Isang Oankaar, ang pangunahing enerhiya, ay natanto sa pamamagitan ng biyaya ng banal na preceptor
(Satiguru=Guru Nanak. Siranda=creator. Vasanda=settlement. Dohi=supplication.
Ang tunay na Guru ay tunay na emperador at Siya ang lumikha ng emperador ng mga emperador.
Siya ay nakaupo sa trono ng katotohanan at naninirahan sa banal na kongregasyon, ang tahanan ng katotohanan.
Katotohanan ang Kanyang tanda at katotohanan na Kanyang binigkas at ang Kanyang utos ay hindi masasagot.
Siya na ang Salita ay totoo at ang kayamanan ay totoo, ay makakamit sa anyo ng salita ng Guru.
Ang Kanyang debosyon ay totoo, ang Kanyang bodega ay totoo at gusto Niya ng pagmamahal at papuri.
Ang paraan ng mga gurmukh ay totoo rin, ang kanilang slogan ay katotohanan at ang kanilang kaharian ay ang kaharian din ng katotohanan.
Ang tumatahak sa landas na ito, tumatawid sa mundo ay nagpapatuloy upang makilala ang Panginoon.
Ang Guru ay dapat na kilalanin bilang ang Kataas-taasang Panginoon dahil ang tunay na nilalang lamang ang nagpatibay ng tunay na pangalan (ng Panginoon).
Ipinakilala ng walang anyo na Panginoon ang Kanyang sarili sa anyo ni Ekaiikar, ang isang walang hangganang Nilalang.
Mula sa Ekanka ay dumating ang Oankar, ang Word vibration na mas nakilala bilang mundo, puno ng mga pangalan at anyo.
Mula sa iisang Panginoon ay lumabas ang tatlong diyos (Brahma-, Visnu at Mahes'a) na higit na napabilang ang kanilang mga sarili sa sampung pagkakatawang-tao (ng kataas-taasang Nilalang).
Saludo ako sa primal Being na ito na nakikita silang lahat ngunit Siya mismo ay hindi nakikita.
Ang mitolohiyang ahas (Sesanag) ay binibigkas at inaalala Siya sa pamamagitan ng Kanyang napakaraming pangalan ngunit kahit noon pa man ay wala siyang alam tungkol sa Kanyang sukdulang lawak.
Ang tunay na pangalan ng parehong Panginoon ay minamahal ng mga gurmukh.
Pinaghiwalay ng Diyos ang lupa at langit at para sa Kanyang kapangyarihang ito Siya ay kilala bilang lumikha.
Inilagay Niya ang lupa sa tubig at walang props ang langit ay inilagay Niya sa isang matatag na posisyon.
Naglalagay ng apoy sa panggatong Nilikha Niya ang araw at buwan na nagniningning araw at gabi.
Gumagawa ng anim na panahon at labindalawang buwan Ginawa niya ang isport na lumikha ng apat na minahan at apat na talumpati.
Ang buhay ng tao ay bihira at kung sinuman ang nakatagpo ng perpektong Gum, ang kanyang buhay ay naging pinagpala.
Ang pagpupulong sa banal na kongregasyon na tao ay nasisipsip sa equipoise.
Ang tunay na Guru ay tunay na mabait dahil ipinagkaloob niya sa atin ang buhay ng tao.
Ang bibig, mata, ilong, tainga ay Kanyang nilikha at nagbigay ng mga paa upang ang indibidwal ay makagalaw.
Nangangaral ng mapagmahal na debosyon, ang tunay na Guru ay nagbigay sa mga tao ng katatagan sa pag-alala sa Panginoon, paghuhugas at pag-ibig sa kapwa.
Sa mga oras ng ambrosial ang mga gurmukh ay nagsasagawa upang pukawin ang kanilang sarili at ang iba na maligo at bigkasin ang mantra ng Guru.
Sa gabi, na nagtuturo sa pagbigkas ng Arati at Sohild, ang tunay na Guru ay nagbigay inspirasyon sa mga tao na manatiling hiwalay kahit sa gitna ng maya.
Ang Guru ay nangaral sa mga tao na magsalita nang mahinahon, maging mapagpakumbaba at huwag mapansin kahit na pagkatapos ay magbigay ng isang bagay sa iba.
Sa ganitong paraan ginawa ng tunay na Guru ang lahat ng apat na mithiin (dharma, arko, Wm at moks) ng buhay upang sundin siya.
Ang tunay na Guru ay tinatawag na dakila at ang kaluwalhatian ng dakila ay dakila din.
Ipinagpalagay ni Oankar ang anyo ng mundo at milyun-milyong agos ng buhay ang hindi alam ang tungkol sa Kanyang kadakilaan.
Ang Nag-iisang Panginoon ay walang patid na sumasaklaw sa buong sansinukob at nagbibigay ng kabuhayan sa lahat ng nilalang.
