Thuig Oankar amháin, an fuinneamh primal, trí ghrásta an phreceptor diaga
Is macasamhail é Gúrú den Braham foirfe atá neamhléiritheach agus doscriosta.
Briathar Gúrú (agus ní a chorp) tarchéimnitheach Brahm a bhfuil cónaí air sa phobal naofa.
Is í cuideachta an sadhus áit chónaithe na fírinne áit a gcruthaítear deis le haghaidh deabhóid ghrámhar.
Anseo déantar seanmóireacht do na ceithre vearnana go léir agus tugtar eagna an Ghúrú (Gurmat) os comhair na ndaoine.
Gan ach teagmháil a dhéanamh leis na cosa anseo agus trí bheith ina dheannach de na cosa, éiríonn na gurmukhs ina leanúna ar shlí an smachta.
Ag éirí neodrach i measc dóchais, téann na daoine aonair tríd an bpobal naofa níos faide ná Maya.
Is gníomhaíocht thar a bheith caolchúiseach é bheith mar dheisceabal den Ghúrú agus tá sé cosúil le lí na cloiche gan blas.
Tá sé níos tanaí ná an ghruaig agus níos géire ná imeall an chlaíomh.
Níl aon rud comhionann leis san am i láthair, san am atá caite agus sa todhchaí.
I dteach na Sikhism, scriostar an dualacht agus déantar ceann amháin leis an gceann sin.
Déanann fear dearmad ar an dara, tríú, cathain agus cén fáth.
Ag diúltú do na mianta go léir, faigheann an duine sult as dóchas aon Tiarna amháin.
Is é an bealach Gurmukh a thugtar ar an mbealach as a nglactar le eagna tairbheach an Ghúrú (Gurmat).
In sé múintear do dhuine maireachtáil faoi thoil an Tiarna agus machnamh a dhéanamh ar Bhriathar Gúrú.
Tagann toil an Mháistir le grá a thabhairt dó agus i ngach smaoineamh téann sé tríd an Tiarna neamhfhoirmiúil.
Toisc nach bhfanann an grá agus an cumhráin i bhfolach, ní fhanann an Gurmukh folaithe ach oiread agus bíonn sé gnóthach i ngníomhaíochtaí altruistic.
Imbibes sé ann an creideamh, sásamh, eacstais, agus na cáilíochtaí a bheith oilte.
Laghdaíonn Gurmukh an ego agus ceannaíonn sé é.
Agus é ina aoi, caitheann an sikh a shaol i ndíograis ghrámhar.
Níl a fhios acu féin (Sikhs) go bhfuil siad ag mealladh agus tarraingíonn siad ego as a n-intinn.
Is é a n-iompar fíor caitheamh leo féin mar aíonna sa saol seo.
Is é cuspóir an Gurmukh ná seirbhís agus ní thugann an Tiarna grá ach do ghníomh dá leithéid.
Cumasc Chonaic sa Word athchóiriú siad an teaghlach ar fad (i bhfoirm domhan).
Tríd an bpobal naofa éiríonn siad glan agus neamhfhoirmeálta agus bunaítear iad sa chéim dheiridh den equipoise.
Ag cothú an tsolais uachtarach ina aigne tá gurmukh fós gafa i staid na trance uachtaracha.
Nuair a ghlacann sé leis an réaltacht uachtarach (Tiarna) ina aigne, tosaíonn an tséis neamhbhuailte ag glaoch.
Tá tuiscint ar uileláithreacht Dé ina chroí anois ag éirí feasach don altrúchas.
Arna spreagadh ag teagasc an Ghúrú, sroicheann gurmukh staid na n-eagla.
Ag smachtú é féin i gcuideachta na ndaoine naofa ie ag cailleadh a ego, cuimhníonn sé ar an Tiarna le deabhóid aon-intinn.
Ar an mbealach seo, ag dul isteach ón saol seo isteach sa saol spioradálta, socraíonn sé é féin faoi dheireadh ina fhíor-nádúr.
Mar atá an frithchaitheamh sa scáthán. Feiceann sé ar domhan é féin.
