Isang Oankar, ang pangunahing enerhiya, na natanto sa pamamagitan ng biyaya ng banal na preceptor
Ang nakamamatay na lason at nektar ay parehong na-churn palabas ng karagatan.
Ang pagkuha ng lason, ang isa, ay namamatay samantalang ang pagkuha ng isa, (nektar) ang tao ay nagiging walang kamatayan.
Ang lason ay namamalagi sa bibig ng ahas at ang hiyas na ibinubuhos ng asul na jay (ang kumakain ng mga ahas) ay kilala bilang nagbibigay-buhay na nektar.
Ang pagtilaok ng uwak ay hindi ginusto ngunit ang tunog ng nightingale ay minamahal ng lahat.
Ang masamang nagsasalita ay hindi gusto ngunit ang matamis na dila ay pinupuri sa buong mundo.
Ang masasama at mabubuting tao ay naninirahan sa iisang mundo ngunit sila ay nakikilala sa pamamagitan ng kanilang mga katangian ng mabait at baluktot na mga aksyon.
Dito namin inilantad ang posisyon ng mga merito at demerits.
Sa liwanag ng araw lahat ng tatlong mundo ay nakikita ngunit ang bulag at ang kuwago ay hindi nakakakita ng araw.
Gustung-gusto ng babaeng mapula-pula na sheldrake ang araw, at ang pakikipagkita sa minamahal ay sinasabi at pinakikinggan nila ang kuwento ng pag-ibig ng isa't isa.
Para sa lahat ng iba pang mga ibon, ang gabi ay madilim (at sila ay natutulog) ngunit ang namumulang isip ng sheldrake ay walang pahinga sa kadiliman na iyon (ang kanyang isip ay palaging naaayon sa araw).
Nakikilala ng isang matalinong babae ang kanyang asawa kahit na nakikita ang kanyang anino sa tubig,
ngunit ang hangal na leon, na nakikita ang sarili nitong anino sa balon ay tumalon dito at namatay at pagkatapos ay sinisisi ang sarili nitong mga mata.
Natuklasan ng mananaliksik ang importasyon ng paglalarawan sa itaas ngunit naliligaw ang pinagtatalunan
At inaasahan na makakuha ng gatas ng baka mula sa isang babaeng elepante (na sa katunayan ay imposible).
Sa buwan ng Sayan na kagubatan ay nagiging berde ngunit ang akk, isang ligaw na halaman sa mabuhanging rehiyon, at /avail, ang tinik ng kamelyo, nalalanta.
Sa buwan ng Chaitr, ang mga halaman ay namumulaklak ngunit walang dahon na kart (isang wild caper) ay nananatiling ganap na walang inspirasyon.
Ang lahat ng mga puno ay puno ng mga prutas ngunit ang silk cotton tree ay nananatiling walang bunga.
Ang buong halaman ay ginawang mabango sa pamamagitan ng kahoy na sandal ngunit ang kawayan ay walang epekto dito at patuloy na humihikbi at bumuntong-hininga.
Kahit na nasa karagatan, ang kabibe ay nananatiling walang laman at umiiyak nang mapait kapag hinipan.
Ang crane kahit na naghahanap upang maging meditating sa pampang ng Ganges, tulad ng isang pulubi pick up ang isda at kinakain ang mga ito.
Ang paghihiwalay sa mabuting kumpanya ay nagdudulot ng silong para sa indibidwal.
Ang mabuting isip ng isang tao ay nakakahanap ng lahat ng mabuti sa mundo. Tinitingnan ng isang ginoo ang lahat bilang banayad.
Kung ang isa ay masama sa kanyang sarili, para sa kanya ang buong mundo ay masama at lahat ay masama sa kanyang account. Tumulong si Lord Krsna
Mga Pinday dahil nasa kanila ang labis na debosyon at moralidad.
Ang mga Kauray ay may poot sa kanilang puso at palagi nilang kinalkula ang madilim na bahagi ng mga bagay.
Dalawang prinsipe ang lumabas upang humanap ng mabuti at masamang tao ngunit magkaiba ang kanilang pananaw.
