Isang Oankar, ang pangunahing enerhiya, na natanto sa pamamagitan ng biyaya ng banal na preceptor
Si Ekankar, ang Lors na pangalawa sa wala, ay lumikha ng gurmukh (upang palayain ang mundo).
Na ang Oankar sa pag-aakalang mga form ay naging manifest.
Sa pamamagitan ng extension (at kumbinasyon) ng limang elemento ang mundong ito ay nilikha.
Ang apat na minahan ng buhay at apat na talumpati ( para, pasyanti, madhyama, vaikhari) ay nabuo.
Ang kanyang mga gawa ng mga libangan ay hindi naa-access at walang limitasyon; ang kanilang mga sukdulan ay hindi matamo.
Ang pangalan ng manlilikhang iyon ay Katotohanan at Siya ay laging nakalubog sa Katotohanan.
Ang mga kaluluwa ay gumagala nang walang bunga sa walumpu't apat na lakh ng mga species ng buhay.
Ang bihirang katawan ng tao ay nakuha dahil sa mabubuting aksyon.
Ang paglipat sa pinakadakilang landas na nakatuon sa Guru, ang sarili ay nawala ang kaakuhan.
Ang pagpapanatili ng disiplina ng banal na kongregasyon ay nahulog sa paanan (ng Guru).
Ang mga Gurmukh ay tinanggap ang pangalan ng Panginoon, ang pagkakawanggawa, ang paghuhugas at ang matapat na pag-uugali nang matatag.
Pinagsama ng lalaki ang kanyang kamalayan sa Salita at tinanggap ang kalooban ng Panginoon.
Ang Gurmukh na itinuro ng Guru ay mahusay na sinanay at may kaalaman.
Naiintindihan niya na siya ay dumating sa kapulungan ng mundong ito bilang isang panauhin.
Siya ay kumakain at umiinom kung ano ang ipinagkaloob ng Panginoon.
Si Gurmukh ay hindi mayabang at nakadarama ng kaligayahan sa kaligayahang ibinigay ng Panginoon.
Tanging ang panauhin lamang ang tinatanggap sa korte ng Panginoon na nanirahan dito bilang isang mabuting panauhin.
Siya ay gumagalaw mula rito nang tahimik at ginawa ang buong kapulungan ng mga kababalaghan (dahil ang iba ay napakahirap na umalis sa mundong ito).
Alam ni Gurmukh ang mundong ito bilang isang lugar ng pahinga sa loob ng ilang araw.
Dito sa tulong ng yaman ay maraming uri ng palakasan at tagumpay ang pinagtibay.
Sa mismong mundong ito, para sa mga gurmukh ang walang humpay na pag-ulan ng nektar ay patuloy na bumubuhos.
Sa himig ng plauta (ang hindi tinamaan na himig) ay patuloy nilang tinatangkilik ang kasiyahan ng kapulungan.
Ang mga mahusay na sinanay at may kaalaman ay umaawit ng Majh at Malhar musical measures dito ibig sabihin, tinatangkilik nila ang kasalukuyan.
Nawawala ang kanilang ego at kontrolin ang kanilang mga isip.
Sa pagninilay sa Salita, kinilala ng Gurmukh ang katotohanan.
Isang manlalakbay, sa daan ay huminto sa isang inn.
Pagkatapos ay sumulong sa sinabing landas.
Hindi siya naiinggit kaninuman at hindi rin siya nainlove sa sinuman.
Hindi niya tinanong ang caste (pagkakakilanlan) ng sinumang namamatay na tao at hindi rin siya nakaramdam ng anumang kagalakan sa pagsaksi sa mga seremonya ng kasal atbp.
Masaya niyang tinanggap ang mga regalo ng Panginoon at hindi kailanman nanatiling gutom o nauuhaw.
Ang lotus na mukha ng gurmukh ay laging nananatiling namumulaklak dahil sa patuloy na pag-alala sa Panginoon.
