Isang Oankar, ang pangunahing enerhiya, na natanto sa pamamagitan ng biyaya ng banal na preceptor
Nang isinilang sa mundong ito, ang gurmukh ay nagiging inosente at ignorante ay nagdudugo sa sarili sa takot sa Panginoon.
Ang pag-ampon sa turo ng Guru ay nagiging Sikh ng Guru at pinapanatili ang sarili sa mapagmahal na debosyon, na humahantong sa isang dalisay at matalinong buhay.
Matapos pakinggan at unawain ito, tinatanggap niya ang mga turo ng Guru at maging ang pagkamit ng mga kaluwalhatian ay patuloy na maging mapagpakumbaba.
Alinsunod sa mga turo ng Guru, sinasamba niya ang mga e Sikh at hinahawakan ang kanilang mga paa at, sa pagsunod sa kanilang virtus na landas, siya ay naging mapagmahal sa lahat.
Ang pagtuturo ni Guru ay hindi kailanman nakalimutan ng Sikh at natutunan niya ang paraan ng pagsasaalang-alang sa kanyang sarili bilang isang dumaan na panauhin, ginugugol niya ang kanyang buhay (may layunin) dito.
Ang Sikh ng Guru ay matamis na nagsasalita at tinatanggap ang pagpapakumbaba bilang tamang paraan ng pamumuhay.
Ang Gurmukh, guro-oriented na taong kumikita ay kabuhayan sa pamamagitan ng hirap sa paggawa at ibinabahagi ang kanyang mga pagkain sa ibang mga Sikh ng um.
Ang pangitain ng isang gurmukh ay nananatiling nakaupo sa kanyang pagnanais na masulyapan ang Panginoon, at sa bisa ng kanyang mapagbantay na pagsasakatuparan ng sabad, siya ay nakakuha ng karunungan.
Ang pagiging matatag sa pagninilay-nilay sa mint, charity, at ablution, pinapanatili niya ang koordinasyon sa kanyang isip, pananalita at kilos.
Ang Sikh ng Guru ay hindi gaanong nagsasalita, natutulog nang kaunti at kumakain ng kaunti.
Itinatakwil ang katawan ng iba (babae) at ang kayamanan ng iba ay iniiwasan niyang makinig sa paninirang-puri ng iba.
Tinatanggap niya ang presensya ng Guru nang pantay-pantay sa sabad (Salita) at sa banal na kongregasyon.
Sa isang pag-iisip ay sumasamba siya sa isang Panginoon, at walang pakiramdam ng dalawahan, siya ay nagagalak sa kalooban ng Panginoon.
Sa kabila ng lahat ng kanyang kapangyarihan, itinuturing ng gurmukh ang kanyang sarili na maamo at mapagpakumbaba.
Siya na hindi nakakakita ng grandneur ng mga gurmukh ay bulag sa kabila ng kanyang mga mata.
Siya na hindi nakakaunawa sa ideya ng isang gurmukh ay bingi sa kabila ng kanyang mga tainga.
Hindi niya kinakanta ang mga himno ni Gurmukh ay pipi kahit may dila.
Wala sa halimuyak ng lotus feet ng Guru, siya ay dapat na may matangos na ilong (brazen-faced) sa kabila ng kanyang magandang ilong.
Ang isang taong wala sa pakiramdam ng serbisyo ni Gurmukh ay isang humahagulgol na pilay, sa kabila ng kanyang malusog na mga kamay at siya ay patuloy na umiiyak.
Ang isa kung saan ang puso, ang karunungan ng Guru ay hindi pinananatili, ay isang hangal na walang masisilungan kahit saan.
Walang kasama ang tanga.
Ang Owl ay walang anumang maalalahanin na pag-unawa at umaalis sa mga tirahan ay naninirahan sa mga desyerto na lugar.
Ang saranggola ay hindi maaaring turuan ng mga teksto at ang pagkain ng mga daga ay patuloy na lumilipad sa buong araw.
Kahit na nasa hardin ng sandal wood, hindi mabango ang egotistang kawayan.
Habang ang kabibe ay nananatiling walang laman kahit nabubuhay sa dagat, ang taong walang karunungan ni Guru (gurmati) ay sinisira ang kanyang katawan.