Walang masama para kay Yudhisthar at walang nakitang mabuting tao si Duryodhan.
Anuman (matamis o mapait) ang naroroon sa palayok ay nalalaman kapag ito ay lumabas sa pamamagitan ng spout.
Ipinanganak sa pamilya ni Sun, pinalamutian niya (Dharrnaraj) ang upuan ng tagapagbigay ng hustisya.
Siya ay isa ngunit kilala siya ng nilikha sa dalawang pangalan-Dharmaraj at Yama.
Nakikita siya ng mga tao na banal at matuwid sa anyo ng Dharmaraj ngunit ang masamang makasalanan bilang Yama.
Siya rin ay nagha-thrash sa masamang gawa ngunit speks sweetly sa taong relihiyoso.
Nakikita siya ng kaaway na may pagkagalit at ang mga taong palakaibigan ay kilala siya bilang mapagmahal.
Ang kasalanan at merito, biyaya at sumpa, langit at impiyerno ay kilala at natanto ayon sa sariling damdamin (ng pag-ibig at awayan).
Sinasalamin ng salamin ang anino ayon sa bagay na nasa harapan nito.
(Vannu=kulay. Ronda=umiiyak. Serekhai=mahusay)
Sa malinis na salamin nakikita ng lahat ang kanyang tamang hugis.
Ang makatarungang kutis ay makikitang patas at itim na partikular na itim dito.
Ang isang tumatawa na tao ay natagpuan ang kanyang mukha na tumatawa at umiiyak ang isa bilang umiiyak dito.
Ang mga tagasunod ng anim na pilosopiya na may suot na iba't ibang anyo ay nakikita dito, ngunit ang salamin ay nananatiling hiwalay sa kanilang lahat.
Ang sense of duality ay ang masamang talino na isa pang pangalan ng poot, oposisyon at galit.
Ang mga banal na tagasunod ng karunungan ng Guru ay laging nananatiling dalisay at egalitarian.
Kung hindi, walang ibang pagkakaiba ang mabuti at masamang tao.
Sa sandaling lumubog ang anak sa gabi, kumikislap ang mga bituin sa madilim na gabi.
Ang mga mayayaman ay natutulog sa kanilang mga tahanan ngunit ang mga magnanakaw ay palipat-lipat upang gumawa ng mga pagnanakaw.
Ang ilang mga guwardiya ay nananatiling gising at patuloy na sumisigaw upang alertuhan ang iba.
Ang mga nagising na bantay ay nagpapagising sa mga natutulog na tao at sa ganitong paraan ay nahuhuli nila ang mga magnanakaw at palaboy.
Pinoprotektahan ng mga nananatiling gising ang kanilang mga tahanan ngunit ang bahay ay ninakawan ng mga natutulog.
Ang mga mayamang lalaki na nag-aabot ng mga magnanakaw (sa mga awtoridad), ay masayang umuwi ngunit nahuli sa kanilang mga leeg ang mga magnanakaw ay binugbog ng guwang.
Parehong aktibo sa mundong ito ang kasamaan at ang karapat-dapat.
Sa panahon ng tagsibol, ang mga mangga ay namumulaklak at ang mapait na ligaw na halaman sa mabuhanging rehiyon ay nagiging puno rin ng mga bulaklak.
Ang pod ng akk ay hindi makakapagbunga ng mangga at ang walang bunga na akk ay hindi maaaring tumubo sa puno ng mangga.
Ang nightingale na nakaupo sa puno ng mangga ay itim at ang grosshopper ng akk ay may batik-batik o berde.
Ang isip ay isang ibon at dahil sa pagkakaiba ng mga resulta ng iba't ibang kumpanya, nakukuha nito ang bunga ng puno na pinili nitong maupoan.
Ang isip ay natatakot sa banal na kongregasyon at sa karunungan ng Guru ngunit hindi natatakot sa masamang kasama at masamang talino ibig sabihin ay ayaw nitong sumama sa mabuting kasama at interesado sa masamang kasama.
Ang Diyos ay sinasabing mapagmahal sa mga santo at tagapagpalaya ng mga nahulog.
