئي.
مڪمل گم جي صورت ۾ ظاهر ٿيڻ واري رب، طاقت ۽ ڌرم جو حقيقي گهر پيدا ڪيو.
پاڻ (تخليق جو) ميدان آهي ۽ پاڻ ان جو محافظ آهي.
اهي ڪنهن کان به نه ڊڄندا آهن جن رب جي محبت کي پاليو آهي ۽ جيڪي رب جي خوف کان خالي آهن اهي رب جي درٻار ۾ خوفزده رهن ٿا.
جيئن ته اهو پنهنجو مٿو مٿي رکي ٿو، باهه گرم آهي ۽ ڇاڪاڻ ته پاڻي هيٺان وهندو آهي، اهو ٿڌو آهي.
ڀريل گھڙو ٻڏي وڃي ٿو ۽ آواز نٿو ڏئي ۽ خالي نه رڳو ترڻ ۾ ٿو، بلڪ شور به مچائي ٿو (اهڙيءَ طرح انا پرست ۽ انا پرست، محبت جي عقيدت ۾ جذب ٿي پوندڙ آزاد ٿي وڃن ٿا ۽ اڳيون ٽهڪ ڏئي ٿو.
ميون سان ڀريل انبن جو وڻ عاجزي سان جھڪي ٿو، پر ڪڪڙ جو وڻ ڪڏھن ميون سان ڀريل ھوندو آھي، تڏھن به عاجزي سان جھڪي نه ٿي پوي.
ذهن پکي اڏامندو رهندو آهي ۽ پنهنجي فطرت مطابق ميوو کڻندو آهي.
انصاف جي پيماني تي، هلڪو ۽ ڳري وزن آهي (۽ سٺو ۽ خراب فرق آهي).
جنهن کي هتي فتح ٿيندي نظر اچي ٿي سو رب جي درٻار ۾ هاري ٿو ۽ هتي هاري به اتي ئي کٽي ٿو.
سڀ سندس پيرن تي سجدو. فرد پهريان (گرو جي) پيرن تي ڪري ٿو ۽ پوءِ هو سڀني کي پنهنجي پيرن تي ڪري ٿو.
رب جو حڪم سچو آهي، سندس لکت سچي آهي ۽ انهيءَ حقيقي سبب کان هن مخلوق کي پنهنجي راند بڻائي ڇڏيو آهي.
سڀ اسباب خالق جي قبضي ۾ آهن پر هو ڪنهن ناياب عقيدتمند جي ڪرتوتن کي قبول ڪري ٿو.
جنهن بنده رب جي رضا سان محبت ڪئي آهي، سو ڪنهن کان به ڪجهه نه گهرندو آهي.
هاڻي ته رب به عقيدتمند جي دعا قبول ڪرڻ پسند ڪندو آهي ڇاڪاڻ ته عقيدت جي حفاظت هن جي فطرت آهي.
جيڪي عقيدتمند پنهنجي شعور کي پاڪ جماعت ۾ ڪلام ۾ سموهي رکندا آهن، سي چڱيءَ طرح ڄاڻن ٿا ته خالق رب العالمين سڀني سببن جو ازلي سبب آهي.
معصوم ٻار جھڙو عبادت ڪندڙ دنيا کان لاتعلق رهي ٿو ۽ پاڻ کي نعمتن ۽ لعنتن جي وهم کان آزاد رکي ٿو.
هن کي پنهنجي ٿر جي حساب سان ميوو ملي ٿو.
وڻ جي برابريءَ ۾ هئڻ به بڇڙيءَ لاءِ چڱائي ڪندو آهي.
وڻ ڪٽڻ وارو به ان جي ڇانوَ هيٺ ويهي ٿو ۽ انهيءَ نيڪيءَ جو بڇڙو سوچي ٿو.
اهو پٿر اڇلائيندڙن کي ميوو ڏيندو آهي ۽ ڪٽڻ وارن کي ٻيڙيون پار ڪرڻ لاءِ.
گم جي مخالفت ڪندڙ ماڻهن کي ميوو نه ملندو آهي ۽ نوڪرن کي لامحدود ثواب ملندو آهي.
هن دنيا ۾ ڪو به نادر گرومُخ اُهو سڃاتل آهي جيڪو رب جي ٻانهن جي خدمت ڪري.
ٻئي ڏينهن چنڊ کي سڀني طرفان سلام ڪيو ويندو آهي ۽ سمنڊ به خوش ٿي پنهنجون لهرون ان طرف اڇلائيندي آهي.