Nagsisindi ang mga lampara sa gabi ng divali festival;
Ang mga bituin ng iba't ibang uri ay lumilitaw sa kalangitan;
Sa mga hardin naroon ang mga bulaklak na piling pinupulot;
Makikita rin ang mga pilgrim na pupunta sa mga pilgrimage center.
Ang mga haka-haka na tirahan ay nakita na nagkakaroon at naglalaho.
Ang lahat ng ito ay panandalian, ngunit ang mga gurmukh sa tulong ng Salita ay nagpapalusog sa regalo ng bunga ng kasiyahan.
Ang mga gurmukh na nakatanggap ng mabuti sa mga turo ng Guru ay naliwanagan ang kanilang isipan.
Naunawaan nila na ang mundo ay parang tahanan ng magulang; ang isa ay kailangang umalis isang araw mula rito at samakatuwid ang lahat ng kanilang mga pagdududa ay naalis na.
Sila ay hindi nakakabit sa gitna ng pag-asa at nananatiling sisingilin sa kaalaman.
Ipinakalat nila ang mensahe ng Salita ayon sa pag-uugali ng banal na kongregasyon.
Ang ideya na sila ay mga lingkod ng mga lingkod ng Panginoon ay malalim na nakaugat sa karunungan ng mga gurmukh.
Kahit saan man sila sa bansa o sa ibang bansa ay naaalala nila ang Diyos sa bawat paglanghap at pagbuga ng hininga.
Tulad ng sa isang bangka bawat pagkakataon ay maraming mga taong hindi kilala sa isa't isa ang nagkikita, gayundin ang mga nilalang sa mundo ay nagkikita.
Ang mundo ay parang namumuno sa isang kaharian at tinatamasa ang mga kasiyahan sa isang panaginip.
Dito ang kaligayahan at pagdurusa ay parang lilim ng puno.
Dito sa katunayan ay nawasak niya ang karamdaman ng ego na hindi ginawa ang kanyang sarili na mapansin.
Ang pagiging gurmukh, ang indibiduwal kahit na nasa tahanan ng isang tao ay nakakamit ng pagkakaisa (sa Panginoon).
Ipinaunawa sa kanya ng Guru na ang tadhana ay hindi maiiwasan (kaya't ang isang hindi nag-aalala ay dapat magpatuloy sa paggawa ng kanyang mga gawain).
Natutunan ng mga Gurmukh ang pamamaraan ng buhay sa banal na kongregasyon.
Sinasadya nilang tinatamasa ang kasiyahan ng panahon ng tagsibol ng buhay.
Sila ay nagagalak tulad ng tubig ng tag-ulan (Savan) ngunit sila (mga gurmukh) ay nagpababa ng tubig ng pag-asa at pagnanasa.
Ang pakikipagkita sa gayong mga tao ay kahanga-hangang kasiya-siya.
Ang kanilang paraan ng mga gurmukh ay walang putik at tinatanggap sa hukuman ng Panginoon.
Ang pagpupulong sa pamamagitan ng karunungan ng Guru ay walang sagabal, totoo at kasiya-siya.
Mapalad ang pagsilang ng isang gurmukh at ang kanyang pagdating sa mundong ito.
Alinsunod sa karunungan ng Guru, tinatanggal niya ang kanyang kaakuhan at naisasakatuparan ang (mabuti) na mga aksyon.
Gumagawa siya na kontrolado ng kanyang pagmamahal sa trabaho at mapagmahal na debosyon, at tumatanggap ng bunga ng kasiyahan (ng buhay).
Ang hindi naa-access na mga turo ng Guru ay pinagtibay niya sa kanyang puso.
Ang pagpapanatiling mataas ng bandila ng pagtitiis at dharma, ay nagiging likas na katangian niya.
Siya ay yumuyuko sa kalooban ng Panginoon at hindi kailanman dumaranas ng anumang takot o kalungkutan.
Alam ng mga Gurmukh (napakahusay) na ang pagsilang ng tao ay isang pambihirang pagkakataon.
Iyan ang dahilan kung bakit nila nililinang ang pag-ibig sa banal na kongregasyon at tinatamasa ang lahat ng kasiyahan.
