Thuig Oankar amháin, an fuinneamh primal, trí ghrásta an phreceptor diaga
Tar éis a rugadh sa saol seo, an gurmukh éirí neamhchiontach agus aineolach duchtanna é féin in eagla an Tiarna.
Nuair a ghlactar le teagasc an Ghúrú déantar Sikh an Ghúrú agus é féin a chothú sa chríonnacht ghrámhar, bíonn saol glan cliste aige.
Tar éis éisteacht leis agus é a thuiscint, glacann e le teagasc an Ghúrú agus fiú na glóir a thuilleamh leanann sé a bheith umhal.
De réir theagasc an Ghúrú, déanann sé adhradh do na e-Sikhs agus teagmháil lena gcosa agus, ag leanúint a gcosán virtus, éiríonn sé ina ghrá do chách.
Ní dhéanann an Sikh dearmad ar theagasc Gúrú riamh agus tar éis dó an bealach a fhoghlaim chun é féin a mheas mar aoi a chuaigh thart, caitheann sé a shaol (go cuspóireach) anseo.
Labhraíonn Sikh an Ghúrú go binn agus glacann sé leis an umhlaíocht mar an tslí bheatha cheart.
Tuilleann an duine Gurmukh, atá dírithe ar an ngúrú, slí bheatha trí shaothar crua agus roinneann sé a chuid bia le Sikhigh eile an um.
Fanann fís gurmukh ina shuí ina mhian le radharc an Tiarna, agus de bhua a réadú faireach ar an sabad, faigheann sé eagna.
Agus é go seasta ag déanamh machnaimh ar mhiontas, ar charthanacht, agus ar mhaolú, coinníonn sé comhordú ina intinn, ina chaint agus ina ghníomhartha.
Labhraíonn Sikh an Ghúrú níos lú, codlaíonn sé níos lú agus ní itheann sé mórán.
Nuair a dhiúltaíonn sé do chorp (bean) agus saibhreas daoine eile seachnaíonn sé éisteacht le clúmhilleadh daoine eile.
Glacann sé go cothrom le Gúrú a bheith i láthair sa sabad (Focal) agus sa chomhthionól naofa.
Leis an aonaigne is mór aige an t-aon Tiarna amháin, agus gan aon chiall ar dhúchas, bíonn áthas air as toil an Tiarna.
In ainneoin a chumhachtaí uile measann an gurmukh é féin meek agus humhal.
An té nach bhfuil in ann móruaisle na gurmukhs a fheiceáil, tá sé dall in ainneoin a shúile.
An té nach dtuigeann an smaoineamh maidir le gurmukh, tá sé bodhar in ainneoin a chluasa.
Ní chanann sé iomann Gurmukh, tá sé balbh cé go bhfuil teanga aige.
Gan cumhráin chosa Lotus an Ghúrú, tá sé ceaptha a bheith le srón clipped (éadan práis) in ainneoin a shrón álainn.
Tá duine nach bhfuil mothú seirbhíse Gurmukh aige ina chnámh spairne, a lámha sláintiúil d'ainneoin agus leanann sé ag gol.
Duine nach bhfuil eagna an Ghúrú á chothú ina chroí, is amadán é nach bhfaigheann aon áit foscadh.
Níl aon chompánach ag an leathcheann.
Níl aon tuiscint mhachnamhach ag an Ulchabhán agus fágtar saolta gnáthóg in áiteanna tréigthe.
Ní féidir téacsanna a mhúineadh do eitleoige agus fanann ithe francaigh ag eitilt an lá ar fad.
Fiú amháin a bheith sa ghairdín adhmaid sandal, ní thagann an bambú egotist cumhra.
De réir mar a fhanann an conch folamh cé go bhfuil cónaí air san fharraige, tá an duine gan eagna an Ghúrú (gurmati) ag milleadh a chorp.
Ní iompraíonn an crann síoda cadáis toradh cé mhéad a d'fhéadfadh gan dath a bheith ag bragáil a mhóráltachta.
Ní bhíonn ach amaidí ina n-ábhar fánach.
Ní fhaigheann Bearbóir a thaispeánann scáthán do dhuine dall an luach saothair riamh.
Is ar neamhní atá canadh os comhair bodhair agus mar an gcéanna ní thugann an t-uafásach gúna dá mhinistir mar bhronntanas.
Má théitear i gcomhairle leis an balbh ar cheist ar bith, rachaidh an cheist níos measa agus ní bheidh sé in ann freagra a thabhairt.
Má théann duine gan boladh chuig gairdín, ní féidir leis an garraíodóir a mholadh le bronnadh.
Conas a d'fhéadfadh bean pósta le cripple glacadh leis.
Nuair a bhíonn siúl cothrom ag gach duine eile, is cinnte go bhfeicfí an bacach, áfach, ag ligean air, ag béiceadh.