Na ang Panginoon ay sumailalim sa crores ng mga uniberso sa Kanyang bawat trichome.
Paano maipaliwanag ang Kanyang kalawakan at kung sino ang dapat magtanong kung saan Siya naninirahan.
Walang makakaabot sa Kanya; lahat ng usapan tungkol sa Kanya ay batay sa sabi-sabi.
Ang Panginoong iyon ay nahayag sa anyo ng tunay na Guru.
Ang sulyap sa Guru ay ang batayan ng pagmumuni-muni dahil ang Guru ay Brahm at ang katotohanang ito ay kilala sa isang bihirang isa.
Ang mga paa ng tunay na Guru, ang ugat ng lahat ng kasiyahan, ay dapat sambahin at saka lamang makakamit ang kasiyahan.
Ang mga tagubilin ng tunay na Guru ay ang pangunahing pormula (mantra) na ang pagsamba na may isang pag-iisip na debosyon ay isinasagawa ng bihirang isa.
Ang batayan ng pagpapalaya ay ang biyaya ng Guru at ang isa ay nakakamit ng kalayaan sa buhay sa banal na kongregasyon lamang.
Ang pagpapapansin sa sarili na walang makakamit ang Panginoon at kahit na ibuhos ang ego kahit sinong bihirang makatagpo sa Kanya.
Siya na nagwawasak sa kanyang kaakuhan, sa katunayan, ay ang Panginoon Mismo; kilala niya ang lahat bilang kanyang anyo at tinatanggap siya ng lahat bilang kanilang anyo.
Sa ganitong paraan ang indibidwal sa anyo ng Guru ay nagiging disipulo at ang disipulo ay naging Guru.
Sa satyug, nagdusa ang buong bansa dahil sa masasamang gawa ng kahit isang indibidwal.
Sa tretayug, ang kasamaang ginawa ng isa, ay nagpahirap sa buong lungsod at sa dvapar ang buong pamilya ay dumanas ng mga pasakit.
Simple ang hustisya ng kaliyug; dito lamang siya umaani ng naghahasik.
Sa iba pang tatlong yug, ang bunga ng aksyon ay nakuha at naipon ngunit sa kaliyug, ang isa ay nakakuha kaagad ng bunga ng dharma.
Ang isang bagay* ay nangyayari lamang pagkatapos gumawa ng isang bagay sa kaliyug ngunit kahit na ang pag-iisip ng dharma ay nagbibigay ng masayang bunga sa loob nito.
Ang mga gurmukh, na nagmumuni-muni sa karunungan ng Guru at ang mapagmahal na debosyon, ay naghahasik ng binhi sa lupa, ang tunay na tahanan ng katotohanan.
Nagtagumpay sila sa kanilang pagsasanay at layunin.
Sa satyug ang katotohanan, sa treta at dvapar pagsamba at pagdidisiplina sa asetis ay uso.
Ang mga gurmukh, sa kaliyug ay tumatawid sa mundo-karagatan sa pamamagitan ng pag-uulit ng pangalan ng Panginoon.
Si Dharma ay may apat na paa sa satyug ngunit sa treta, ang ikaapat na paa ng dharma ay ginawang pilay.
Sa dvapar dalawang talampakan lamang ng dharma ang nakaligtas at sa kaliyug ang dharma ay nakatayo lamang sa isang paa upang dumanas ng mga pagdurusa.
Isinasaalang-alang ang Panginoon bilang lakas ng mga walang kapangyarihan, nagsimula itong (dharma) na manalangin para sa pagpapalaya sa pamamagitan ng biyaya ng Panginoon.
Ang Panginoon na nagpapakita sa anyo ng perpektong Gum ay lumikha ng tunay na tahanan ng lakas ng loob at ng dharma.
Siya mismo ang larangan (ng nilikha) at Siya mismo ang tagapagtanggol nito.
Hindi sila natatakot sa sinumang nagmahal sa pag-ibig ng Panginoon at ang mga walang takot sa Panginoon ay nananatiling natatakot sa hukuman ng Panginoon.
Dahil pinananatiling mataas ang ulo nito, mainit ang apoy at dahil umaagos ang tubig pababa, malamig ito.
Ang napunong pitsel ay nalulunod at hindi gumagawa ng ingay at ang walang laman ay hindi lamang lumalangoy, ito ay gumagawa din ng ingay (gayundin ang egotista at ang walang ego, ang huli ay sumisipsip sa mapagmahal na debosyon ay napapalaya at ang una ay patuloy na naghahagis.
Dahil puno ng mga bunga, ang puno ng mangga ay yumuyuko sa pagpapakumbaba ngunit ang puno ng castor na puno ng mapait na bunga ay hindi kailanman yumuyuko sa pagpapakumbaba.
Ang isip-ibon ay patuloy na lumilipad at ayon sa likas na katangian nito ay namumulot ng mga bunga.