Nagsasalita sila pagkatapos pagsamahin ang kanilang kamalayan sa Salita.
Sila ay nagiging walang katawan habang nabubuhay sa katawan at nakikilala ang katotohanan.
Wala silang ganito o ganoong dilemma at alam lamang nila ang isang Panginoon.
Alam nila sa kanilang puso ng puso na sa loob ng maikling panahon ang mundong ito ay magiging isang punso (ng lupa) at samakatuwid ay hindi sila magkakaroon ng anumang kalakip dito.
Bihirang dumating ang isang mabait na gurmukh na naglilingkod sa iba.
Iniwan ng Gurmukh ang kaakuhan at tinatanggap ang bunga ng kasiyahan.
Tanging ang gurmukh ang nagsasabi ng kuwento ng (kadakilaan ng ) Salita sa mga disipulo (ng Guru) at hindi kailanman nag-aangkin na sabihin ang isang bagay bilang kanya.
Sa malalim na pagmumuni-muni sa Salita, ang isang gurmukh ay nagsasagawa ng katotohanan sa kanyang buhay,
Gusto niya ang katotohanan, na namamalagi sa kanyang puso pati na rin ang pananalita.
Ang gayong gurmukh ay hindi lamang nagpapaganda ng kanyang sariling buhay, sa halip ay nakukuha niya ang buong mundo.
Ang Gurmukh ay nawawala ang kanyang kaakuhan at kinikilala ang kanyang sarili.
Ang Gurmukh ay pumasok sa kanyang likas na kalikasan sa pamamagitan ng katotohanan at kasiyahan.
Ang Gurmukh lamang ang nagtatamasa ng tunay na kasiyahan ng pagtitiis, dharma at pakikiramay.
Ang mga Gurmukh ay lubos na nauunawaan ang kahalagahan ng mga salita, at pagkatapos lamang nila ito binibigkas.
Kahit na makapangyarihan, ang mga gurmukh ay palaging itinuturing ang kanilang sarili na mahina at mapagpakumbaba.
Dahil magalang ang mga gurmukh, tumatanggap sila ng respeto sa korte ng Panginoon.
Gumugol ng mabungang buhay na ito, ang gurmukh ay napupunta sa kabilang mundo.
Doon sa totoong hukuman (ng panginoon) nakuha niya ang kanyang tunay na lugar.
Ang repast ng gurmukh ay pag-ibig at ang kanyang kaluguran ay wala ng pagiging malandi.
Si Gurmukh ay may tahimik na puso at nananatiling matatag kahit na sa pag-angat at pagbaba.
Siya ay nagsasalita ng katotohanan at mabuti sa kabutihan.
Ang mga gurmukh lamang ang tinatawag sa hukuman ng Panginoon at sila ay pumupunta sa mundo kapag sila ay ipinadala ng Panginoon.
Nagagawa ni Gurmukh ang mahirap na kalagayan at samakatuwid ay tinatawag na sadhu.
Ang Gurmukh ay may gayong karunungan, na may kakayahang paghiwalayin ang tubig mula sa gatas. Ito ang dahilan kung bakit siya tinawag na matalino.
Ang debosyon ng gurmukh ay mapagmahal na debosyon.
Dahil ang mga gurmukh ay nakakamit ng banal na kaalaman, sila ay tinatawag na may kaalaman (jnanis).
Ang mga Gurmukh ay may ganap na karunungan na nakatatak at minarkahan ng Salita.
Sa pag-akyat sa hagdan ng mataas na pagbati, tinatamasa ng gurmukh ang kasiyahan ng pagmamahal ng minamahal na Panginoon.
Ang tunay na pangalan ng Panginoong lumikha ay natanggap mula sa mga gurmukh,
Sa gitna ng mga gurmukh ang Oankar Word ay naaalala.
Sa gitna ng mga gurmukh ang salita ay pinag-iisipan at ang kamalayan ay pinagsama-sama dito,
Ang pamumuhay sa makatotohanang buhay ng mga gurmukh, ang katotohanan ay nagagawa sa buhay.