Ang puno ng bulak na seda ay hindi namumunga kahit gaano pa kalaki ang maaaring ipagmalaki ng walang kulay sa kadakilaan nito.
Ang mga tanga lang ang nag-aaway sa mga bagay na walang kabuluhan.
Ang barbero na nagpapakita ng salamin sa isang bulag ay hindi kailanman makakakuha ng gantimpala.
Ang pag-awit sa harap ng isang bingi ay walang kabuluhan at gayundin ang isang kuripot ay hindi nagbibigay ng damit sa kanyang manunugtog bilang isang regalo.
Kung ang pipi ay kinunsulta sa anumang isyu, ang isyu ay lalala at hindi siya makakasagot.
Kung ang isang tao na walang pakiramdam ng amoy ay pupunta sa isang hardin, hindi niya maaaring irekomenda ang hardinero para sa award.
Paano siya niyakap ng babaeng may asawang pilay.
Kung saan ang lahat ng iba ay may patas na lakad, ang pilay gayunpaman siya ay maaaring magpanggap, ay tiyak na makikitang nakapikit.
Kaya, ang tanga ay hindi kailanman nananatiling nakatago, at tiyak na inilalantad niya ang kanyang sarili.
Kahit na nananatili sa tubig sa loob ng isang daang taon ang bato ay hindi nabasa.
Maaaring umuulan nang tuluy-tuloy sa loob ng apat na buwan, ngunit walang umusbong na bato sa parang.
Isang batong nakakagiling na sandal, hindi napupuspos tulad ng sandal.
Ang mga panggiling na bato ay palaging gumiling ng materyal ngunit hindi alam ang tungkol sa lasa at kabutihan ng mga bagay na dinidikdik.
Ang nakakagiling na bato ay gumagalaw nang libu-libong beses ngunit hindi ito nakakaramdam ng gutom o uhaw.
Ang ugnayan sa pagitan ng bato at ng pitsel ay tulad na ang pitsel ay kailangang mamatay kung ang bato ay tumama sa pitsel o vice versa.
Ang bobo ay hindi naiintindihan ang pagkakaiba sa pagitan ng katanyagan at kahihiyan.
Ang ordinaryong bato ay maaaring may kontak sa bato ng pilosopo ngunit hindi ito nagiging ginto.
Ang mga diamante at rubi ay nakuha mula sa mga bato ngunit ang huli ay hindi maaaring kuwerdas bilang isang kuwintas.
Ang mga hiyas ay tinitimbang ng mga timbang ngunit ang huli ay hindi maaaring itumbas ang halaga sa mga hiyas.
Nananatili ang walong metal (alloys) sa gitna ng mga bato ngunit nagiging ginto ang mga ito sa pamamagitan ng pagpindot ng bato ng pilosopo lamang.
Ang kristal na bato ay kumikinang sa maraming kulay ngunit nananatiling isang bato lamang.
Ang bato ay walang bango o lasa; ang matigas ang puso ay sinisira lang ang sarili.
Ang hangal ay patuloy na nananaghoy sa sarili niyang katangahan.
Ang pagkakaroon ng hiyas sa ulo nito at hindi alam, ang ahas ay nananatiling puno ng lason.
Ito ay kilala na ang musk ay nananatili sa katawan ng usa, ngunit ito ay patuloy na inaamoy ito sa mga palumpong.
Ang perlas ay nananahan sa kabibi ngunit ang kabibi ay hindi alam ang misteryo.
Ang tik na dumikit sa mga utong ng baka, hindi kumukuha ng gatas nito kundi sumisipsip ng dugo lamang.
Buhay sa tubig ang crane ay hindi natututong lumangoy at ang bato, sa kabila ng mga paghuhugas nito sa iba't ibang mga sentro ng paglalakbay ay hindi maaaring lumangoy at tumawid.
Kaya naman, ang pagmamalimos sa piling ng matatalinong tao ay mas mabuti kaysa sa pamamahala sa isang kaharian kasama si Hoots.
Dahil kung sino ang peke, sisira rin ang dalisay.
Ang aso, kakagat at dinidilaan lamang ngunit kung ito ay mabaliw, matatakot ang isipan dito.