0 ربّ! سڄي دنيا سندس ٿي وڃي ٿي، جيڪو تنهنجو آهي.
ڪمند جي فطرت عجيب آهي: اهو جنم سر هيٺ ڪري ٿو.
سڀ کان پهريان ان جي چمڙي کي ڪٽيو ويندو آهي ۽ ان کي ٽڪر ۾ ڪٽيو ويندو آهي.
پوءِ اُن کي کنڊ جي ٿلهي ۾ پسايو ويندو آهي. ان جي چڱيءَ طرح کير ۾ اُباليو ويندو آهي ۽ ان کي ٻارڻ طور ساڙيو ويندو آهي.
خوشين ۽ ڏکن ۾ هڪجهڙائي رهي ٿي ۽ اُٻاڻا ٿيڻ کان پوءِ دنيا ۾ ايسٽ سڏجي ٿو.
خوشيءَ جي ميوي کي حاصل ڪرڻ لاءِ، گرومخ وانگر، هو گجر، کنڊ ۽ ڪرسٽل کنڊ جو بنياد بڻجي ٿو.
پيار جي پيالي کي ڪٽڻ کان پوءِ موت، ڪمند جي زندگيءَ وانگر آهي، جيڪو ڪٽجڻ کان پوءِ زنده ٿي وڃي ٿو.
گورمڪن جون چوڻيون زيور وانگر قيمتي آهن.
گرو اهڙو بيشمار سمنڊ آهي، جنهن ۾ لکين نديون سمايل آهن.
هر نديءَ تي لکين زيارت جا مرڪز آهن ۽ هر وهڪري ۾ فطرت جون لکين موجون اٿنديون آهن.
انهيءَ گرو-سمندري ۾ بيشمار زيور ۽ چارئي نظريا (ڌرم، ارٿ، ڪم ۽ موڪس) مڇيءَ جي روپ ۾ چوڌاري ڦرندا رهن ٿا.
اهي سڀ شيون گرو-سمنڊ جي هڪ موج (هڪ جملو) جي برابر به نه آهن.
هن جي طاقت جي حد جو راز اڻڄاتل آهي.
پيار جي پيالي جو ناقابل برداشت بوند ڪنهن به نادر گرومخ طرفان پالي سگهجي ٿو.
گرو پاڻ ڏسي ٿو اُن غير محسوس رب کي، جيڪو ٻين کي نظر نٿو اچي.
ڪيترائي برهمڻ ويد پڙهندي ۽ ڪيترائي اندرا بادشاهن تي حڪمراني ڪندي ٿڪجي پيا.
مهاديو ويران ٿي ويو ۽ وشنو ڏهه اوتار سمجهي اُتي گھمڻ لڳا.
سڌن، ناٿن، يوگين جا سردار، ديوتائون ۽ ديوتائون ان رب جي اسرار کي ڄاڻي نه سگهيون.
سنيهو، ماڻهو زيارتن تي ويندا آهن، جشن ملهائيندا آهن ۽ ڪيتريون ئي ستيون هن کي ڄاڻڻ لاء پنهنجن جسمن جي ذريعي تڪليف ڏيندا آهن.
سيسناگ پڻ سڀني موسيقي جي قدمن سان گڏ هن کي ياد ڪري ٿو ۽ ان جي ساراهه ڪري ٿو.
هن دنيا ۾ صرف اهي ئي خوش نصيب آهن، جيڪي پنهنجي شعور کي ڪلام ۾ ملائي، مقدس جماعت ۾ گڏ ٿين ٿا.
صرف گرومخ، ان اڻڄاڻ رب سان منهن ڏيڻ ۽ لذت جو ميوو حاصل ڪن ٿا.
وڻ جو مٿو (جڙ) هيٺان طرف رهي ٿو ۽ اتي گلن ۽ ميوو سان ڀريل آهي.
پاڻي کي خالص سڏيو ويندو آهي ڇاڪاڻ ته اهو هيٺ وهندو آهي.
مٿو مٿاهون ۽ پير هيٺان، پر پوءِ به مٿو گروم جي پيرن تي جھڪي ٿو.
هيٺاهين زمين اها آهي جيڪا سڄي دنيا ۽ ان ۾ موجود دولت جو بار کڻندي آهي.
اها ڌرتي ۽ اها جاءِ بابرڪت آهي جتي گرو، سک ۽ .. پاڪ پيرن پير رکيا هئا.
اهو ته سنتن جي پيرن جي مٽي سڀ کان وڌيڪ آهي، ويدن به ٻڌايو آهي.
ڪنهن خوش نصيب کي پيرن جي مٽي ملي ٿي.