Mar sin, ní fhanann an t-amadán i bhfolach choíche, agus is cinnte go nochtann sé é féin.
Fiú tar éis fanacht in uisce ar feadh céad bliain ní thiocfadh an chloch fliuch ar chor ar bith.
D'fhéadfadh sé báisteach go leanúnach ar feadh ceithre mhí, ach ní bheadh cloch sprout sa pháirc.
Sandal meilte cloiche, ní éiríonn sé as mar sandal riamh.
Clocha meilte meileann an t-ábhar i gcónaí ach ní fios faoi blas agus virtues na talún rudaí.
Gluaiseann an chloch mheilt timpeall na mílte uair ach ní bhraitheann sé ocras ná tart riamh.
Mar gheall ar an ngaol idir an chloch agus an pitcher ní mór an pitcher bás a fháil cibé an mbuaileann an chloch an pháirc nó vice versa.
Ní thuigeann an dúr an difríocht idir clú agus cáil.
Féadfaidh gnáthchloch a bheith i dteagmháil le cloch an fhealsaimh ach ní dhéantar í a chlaochlú ina hór.
Baintear diamaint agus rubies as na clocha ach ní féidir an dara ceann a cheangal mar muince.
Déantar na seoda a mheá le meáchain ach ní féidir leis an dara ceann a bheith comhionann ó thaobh luacha leis na seoda.
Fanann ocht miotal (cóimhiotail) i measc na gcloch ach athraíonn siad ina n-ór trí lámh chloch an fhealsaimh amháin.
Scairteann cloch chriostail i go leor dathanna ach ní fhanann sé ach cloch.
Níl cumhráin ná blas ag cloch; ní dhéanann an ceann crua-chroí ach é féin a mhilleadh.
Leanann an t-amaideach ar aghaidh ag caoineadh a striapachais féin.
Agus seod ina cheann aici agus gan a fhios aige, fanann an nathair líonta le nimh.
Tá sé ar eolas go bhfanann musk i gcorp na fianna, ach leanann sé boladh franatically sna toir.
Tá an péarla ina chónaí sa bhlaosc ach níl a fhios ag an bhlaosc an rúndiamhair.
An tic greamaithe le cuacha na bó, ní thógann sé a bainne ach sucks an fhuil amháin.
Ag maireachtáil san uisce ní fhoghlaimíonn an chraein conas snámh agus ní féidir leis an gcloch, in ainneoin a cuid sladmhargadh ag ionaid oilithreachta éagsúla, snámh ná dul trasna.
Sin é an fáth, tá sé níos fearr begging i gcuideachta daoine ciallmhar rialú a dhéanamh ar ríocht in éineacht le Hoots.
Toisc an té atá falsa é féin, creachfaidh sé an té atá glan freisin.
Ní dhéanann an madra ach greim agus lí ach má théann sé as a mheabhair, bíonn faitíos ar aigne an duine.
Déanann gual, bíodh sé fuar nó te, an lámh dubh nó dóitear í.
Fágann caochÚn gafa ag nathair dall nó lobhar é.
Tugann meall sa chorp nuair a obraítear é pian agus má choinnítear gan teagmháil é is cúis náire é.
Ní féidir le mac aingidh a shéanadh ná ní féidir leis dul i dtaithí ar an teaghlach.
Mar sin, níor cheart go mbeadh grá ag an dúr agus cé gur chóir naimhdeas ina leith a sheachaint, ba chóir an scaradh ina leith a choinneáil.
Seachas sin, an dá na bealaí, tá fulaingt faoi cheangal a tharlóidh.
De réir mar a níonn an eilifint a corp agus ag teacht amach as an uisce, caitheann sé láib air;
De réir mar a itheann an camall cruithneacht a sheachnaíonn an t-arbhar íseal éagsúlachta darb ainm java-s;
Caitheann sé éadach loin an fhir mheabhair uaireanta timpeall a choim agus uaireanta ar a cheann;
Téann lámh an chromchinn go dtí a masa agus an ceann céanna uaireanta go dtí a bhéal nuair a bhíonn sé ag maol;
Uaireanta cuirtear pinnéirí gabha trí thine agus an chéad nóiméad eile in uisce;
Is olc an nádúr eitilt, is fearr leis boladh salach cumhráin;
Mar an gcéanna, ní fhaigheann an t-amadán rud ar bith.
Faigheann Amadán é féin gafa agus is bréagadóir é
Ní fhágann an parrot an tslat agus gafa inti gol agus caoineadh.
Ní fhágann moncaí freisin an dornán arbhair (sa pháirc) agus bíonn sé ag damhsa agus ag gríosadh a fhiacla ó dhoras go doras.
Nuair a bhuailtear an t-asal freisin, cuireann sé tús agus bréan go glórach ach ní chaillfidh sé a stubbornness.
