Isang Oankar, ang pangunahing enerhiya, na natanto sa pamamagitan ng biyaya ng banal na preceptor
Ang Diyos mismo ang lumikha ng tunay na Guru Nanak.
Naging Sikh ng Guru, si Guru Angad ay sumapi sa pamilyang ito.
Nagustuhan ng tunay na Guru, si Guru Amar Das ay naging Sikh ng Guru.
Pagkatapos ay si Ram Das, ang Sikh ng Guru ay nakilala bilang ang Guru.
Pagkatapos noon ay dumating si Guru Arjan bilang disipulo ng Guru (at naitatag bilang Guru).
Hargobind, ang Sikh ng Guru ay hindi maaaring manatiling nakatago kahit na may nais na (at nangangahulugan ito na ang lahat ng mga Guru ay may parehong liwanag).
Ang Gurmukh (Guru Nanak) sa pamamagitan ng pagiging bato ng pilosopo ay ginawang kagalang-galang ang lahat ng mga disipulo.
Pinaliwanagan niya ang mga tao sa lahat ng mga varna habang ginagawang ginto ng bato ng pilosopo ang lahat ng tamang metal.
Sa pagiging sandalwood ay ginawa niyang mabango ang lahat ng puno.
Nagawa niya ang kababalaghan ng paggawa ng disipulo bilang Guru.
Pinalawak ang kanyang ilaw katulad ng isang lampara na sinindihan ng isa pang lampara.
Habang ang tubig na humahalo sa tubig ay nagiging isa, gayundin ang pagtanggal ng ego, ang Sikh ay sumanib sa Guru.
Ang buhay ng Gurmukh na iyon ay matagumpay na nakilala ang tunay na Guru.
Ang Gurmukh na sumuko sa harap ng Guru ay isang pinagpala at ang kanyang kapalaran ay perpekto.
Ang tunay na Guru, sa pamamagitan ng pagbibigay sa kanya ng lugar sa paligid ng kanyang mga paa ay nagpaalala sa kanya ng pangalan (ng Panginoon).
Now being detached, he remains at home and maya does not affect him.
Sa pamamagitan ng pagsasabuhay ng mga turo ng Guru, napagtanto niya na siya ay hindi nakikitang Panginoon.
Nawala ang kanyang kaakuhan, ang Gurmukh na nakatuon sa Guru ay naging liberated kahit na katawanin pa rin.
Binura ng mga Gurmukh ang kanilang kaakuhan at hindi pinapayagan ang kanilang sarili na mapansin.
Tinatanggal ang duality, iisang Panginoon lamang ang kanilang sinasamba.
Ang pagtanggap ng Guru bilang Diyos sa pamamagitan ng paglinang ng mga salita ng Guru, isinasalin ang mga ito sa buhay.
Ang mga Gurmukh ay naglilingkod at nakakamit ang mga bunga ng kaligayahan.
Sa ganitong paraan tinatanggap ang tasa ng pag-ibig,
Dala nila ang epekto ng hindi mabata sa kanilang isipan.
Ang guro-orientated ay bumangon ng maaga sa umaga at pinapagawa din ang iba na gawin ito.
Ang pagtatapon ng mga maling akala ay katumbas ng pagligo sa mga banal na lugar para sa kanya.
Maingat at maingat na binibigkas ni Gurmukh ang moolmantar.
Ang Gurmukh ay nag-iisang tumutok sa Panginoon.
Ang pulang marka ng pag-ibig ay nagpapalamuti sa kanyang noo.
Ang pagbagsak sa mga paa ng mga Sikh ng Guru at sa gayon ay sa pamamagitan ng kanyang sariling pagpapakumbaba, ginagawa niya ang iba na sumuko sa kanyang mga paa.
Hinahawakan ang mga paa, hinuhugasan ng mga Sikh ng Guru ang kanilang mga paa.
Pagkatapos ay tikman nila ang ambrosial na salita (ng Guru) kung saan kinokontrol ang isip.
Nag-iigib sila ng tubig, nagpapaypay ng sangat at naglalagay ng kahoy sa firebox ng kusina.
Nakikinig sila, nagsusulat at nagpapasulat sa iba ng mga himno ng mga Guru.
Sinasanay nila ang pag-alaala sa pangalan ng Panginoon, kawanggawa at paghuhugas.
Lumalakad sila sa pagpapakumbaba, nagsasalita ng matamis, at kumakain ng kinikita ng kanilang sariling mga kamay.
Nakilala ng mga Sikh ng Guru ang mga Sikh ng Guru.
Nakatali ng mapagmahal na debosyon, ipinagdiriwang nila ang mga anibersaryo ng Guru.
Para sa kanila, ang Sikh ng Guru ay ang diyos, diyosa at ama.
Ang ina, ama, kapatid na lalaki at ang pamilya ay ang Sikh ng Guru.