مڪمل سچو گرو پنهنجي شاندار روپ ۾ سڃاتو وڃي ٿو.
ڪامل، ڪامل گرو جو انصاف آهي، جنهن ۾ ڪا به شيءِ شامل يا گهٽائي نه ٿي سگهي.
ڪامل گرو جي حڪمت ڪامل آهي ۽ هو ٻين جي صلاح طلب ڪرڻ کان سواءِ پنهنجو ذهن ٺاهي ٿو.
ڪامل جو منتر مڪمل آهي ۽ سندس حڪم کان پاسو نٿو ڪري سگهجي.
مقدس جماعت ۾ شامل ٿيڻ سان سڀئي خواهشون پوريون ٿينديون آهن، هڪ مڪمل گرو سان ملندو آهي.
سڀني حسابن کي پار ڪندي گرو عزت جي ڏاڪڻ تي چڙهائي پنهنجي بلندي تي پهچي ويو آهي.
هو ڪامل ٿي ان ڪامل رب ۾ ضم ٿي ويو آهي.
ساڃاهه وندن ۽ ٻين ساڃاهه وندن جاڳندا سيواراتري ميلو ملهائيندا آهن.
مهاديو هڪ رهاڪو آهي ۽ برهما لوٽس جي سيٽ جي لذت ۾ جذب ٿيل آهي.
اهو گورک يوگي به جاڳندو آهي جنهن جي استاد مڇندر هڪ سهڻي ڪنواري رکي هئي.
سچو گرو جاڳندو آهي ۽ هو مقدس جماعت ۾ امروٽي ڪلاڪن ۾ ٻين کي به جاڳائيندو آهي (جذبات جي ننڊ مان).
مقدس جماعت ۾، جي-جي-بمقابله پنهنجي نفس تي توجه ڏين ٿا ۽ اڻڄاتل ڪلام جي پياري لذت ۾ جذب ٿين ٿا.
مان ان عظيم انسان کي سلام پيش ڪريان ٿو، ان گرو کي، جنهن جو پيار ۽ محبت ناقابل تصور رب لاءِ هميشه تازو آهي.
شاگرد مان، عقيدت گرو ٿئي ٿو ۽ گرو شاگرد ٿئي ٿو.
برهما وشنو ۽ مهيسرا ٽيئي خالق، پاليندڙ ۽ انصاف فراهم ڪندڙ آهن.
سڀني چئن ورن جا گھر وارا ذات-گوترا نسب ۽ مايا تي ڀاڙين ٿا.
ماڻهو ڇهن شاسترن جي ڇهن فلسفن جي پيروي ڪرڻ لاءِ منافقانه رسمون ادا ڪن ٿا.
ساڳيءَ طرح سنياسي ڏهن نالن سان ۽ يوگي پنهنجا ٻارهن فرقا ٺاهي چوڌاري گهمي رهيا آهن.
اهي سڀ ڏهن طرفن کان گمراهه ٿي رهيا آهن ۽ ٻارهن فرقا کاڌن ۽ غير کاڌي پيتي جي طلب ۾ پيا آهن.
چئني ورهن جا گرسيخ گڏيل طور تي مقدس اجتماع ۾ اڻڄاتل راڳ ٻڌندا ۽ ٻڌندا آهن.
گرو مُخ سڀني ورهين کان اڳتي نڪري نسيم جي فلسفي ۽ روحاني لذت جي رستي جي پيروي ڪري ٿو جيڪو هن لاءِ ٺاهيو ويو آهي.
سچ هميشه سچ هوندو آهي ۽ ڪوڙ بلڪل ڪوڙ هوندو آهي.
سچو گرو فضيلت جو خزانو آهي، جيڪو پنهنجي احسان مان بڇڙن کي به برڪت ڏيندو آهي.
سچو گرو هڪ مڪمل طبيب آهي جيڪو سڀني پنجن دائمي بيمارين جو علاج ڪري ٿو.
گرو خوشين جو سمنڊ آهي، جيڪو ڏکن کي خوشيءَ سان هن ۾ جذب ڪري ٿو.
مڪمل گرو دشمني کان پري آهي ۽ هو بدمعاش، حسد ڪندڙ ۽ مرتد کي به آزاد ڪري ٿو.
مڪمل گرو بي خوف آهي جيڪو هميشه لڏپلاڻ جي خوف کي ختم ڪري ٿو ۽ ياما، موت جو ديوتا.
سچو گرو اهو آهي روشن خيال جيڪو بيوقوف ۽ اڻڄاڻن کي به بچائي ٿو.