Ní fhágann an madra an muileann plúir ag lí agus a eireaball tarraingthe, ní casann sé díreach.
Bródúil as na daoine amaideacha agus buaileann siad an rian agus an nathair imithe.
Fiú nuair a bhíonn siad uiríslithe ag a dtuirbíní tógtha as a gceann, meastar go bhfuil siad féin níos fearr ná a gcuid comhthaobhachta.
Troideann an dúr dall go dtí an deireadh má thugtar dall air (go hintleachtúil) agus mothaíonn sé maidhm má thugtar súil air (ceann ciallmhar).
Mothaíonn sé go maith nuair a ghlaonn sé meon simplí air ach ní labhródh sé le duine a insíonn dó gur duine amaideach é.
Déanann sé miongháire nuair a thugtar air mar iompróir an ualaigh (ar fad) ach mothaíonn sé feargach nuair a dúradh leis nach bhfuil ann ach damh.
Tá go leor scileanna ar eolas ag an bpréachán ach bíonn sé ag caoineadh go géar agus ag ithe faecas.
Do na droch-nósanna tagraíonn an dúr mar dhea-iompar agus tugann sé faecas ionduchtúcháin cait, cumhra.
Ós rud é nach bhfuil an seaca in ann fíonchaora a bhaint amach agus a ithe ar chrann, caitheann sé astu, mar sin is amhlaidh a bhíonn an t-amadán.
Is leantóir dall é an duine amaideach mar chaoirigh agus millteann a chaint chorr a chaidreamh le gach éinne.
Is é an ceann is measa a d'fhéadfadh a bheith i measc na gcrann ná crann castor a thugann faoi deara é féin gan dabht.
Téann Pidd jiu, duine an-bheag i measc na n-éan, ag léim ó chraobh amháin go brainse eile agus mothaíonn sé i bhfad níos teannta.
Na caoirigh, freisin, le linn a ghairid... bíonn an óige ag béiceach (go bródúil).
Mothaíonn Anas freisin bródúil as a bheith ar a dtugtar ar cheann de na horgáin mar an tsúil, cluas, srón agus béal.
Fiú agus an fear céile á chiceáil as baile ag a bhean chéile, chroch sé a chuisle ag an doras (chun a fhirinscneach a thaispeáint).
Mar an gcéanna i measc an duine, mothaíonn an duine dúr gan gach buanna bródúil as féin agus déanann sé iarracht leanúnach a fháil faoi deara.
I gcomhthionól, ní fheiceann sé ach a chuid féin (agus ní eagna daoine eile).
Is amaideach an té nach dtuigeann an scéal idir lámha agus nach labhraíonn go maith.
Iarrtar air rud éigin eile agus freagraíonn sé ar fad faoi rud éigin difriúil.
Ar an drochuair, déanann sé míthuiscint air agus cuireann sé amach as a intinn an bhrí a mhalairt.
Is leathcheann mór é nach dtuigeann agus a bheith devoid Chonaic tá iontas agus mearbhall riamh.
Ní chothaíonn sé eagna an Ghuma riamh ina chroí agus mar gheall ar a dhroch-intleacht measann sé a chara mar namhaid.
Mar gheall ar an eagna gan dul in aice le nathair agus tine glacann sé a mhalairt agus go héigeantach de bhua ina leas.
Iompraíonn sé mar naíonán nach n-aithníonn a mháthair agus leanann sé ag caoineadh agus ag caoineadh.
An té a fhágann an cosán leanann sé gan rian agus a mheasann go bhfuil a cheannaire imithe ar strae, is amadán é.
Ina shuí sa bhád léimeann sé go ríogach isteach sa sruth.
Ina shuí i measc na ndaoine uasal, tá sé faoi lé mar gheall ar a dhroch chaint.
An ciallmhar measann sé dúr agus folaíonn sé a iompar féin mar dhuine cliste.
Cosúil le , ialtóg agus worm glow cuireann sé síos ar an lá mar oíche.
Ní mhaireann eagna Guma riamh i gcroí duine amaideach.
D'fhonn camel baineann a leigheas, de mhelún i bhfostú ina scornach, bhrúigh sé an melon ina scornach trí bhualadh amach ar thaobh an mhuineál lena pestle agus a moirtéal.
Shíl a sheirbhíseach (a bhí ag faire) go raibh máistreacht aige ar an ealaín agus mharaigh sé seanbhean thinn tríd an bpróiseas céanna, rud a chuir caoineadh ginearálta i measc na mban.
Rug na daoine ar an leic a bhí ag ligean air agus thug siad faoi bhráid an rí é a d'ordaigh buille críochnúil dó, agus tháinig sé ar a chiall.
Nuair a ceistíodh é d’admhaigh sé an t-imthoisc ar fad agus nochtadh a imposture mar sin.