Ang pagpupulong sa mga Sikh ng Guru ay negosyo sa pagsasaka pati na rin ang iba pang kapaki-pakinabang na trabaho para sa Sikh.
Ang supling ng swan tulad ng mga Sikh ng Guru ay ang Sikh ng Guru.
Ang mga Gurmukh ay hindi kailanman naisapuso ang tanda sa kanan o kaliwa.
Hindi nila binabalikan ang kanilang mga hakbang habang nakakakita ng lalaki o babae.
Hindi nila pinapansin ang mga krisis ng mga hayop o pagbahing.
Ang mga diyosa at mga diyos ay hindi nila pinaglilingkuran o sinasamba.
Sa pamamagitan ng hindi pagkasalikop sa mga panlilinlang, hindi nila pinahihintulutang gumala ang kanilang isipan.
Ang mga Gursikh ay naghasik ng binhi ng katotohanan sa larangan ng buhay at ginawa itong mabunga.
Para sa paghahanap ng kabuhayan, isinasaisip ng mga Gurmukh, ang dharma at laging alalahanin ang katotohanan.
Alam nila na ang lumikha mismo ang lumikha (at nagpakalat) ng katotohanan.
Ang tunay na Guru na iyon, ang kataas-taasan, ay may habag na bumaba sa lupa.
Pagbibigay-katauhan sa walang anyo sa anyo ng Salita na binigkas Niya ito para sa isa at lahat.
Itinatag ng Guru ang mataas na punso ng banal na kongregasyon na kilala rin bilang tahanan ng katotohanan.
Doon lamang itinatatag ang tunay na trono na ginawa niyang lahat upang yumuko at magpupugay.
Ang mga Sikh ng Guru ay nagbibigay inspirasyon sa mga Sikh ng Guru na maglingkod.
Ang paglilingkod sa banal na kongregasyon ay tumatanggap sila ng bunga ng kaligayahan.
Nagwawalis at naglalatag ng mga upong banig ay naliligo sila sa alabok ng banal na kongregasyon.
Nagdadala sila ng hindi nagamit na mga pitsel at pinupuno ito ng tubig (para lumamig).
Nagdadala sila ng sagradong pagkain (maha parshad), ipinamahagi ito sa iba at kumakain.
Ang puno ay nariyan sa mundo at pinapanatili ang ulo nito pababa.
Nakatayo ito ng matatag at nakababa ang ulo.
Pagkatapos ay naging puno ng mga prutas ito ay nagbunga ng mga hampas ng bato.
Dagdag pa ito ay nalalagar at nagiging sanhi upang makagawa ng barko.
Ngayon ay gumagalaw ito sa ulo ng tubig.
Ang pagkakaroon ng lagaring-bakal sa ulo, dinadala nito ang parehong bakal (ginagamit sa paggawa ng barko) sa tubig.
Sa tulong ng bakal ang puno ay pinutol at pinuputol at ang mga bakal na pako ay nakadikit dito.
Ngunit ang puno ay may dalang bakal sa ulo nito, pinananatili itong lumulutang sa tubig.
Ang tubig na isinasaalang-alang din nito ang kanyang ampon na anak ay hindi nagpapalubog.
Ngunit ang sandalwood ay sinadyang nilubog para mas magastos.
Ang kalidad ng kabutihan ay nagbubunga ng kabutihan at ang buong mundo ay nananatiling masaya.
Ako ay sakripisyo sa kanya na gumagawa ng mabuti bilang kapalit ng kasamaan.
Ang sinumang tumanggap sa utos (kalooban) ng Panginoon ay ginagawang tanggapin ng buong mundo ang Kanyang utos (Hukam).
Ang utos ng Guru ay ang kalooban ng Panginoon ay positibong tanggapin.
Ang pag-inom ng tasa ng mapagmahal na debosyon, nakikita nila ang hindi nakikita (Panginoon).
Ang mga Gurmukh kahit na nakita (natanto) ay hindi nagpapatuloy sa pagbubunyag ng misteryong ito.
Tinatanggal ng mga Gurmukh ang kaakuhan mula sa sarili at hindi pinapayagan ang kanilang sarili na mapansin.
Ang mga nakatuon sa Guru ay nakakakuha ng bunga ng kaligayahan at ikinakalat ang mga buto nito sa paligid.
Ang pagkakaroon ng paningin ng tunay na Guru, ang Sikh ng Guru ay nakatuon sa Kanya.
Ang pagninilay sa salita ng tunay na Guru ay nililinang niya ang kaalaman.
Itinatago niya sa kanyang puso ang mantra at ang lotus feet ng Guru.
Pinaglilingkuran niya ang tunay na Guru at dahil dito pinagsisilbihan siya ng buong mundo.
Mahal ng Guru ang disipulo at ang disipulo ay nagpapasaya sa buong mundo.
Sa ganitong paraan, ang disipulong iyon ay lumilikha ng relihiyon ng mga Gurmukh at nakatayo sa kanyang sarili.