Marami na siyang na-salvage na mga fallen pepole at tanging siya lang ang makakatagpo kung sino ang tinatanggap Niya.
Kung napalaya man si Pfitana (babaeng demonyo) hindi ibig sabihin na ang pagkalason sa isang tao ay isang mabuting gawa.
Si Gariika (isang puta) ay pinalaya ngunit hindi dapat pumasok sa bahay ng iba at mag-imbita ng gulo.
Dahil pinagpala si Valmlici, hindi dapat gamitin ang paraan ng pagnanakaw sa highway.
Ang isang manghuhuli ng ibon ay sinasabing pinalaya din, ngunit hindi natin dapat hawakan ang binti ng iba sa pamamagitan ng paggamit ng mga bitag.
Kung si Sadhana, ang berdugo ay tumawid (sa karagatan ng mundo), hindi natin dapat ilagay ang ating sarili sa pinsala sa pamamagitan ng pagpatay sa iba.
Ang barko ay tumawid sa parehong bakal at ginto ngunit ang kanilang mga anyo at kulay ay hindi pareho.
Sa katunayan, ang pamumuhay sa gayong mga pag-asa ay isang masamang istilo ng buhay.
Ang pagligtas sa pagkahulog mula sa puno ng palma ay hindi nangangahulugan na dapat umakyat sa puno upang mahulog mula dito.
Kahit na ang isa ay hindi pinatay sa mga tiwangwang na lugar at paraan, ang paglipat sa mga desyerto na lugar ay hindi ligtas.
Maaaring mabuhay ang isang tao kahit na nakagat ng sanke kahit na ang paghuli sa sanke ay makakasama sa huli.
Naanod ng agos ng ilog kung may lalabas dito ng mag-isa, kahit na sa pagpasok sa ilog na walang balsa ay mas may posibilidad na malunod.
Alam na alam ng mga tao sa lahat ng mga hilig na ang Diyos ay tagapagpalaya ng mga nahulog.
Ang utos ng Guru (Gurmat) ay ang mapagmahal na debosyon at ang mga taong may masamang talino ay hindi nakasilong sa hukuman ng Panginoon.
Ang mga ginawa sa buhay ay ang tanging kasama sa huli.
Dahil magkaiba ang amoy ng bawang at musk, hindi rin pareho ang ginto at bakal.
Ang salamin na kristal ay hindi katumbas ng brilyante at gayundin, ang tubo at isang guwang na tambo ay hindi pareho.
Ang pula at itim na buto (rata) ay hindi katumbas ng hiyas at hindi maibebenta ang salamin sa presyo ng esmeralda.
Ang masamang talino ay isang whirlpool ngunit ang karunungan ng Guru (gurmat) ay ang barko ng mabubuting gawa na tumatawid.
Ang masamang tao ay palaging hinahatulan at ang mabuting tao ay pinalakpakan ng lahat.
Sa pamamagitan ng mga gurmukh, ang katotohanan ay nagiging hayag at sa gayon ay nalalaman ng isa at ng lahat, ngunit sa mga manmukh, ang parehong katotohanan ay idiniin at itinatago.
Parang sirang palayok, wala itong silbi.
Maraming tao ang naghahanda ng mga armas at ibinebenta ang mga ito at maraming naglilinis ng mga sandata.
Sa labanan ang mga sandata ay nagdudulot ng mga sugat at mga sandata na nagpoprotekta habang ang mga mandirigma ng magkabilang hukbo ay paulit-ulit na nagsasagupaan.
Ang mga walang takip ay sugatan ngunit ang mga nakasuot ng baluti ay nananatiling maayos at buo.
Ipinagmamalaki din ng mga gumagawa ng bow ang kanilang mga espesyal na busog.
Dalawang uri ng mga samahan, ang isa sa mga sadhus at ang isa pa sa mga masasama ay nariyan sa mundong ito at ang pagtugon sa kanila ay magkaibang mga resulta.
Kaya naman, ang indibiduwal dahil sa kanyang mabuti at masamang paggawi ay nananatili sa kanyang mga kasiyahan o pagdurusa.
Ang mabuti at masama ay tumatanggap ng katanyagan at kahihiyan ayon sa pagkakabanggit.