Ang uling man malamig o mainit ay nagpapaitim o nakakasunog sa kamay.
Ang nunal na nahuli ng ahas ay nagiging bulag o ketongin.
Ang tumor sa katawan kapag inoperahan ay nagbibigay ng sakit at kung ito ay pinananatiling hindi nagalaw ito ay isang dahilan para sa kahihiyan.
Ang isang masamang anak ay hindi maaaring itakwil ni siya ay makapag-adjust sa pamilya.
Samakatuwid, ang hangal ay hindi dapat mahalin at habang ang poot sa kanya ay dapat na iwasan, ang detatsment sa kanya ay dapat mapanatili.
Kung hindi, sa parehong paraan, ang pagdurusa ay tiyak na magaganap.
Habang hinuhugasan ng elepante ang katawan nito at lumalabas sa tubig, tinatapon ito ng putik;
Habang ang kamelyo na umiiwas sa trigo ay kumakain ng mababang uri ng mais na pinangalanang java-s;
Ang baywang ng baliw ay minsan ay isinusuot niya sa kanyang baywang at minsan sa kanyang ulo;
Ang kamay ng isang pilay kung minsan ay napupunta sa kanyang puwitan at ganoon din kung minsan sa kanyang bibig kapag humihikab;
Ang mga sipit ng panday ay minsan ay inilalagay sa apoy at sa susunod na sandali sa tubig;
Kasamaan ang kalikasan ng langaw, mas pinipili nito ang mabahong amoy kaysa halimuyak;
Gayundin, ang tanga ay walang makukuha.
Ang hangal ay nakulong at sinungaling
Ang loro ay hindi umaalis sa pamalo at nahuli dito ay umiiyak at humahagulgol.
Ang unggoy ay hindi rin nag-iiwan ng dakot ng mais (sa pitsel) at nagdurusa sa pagsasayaw at pagngangalit ng mga ngipin mula sa pinto hanggang sa pinto.
Ang asno din kapag binugbog, sumipa at umuungol ng malakas ngunit hindi naglalabas ng katigasan ng ulo.
Ang aso ay hindi umaalis sa pagdila sa gilingan ng harina at ang buntot nito kahit na hinila, hindi kailanman lumiko nang diretso.
Ang mga hangal ay nagyayabang nang walang kabuluhan at tinatalo ang landas habang ang ahas ay umalis.
Kahit na pinahiya ng kanilang mga turbante na tinanggal sa kanilang mga ulo, binibilang nila ang kanilang sarili na mas mataas kaysa sa kanilang mga collateral.
Ang bulag na hangal ay lumalaban hanggang sa wakas kung siya ay tinatawag na bulag (intelektuwal) at pakiramdam na flattered kung tawagin ay mata (isang matalino).
Ang pagtawag sa kanya ng simpleng pag-iisip ay nagpapagaan sa kanyang pakiramdam ngunit hindi niya kakausapin ang sinumang nagsasabi sa kanya na siya ay isang hangal na tao.
Napapangiti siya na tinatawag siyang tagadala ng pasanin (ng lahat) ngunit nagagalit kapag sinabing baka siya.
Ang uwak ay alam ng maraming kasanayan ngunit ito ay umuuwak nang matindi at kumakain ng dumi.
Sa masamang kaugalian ang hangal ay tumutukoy sa mabuting pag-uugali at tinatawag na mabango ang dumi ng pusa.
Kung paanong ang chakal na hindi makaabot at makakain ng mga ubas sa puno, ay dumura sa kanila, gayon din ang kaso ng isang hangal.
Ang taong hangal ay isang bulag na tagasunod na parang tupa at ang kanyang matigas na pananalita ay sumisira sa kanyang relasyon sa bawat isa.
Ang pinakamasamang posible sa mga puno ay ang puno ng castor na hindi napapansin.
Pidd jiu, isang napakaliit sa mga ibon ay tumatalon mula sa isang sanga patungo sa isa pa at nakakaramdam ng labis na pagtaas.
Ang tupa, din, sa panahon ng kanyang maikling... kabataan bleats malakas (proudly).