Ipinaliwanag ni Guru ang pamamaraan ng yoga sa mga Sikh.
Manatiling hiwalay sa gitna ng lahat ng pag-asa at pananabik.
Kumain ng mas kaunting pagkain at uminom ng kaunting tubig.
Magsalita ng mas kaunti at huwag magsalita ng walang kapararakan.
Matulog nang mas kaunti at huwag mahuli sa anumang pagkahibang.
Ang pagiging nasa panaginip (estado) ay hindi naibigan ng kasakiman; (Pinapanatiling nakatuon ang kanilang isipan sa mga salita o satsang sa panaginip lamang, o kaya'y magsasabi ng mga 'magandang' bagay o babae, nananatili silang buhay, hindi sila nahuhuli sa pag-ibig).
Ang sermon ng Guru ay mga hikaw ng isang yogi.
Ang pagpapatawad ay ang pinagtagpi-tagping kumot at sa kasamaan ng pulubi ay ang pangalan ng Panginoon ng maya (Diyos).
Mapagpakumbaba na hinahawakan ang mga paa ng abo.
Ang tasa ng pag-ibig ay ang mangkok, na puno ng pagkain ng pagmamahal.
Ang kaalaman ay ang mga tauhan kung saan ang mga mensahero ng iba't ibang mga propensidad ng pag-iisip ay kultura.
Ang banal na kongregasyon ay ang tahimik na kuweba kung saan ang yogi ay naninirahan sa equipoise.
Ang kaalaman tungkol sa kataas-taasan ay ang trumpeta (singi) ng yogi at ang pagbigkas ng salita ay ang pagtugtog nito.
Ang pinakamahusay na pagpupulong ng mga gurmukh ie ang Ai panth, ay maaaring makamit sa pamamagitan ng paninirahan sa sariling tahanan.
Ang gayong mga tao (mga Gurmukh) ay yumuyuko sa harap ng pangunahing Panginoon at nakikita ang hindi nakikita (Diyos).
Ang mga disipulo at ang mga Guru ay nabighani sa kanilang sarili sa pag-ibig sa isa't isa.
Sa pag-angat sa makamundong mga gawain, nakilala nila (ang kanilang pinakahuling tadhana) ang Panginoon.
Matapos makinig sa turo ni Guru,
Tinawag ng Sikh of Guru ang iba pang mga Sikh.
Pinagtibay ang mga turo ng Guru,
Ang Sikh ay binibigkas din ito sa iba.
Ang mga Sikh ng Guru ay nagustuhan ang mga Sikh at sa gayon ay nakilala ng isang Sikh ang mga Sikh.
Ang pares ng Guru at ng disipulo ay nasakop ang mundong laro ng oblong dice.
Ang mga manlalaro ng chess ay nagkalat ng chess mat.
Ang mga elepante, mga karwahe, mga kabayo at mga naglalakad ay dinala.
Ang mga grupo ng mga hari at mga ministro ay nagtipon at nakikipaglaban ng ngipin at kuko.
Ang mga grupo ng mga hari at mga ministro ay nagtipon at nakikipaglaban ng ngipin at kuko.
Ang Gurmukh sa pamamagitan ng paggawa ay nagbukas ng kanyang puso sa harap ng Guru.
Itinaas ng Guru ang pedestrian sa ranggo ng ministro at inilagay siya sa palasyo ng tagumpay (at sa gayon ay nailigtas ang laro ng buhay ng disipulo).
Sa ilalim ng natural na batas (takot sa panginoon), ang jiva (nilalang) ay ipinaglihi (ng ina) at sa takot (batas) siya ay ipinanganak.
Sa takot ay dumarating siya sa kanlungan ng daan (panth) ni Guru.
Sa takot habang nasa banal na kongregasyon ay natamo niya ang merito ng Tunay na Salita
Sa takot (natural na mga batas) siya ay nakakapagpalaya sa buhay at malugod na tinatanggap ang kalooban ng Diyos.
Sa takot ay iniwan niya ang buhay na ito at sumanib sa equipoise.
Sa takot siya ay nanirahan sa kanyang sarili at natamo ang pinakamataas na Perpektong Pagkatao.
Ang mga taong, tinatanggap ang Guru bilang Diyos ay naghanap ng kanlungan sa Panginoon.
Yaong mga naglagay ng kanilang puso sa paanan ng Panginoon, ay hindi kailanman nabubulok.
Sila, na malalim na nakaugat sa karunungan ng Guru, ay nakakamit ang kanilang mga sarili.
Pinagtibay nila ang pang-araw-araw na gawain ng mga Gurmukh, at ang mga Gods Will ay naging mahal sa kanila.
Bilang mga Gurmukh, nawawala ang kanilang kaakuhan, sumanib sila sa katotohanan.
Ang kanilang kapanganakan sa mundo ay makabuluhan at sila rin sa buong mundo.