Ang katotohanan, kasiyahan, habag, dharma, kayamanan, at iba pang pinakamagandang bagay ay natatamo sa banal na kongregasyon.
Ang pakikisama sa masasama ay nagdaragdag ng pagnanasa, galit, kasakiman, infatuation at ego.
Ang isang mabuti o isang masamang pangalan ay nakukuha sa account ng mabuti o masamang gawa ayon sa pagkakabanggit.
Ang pagkain ng damo at mga oilcake, ang baka ay nagbibigay ng gatas at panganganak ng mga guya ay nagpapataas ng kawan.
Sa pag-inom ng gatas, ang ahas ay nagsusuka ng lason at kinakain ang Sariling supling nito.
Ang pakikisama sa mga sadhus at kasamaan sa iba't ibang paraan ay nagbubunga ng kasalanan at merito, kalungkutan at kasiyahan.
Ang punan, inculcates benevolence o masasamang hilig.
Nagbibigay halimuyak sa lahat ng puno, ang puno ng sandalwood ay nagpapabango sa kanila.
Sa pamamagitan ng alitan ng mga kawayan (sa kabilang banda) ang kawayan mismo ay nasusunog at nasusunog ang buong pamilya (ng mga kawayan).
Hindi lamang nahuhuli ang mga pugo kundi nabibitag din ang buong pamilya.
Ang walong metal na matatagpuan sa mga bundok ay ginawang ginto ng bato ng pilosopo.
Ang mga taong pumupunta sa mga patutot ay kumikita ng mga kasalanan bukod sa mga nakakahawang sakit.
Ang mga may sakit ay lumalapit sa manggagamot at ang pagbibigay niya ng gamot ay nagpapagaling sa kanila.
Dahil sa likas na katangian ng kumpanyang itinatago, ang isa ay nagiging mabuti o masama.
Ang kalikasan ng madder ay banayad; dinadala nito ang init ngunit nagpapakulay ng iba sa mabilis na kulay.
Ang tubo ay unang dinurog sa crusher at pagkatapos ay ilagay sa apoy sa isang kaldero kung saan ito ay lalong nagdaragdag ng tamis nito kapag nilagyan ito ng baking soda.
Ang Colocynth kahit na pinatubigan ng nektar, ay hindi naglalabas ng kapaitan nito.
Ang isang marangal na tao ay hindi kumukuha ng mga kapintasan sa kanyang puso at gumagawa ng mabuti sa gumagawa ng masama.
Ngunit ang gumagawa ng masama ay hindi nagtataglay ng mga birtud sa kanyang puso, at gumagawa ng masama sa mabait.
Inaani ng isa ang itinanim.
Tulad ng kaso sa tubig at bato, ang mga bagay ay mabuti o masama ayon sa kanilang kalikasan.
Ang isang marangal na puso ay hindi nagdadala ng poot, at ang pag-ibig ay hindi nananatili sa isang masamang puso.
Ang maharlika ay hindi nakakalimutan ang kabutihang ginawa sa kanya samantalang ang gumagawa ng masama ay hindi nakakalimutan ang poot.
Parehong fmd sa huli ay hindi natupad ang kanilang mga hangarin dahil ang kasamaan ay nais pa ring gumawa ng kasamaan at ang marangal ay nais na magpatuloy sa pagpapalaganap ng kabutihan.
Ang maharlika ay hindi makakagawa ng masama ngunit ang maharlika ay hindi dapat umasa ng maharlika sa isang masamang tao.
Ito ang kakanyahan ng karunungan ng daan-daang mga tao at naaayon ay ipinaliwanag ko ang mga iniisip sa uso sa paligid.
Ang kabutihan ay maaaring (kung minsan) ay mabayaran sa anyo ng kasamaan.
Batay sa mga kwentong napakinggan, inilarawan ko ang kasalukuyang kalagayan.
Isang masama at marangal na tao ang naglakbay. Ang maharlika ay may tinapay at ang kasamaan ay may kasamang tubig.
Palibhasa'y marangal, ang mabuting tao ay naglatag ng tinapay na makakain.