Ang Gurmukh ay ang pintuan ng pagpapalaya kung saan ang isang tao ay awtomatikong pumapasok sa kanyang likas na kalikasan (ang banal na sarili).
Ang batayan niya ng pangalan (ng Panginoon) ay nakuha mula sa mga gurmukh at ang isa ay hindi nagsisi sa huli.
Ang pagpindot sa bato ng pilosopo sa anyo ng isang gurmukh mismo ay nagiging bato ng mga pilosopo.
Sa sulyap lamang ng gurmukh, ang lahat ng masasamang hilig ay nagiging hindi mahawakan.
Ang pagninilay sa Panginoon sa gitna ng mga gurmukh ay nawawalan ng duality.
Sa piling ng mga gurmukh, hindi nakikita ang kayamanan at kagandahang pisikal ng iba o ginagawa ang paninirang-puri.
Sa piling ng mga gurmukh tanging nektar-pangalan sa anyo ng Salita ang kinukuha at ang kakanyahan ay nakuha.
Sa piling ng mga gurmukh ang jiva (sarili) sa wakas ay nagiging masaya at hindi humahagulgol at umiiyak.
Bilang isang taong may kaalaman, ang gurmukh ay nagbibigay ng kaalaman sa mundo.
Nawawala ang kanilang kaakuhan, nililinis ng mga gurmukh ang kanilang panloob na sarili.
Ang mga Gurmukh ay nagpatibay ng katotohanan at kasiyahan at hindi nagpapakasawa sa pagnanasa at galit.
Ang mga Gurmukh ay walang poot at oposisyon sa sinuman.
Nangangaral sa lahat ng apat na varna, ang mga gurmukh ay nagsanib sa equipoise.
Si Blest ang ina ng isang gurmukh na nagsilang sa kanya at ang gurmukh ang pinakamagaling sa mga mandirigma.
Pinupuri ni Gurmukh ang kamangha-manghang Panginoon sa anyo.
Ang mga Gurmukh ay may tunay na kaharian ng mga papuri ng Diyos.
Ang mga Gurmukh ay may baluti ng katotohanan na ipinagkaloob sa kanila ng Panginoon.
Para sa mga gurmukh tanging ang magandang highway ng katotohanan ang inihanda.
Ang kanilang karunungan ay hindi maarok at upang makarating dito ay nalilito ang isa.
Si Gurmukh ay walang malasakit sa mundo ngunit hindi ganoon sa Panginoon.
Si Gurmukh ay perpekto; hindi siya matimbang sa anumang sukat.
Ang bawat salita ng gurmukh ay nagiging totoo at perpekto at walang masasabi tungkol sa kanya.
Ang karunungan ng mga gurmukh ay matatag at hindi nagiging destabilized kahit na gawin ito.
Ang pagmamahal ng mga gurmukh ay napakahalaga at hindi ito mabibili sa anumang halaga.
Ang paraan ng gurmukh ay malinaw at naiiba; ito ay hindi maaaring ipasailalim at mawala ng sinuman.
Ang mga salita ng mga gurmukh ay matatag; kasama nila ang isa ay kumukuha ng nektar sa pamamagitan ng pagtanggal ng mga hilig at makalaman na pagnanasa.
Sa pamamagitan ng pagkamit ng kasiyahan-bungang mga gurmukh ay natanggap ang lahat ng mga bunga.
Ang paglalagay sa magandang kulay ng Panginoon ay nasiyahan sila sa kasiyahan ng lahat ng mga kulay.
Ang pagsasama-sama sa halimuyak (ng debosyon) ay ginagawa nilang mabango ang lahat.
Busog na sila sa sarap ng nektar at ngayon pakiramdam nila ay natikman na nila ang lahat ng lasa.
Pinagsama-sama ang kanilang kamalayan sa Salita sila ay naging isa sa hindi tinamaan na himig.
Ngayon sila ay nagpapatatag sa kanilang panloob na sarili at ang kanilang isip ay hindi na ngayon nagtataka sa lahat ng sampung direksyon.