Tá an Tiarna foirfe sin ann féin; Cuardaíonn an duine aineolach é lasmuigh de réir mar a fheiceann an ghealach a frithchaitheamh féin san uisce agus mothaíonn sé go bhfuil sé ann.
Tá an Tiarna Féin ansin sa bhainne, sa bhó agus sa ghee.
Ag baint cumhráin ó na bláthanna Is é féin an blas atá iontu.
Tá a feiniméan féin ann in adhmad, tine, uisce, cré agus sneachta.
Tá an Tiarna foirfe ina chónaí iontu féin go léir agus is é gurmukh annamh a léirmhíniú.
Is annamh a dhíríonn an gurmukh ar an nGúrú agus a bhaineann an radharc diaga amach.
Is é an seodóir é a bhfuil an cumas aige tástáil a dhéanamh chomh maith leis na seoda a choinneáil ó na tréithe.
Éiríonn a intinn glan mar ruby agus fanann sé gafa sa chomhthionól naofa.
Éiríonn a intinn glan mar ruby agus fanann sé gafa sa chomhthionól naofa.
Tá sé marbh agus é beo .i. casann sé a aghaidh ó dhrochchlaontaí.
Trí é féin a chumasc go hiomlán sa solas uachtaracha tuigeann sé é féin chomh maith leis an Tiarna.
Ar bís i gceol agus i bhfuaim (an fhocail), éiríonn deisceabal an Ghúrú lán de cháilíochtaí suaimhneach.
Déantar a chomhfhiosacht a chumasc isteach sa Bhriathar agus cobhsaíonn a intinn sa tséis nach bhfuil bainte amach.
Imríonn an Gúrú ar an uirlis seanmóir, ag éisteacht leis a dhéanann an aigne éadaí den scoth equipoise (chun rince os comhair an Tiarna).
I ndeireadh na dála, tá Sikh an Ghúrú, ag dul i ngleic leis an ionstraim teagaisc, ina imreoir den Ghúrú Word.
Anois tuigeann an Tiarna omniscient a chuid pangs scaradh.
Athraíonn an deisceabal ina Ghúrú agus an Gúrú ina dheisceabal ar an mbealach céanna, toisc gur diamant é an gearrthóir diamaint freisin.
Is é an rud is suntasaí don gurmukh ná gur cloch an fhealsaimh é go ndéanann gach duine cloch fealsaimh.
De réir mar a ghearrann an diamant an diamant, cumascann solas an gurmukh i Solas Uachtarach.
Tá a Chonaic meáite ar an Bhriathar de réir mar a ionsúnn aigne an imreora san uirlis.
Anois éiríonn an deisceabal agus an Gúrú mar a chéile. Éiríonn siad ina chéile agus cumasc siad i gceann eile.
Rugadh fear ón bhfear (ó Ghúrú Nanak go Gúrú Angad) agus rinneadh an fear uachtarach de.
Ag trasnú an domhain le léim amháin chumasc sé san eolas dúchasach.
An té a fheiceann an fíor-Ghúrú, chonaic sé an Tiarna.
Ag cur a chomhfhiosachta isteach sa Bhriathar díríonn sé air féin.
Ag baint taitnimh as cumhráin chosa Lotus an Ghúrú déanann sé sandal é féin.
Agus é ag blaiseadh neachtar na gcosa lotus téann sé isteach i staid iontais speisialta (an sárchomhfhiosach).
Anois ar aon dul leis an Gurmat, eagna an Ghúrú, téann sé thar theorainneacha na bhfoirmeacha agus na bhfigiúirí chun an aigne a chobhsú.
Ag sroichint don phobal naofa, áit chónaithe na fírinne, éiríonn sé féin mar an Tiarna do-airithe agus do-aireach sin
An té a fheiceann ón taobh istigh de na súile, féachtar air ón taobh amuigh freisin.
Déantar cur síos air trí fhocail agus tá sé soilsithe sa Chonaic.
Ar mhaithe le cumhráin chosa Lotus an Ghúrú, is breá leis an intinn, agus é ina beach dubh.
Cibé rud a bhainfear amach sa chomhthionól naofa, ní imíonn sé uaidh.