سچو گرو هڪ اهڙي اڳواڻ طور سڃاتو وڃي ٿو جيڪو هٿ کان پڪڙي انڌن کي به (دنيا جي سمنڊ) پار ڪري ٿو.
مان قربان آهيان ان سچي گرو تي، جيڪو عاجز ماڻهن جو فخر آهي
سچو گرو هڪ اهڙو فلسفي جو پٿر آهي جنهن جي لمس سان سونهن ۾ تبديل ٿي وڃي ٿي.
سچو گرو اُهو چندن آهي جيڪو هر شيءِ کي خوشبودار ۽ ڪروڙين ڀيرا وڌيڪ قيمتي بڻائي ٿو.
سچو گرو اهو آهي جيڪو خواهش پوري ڪرڻ وارو وڻ آهي جيڪو ڪپهه جي ريشم جي وڻ کي ميوي سان ڀرپور ڪري ٿو.
سچو گرو اهو آهي ته مانسروور، هندو اتساهه جي مقدس ڍنڍ آهي، جيڪا ڪانن کي سونهن ۾ تبديل ڪري ٿي، جيڪي پاڻي ۽ کير جي مخلوط کير پيئندا آهن.
گرو اُهو پاڪ درياهه آهي، جيڪو جانورن ۽ ڀوتن کي علم ۽ ماهر بڻائي ٿو.
سچو گرو غلامن کان آزادي ڏيڻ وارو آهي ۽ الڳ ٿيل ماڻهن کي زندگي ۾ آزاد ڪري ٿو.
گروءَ تي مبني فرد جو لڙڪندڙ ذهن ثابت قدم ۽ اعتماد سان ڀريل هوندو آهي.
بحثن ۾ هن (گرو نانڪ ديو) سڌن جي رياضي ۽ ديوتائن جي اوتارن کي خراب ڪيو.
بابر جا ماڻهو بابا نانڪ وٽ آيا ۽ انهن کي عاجزي سان جهڪايو.
گرو نانڪ پڻ شهنشاهه سان ملاقات ڪئي ۽ لذت ۽ تصرف کان لاتعلق ٿي هن هڪ شاندار ڪارنامو سرانجام ڏنو.
روحاني ۽ عارضي دنيا جو خود انحصار بادشاهه (گرو نانڪ) دنيا جي چوڌاري ڦري ويو.
فطرت هڪ اهڙو نقشو ٺاهي ڇڏيو آهي جو هو خالق بڻجي پيو (هڪ نئون رستو زندگي- سکهزم).
هو گھڻن کي ملائي ٿو، ٻين کي جدا ڪري ٿو ۽ جيڪي گهڻو اڳ جدا ٿي ويا آهن، انهن کي ٻيهر ملائي ٿو.
مقدس جماعت ۾، هو پوشیدہ رب جي نظر کي ترتيب ڏئي ٿو.
سچو گرو هڪ مڪمل بينڪر آهي ۽ ٽي جهان سندس سفر ڪندڙ وڪرو ڪندڙ آهن.
هن وٽ عشقيه عقيدت جي روپ ۾ لامحدود جواهر جو خزانو آهي.
هن پنهنجي باغ ۾ لکين خواهشن جا وڻ ۽ خواهش پوري ڪندڙ ڳئون جا هزارين ڌڻ رکيا آهن.
هن وٽ لکين لکسمتون خادم آهن ۽ فلسفي جي پٿر جا ڪيترائي جبل آهن.
سندس درٻار ۾ لکين قسم جا امرت جا لکين اندرا ڇانيل آهن.
سج ۽ چنڊ جهڙا ڪروڙين چراغ به وٽس آهن ۽ معجزاتي طاقتن جا انبار به وٽس آهن.
سچي گرو اهي سڀئي ذخيرا انهن ۾ ورهايا آهن جيڪي سچ سان پيار ڪن ٿا ۽ محبت جي عقيدت ۾ جذب ٿي ويا آهن.
سچو گرو، جيڪو خود رب آهي، پنهنجي عقيدتمندن سان (گھڻي) پيار ڪري ٿو.
سمنڊ کي ڇهڻ کان پوءِ چوڏهن زيور ڪڍيا ويا ۽ (ديوتائن ۽ شيطانن ۾) ورهايا ويا.
وِشنو جِي مَرَ، لَڪسَمِي. خواهش پوري ڪرڻ وارو وڻ - پارجات، شنخ، ڪمان سارنگ. .