Ginawa ng masamang isip ang kanyang kasamaan (at kinain ang kanyang tinapay) tut hindi nag-alay ng tubig sa kanya.
Nakuha ng maharlika ang bunga ng kanyang maharlika (at napalaya) ngunit ang masamang tao ay kailangang gugulin ang gabing ito ng buhay, umiiyak at nananaghoy.
Ang maalam na Panginoon ay totoo at ang Kanyang katarungan ay totoo rin.
Ako ay sakripisyo sa lumikha at sa Kanyang nilikha (dahil magkaiba ang ugali ng dalawang anak ng iisang Panginoon).
Ang masama at marangal ay umiiral sa mundong ito at sinumang dumating dito, ay kailangang mamatay balang araw.
Ang mga magigiting na tao tulad nina Ravan at Ram ay naging dahilan at gumagawa din ng mga digmaan.
Ang pagkontrol sa makapangyarihang edad, ibig sabihin, ang pagsakop sa panahon, si Ravan ay nagpatibay ng kasamaan sa kanyang puso (at ninakaw si Sita).
Si Ram ay isang walang bahid na tao at dahil sa kanyang pakiramdam ng dharma (responsibilidad), maging ang mga bato ay lumutang sa karagatan.
Dahil sa kasamaan ay umalis si Ravan (pinatay) na may mantsa ng pagnanakaw ng asawa ng iba.
Ang Ramayan (ang kwento ni Ram) ay palaging matatag (sa isip ng mga tao) at sinumang naghahanap ng kanlungan (dito) ay tumatawid (sa karagatan ng mundo).
Ang mga taong sumusunod sa Dharma ay nakakakuha ng kaluwalhatian sa mundo at ang mga nagsasagawa ng masasamang pakikipagsapalaran ay nakakakuha ng kahihiyan.
Ang Golden Lanka ay isang grand fort at ang karagatan sa paligid nito ay parang isang malawak na moat.
Si Ravan ay may isang lac na anak na lalaki, isa at isang quarter lac grand son at mga kapatid na lalaki tulad nina Kumbhkaran at Mahiravari.
Ang hangin ay walis ang kanyang mga palasyo samantalang si Indr sa pamamagitan ng ulan ay nagdadala ng tubig para sa kanya.
Ang apoy ang kanyang tagapagluto at ang araw at ang buwan ang kanyang mga ilawan.
Ang kanyang malaking hukbo ng mga kabayo, elepante, karwahe at impanterya na binubuo ng maraming khuhants (akeauhauts, isang aksauhani ay kilala bilang isang halo-halong puwersa ng 21870 elepante, 21870 karwahe, 65610 kabayo at 109350 foot soldiers) ay ganoon ang kapangyarihan at kadakilaan.
Siya (Ravan) ay naglingkod kay Mahadev (Siva) at dahil dito ang lahat ng mga diyos at mga demonyo ay nasa ilalim ng kanyang kanlungan.
Ngunit ang masasamang talino at kilos ay nagdulot sa kanya ng kahihiyan.
Dahil sa ilang kadahilanan, Panginoon, ang sanhi ng lahat ng mga sanhi ay naging anyo ng Ramchandr.
Ang pagtanggap sa utos ng kanyang step mother ay nagpatapon siya at nagkamit ng kadakilaan.
Mahabagin para sa mga mahihirap at decimator ng mga mapagmataas na Ram effaced ang kapangyarihan at pagmamataas ng Pars'u Ram.
Nagsilbi sa Babala, si Laksaman ay naging yati, ang sumusuko sa lahat ng mga hilig at sits din kasama ang lahat ng mga birtud ng isang sati, ay nanatiling ganap na nakatuon kay Ram at naglingkod sa kanya.
Lumaganap ang Ramayan sa malayo at malawak habang ang kuwento ay nagtatag ng Ram-Rajy, isang banal na kaharian.
Pinalaya ni Ram ang buong mundo. Ang kamatayan para sa kanila ay isang katotohanan na, pagdating sa banal na kongregasyon, ay tumupad sa kanilang pangako sa buhay.
Ang kabutihan ay ang perpektong pagtuturo ng Guru.