Trí an intinn a chur isteach i dteagasc an Ghúrú, athraíonn an aigne féin de réir eagna an Ghúrú.
Is é an fíor-Ghúrú foirm an Brahm tarchéimnitheach sin atá thar na cáilíochtaí go léir.
Tá sé radharc sna súile agus anáil sa nostril.
Tá sé Chonaic sna cluasa agus blas sa teanga.
Leis na lámha Oibríonn sé agus bíonn sé ina chomhlucht siúil ar an gcosán.
Tá an gurmukh tar éis toradh an aoibhnis a bhaint amach tar éis dó an Briathar a bhualadh go comhfhiosach.
Fanann aon gurmukh annamh ar shiúl ó éifeachtaí maya.
Is crann gainimh é an pobal naofa, cibé duine a thiocfaidh chun bheith ina sandal dó
Cén chaoi a dtugtar dinimiceas an Unmanifest?
Conas is féidir scéal an Tiarna do-aireach sin a insint?
Tá sé iontach don iontas féin.
Bíonn áthas ar na súiteoirí sa réadú iontach.
Ní thuigeann na Vedas an rúndiamhair seo ach oiread agus ní féidir fiú an Sesanag (nathair miotaseolaíochta a bhfuil míle cochaill aici) a fhios a teorainneacha.
Moltar Vahiguru, a Dhia, trí Fhocal an Ghúrú, Gurbani, a aithris.
Mar, téann cóiste ar an mhórbhealaigh trí na rianta buailte,
Sa chomhthionól naofa leanann duine ar aghaidh leis an ordanás diaga (hukam) agus toil an Tiarna.
Mar, coinníonn an duine ciallmhar airgead slán sa bhaile
Agus ní fhágann an t-aigéan domhain a nádúr ginearálta;
Mar tá an féar satailt fé na gcosaibh,
Cosúil leis an teach ósta (domhain) seo tá an Manasarovar agus is ealaí iad deisceabail an Ghúrú
Cé a itheann i bhfoirm kirtan, ag canadh na n-iomann naofa, péarlaí Briathar an Ghúrú.
De réir mar a dhéanann an crann sandal iarracht é féin a cheilt san fhoraois (ach ní féidir leis fanacht i bhfolach),
Toisc go bhfuil cloch an fhealsaimh comhionann le gnáthchlocha sna sléibhte caitheann sé a chuid ama i bhfolach.
Tá na seacht bhfarraigí soiléir ach tá an Manasarovar fós dofheicthe ag súile coitianta.
Mar parijat, crann comhlíonta mian, coinníonn freisin é féin unseen;
Tá Kamaddhenu, bó shásúil ar mian leis, ina chónaí sa saol seo freisin ach ní thugtar faoi deara riamh é.
Mar an gcéanna cén fáth ar chóir dóibh siúd a ghlac le teagasc an fhíorGhúrú, iad féin a áireamh in aon chomhaireamh.
(Salisai = gabh. Sarisai = achoimre.)
Tá dhá shúil ann ach féachann siad an ceann (A Thiarna).
Tá na cluasa dhá ach tugann siad amach an Chonaic amháin.
Tá dhá bhruach ag an abhainn ach tá siad ar cheann trí nasc uisce agus níl siad ar leithligh.
Dhá fhéiniúlacht atá sa Ghúrú agus sa deisceabal ach shabad amháin, téann Focal tríd an mbeirt acu.
Nuair a bhíonn an Gúrú deisceabal agus an Gúrú deisceabal, is féidir a chur ar an duine eile a thuiscint.
Ar dtús cuireann an Gúrú ar an deisceabal suí in aice a chosa dó.
Ag insint dó faoi idirdhealú an phobail naofa agus áit chónaithe an dharma, cuirtear i seirbhís (an chine daonna) é.
Ag freastal orthu trí dhiabhlaíocht ghrámhar, ceiliúrann seirbhísigh an Tiarna na comóradh.
Ag teannadh an choinsiasa leis an Bhriathar, trí iomann a chanadh, buaileann duine leis an bhfírinne.