Chaith na fir ciallmhar amach é mar ní féidir le píosa gloine a rangú le seoda.
Níl aon chiall ag amadán mar ní fhéadfadh bambú a bheith comhionann le siúcra cána.
Go deimhin, is ainmhí é a rugadh i bhfoirm fear.
Rinne mac baincéir seirbhís do Mahadev agus fuair sé an chabhair (as saibhreas a bhaint amach).
Tháinig saibhreas go dtí a theach i gcruth sadhus de thraidisiún gramadaí.
Agus iad buailte, tháinig carnáin airgid chun solais ansin ina theach.
Chonaic Bearbóir a bhí ag obair sa teach an radharc seo freisin agus d'éirigh sé a scíth a ligean agus chaill sé a chodladh.
Tar éis dó deis a thapú mharaigh sé an sadhus go léir agus tháinig ábhar na n-íospartach neamhchiontach go dtí an chúirt dlí.
Fuair sé greim óna chuid gruaige. Anois cad é an chumhacht a thabharfaidh sé tarrtháil ón gcruachás sin.
Cuireann an t-amaideach síolta as an séasúr (agus cailleann sé).
Bhí plé idir Gangu, an fear ola agus pandit á fhinné ag duine ar bith.
Ag taispeáint méar amháin don Gang/ thug an pandit le fios gur duine é an Tiarna. Ach cheap Gangu go raibh sé ag iarraidh a shúil amháin (Ganges) a bhaint as agus mar sin thaispeáin sé dhá mhéar ag tabhairt le fios go dtabharfaidh sé amach an dá shúil (pandit).
Ach shíl an pandit go bhfuil Gangu ag leid ar dhá ghné an Tiarna - nirgun (thar gach virtues) agus sagun, (le gach virtues).
D’ardaigh Pandit cúig mhéar anois chun a thaispeáint go bhfuil a dhá fhoirm mar gheall ar na cúig eilimint, ach, ag cur san áireamh an pandit mar rud a thabharfadh le fios go scríobfadh sé aghaidh Gangu le cúig mhéar,
Bhronn dronganna a dhorn ag taispeáint go maródh sé é le stróc a dhorn. Anois mhothaigh pandit go rabhthas ag iarraidh air a thuiscint gurbh é aontacht na gcúig ghné ba chúis leis an gcruthú.
Go hearráideach ghlac an pandit lena bhua agus thit sé ar chosa a chéile comhraic agus d'fhág sé an áit. Go deimhin bhí sé i gceist ag an amadán go dtabharfadh sé a shúile amach agus go n-ionsódh sé le dorn daingean ach ba é an chiall a bhí ag an bpannadit é seo.
Mar sin de bharr a shainsmaointeoireachta ba amadán é fiú an pandit.
Tar éis dó folcadh a dhéanamh ar an tobar, rinne duine dearmad ar a turban agus d'fhill abhaile gan ceann.
Nuair a chonaic na mná amaideach an t-iompar míchuí a bhí aige (go raibh sé ina cheann lom) thosaigh na mná amaideach ag gol agus ag caoineadh (Ag féachaint ar mháistir an tí gan turban mheas siad bás duine éigin sa teaghlach).
Chonaic na mná ag gol, daoine eile freisin, thosaigh sé ag caoineadh. Tháinig daoine le chéile agus ina suí i línte thosaigh siad ag comhbhrón leis an teaghlach.
Anois d'fhiafruigh an bhean bhearbóir a stiúrann an chaoineadh ar uairibh cé'r bh'é a chaoineadh agus cé 'n t-ainnis ba cheart di a stiúradh, .i. cad é ainm na marbh.
Mhol iníon-chéile an teaghlaigh ar a hathair céile freagra na ceiste seo a fháil (toisc go bhfuarthas ceann lom air.
Ansin nocht sé go ndearna sé dearmad turban a chaitheamh).
I gcomhthionól na n-amadán tarlaíonn scairt den sórt sin (toisc go dtosaíonn préacháin ag éisteacht le guth amháin ag scairteadh le chéile).
Fiú má insítear dó faoin scáth agus faoi sholas na gréine, ní thuigeann an t-amadán é.
Leis a shúile ní féidir leis idirdhealú a dhéanamh idir práis agus cré-umha nó ór agus airgead.
Ní féidir leis an difríocht blas a bheith aige idir an phota ghee agus soitheach ola.
Lá agus oíche tá sé gan comhfhios agus dó is ionann an solas agus an dorchadas.
Tá cumhráin musc agus boladh gairleog nó stiching veilbhit agus seithí mar an gcéanna dó.
Ní aithníonn sé cara ná namhaid agus fanann sé go hiomlán gan aon aird ar dhath an tsaoil nó ar dhath maith nó olc.
Is é an tost an chuid is fearr i gcuideachta an amadáin.