Sa sukat ng hustisya, ang magaan at ang mabigat ay tinitimbang (at ang mabuti at masama ay pinagkaiba).
Siya na mukhang nananalo dito ay natatalo sa hukuman ng Panginoon at gayundin ang natalo dito ay nanalo doon.
Lahat ay yumuko sa kanyang paanan. Ang indibidwal ay unang bumagsak sa paanan (ni Guru) at pagkatapos ay pinapabagsak niya ang lahat sa kanyang paanan.
Ang utos ng Panginoon ay totoo, ang Kanyang kasulatan ay totoo at mula sa tunay na dahilan ay nilikha Niya ang nilikha bilang Kanyang isport.
Ang lahat ng mga dahilan ay nasa ilalim ng kontrol ng lumikha ngunit tinatanggap Niya ang mga gawa ng sinumang pambihirang deboto.
Ang deboto na nagmahal sa kalooban ng Panginoon, ay hindi humihingi ng anuman sa iba.
Ngayon ay gustung-gusto na rin ng Panginoon na tanggapin ang panalangin ng deboto dahil ang proteksyon ng deboto ay Kanyang kalikasan.
Ang mga deboto na nagpapanatili ng kanilang kamalayan sa Salita sa banal na kongregasyon, alam na alam na ang Panginoong lumikha ay ang pangmatagalang dahilan ng lahat ng mga dahilan.
Ang deboto tulad ng inosenteng bata ay nananatiling hiwalay sa mundo at pinapanatili ang kanyang sarili na malaya sa mga maling akala ng mga biyaya at sumpa.
Tumatanggap siya ng prutas alinsunod sa kanyang disyerto.'
Ang puno na nasa equipoise ay gumagawa ng mabuti kahit sa gumagawa ng masama.
Ang mamumutol ng puno ay nakaupo sa ilalim ng lilim ng pareho at nag-iisip ng masama sa mabait na iyon.
Nagbibigay ito ng mga prutas sa mga tagahagis ng bato at bangka sa mga pamutol upang maipasa ang mga ito.
Ang mga indibidwal na sumasalungat sa Gum ay hindi nakakakuha ng prutas at ang mga tagapaglingkod ay tumatanggap ng walang katapusang gantimpala.
Ang anumang bihirang gurmukh ay kilala sa mundong ito na naglilingkod sa mga lingkod ng mga lingkod ng Panginoon.
Ang ikalawang araw na buwan ay sinasaludo ng lahat at ang karagatan ay natutuwa ding itinapon ang mga alon nito patungo dito.
0 Panginoon! ang buong mundo ay nagiging kanya na sa iyo.
Ang likas na katangian ng tubo ay kamangha-mangha: pinapababa nito ang ulo ng panganganak.
Una ay tinatangay ang balat nito at pinuputol ito.
Pagkatapos ito ay durog sa cane crusher; ang ganda nito ay pinakuluan sa kaldero at ang bagasse ay sinusunog bilang panggatong.
Ito ay nananatiling nagpupursige sa kagalakan at pagdurusa at pagkatapos mapakuluan ay tinatawag na est sa mundo.
Pagkamit ng kasiyahang prutas, tulad ng gurmukh, ito ay nagiging base ng jaggery, asukal at asukal na kristal.
Kamatayan pagkatapos quaffing ang tasa f pag-ibig ay katulad ng buhay ng tubo na pagkatapos madurog ay nagiging buhay.
Ang mga kasabihan ng mga gurmukh ay napakahalaga tulad ng mga hiyas.
Ang Guru ay isang hindi masusukat na karagatan na milyon-milyong mga ilog ang nasisipsip dito.
Milyun-milyong mga sentro ng pilgrimage ang naroon sa bawat ilog at sa bawat batis milyun-milyong alon ang itinaas ng kalikasan.
Sa Guru-karagatan na napakaraming hiyas at lahat ng apat na mithiin (dharma, arth, kam at moks) ay gumagalaw sa anyo ng isda.
Ang lahat ng mga bagay na ito ay hindi katumbas ng kahit isang alon (isang pangungusap) ng Guru-karagatan.
Ang misteryo ng lawak ng Kanyang kapangyarihan ay hindi malalaman.
Ang hindi matiis na patak ng tasa ng pag-ibig ay maaaring pahalagahan ng sinumang bihirang gurmukh.
Ang Guru mismo ay nakikita ang hindi mahahalata na Panginoon, na hindi nakikita ng iba.
Maraming Brahmas na bumibigkas ng Vedas at maraming Indr na namumuno sa mga kaharian ang napagod.
Si Mahadev ay naging recluse at si Visnu sa pag-aakalang sampung pagkakatawang-tao ay gumagala paroo't parito.