ڳئون جي خواهش پوري ڪرڻ لاءِ، Air5vat هاٿيءَ کي لندر جي تخت سان لڳايو ويو، يعني کين عطا ڪيو ويو.
مهاديو موتمار زهر پيتو ۽ سندس پيشانيءَ تي هلال جو چنڊ سجائي.
سج کي گهوڙو ملي ويو ۽ شراب ۽ امرت کي ديوتائن ۽ ڀوتن گڏيل طور تي خالي ڪيو.
دھنونرت دوا ڪندو ھو، پر نانگ ٽڪسڪ کي ڊس ڪري، سندس عقل الٽجي ويو.
گرو جي تعليمات جي سمنڊ ۾، بيشمار انمول زيور موجود آهن.
سکن جو سچو پيار صرف گرو لاءِ آهي.
اڳين گرون جو خيال هو ته ماڻهن کي هدايتون ڏيڻ ۽ تبليغ ڪرڻ لاءِ هڪ جاءِ تي ويهڻو آهي، جنهن کي ڌرم شالا چيو وڃي ٿو، پر هي گرو (هرگوبند) فساد هڪ جاءِ تي ويهي رهيو آهي.
اڳي شهنشاهه گرو جي گهر ايندا هئا، پر هن گرو کي بادشاهه قلعي ۾ بند ڪيو آهي.
سندس نظر ڏسڻ لاءِ ايندڙ سرگت کيس محلات ۾ نه ڳولي سگهي (ڇاڪاڻ ته عام طور تي هو موجود نه هوندو آهي). نه ته هو ڪنهن کان ڊڄندو آهي ۽ نه ئي ڪنهن کان ڊڄندو آهي، تڏهن به هو هر وقت هليو ويندو آهي.
اڳيئي گرو ڪرسيءَ تي ويٺل ماڻهن کي راضي رهڻ جي هدايت ڪندا هئا پر هي گرو ڪتا پالي ٿو ۽ شڪار لاءِ نڪري ٿو.
گرو گرباني ٻڌندا هئا، پر هي گرو نه وري (باقاعدگي سان) گيت ڳائيندو آهي.
هو پنهنجي پوئلڳن کي پاڻ وٽ نه رکندو آهي، بلڪه بدڪارن ۽ حسد وارن سان ويجهڙائپ رکندو هو (گرو پاين خان کي ويجھو رکيو هو).
پر سچ ڪڏهن به لڪايو نه ٿو وڃي ۽ اهو ئي سبب آهي ته گرو جي پيرن تي، سکن جو ذهن هڪ لالچي ڪارو مک وانگر هوري ٿو.
گرو هرگوبڊنگ ناقابل برداشت پيدا ڪيو آهي ۽ هن پنهنجو پاڻ کي ظاهر نه ڪيو آهي.
زرعي ميدان جي چوڌاري ٻڪريون رکيل آهن ۽ باغ جي چوڌاري ببول وانگر. وڻ (ان جي حفاظت لاء) پوکيا ويا آهن.
صندل جو وڻ نانگن سان جڙيل هوندو آهي ۽ خزاني جي حفاظت لاءِ تالا لڳندو آهي ۽ ڪتو به جاڳندو رهندو آهي.
ڪنارا گلن جي ويجهو رهڻ لاءِ ڄاتل سڃاتا وڃن ٿا ۽ ٿڌڪار جي هجوم جي وچ ۾ هڪ يا ٻه عقلمند ماڻهو به رهجي ويندا آهن.
جيئن ڪاري ڪوبرا جي مٿي ۾ زيور رهي ٿو، تيئن فلسفي جو پٿر به پٿرن سان ڍڪيل رهي ٿو.
زيورن جي مالا ۾ ٻنهي پاسن تي زيور جو شيشو رکيل آهي ۽ ان جي حفاظت لاءِ هاٿي کي پيار جي ڌاڳي سان جڙيل رهي ٿو.
بھگوان ڪرشنا، ڀوتن لاءِ پنهنجي پيار لاءِ جڏهن بک لڳندي آهي ته ودور جي گهر وڃي ٿو ۽ پوءِ کيس ساگ جون ڀاڄيون، هڪ سائي پتي واري ڀاڄي پيش ڪري ٿو.
گروءَ جو سک، گروءَ جي پيرن جي ڪمل جي ڪاري ماکيءَ جيان، ان کي مقدس جماعت ۾ خوش نصيبي حاصل ڪرڻ گهرجي.
