Een Oankar, die oerenergie, verwesenlik deur die genade van goddelike leermeester
Die gurmukh wat in hierdie wêreld gebore is, wat onskuldig en onkundig word, lei homself in die vrees van die Here.
Deur die onderrig van die Guru aan te neem, word die Sikh van die Guru en onderhou homself in die liefdevolle toewyding, e lei 'n suiwer en intelligente lewe.
Nadat hy daarna geluister en dit verstaan het, aanvaar e die leringe van die Guru en selfs om die glories te verdien, bly nederig.
In ooreenstemming met die leringe van die Guru, aanbid hy die e Sikhs en raak hulle voete aan en, deur hul virtus-pad te volg, word hy liefhebber van almal.
Guru se opdrag word nooit deur die Sikh vergeet nie en hy het die manier geleer om homself as 'n verbygaande gas te beskou, en bring sy lewe (doelbewus) hier deur.
Die Sikh van die Guru praat lieflik en aanvaar nederigheid as die regte manier van lewe.
Die Gurmukh, guru-georiënteerde persoon verdien is 'n bestaan deur harde arbeid en deel sy lewensmiddele met ander Sikhs van die um.
Die visioen van 'n gurmukh bly gesetel in sy begeerte na die blik op die Here, en op grond van sy waaksame besef van die sabad, verkry hy wysheid.
Omdat hy standvastig is in meditasie oor kruisement, liefdadigheid en ablusie, handhaaf hy koördinasie in sy verstand, spraak en optrede.
Die Sikh van die Guru praat minder, slaap minder en eet min.
Om ander se liggaam (vrou) en ander se rykdom te verwerp, vermy hy om na die laster van ander te luister.
Hy aanvaar die teenwoordigheid van Guru ewe in die sabad (Woord) en die heilige gemeente.
Met doelgerigtheid aanbid hy die een Here, en omdat hy geen sin vir dualiteit het nie, verheug hy hom in die wil van die Here.
Ten spyte van sy alle magte beskou die gurmukh homself as sagmoedig en nederig.
Hy wat nie die grootsheid van gurmukhs kan sien nie, is blind ten spyte van sy oë.
Hy 'wat nie die idee van 'n gurmukh verstaan nie, is doof ten spyte van sy ore.
Hy wat nie die gesange van Gurmukh sing nie, is stom hoewel hy 'n tong het.
Sonder die geur van die lotusvoete van die Guru, is hy veronderstel om met 'n geknipte neus (kopergesig) te wees ten spyte van sy pragtige neus.
'n Persoon sonder Gurmukh se sin vir diens is 'n huilende kreupel, ondanks sy gesonde hande en hy gaan aan met huil.
Een in wie se hart die wysheid van die Guru nie volgehou word nie, is 'n dwaas wat nêrens skuiling kry nie.
Die idioot het geen metgesel nie.
Uil het geen deurdagte begrip nie en verlaat habitatte leef in verlate plekke.
Vlieër kan nie tekste geleer word nie en rotte eet hou aan om die hele dag te vlieg.
Selfs in die tuin van sandelhout, word die egoïstiese bamboes nie geurig nie.
Terwyl die konka leeg bly hoewel hy in die see woon, bederf die persoon sonder die wysheid van Guru (gurmati) sy liggaam.
Die katoen-syboom dra nie soveel vrugte wat kleurlose met sy grootsheid mag spog nie.
Net dwase stry oor onbenullighede.
'n Kapper wat 'n spieël aan 'n blinde wys, kry nooit die beloning nie.
Om voor 'n dowe persoon te sing is tevergeefs en net so gee 'n vrek nie 'n kleed aan sy minstreel as geskenk nie.
As die stomme geraadpleeg word oor enige kwessie, sal die kwessie erger gaan en sal hy nie kan antwoord nie.
As 'n persoon sonder die reuksintuig na 'n tuin gaan, kan hy nie die tuinier vir toekenning aanbeveel nie.
Hoe kon 'n vrou wat met 'n kreupele getroud is hom omhels.