Hindi malalaman ng mga Siddh, nath, pinuno ng mga yogis, diyos at diyosa ang misteryo ng Panginoong iyon.
Ang mga Ascetics, ang mga taong pupunta sa mga pilgrimage center, nagdiriwang at maraming satis upang makilala Siya na nagdurusa sa pamamagitan ng kanilang mga katawan.
Si Sesanag din kasama ang lahat ng mga sukat ng musika ay naaalala at pinupuri Siya.
Sa mundong ito, ang mga gurmukh lamang ang mapalad na nagsasama-sama ng kanilang kamalayan sa Salita ay nagtitipon sa banal na kongregasyon.
Mga Gurmukh lamang, makipagharap sa hindi mahahalata na Panginoon at makamit ang bunga ng kasiyahan.
Ang ulo (ugat) ng puno ay nananatiling pababa at doon ay puno ng mga bulaklak at prutas.
Ang tubig ay kilala bilang dalisay dahil ito ay dumadaloy pababa.
Ang ulo ay mas mataas at ang mga paa ay mas mababa ngunit kahit na ang ulo ay nakayuko sa mga paa ng gurmukh.
Ang pinakamababa ay ang lupa na nagpapasan ng pasanin ng buong mundo at ng kayamanan dito.
Ang lupaing iyon at ang lugar na iyon ay pinagpala kung saan inilagay ng Guru, ang Sikh at ..kanyang mga banal ang kanilang mga paa.
Na ang alikabok ng mga paa ng mga banal ay ang pinakamataas na sinasabi kahit na sa pamamagitan ng Vedas.
Ang sinumang mapalad ay nakakamit ng alabok ng mga paa.
Ang perpektong tunay na Guru ay kilala sa kanyang maringal na anyo.
Perpekto ang hustisya ng perpektong Guru kung saan walang maidaragdag o mababawasan.
Ang karunungan ng perpektong Guru ay perpekto at siya ay nagpasya nang hindi humihingi ng payo ng iba.
Ang mantra ng perpekto ay perpekto at ang kanyang utos ay hindi maiiwasan.
Ang lahat ng mga hangarin ay natutupad kapag sumapi sa banal na kongregasyon, ang isa ay nakakatugon sa perpektong Guru .
Sa pagtawid sa lahat ng mga kalkulasyon, inakyat ng Guru ang hagdan ng karangalan upang maabot ang kanyang sariling loft.
Nagiging perpekto siya ay sumanib sa perpektong Panginoon na iyon.
Ang mga siddh at iba pang gumaganap ng austerities sa pamamagitan ng pananatiling gising ay nagdiriwang ng Sivaratri fair.
Si Mahadev ay isang recluse at si Brahma ay sumisipsip sa kasiyahan ng upuan ng lotus.
Si Gorakh na yogi ay gising din na ang gurong si Machhendr ay nag-ingat ng isang magandang babae.
Ang tunay na Guru ay gising at siya sa banal na kongregasyon sa mga oras ng ambrosial ay nagpapagising din sa iba (mula sa pagtulog ng pagkahibang).
Sa banal na kongregasyon, ang mga ji-vs ay tumutuon sa kanilang sarili at nananatiling puspos sa mapagmahal na kasiyahan ng hindi napigilang salita.
Saludo ako sa unang tao, ang Guru na ang pagmamahal at pagmamahal sa hindi mahahalata na Panginoon ay laging sariwa.
Mula sa disipulo, ang deboto ay nagiging Guru at ang Guru ay nagiging disipulo.
Brahma Visnu at Mahesra lahat ng tatlo ay tagalikha, tagataguyod at tagabigay ng hustisya ayon sa pagkakabanggit.
Ang mga may hawak ng bahay ng lahat ng apat na varna ay nakasalalay sa caste-gotra ang lahi at maya.
Ang mga tao ay nagsasagawa ng mapagkunwari na mga ritwal na nagpapanggap na sumusunod sa anim na pilosopiya ng anim na shastra.
Gayundin ang sannyasis na nagpapalagay ng sampung pangalan at mga yogi na lumilikha ng kanilang labindalawang sekta ay gumagalaw.
Lahat sila ay naliligaw sa sampung direksyon at labindalawang sekta ang patuloy na namamalimos ng mga makakain at hindi nakakain.
Ang mga gursikh ng lahat ng apat na varna ay sama-samang bumibigkas at nakikinig sa hindi natutugtog na himig sa banal na cangregation.
Ang Gurmukh na lampas sa lahat ng varna ay sumusunod sa pilosopiya ng ncim at ang landas ng espirituwal na kasiyahan na ginawa para sa kanya.
Ang katotohanan ay palaging totoo at ang kasinungalingan ay ganap na mali.
Ang tunay na Guru ay ang kamalig ng mga birtud na dahil sa kanyang kabutihang loob ay pinagpapala maging ang masasama.