هن کي وڌيڪ ڄاڻڻ گهرجي ته رب جي محبت جو پيالو ڏاڍي محنت کان پوءِ مليو آهي
دنيا جي ستن سمنڊن کان به اونهو ذهني دنيا جو سمنڊ آهي، جيڪو مانسوروور جي نالي سان مشهور آهي
جنهن جو نه ڪو ويڙهو آهي نه ڪا ٻيڙيءَ وارو ۽ نه انتها ۽ نه حد.
اُن پار وڃڻ لاءِ نه ته ٻيڙي آھي ۽ نڪي بيھار. نه بجر قطب نه ڪنهن کي تسلي ڏيڻ لاء.
اُتي ٻيو ڪو به پھچي نه ٿو سگھي، سواءِ ھنن جي، جيڪي اُتان موتي کڻي ايندا آھن.
سچو گرو پنهنجي راند کي ترتيب ڏئي ٿو ۽ ويران هنڌن کي آباد ڪري ٿو.
ڪڏهن ڪڏهن هو پاڻ کي لڪائيندو آهي جيئن چنڊ ۾ چنڊ (نه چنڊ رات) يا مڇي پاڻيءَ ۾.
جيڪي پنهنجي انا جا مري ويا آهن، اهي صرف گرو جي ابدي راحت ۾ جذب ٿين ٿا.
گُر سيخ مڇيءَ جي خاندان وانگر آهي، جيڪو زنده هجي يا مئل، پاڻي کي ڪڏهن به نه وساريندو آهي.
ساڳيءَ طرح مٿن جي خاندان ۾ به ڏيئا جي شعله کان سواءِ ٻيو ڪجهه به نظر نه ٿو اچي.
جيئن پاڻي ۽ ڪنول هڪ ٻئي سان پيار ڪندا آهن ۽ ڪارا ماکيءَ ۽ ڪنول جي محبت جا قصا ٻڌايا ويندا آهن.
جيئن مينهن جو پکي سواتي نڪستر جي مينهن جي بوند سان، موسيقي سان هرڻ ۽ انب جي ميوي سان رات جو ڳنڍيل آهي؛
سونهن لاءِ مانسروور جواهرن جي ڪکن آهي.
عورت ريڊي شيلڊريڪ سج سان پيار ڪندي آهي؛ هندستاني ڳاڙهي پيرن واري پارٽيج جي چنڊ سان محبت جي ساراهه ڪئي وئي آهي؛
جهڙيءَ طرح، گروءَ جو سک اعليٰ درجي جي سوان (پرمهنس) جو اولاد هئڻ ڪري، سچي گروءَ کي تسڪين جي ٽانڪي طور قبول ڪري ٿو.
۽ پاڻيءَ جي پکيءَ وانگر دنيا جي سمنڊ کي منهن ڏيڻو پوي ٿو (۽ بيڪار پار ٿي وڃي ٿو).
ڪچو پنھنجا آنا پاڻيءَ جي پاسي کان ٻاھر ڪڍندو آھي ۽ انھن تي نظر رکندو آھي جيڪو انھن کي مٿي ڪري ڇڏيندو آھي.
ماءُ جي ياد اچڻ سان ئي هيرن پکيءَ جو جوان آسمان ۾ اڏامڻ لڳندو آهي.
آبي مرغيءَ جي ٻار کي مرغي پالي ٿي پر آخر ۾ پنهنجي ماءُ سان ملڻ لاءِ وڃي ٿي.
نينگل جي اولاد کي ڪانءَ پالي ٿو پر آخر رت سان ملڻ لاءِ وڃي ٿو.
سيوا ۽ ساڪتي (مايا) جي وهم ۾ گھمڻ ڦرڻ واري عورت ريڊي شيلڊريڪ ۽ هندستاني ڳاڙهي پيرن وارو ٿلهو به آخرڪار پنهنجن پيارن سان ملن ٿا.
تارن جي وچ ۾، سج ۽ چنڊ ڇهن موسمن ۽ ٻارهن مهينن ۾ قابل قبول آهن.
جيئن ڪاري ماکيءَ للي ۽ ڪنول ۾ خوش ٿيندي آهي،
سچ کي سمجهڻ ۽ لذت جو ميوو حاصل ڪرڻ لاءِ گرومخ خوش ٿين ٿا.
هڪ عظيم خاندان جو هجڻ، فلسفي جو پٿر سڀني دھاتن سان ملندو آهي (۽ انهن کي سون ٺاهيندو آهي).
صندل جي طبيعت خوشبودار آهي ۽ اها سڀني ميويدار ۽ ميويدار وڻن کي به خوشبودار بڻائي ٿي.