Waar al die ander 'n redelike gang het, sal die kreupele hoe hy ook al voorgee, beslis mank gesien word.
Die dwaas bly dus nooit verborge nie, en stel homself beslis bloot.
Selfs nadat die klip honderd jaar lank in water gebly het, sou die klip glad nie nat word nie.
Dit mag dalk vir vier maande aaneenlopend reën, maar 'n klip sal nie in die veld uitspruit nie.
'n Sandaal wat klip maal, word nooit soos sandaal afgeslyt nie.
Slypstene slyp altyd die materiaal maar weet nooit van die smaak en deugde van die dinge wat gemaal word nie.
Die slypsteen beweeg duisende kere rond, maar dit voel nooit honger of dors nie.
Die verhouding tussen die klip en die kruik is sodanig dat kruik moet vergaan of die klip die kruik tref of andersom.
Die dom verstaan nie die verskil tussen roem en skande nie.
Gewone klip kan in kontak wees met die filosoof se klip, maar dit word nie in goud verander nie.
Diamante en robyne word uit die klippe gehaal, maar laasgenoemde kan nie as 'n halssnoer geryg word nie.
Die juwele word met gewigte geweeg maar laasgenoemde kan nie in waarde gelykstel aan die juwele nie.
Agt metale (legerings) bly tussen klippe oor, maar dit verander in goud deur die aanraking van filosoof se klip alleen.
Kristalsteen skyn in baie kleure, maar bly steeds 'n blote klip.
Klip het nie geur of smaak nie; die hardvogtige vernietig homself eenvoudig.
Die dwase gaan voort om sy eie onnoselheid te betreur.
Met juweel in sy kop en weet dit nie, bly die slang vol gif.
Dit is bekend dat muskus in die liggaam van takbokke agterbly, maar dit gaan voort om dit woes in die bosse te ruik.
Die pêrel woon in die skulp maar die skulp ken nie die raaisel nie.
Die bosluis sit vas aan die spene van koei, vat nie sy melk nie maar suig net die bloed.
As hy in water woon, leer die kraanvoël nooit hoe om te swem nie en die klip kan, ten spyte van sy ablusies by verskeie pelgrimsentrums, nie swem en oorgaan nie.
Daarom is dit beter om in die geselskap van wyse mense te bedel as om saam met Hoots oor 'n koninkryk te heers.
Want hy wat self vals is, sal ook die reine bederf.
Die hond, byt en lek maar as hy mal word, word mens se gedagtes bang daarvoor.
Kool of koud of warm maak die hand swart of brand dit.
Mol wat deur slang gevang word, maak dit blind of melaats.
Gewas in die liggaam wanneer geopereer word gee pyn en as dit onaangeraak gehou word is dit 'n oorsaak van verleentheid.
’n Goddelose seun kan nie verwerp word of hy kan in die gesin aanpas nie.
Daarom moet die onnosel nie liefgehê word nie en terwyl vyandskap teenoor hom vermy moet word, moet afsydigheid teenoor hom gehandhaaf word.
Andersins, beide maniere, is lyding gebind om te voorkom.
Terwyl die olifant sy liggaam was en uit die water kom, gooi hy modder daaroor;
Soos die kameel vermy koring eet lae verskeidenheid van mielies genaamd java-s;
Die lendendoek van die mal man word soms deur hom om sy middel en soms op sy kop gedra;
Die hand van 'n kreupele gaan soms na sy boude en dieselfde een soms na sy mond as hy gaap;
Smid se knypers word soms aan die brand gesit en die volgende oomblik in water;
Kwaad is die aard van vlieg, dit verkies slegte reuk bo geur;
Net so kry die dwaas niks nie.
Dwaas raak homself vasgevang en is 'n leuenaar
Die papegaai verlaat nie die stok nie en wat daarin vasgevang word, huil en huil.
Aap los ook nie die handvol mielies (in die kruik) nie en sukkel om van deur tot deur te dans en op sy tande te kners.
Die donkie skop en slaan ook hard wanneer hy geslaan word, maar werp nie sy hardkoppigheid af nie.