Ang tunay na Guru ay isang perpektong manggagamot na nagpapagaling sa lahat ng limang malalang karamdaman.
Ang Guru ay karagatan ng mga kasiyahan na masayang sumisipsip sa kanya ng mga nagdurusa.
Ang perpektong Guru ay malayo sa anyo ng poot at pinalaya Niya maging ang mga maninirang-puri, mga naiinggit at ang mga apostata.
Ang perpektong Guru ay walang takot na laging nag-aalis ng takot sa transmigrasyon at kay Yama, ang diyos ng kamatayan.
Ang tunay na Guru ay yaong naliwanagan na nagliligtas sa mga mangmang at maging sa mga hindi kilalang tao.
Ang tunay na Guru ay kilala bilang isang pinuno na humawak mula sa braso ay dinadala ang bulag sa kabila (sa karagatan ng mundo).
Ako ay sakripisyo sa tunay na Guru na iyon na ipinagmamalaki ng mga mapagpakumbaba
Ang tunay na Guru ay isang bato ng pilosopo na sa pamamagitan ng pagpindot ng dumi ay nagiging ginto.
Ang tunay na Guru ay ang sandalwood na ginagawang mabango ang bawat bagay at milyon-milyong beses na mas mahalaga.
Ang tunay na Guru ay ang puno ng pagtupad sa hiling na ginagawang puno ng bunga ang puno ng cotton silk.
Ang tunay na Guru ay ang Manasarovar, ang sagradong lawa sa mitolohiya ng Hindu, na nagpapalit ng mga uwak sa mga swans, na umiinom ng gatas na pinaghalong pinaghalong tubig at gatas.
Ang Guru ay ang banal na ilog na gumagawa ng mga hayop at mga multo na may kaalaman at dalubhasa.
Ang tunay na Guru ay nagbibigay ng kalayaan mula sa pagkaalipin at ginagawa ang mga hiwalay sa buhay.
Ang nag-aalinlangan na pag-iisip ng indibidwal na nakatuon sa Guru ay nagiging matatag at puno ng kumpiyansa.
Sa mga talakayan siya (Guru Nanak Dev) ay pinasama ang sidds maths at ang pagkakatawang-tao ng mga diyos.
Dumating ang mga lalaki ng Babur kay Baba Nanak at pinayuko sila ng huli sa pagpapakumbaba.
Nakilala din ni Guru Nanak ang mga emperador at naging hiwalay sa mga kasiyahan at pagtalikod na ginawa niya ang isang kahanga-hangang gawa.
Ang self-reliant na hari ng espiritwal at temporal na mundo (Guru Nanak) ay lumipat sa mundo.
Ang kalikasan ay nagpatupad ng isang pagbabalatkayo na siya ay naging lumikha (isang bagong paraan ng buhay- Sikhism).
Nakikilala niya ang marami, pinaghihiwalay ang iba at pinagsasama-sama pa ang mga matagal nang pinaghiwalay.
Sa banal na kongregasyon, inaayos niya ang sulyap sa hindi nakikitang Panginoon.
Ang tunay na Guru ay isang perpektong bangkero at ang tatlong mundo ay ang kanyang mga naglalakbay na tindero.
Nasa kanya ang kayamanan ng walang katapusang mga hiyas sa anyo ng mapagmahal na debosyon.
Sa kanyang hardin, siya ay nag-iingat ng milyun-milyong puno ng wishfulfilling at libu-libong kawan ng wishfulfilling na baka.
Siya ay may milyun-milyong Laksamt bilang mga tagapaglingkod at maraming bundok ng mga bato ng pilosopo.
Milyun-milyong Indrs na mayroong milyun-milyong uri ng nektar na nagwiwisik sa kanyang korte.
Milyun-milyong lampara tulad ng mga araw at buwan ang naroroon at ang mga tambak ng mga mahimalang kapangyarihan ay kasama rin niya.
Ibinahagi ng tunay na Guru ang lahat ng mga tindahang ito sa mga taong nagmamahal sa katotohanan at nakatuon sa mapagmahal na debosyon.
Ang tunay na Guru, na siya mismo ang Panginoon, ay nagmamahal sa kanyang mga deboto (malalim).
Ang pagkakaroon ng pag-ikot sa karagatan, ang labing-apat na hiyas ay inilabas at ipinamahagi (sa mga diyos at demonyo).
Nakuha ni Visnu ang hiyas, Laksami; wish fulfilling tree-parijat, conch, bow na pinangalanang sarang. .
Wish fulfilling cow nymphs, Air5vat elephant ay nakakabit sa trono ng lndr ie ibinigay sila sa kanya.
Ininom ni Mahadev ang nakamamatay na lason at pinalamutian ang crescent moon sa kanyang noo.
Nakuha ni Sun ang kabayo at ang alak at amrit ay ibinuhos ng mga diyos at mga demonyo nang magkasama.