گنگا ڪيترين ئي شاخن مان ٺهي ٿي، پر گنگا سان ملڻ ڪري اهي سڀ گنگا بڻجي وڃن ٿيون.
ڪوڪا جي بادشاهه کي کير ڏيندڙ جي خدمت ڪرڻ جي دعويٰ بادشاهه کي پسند اچي ٿي
۽ ڪوڪا پڻ شاهي گھراڻي جو لوڻ کائي، بادشاهه جي چوڌاري سندس خدمت ڪرڻ لڳو.
سچو گرو اعليٰ درجي جي سوان جي نسل مان آهي ۽ گرو جا سک به سوان خاندان جي روايتن تي عمل ڪن ٿا.
ٻئي پنهنجي ابن ڏاڏن جي ڏيکاريل رستي تي هلن ٿا.
رات جي اونداهي ۾ آسمان ۾ ڪروڙين تارن جي چمڪائڻ جي باوجود به شيون نظر نه اينديون آهن، جيتوڻيڪ انهن کي ويجهو رکيو ويندو آهي.
ٻئي طرف ڪڪرن جي هيٺان سج جي اچڻ جي باوجود به سندن پاڇو ڏينهن کي رات ۾ تبديل نٿو ڪري سگهي.
توڙي جو گرو ڪو شرارت ڪري، سکن جي ذهن ۾ شڪ پيدا نه ٿيندا آهن.
ڇهن موسمن ۾ اهو ئي سج آسمان ۾ رهي ٿو پر اُلو ان کي ڏسي نٿو سگهي.
پر ڪنول سج جي روشنيءَ ۾ ۽ چنڊ جي رات ۾ به ڦٽي ٿو ۽ ڪارا ماکيءَ ان جي چوڌاري گهمڻ لڳن ٿا (ڇاڪاڻ ته اهي ڪنول کي پيار ڪن ٿا سج يا چنڊ کي نه).
مايا (يعني سيوا ۽ سڪتي) پاران پيدا ڪيل غير معمولي واقعن جي باوجود، گرو جا سک، امرت جي ڪلاڪن ۾ مقدس جماعت ۾ شامل ٿيڻ لاء ايندا آهن.
اُتي پھچي اُھي ھڪ ٻئي جي پيرن کي ڇھندا آھن ۽ سڀ کان بھتر ۽ بھتر آھي.
عارضي بادشاهه پنهنجي پٽ جي حوالي ڪرڻ کان پوءِ مري ويو.
هو دنيا تي پنهنجو راڄ قائم ڪري ٿو ۽ سندس سڀ سپاهي سندس فرمانبرداري ڪن ٿا.
هو مسجد ۾ نماز پڙهڻ جو حڪم ڏئي ٿو ۽ ان جي نالي سان گف ۽ ملان (اسلام جي مذهبي حڪمن ۾ روحاني شخصيتون) هن جي گواهي ڏين ٿا.
مٽيءَ مان سندس نالي جو سڪو نڪرندو آهي ۽ هر حق ۽ باطل سندس حڪم تي ٿيندو آهي.
هو ملڪ جي مال ۽ دولت کي سنڀاليندو آهي ۽ تخت تي ويٺو آهي ڪنهن جي پرواهه ناهي. (جڏهن ته) گروءَ جي گهر جي روايت آهي ته اڳين گرون جي ڏيکاريل اعليٰ واٽ تي هلندي آهي.
هن روايت ۾ صرف هڪ پريم رب کي ساراهيو ويو آهي؛ مائنٽ (مقدس جماعت) هتي هڪ آهي.
واعظ (من جو) هڪ آهي ۽ حقيقي تخت (روحاني تخت) به هتي هڪ آهي.
رب جو انصاف اهڙو آهي، جو اها خوشنودي جو ميوو آهي، جنهن کي رب پاڪ عطا ڪري ٿو.
جيڪڏهن ڪو بادشاهه جي مخالفت ڪري ٿو ته کيس قتل ڪيو وڃي ٿو
۽ هن کي بيزار سمجھي، تابوت يا قبر هن وٽ موجود ناهي.
مڱڻهار ٻاهران جيڪو جعلي سڪا ٺاهي رهيو آهي، سو پنهنجي جان وڃائي ويٺو آهي، (ڇاڪاڻ ته جڏهن پڪڙيو ويندو ته سزا ملندي).
ڪوڙو حڪم ڏيڻ وارو به پڪڙجڻ تي ڳوڙها ڳاڙيندو آهي.