Ipinagmamalaki din ni Anus ang pagiging isa sa mga organo tulad ng mata, tenga, ilong at bibig.
Ang asawang lalaki kahit na pinalayas ng kanyang asawa ay ibinitin ang kanyang lalagyan sa pintuan (para ipakita ang kanyang pagkalalaki).
Katulad din sa mga tao, ang hangal na wala sa lahat ng mga birtud ay nakakaramdam ng pagmamalaki sa kanyang sarili at patuloy na sinusubukang mapansin.
Sa isang pagtitipon, ang kanyang sarili lamang ang kanyang nakikita (at hindi ang karunungan ng iba).
Ang hangal ay siya na hindi nakakaunawa sa bagay na nasa kamay ni nagsasalita ng mabuti.
Iba ang tinatanong sa kanya at iba ang sagot niya.
Masama ang payo, mali ang interpretasyon niya at inilalabas sa kanyang isipan ang salungat na kahulugan.
Siya ay isang malaking idiot na hindi nakakaintindi at ang pagiging walang kamalayan ay kailanman nagulat at nalilito.
Hindi niya pinahahalagahan sa kanyang puso ang karunungan ng Gum at dahil sa kanyang masamang talino ay itinuturing ang kanyang kaibigan bilang isang kaaway.
Ang karunungan ng hindi paglapit sa ahas at apoy ay kinukuha niya kung hindi man at pilit na ginagawang bisyo ang kabutihan.
Para siyang isang sanggol na hindi nakikilala ang kanyang ina at patuloy na umiiyak at umiihi.
Siya na umaalis sa landas na palayo ay sumusunod sa walang landas na basura at itinuturing na naliligaw ang kanyang pinuno, ay isang hangal.
Pagkaupo sa bangka ay pabigla-bigla siyang tumalon sa agos.
Nakaupo sa gitna ng mga marangal siya, dahil sa kanyang masamang pananalita ay nakalantad.
Ang matalino ay itinuring niyang hangal at itinago ang kanyang sariling paggawi bilang isang matalino.
Tulad ng , isang paniki at isang glow worm na inilalarawan niya ang araw bilang gabi.
Ang karunungan ng Gum ay hindi kailanman namamalagi sa puso ng isang hangal na tao.
Ang isang manggagamot upang pagalingin ang isang babaeng kamelyo, ng isang melon na nakabara sa lalamunan, ay dinurog ang melon sa lalamunan nito sa pamamagitan ng paghampas sa gilid ng leeg gamit ang kanyang halo at mortar.
Ang kanyang lingkod (na nanonood) ay nag-isip na siya ay nakabisado ang sining at pinatay ang isang matandang maysakit na babae sa parehong proseso, na nagdulot ng pangkalahatang panaghoy sa mga kababaihan.
Kinuha ng mga tao ang nagpapanggap na manggagamot at iniharap siya sa hari na nag-utos para sa kanya ng masusing bugbog, kung saan siya ay natauhan.
Nang tanungin siya, ipinagtapat niya ang buong pangyayari at nalantad ang kanyang pagpapanggap.
Itinapon siya ng mga pantas bilang isang piraso ng salamin na hindi maaaring mailagay sa mga hiyas.
Walang katuturan ang isang tanga gaya ng isang kawayan ay hindi makakapantay ng tubo.
Siya sa katunayan, ay isang hayop na ipinanganak sa anyo ng isang tao.
Ang anak ng isang bangkero ay nagsilbi kay Mahadev at nakakuha ng biyaya (ng pagkamit ng kayamanan).
Ang kayamanan ay dumating sa kanyang bahay sa pagkukunwari ng mga sadhus ng gramanic na tradisyon.
Habang binubugbog sila, limpak-limpak na pera ang lumabas doon sa bahay niya.
Nakita rin ng isang barbero na nagtatrabaho sa bahay ang eksenang ito at nawalan siya ng antok.
Sa pagkakaroon ng pagkakataon, pinatay niya ang lahat ng mga sadhus at ang usapin ng mga inosenteng biktima ay dumating sa korte ng batas.
Napahawak siya sa buhok niya ay napahawak siya. Ngayon sa pamamagitan ng kung anong kapangyarihan ang ibibigay niya na naligtas mula sa pagkakahawak na iyon.