Si Dhanvantrt ay nagsasanay noon ng medisina ngunit natusok ni Taksak, ang ahas, ang kanyang karunungan ay nabaligtad.
Sa karagatan ng mga turo ng Guru, mayroong hindi mabilang na napakahalagang hiyas.
Ang tunay na pagmamahal ng Sikh ay para sa Guru lamang.
Itinuturing ng mga naunang Guru na upang magbigay ng mga tagubilin at mangaral sa mga tao, ang isang tao ay kailangang umupo sa isang lugar na kilala bilang dharamshala, ngunit itong Guru (Hargobind) ay nananatili sa isang lugar.
Ang mga naunang emperador ay bibisita sa bahay ng Guru, ngunit ang Guru na ito ay ipinakulong ng hari sa isang kuta.
Ang sarigat na dumarating upang makita ang kanyang sulyap ay hindi siya mahahanap sa palasyo (dahil sa pangkalahatan ay hindi siya available). Ni hindi siya natatakot sa sinuman at hindi rin siya natatakot sa sinuman ngunit palagi siyang gumagalaw.
Ang mga naunang Guru na nakaupo sa upuan ay nagbilin sa mga tao na makuntento ngunit ang Guru na ito ay nag-aalaga ng mga aso at lumabas para sa pangangaso.
Nakikinig noon ang mga Guru kay Gurbani ngunit ang Guru na ito ay hindi bumibigkas o (regular) na nakikinig sa pag-awit ng himno.
Hindi niya pinananatili ang kanyang mga tagasunod na tagapaglingkod sa kanya at sa halip ay pinananatili ang pagiging malapit sa mga masasama at mga naiinggit (pinananatili ni Guru si Painde Khan sa malapit).
Ngunit ang katotohanan ay hindi kailanman itinatago at iyon ang dahilan kung bakit sa lotus feet ng Guru, ang isip ng 'Sikhs ay lumilipad tulad ng isang sakim na black-bee.
Dinala ni Guru Hargobding ang hindi mabata at hindi niya ipinahayag ang kanyang sarili.
Sa paligid ng patlang ng agrikultura ang mga palumpong ay pinananatili bilang bakod at sa paligid ng hardin ng akasya. mga puno (para sa kaligtasan nito) ay nakatanim.
Ang puno ng sandalwood ay pinagbabalot ng mga ahas at para sa kaligtasan ng kayamanan ginagamit ang kandado at ang aso ay nananatiling gising.
Ang mga tinik ay kilala na nakatira malapit sa mga bulaklak at sa panahon ng ho/frevelty sa gitna ng magulong pulutong isa o dalawang matalinong lalaki ay nananatiling porsyento.
Habang ang hiyas ay nananatili sa ulo ng itim na kobra, ang bato ng pilosopo ay nananatiling napapalibutan ng mga bato.
Sa garland ng mga hiyas sa magkabilang gilid ng isang hiyas na salamin ay iniingatan upang protektahan ito at ang elepante ay nananatiling nakatali sa sinulid cf pag-ibig.
Si Lord Krsna para sa kanyang pagmamahal sa mga deboto ay pumunta sa tahanan ni Vidur kapag gutom at ang huli ay nag-aalok sa kanya ng beans ng sag, isang berdeng madahong gulay.
Ang Sikh ng Guru na nagiging itim na pukyutan ng lotus feet ng Guru, ay nararapat na makamit ang magandang kapalaran sa banal na kongregasyon.
Dapat niyang malaman pa na ang tasa ng pag-ibig ng Panginoon ay nakuha pagkatapos ng napakahirap
Mas malalim kaysa sa pitong dagat ng mundo ay ang mental world karagatan na kilala bilang Manasarovar
Na walang pantalan walang boatman at walang katapusan o hangganan.
Upang tumawid dito ay walang sisidlan o balsa; ni barge pole walang sinuman upang aliwin.
Walang ibang makakarating doon maliban sa mga sisne na namumulot ng mga perlas mula roon.
Ang tunay na Guru ay nagpapatupad ng kanyang dula at pinaninirahan ang mga tiwangwang na lugar.
Minsan tinatago Niya ang sarili tulad ng buwan sa amavas (walang gabi ng buwan) o isda sa tubig.
Yaong mga naging patay na sa kanilang kaakuhan, sila ay sumisipsip lamang sa walang hanggang ulirat sa mula sa Guru.
Ang Gursikh ay parang pamilya ng mga isda na patay man o buhay ay hindi nakakalimutan ang tubig.
Katulad din sa pamilya ng gamu-gamo ay walang nakikita kundi ang apoy ng lampara.