گدڙ کي شينهن جو روپ ڏئي، ڪمانڊر ٿيڻ جو روپ ڏئي سگهي ٿو پر پنهنجي سچي رڙ لڪائي نٿو سگهي (۽ پڪڙيو وڃي ٿو).
ساڳيءَ طرح، جڏهن پڪڙيو ويندو آهي ته گدا تي چڙهڻ لاءِ ٺاهيو ويندو آهي ۽ سندس مٿي تي مٽي اڇلائي ويندي آهي. هو پنهنجي ڳوڙهن ۾ ڌوئي ٿو.
اهڙيءَ طرح دوئيءَ ۾ مائل انسان غلط جاءِ تي پهچي ٿو.
سريچند (گرو نانڪ جو وڏو پٽ) ننڍپڻ کان ئي مشهور آهي، جنهن گرو نانڪ جي يادگار (يادگار) تعمير ڪئي.
لڪشمي داس جي پٽ ڌرم چند (گرو نانڪ جو ٻيو پٽ) پڻ پنهنجي انا جو مظاهرو ڪيو.
گرو انگد ديو جي هڪ پٽ داسو کي گروشپ جي مسند تي ويهاريو ويو ۽ ٻئي پٽ داتا کي به سِڌ جي حالت ۾ ويهڻ سکيو يعني گرو انگد ديو جا ٻئي پٽ اڳوڻا گرو هئا ۽ ٽئين گرو امر داس جي دور ۾ هنن پنهنجي ڪوشش ڪئي. بهترين ڪرڻ
گرو امر داس جو پٽ موهن (گرو امر داس) کي ڏک ٿيو ۽ موهرت (ٻيو پٽ) هڪ وڏي گهر ۾ رهڻ لڳو ۽ ماڻهن جي خدمت ڪرڻ لڳو.
پرٿچند (گرو رام داس جو پٽ) بدمعاش بڻجي ٻاهر آيو ۽ پنهنجي ٿلهي طبيعت کي استعمال ڪندي هن جي ذهني بيماري کي هر طرف ڦهلائي ڇڏيو.
مهديو (گرو رام داس جو ٻيو پٽ) انا پرست هو، جنهن کي پڻ گمراهه ڪيو ويو هو.
اهي سڀئي بانس وانگر هئا، جيڪي جيتوڻيڪ چندن-گرو جي ڀرسان رهندا هئا، پر خوشبو نه ٿي سگهيا.
بائيا نانڪ جو سلسلو وڌندو ويو ۽ گرو ۽ شاگردن جي وچ ۾ محبت وڌيڪ ترقي ڪئي.
گرو نانڪ جي عضون مان گرو انگد آيو ۽ شاگرد کي گرو ۽ شاگرد جي گرو جو شوق ٿيو.
گرو اهگد مان امر داس نڪتو، جنهن کي گرو انگد ديو کان پوءِ گرو تسليم ڪيو ويو.
گرو امر داس کان گرو رام داس آيو، جيڪو گرو جي خدمت ذريعي پاڻ گرو ۾ جذب ٿي ويو.
گرو رام داس مان گرو ارجن ديو ائين نڪرندو هو، ڄڻ عنبر جي وڻ مان امبروس پيدا ٿيو هجي.
ان کان پوءِ گرو ارجن ديو مان گرو هرگوبند پيدا ٿيو، جنهن پڻ پريم جي پيغام جي تبليغ ڪئي ۽ پکيڙيو.
سج هميشه قابل قبول آهي؛ اهو ڪنهن کي به لڪائي نٿو سگهي.
هڪ آواز مان، اونڪر سڄي مخلوق پيدا ڪئي.
هن جي تخليق جي راند بيشمار آهي. ڪو به ڪونهي جيڪو ان جو اندازو لڳائي سگهي.
هر مخلوق جي پيشانيءَ تي لکت لکيل آهي. نور، عظمت ۽ عمل سڀ سندس فضل سان آهن.
سندس لکت ناقابل قبول آهي؛ ليکڪ ۽ سندس وجود به پوشيده آهن.
مختلف موسيقي، ٽون ۽ تال ڪڏهن به کائي ويندا آهن پر ان جي باوجود به اونڪار صحيح طرح سان نه ٿي سگهي.
مائنس، چوڻيون، مخلوقات جا نالا ۽ ماڳ لامحدود ۽ بي حساب آهن.
هن جو هڪ آواز سڀني حدن کان ٻاهر آهي. اهو خالق ڪيترو وسيع آهي بيان نٿو ڪري سگهجي.
اهو سچو گرو، بي ترتيب رب موجود آهي ۽ مقدس جماعت ۾ موجود آهي (اڪيلو)