Ang mga hangal ay naghahasik ng mga buto nang wala sa panahon (at nagdurusa sa pagkawala).
Isang talakayan sa pagitan ni Gangu, ang oilman at isang pandit ang nasaksihan ng isa at lahat.
Ang pagpapakita ng isang daliri kay Gang/ ang pandit ay nagpahiwatig na ang Panginoon ay iisa. Ngunit naisip ni Gangu na gusto niyang kunin ang kanyang (Ganges) isang mata at dahil dito ay ipinakita niya ang dalawang daliri na nagpapahiwatig na ilalabas niya ang kanyang dalawang mata (pandit).
Ngunit naisip ng pandit na ang Gangu ay nagpapahiwatig ng dalawang dimensyon ng Panginoon - nirgun (higit sa lahat ng mga birtud) at sagun, (na may lahat ng mga birtud).
Itinaas ngayon ni Pandit ang limang daliri upang ipakita na ang Kanyang dalawang anyo ay dahil sa limang elemento, ngunit, kung isasaalang-alang ng pandit na nagpapahiwatig na sa pamamagitan ng limang daliri ay kakamot siya sa mukha ni Gangu,
Itinaas ng mga gang ang kanyang kamao na nagpapakitang papatayin siya nito sa pamamagitan ng paghampas ng kanyang kamao. Ngayon ay naramdaman ni pandit na siya ay pinapaunawa na ang pagkakaisa ng limang elemento ang dahilan ng paglikha.
Sa pagkakamaling tinanggap ng pandit ang kanyang pagkatalo at bumagsak sa paanan ng kanyang kalaban at umalis sa lugar. Sa katunayan ang hangal ay sinadya na ilabas niya ang kanyang mga mata at aatake ng mahigpit na kamao ngunit iba ang interpretasyon nito ng pandit.
Kaya dahil sa kanyang tiyak na pag-iisip maging ang pandit ay napatunayang tanga din.
Nang maligo ang isang tao sa balon, nakalimutan ng isang tao ang kanyang turban at umuwi na walang ulo.
Nang makita ang kanyang hindi wastong pag-uugali (ng walang hubad na ulo) ang mga hangal na babae ay nagsimulang umiyak at humagulgol (Nang makita ang walang turban na amo ng bahay ay hinulaan nila ang pagkamatay ng isa sa pamilya).
Nang makita ang mga umiiyak na babae, ang iba pa, ay nagsimulang magluksa. Nagsama-sama ang mga tao at nag-uupuan sa linya ay nagsimulang makiramay sa pamilya.
Ngayon ang babaeng barbero na namumuno sa pagluluksa sa mga okasyon ay nagtanong kung sino ang iiyak at kung kaninong pandalamhati ang dapat niyang pangunahan, ibig sabihin, ano ang pangalan ng patay.
Ang manugang na babae ng pamilya ay nagpahiwatig sa biyenan upang makuha ang sagot sa tanong na ito (dahil siya ay natagpuang hubad ang ulo.
Pagkatapos ang katotohanan ay isiniwalat niya na nakalimutan lang niyang magsuot ng turban).
Sa pagpupulong ng mga hangal, nagaganap ang gayong pag-cawing (dahil ang mga uwak na nakikinig din sa isang tinig ay nagsimulang magkasabay na kumaway).
Sabihin man tungkol sa lilim at sikat ng araw, hindi ito naiintindihan ng tanga.
Sa pamamagitan ng kanyang mga mata ay hindi niya matukoy ang pagkakaiba sa pagitan ng tanso at tanso o ginto at pilak.
Hindi niya malalaman ang pagkakaiba ng lasa sa pagitan ng palayok ng ghee at isang sisidlan ng langis.
Araw at gabi ay wala siyang malay at sa kanya ang liwanag at dilim ay pareho.
Ang halimuyak ng musk at amoy ng bawang o stiching ng pelus at balat ay pareho para sa kanya.
Hindi niya kinikilala ang isang kaibigan at isang kaaway at nananatiling ganap na walang pakialam sa masama o magandang kulay (ng buhay).
Ang katahimikan ay ang pinakamahusay sa kumpanya ng tanga.