Siúlann an Gurmukh cosán na Fírinne; ag cleachtadh na Fírinne trasnaíonn sé an t-aigéan Domhanda.
Mar sin faigheann an duine fírinneach an fhírinne agus é a fháil, déantar an ego a scriosadh.
Tá an ceann ard agus na cosa ar leibhéal íseal ach fós an ceann bows ar na cosa.
Iompraíonn na cosa ualach an bhéil, na súl, na srón, na gcluasa, na lámha agus an cholainn ar fad.
Ansin, ag fágáil na n-orgán coirp go léir ar leataobh, ní dhéantar ach iad (na cosa) a adhradh.
Téann siad go laethúil chuig an bpobal naofa i bhfoscadh an Ghúrú.
Ansin ritheann siad le haghaidh na n-oibreacha altrúíocha agus cuireann siad an obair i gcrích chomh fada agus is féidir.
Faraoir! An amhlaidh a d’úsáid Sikhs an Ghúrú bróga déanta as mo chraiceann.
An té a fhaigheann dusta cos na ndaoine sin (leis na buanna thuas) bíonn an t-ádh agus an duine beannaithe aige.
Toisc go bhfuil an domhan ina chorpán de choinnleacht, de dharma agus de humhlachas,
Fanann sé faoi na cosa agus tá an umhlaíocht seo fíor agus ní bréagach.
Tógann duine éigin teampall Dé air agus bailíonn cuid eile carnáin bruscair air.
Cibé rud a chuirtear, faightear é dá réir, cibé acu is mango nó lasuri é, torthaí glútanacha.
Agus iad marbh sa saol .i. ego a scriosadh as an duine féin, téann na gurmukhs le gurmukhs sa phobal naofa.
Éiríonn siad ina dheannach de chosa na bhfear naofa, atá satailt faoi na cosa.
De réir mar a shreabhann uisce síos agus go dtógann sé leis cibé duine a bhuaileann é (agus go ndéanann sé humhal freisin),
Meascann na ruaimeanna go léir in uisce agus éiríonn sé dath le gach dath;
Agus an ego á scriosadh déanann sé gníomhais altruistic;
Ní dhéanann sé an t-adhmad a doirteal, déanann sé an t-iarann ag snámh leis;
Déanann sé rathúnas nuair a bhíonn báisteach ann i séasúr na báistí.
Mar an gcéanna, na naoimh naofa ag fáil marbh sa bheatha .i. ag baint a ego, ag déanamh a dteacht chun an domhain torthúil.
Agus na cosa in airde agus ceann síos, éiríonn an crann fréamhaithe agus seasann sé gan bogadh.
Iompraíonn sé le huisce, fuar agus solas na gréine ach ní athraíonn a aghaidh ó féin-mortification.
Beannaítear crann den sórt sin agus éiríonn sé lán de thorthaí.
Ar chlocha, tugann sé torthaí agus ní corraigh fiú faoin meaisín sábhadh.
Leanann na haingidh ar aghaidh ag déanamh drochghníomhartha ach fanann na daoine uaisle gnóthach i ngníomhaíochtaí maithe.
Is annamh na daoine ar domhan a dhéanann maith don olc lena gcroí naofa.
Bíonn am ag na daoine coitianta .i. athraíonn siad de réir an ama, ach éiríonn leis na fir naofa an t-am a tharraingt siar ie fanann siad saor ó thionchar an ama.
Rachaidh an deisceabal a fhanann marbh (i measc dóchais agus mianta) isteach ar deireadh thiar in uaigh an Ghúrú .i. claochlóidh sé é féin ina Ghúrú.
Meascann sé a Chonaic sa Bhriathar agus cailleann sé a ego.
Ag glacadh leis an gcorp i bhfoirm cré mar an áit scíthe, scaipeadh sé mata intinne thairis air.
Fiú má chuirtear satailt air faoi na cosa, stiúrann sé é féin de réir theagasc an Ghúrú.
Nuair a bhíonn sé lán de dhiabhlaíocht ghrámhar, éiríonn sé umhal agus cobhsaíonn sé a intinn.
Gluaiseann sé féin i dtreo an phobail naofa agus taispeánann grásta an Tiarna air.