Kung paanong ang tubig at ang lotus ay nagmamahalan at ang mga kuwento ay sinasabi ng pag-ibig sa pagitan ng itim na bubuyog at ng lotus;
Tulad ng rain bird na may patak ng ulan ng svati nakstr, ang usa na may musika at ang nightingale na may prutas na mangga ay nakakabit;
Para sa mga swans ang Manasarovar ay minahan ng mga hiyas;
Ang babaeng reddy sheldrake ay mahilig sa araw; Ang pag-ibig ng Indian red legged partidge sa buwan ay pinuri;
Tulad ng matalino, ang Sikh ng Guru bilang progeny ng swan of high order (paramhans) ay tumatanggap ng tunay na Guru bilang tangke ng equipoise
At tulad ng isang waterfowl na humarap sa karagatan ng mundo (at tumawid ng hindi basa).
Napipisa ng pagong ang mga itlog nito sa gilid ng tubig at sinusubaybayan ang mga nagpapalaki sa kanila.
Sa bisa ng pag-alaala ng ina ay nagsimulang lumipad sa himpapawid ang anak ng ibong tagak.
Ang bata ng waterfowl ay pinalaki ng inahin ngunit sa huli ay nakipagkita ito sa kanyang ina (waterfowl).
Ang mga supling ng nightingale ay inaaruga ng babaeng uwak ngunit sa wakas ay napupunta ang dugo upang sumalubong sa dugo.
Ang paglipat-lipat sa mga ilusyon nina Siva at Sakti (maya) ang babaeng namumula na sheldrake at Indian red legged partridge ay nakilala rin ang kanilang mga minamahal.
Sa mga bituin, ang araw at ang buwan ay nakikita sa buong anim na panahon at labindalawang buwan.
Tulad ng itim na bubuyog ay masaya sa mga liryo at lotus,
Ang mga gurmukh ay nalulugod na makita ang katotohanan at matamo ang bunga ng kasiyahan.
Ang pagiging isang marangal na pamilya, ang bato ng pilosopo ay nakakatugon sa lahat ng mga metal (at ginagawa itong ginto).
Ang likas na katangian ng sandal ay mabango at ito ay gumagawa ng lahat ng walang bunga pati na rin ang mabungang mga puno.
Ang Ganges ay binubuo ng maraming tributaries ngunit nakakatugon sa Ganges lahat sila ay naging Ganges.
Ang pag-aangkin ni Koka na nagsilbi siyang tagapagbigay ng gatas sa hari ay nagustuhan ng hari
At si Koka ay nakakain din ng asin ng maharlikang sambahayan ay lumiligid sa palibot ng hari upang paglingkuran siya.
Ang tunay na Guru ay mula sa angkan ng mga swans ng mataas na kaayusan at ang mga Sikh ng Guru ay sumusunod din sa tradisyon ng pamilyang sisne.
Parehong sumusunod sa landas na ipinakita ng kanilang mga ninuno.
Sa kabila ng milyun-milyong bituin na nagniningning sa kalangitan sa kadiliman ng gabi ngunit hindi nakikita ang mga bagay kahit na sila ay nasa malapit.
Sa kabilang banda kahit pagdating ng araw sa ilalim ng mga ulap, ang kanilang anino ay hindi maaaring baguhin ang araw sa gabi.
Kahit na ang Guru ay gumawa ng anumang pagkukunwari, ang mga pagdududa ay hindi nilikha sa isip ng mga Sikh.
Sa lahat ng anim na panahon, iisang araw ang nananatili sa kalangitan ngunit hindi ito nakikita ng kuwago.
Ngunit ang lotus ay namumulaklak sa sikat ng araw gayundin sa gabing naliliwanagan ng buwan at ang itim na bubuyog ay nagsimulang lumipad sa paligid nito (dahil mahal nila ang lotus at hindi ang araw o ang buwan ).
Sa kabila ng mga mapanlinlang na phenomena na nilikha ni maya (ie Siva at Sakti) ang mga Sikh ng Guru, sumama sa banal na kongregasyon sa mga oras ng ambrosial.
Pagdating doon ay hinawakan nila ang mga paa ng isa at lahat ng mabuti at ang mas mahusay.
Namatay ang temporal na hari matapos ibigay ang kaharian sa kanyang anak.
Itinatag niya ang kanyang kapangyarihan sa buong mundo at lahat ng kanyang mga sundalo ay sumusunod sa kanya.
Sa mosque siya ay nag-uutos ng mga panalangin na sabihin sa kanyang pangalan at gaffs at ang mga mullah (mga espiritwal na tao sa mga relihiyosong orden ng Islam) ay nagpapatotoo para sa kanya.
Mula sa mint ay lumalabas ang barya sa kanyang pangalan at ang bawat tama at mali ay ginagawa sa kanyang utos.
Kinokontrol niya ang ari-arian at kayamanan ng bansa at nakaupo sa trono na walang pakialam. (Gayunpaman) Ang tradisyon ng Bahay ng Guru ay ang mataas na daan na ipinakita ng mga naunang Gurus ay sinusunod .