Die hond gaan nie die meelmeul en sy stert lek nie, al word dit getrek, draai nooit reguit nie.
Die dwase spog dwaas en slaan die spoor terwyl die slang weg is.
Selfs wanneer hulle verneder word deur hul tulbande wat van hul koppe afgehaal is, ag hulle hulself verhewe bo hul kollaterale.
Die blinde dom een baklei tot die einde as hy blind genoem word (intellektueel) en voel gevlei as hy oog geroep word ('n wyse een).
Om hom eenvoudig te noem, laat hom goed voel, maar hy sal nie met iemand praat wat vir hom sê dat hy 'n simpel persoon is nie.
Hy glimlag omdat hy 'n draer van die las (van almal) genoem word, maar voel kwaad wanneer hy vertel dat hy net 'n os is.
Die kraai ken baie vaardighede, maar hy kraai skokkend en vreet ontlasting.
Na die slegte gebruike verwys die dom as goeie gedrag en noem die verharde ontlasting van kat, geurig.
Soos die jakkals nie kan bykom en druiwe aan boom eet nie, spoeg oor hulle, so is die geval van 'n dwaas.
Die dwase persoon is 'n blinde volgeling soos skape en sy hardnekkige praatjies bederf sy verhouding met elkeen.
Die ergste moontlik onder die bome is kasterboom wat hom onverdiend laat raaksien.
Pidd jiu, 'n baie klein onder die voëls spring van een tak na 'n ander en voel baie opgeblaas.
Ook die skape blaas tydens sy kort ... jeug hard (trots).
Anus voel ook trots om een van die organe soos oog, oor, neus en mond genoem te word.
Die man, selfs terwyl hy deur sy vrou uit die huis geskop is, hang sy koker aan die deur (om sy manlikheid te wys).
Net so onder die mense voel die dom een sonder alle deugde trots op homself en probeer aanhoudend raakgesien word.
In 'n vergadering sien hy net sy eie self (en nie die wysheid van ander nie).
Dwaas is hy wat nie die saak verstaan nie en ook nie goed praat nie.
Hy word iets anders gevra en hy antwoord heeltemal oor iets anders.
Siek ingelig, hy interpreteer dit verkeerd en bring die teenoorgestelde betekenis uit sy gedagtes na vore.
Hy is 'n groot idioot wat nie verstaan nie en om sonder bewussyn te wees is altyd verbaas en verward.
Hy koester nooit in sy hart die wysheid van die tandvleis nie en beskou as gevolg van sy bose intellek sy vriend as 'n vyand.
Die wysheid om nie naby slang en vuur te gaan nie, neem hy anders en verander deug met geweld in ondeug.
Hy gedra hom soos 'n baba wat nie sy ma herken nie en aanhou huil en pis.
Hy wat die pad weglaat, 'n spoorlose vermorsing volg en sy leier as verdwaal beskou, is 'n dwaas.
In die boot gesit spring hy impulsief die stroom in.
Sit tussen die edeles staan hy, weens sy kwade praatjies, ontbloot.
Die wyse beskou hy as dom en verberg sy eie optrede as 'n slim een.
Soos 'n vlermuis en 'n gloeiwurm beskryf hy die dag as nag.
Die wysheid van Gum woon nooit in die hart van 'n dwase persoon nie.
'n Geneesheer om 'n vroulike kameel te genees van 'n spanspek wat in sy keel vasgesteek het, het die spanspek in sy keel fyngedruk deur met sy stamper en vysel langs die nek uit te slaan.
Sy bediende (wat gekyk het) het gedink dat hy die kuns bemeester het en 'n ou siek vrou deur dieselfde proses vermoor het, wat algemene weeklag onder vroue veroorsaak het.
Die volk het die voorwendende geneesheer gegryp en hom voor die koning gebring wat vir hom 'n deeglike pak slae beveel het, waarop hy tot sy sinne gekom het.
By navraag het hy die hele omstandigheid beken en sy bedrog is dus aan die kaak gestel.
Die wyse manne het hom uitgegooi aangesien 'n stuk glas nie met juwele kan rank nie.