Sa tradisyong ito tanging ang nag-iisang pangunahing Panginoon ang pinalakpakan; ang mint (banal na kongregasyon) ay isa dito;
Ang sermon (ng Min) ay iisa at ang tunay na trono (ang espirituwal na upuan) ay isa rin dito.
Ang katarungan ng Panginoon ay tulad na ang bunga ng kasiyahan na ito ay ibinigay sa mga gurmukh ng kataas-taasang Panginoon.
Kung ang isang tao sa kanyang pagmamataas ay tutol sa hari, siya ay papatayin
At kung isasaalang-alang siyang isang bastard pyre, kabaong o libingan ay hindi magagamit sa kanya.
Sa labas ng mint isa na coining pekeng barya ay nawawalan ng kanyang buhay sa walang kabuluhan, (dahil kapag nahuli siya ay parusahan).
Ang nagbibigay ng maling utos ay lumuluha rin kapag nahuli.
Ang isang jackal na nagpapanggap bilang isang leon ay maaaring magkunwaring isang kumander ngunit hindi maitago ang kanyang tunay na alulong (at nahuli).
Katulad nito, ang tier kapag nahuli ay ginawa upang i-mount ang asno at alikabok ay itinapon sa kanyang ulo. Hinugasan niya ang sarili sa kanyang mga luha.
Sa ganitong paraan, ang taong nasisipsip sa duality ay nakararating sa maling lugar.
Si Sirichand (ang nakatatandang anak ni Guru Nanak) ay nagdiriwang mula pagkabata na nagtayo ng monumento (sa memorya) ni Guru Nanak.
Si Dharam chand na anak ni Laksami Das (pangalawang anak ni Guru Nanak) ay nagpakita rin ng kanyang egotismo.
Ang isang anak ni Guru Angad na si Dasu ay pinaupo sa upuan ng Guruship at ang pangalawang anak na si Data ay natutong umupo sa sidh na postura ibig sabihin, ang parehong mga anak ni Guru Angad Dev ay nagpapanggap na Guru at noong panahon ng ikatlong Guru Amar Das sinubukan nila ang kanilang pinakamahusay na
Si Mohan (anak ni Guru Amar Das) ay nahirapan at si Mohart (ang pangalawang anak) ay nanirahan sa isang matayog na bahay at nagsimulang pagsilbihan ng mga tao.
Si Prithichind (anak ni Guru Ram Das) ay lumabas bilang dissembling scoundrel at gamit ang kanyang pahilig na kalikasan ay nagpalaganap ng kanyang sakit sa pag-iisip.
Mahidev (isa pang anak ni Guru Ram Das) ay egotista na naligaw din.
Lahat sila ay parang mga kawayan na kahit nakatira malapit sa sandal - Guru, ngunit hindi mabango.
Ang linya ni Baia Nanak ay nadagdagan at ang pag-ibig sa pagitan ng Guru at mga alagad ay lalong umunlad.
Si Guru Angad ay nagmula sa paa ni Guru Nanak at ang disipulo ay naging mahilig kay Guru at sa Guru ng disipulo.
Mula kay Guru Ahgad ay lumabas si Amar Das na tinanggap na Guru pagkatapos ng Guru Angad Dev.
Mula kay Guru Amar Das ay dumating si Guru Ram Das na sa pamamagitan ng kanyang paglilingkod sa Guru ay sumisipsip sa Guru mismo.
Mula kay Guru Ram Das ay lumabas si Guru Arjan Dev na parang mula sa puno ng ambrosial ay ginawang ambrosia.
At mula kay Guru Arjan Dev ay ipinanganak si Guru Hargobind na nangaral din at nagpakalat ng mensahe ng primal Lord.
Ang araw ay laging nakikita; hindi ito maaaring itago ng sinuman.
Mula sa isang tunog, nilikha ng Oankar ang buong paglikha.
Ang kanyang isport ng paglikha ay hindi nasusukat. Walang sinuman ang makakagawa nito.
Ang sulat ay nakasulat sa noo ng bawat nilalang; liwanag, kadakilaan at pagkilos ay dahil sa Kanyang biyaya.
Ang kanyang sulat ay hindi mahahalata; ang manunulat at ang Kanyang inl ay hindi rin nakikita.
Iba't ibang mga musika, tono at rythms ang kumain kailanman ngunit kahit na ang Onkaar ay hindi maaaring maayos na serenaded.
Ang mga minahan, talumpati, pangalan ng mga nilalang at lugar ay walang hanggan at hindi mabilang.
Ang kanyang isang tunog ay lampas sa lahat ng mga limitasyon; hindi maipaliwanag kung gaano kalawak ang lumikha na iyon.
Ang tunay na Guru na iyon, walang anyo na Panginoon ay nariyan at magagamit sa banal na kongregasyon (nag-iisa)