'n Dwaas het geen sin nie, aangesien 'n bamboes nooit suikerriet gelyk kan stel nie.
Hy is in werklikheid 'n dier wat in die vorm van 'n man gebore is.
Die seun van 'n bankier het Mahadev gedien en 'n seën gekry (om rykdom te verkry).
Rykdom het na sy huis gekom in die gedaante van sadhus van gramaniese tradisie.
Terwyl hulle geslaan is, het hope geld daar in sy huis te voorskyn gekom.
'n Kapper wat in die huis werk, het ook hierdie toneel gesien en hy het rustig begin slaap.
Toe hy 'n geleentheid gebruik het, het hy al die sadhoe's doodgemaak en die saak van die onskuldige slagoffers het na die geregshof gekom.
Toe hy sy hare vashou, is hy geslaan. Nou deur watter krag hy sal gee gered uit daardie kloue.
Die dwase saai saad buite seisoen (en ly verlies).
Een en almal het 'n gesprek tussen Gangu, die olieman en 'n pandit gesien.
Deur een vinger vir Gang/ die pandit te wys het aangedui dat die Here een is. Maar Gangu het gedink dat hy sy (Ganges) een oog wou uittrek en daarom het hy twee vingers gewys wat aandui dat hy albei sy (pandit) se oë sal uithaal.
Maar die pandit het gedink dat Gangu dui op die twee dimensies van Here - nirgun (buiten alle deugde) en sagun, (met alle deugde).
Pandit het nou vyf vingers gelig om te wys dat Sy twee vorms te danke is aan die vyf elemente, maar as die pandit beskou word as 'n aanduiding dat hy met vyf vingers die gesig van Gangu sou krap,
Bendes het sy vuis geswaai en gewys dat hy hom met die vuishou sou doodmaak. Nou het pandit gevoel dat hy gemaak word om te verstaan dat eenheid van vyf elemente die oorsaak van die skepping was.
Die pandit het verkeerdelik sy nederlaag aanvaar en voor sy opponent se voete geval en die plek verlaat. Die dwaas het eintlik bedoel dat hy sy oë sou uithaal en met 'n stywe vuis sou aanval, maar dit is anders geïnterpreteer deur die pandit.
So as gevolg van sy spesifieke denke is selfs die pandit ook as 'n dwaas bewys.
Nadat 'n persoon op die put gebad het, het 'n persoon sy tulband vergeet en kaalkop huis toe gekeer.
Toe hulle sy onbehoorlike optrede sien (om kaalkop te wees) het die simpel vroue begin huil en huil (Toe hulle die tulbandlose meester van die huis gesien het, het hulle die dood van iemand in die familie vermoed).
Toe hulle die huilende vroue sien, het ander ook begin rou. Mense het saamgedrom en in rye gesit het met die familie begin meegevoel.
Nou het die barbiervrou wat by geleenthede die rou lei, gevra wie moet gehuil word en wie se klaaglied sy moet lei, maw wat is die naam van die dooies.
Die skoondogter van die familie het na skoonpa gesinspeel om antwoord op hierdie vraag te kry (omdat hy kaalkop gevind is.
Toe word die feit deur hom bekend gemaak dat hy net vergeet het om tulband te dra).
In die samekoms van die dwase vind sulke gekary plaas (omdat kraaie wat ook na een stem luister, gesamentlik begin kawaai).
Al word vertel van die skaduwee en die sonskyn, verstaan die dwaas dit nie.
Met sy oë kan hy nie tussen koper en brons of goud en silwer onderskei nie.
Hy kan nie die smaakverskil tussen die pot ghee en 'n oliehouer ken nie.
Dag en nag is hy sonder bewussyn en vir hom is lig en duisternis dieselfde.
Geur van muskus en reuk van knoffel of steek van fluweel en vel is dieselfde vir hom.
Hy identifiseer nie 'n vriend en 'n vyand nie en bly heeltemal onbesorg oor die slegte of goeie kleur (van die lewe).
Stilte is die beste in die geselskap van dwaas.