اکال پرکھ اکّ ہے اتے ستگورو دی کرپا نال ملدا ہے۔
گرو ناش توں رہت تے گتی توں رہت پورن برہم دی مورت (واگوں ہے)۔
(اس) گر شبد ستسنگ وچ نواس رکھن والے پاربرہم دا (مانو ملاپ ہے، اتھوا گرو دی مورتِ پورن برہم ہے تے گرو دا شبد پاربرہم ہے۔ پرشن ہندا ہے، برہمنڈ وچ؟ اتر دیندے ہن، ستسنگ نواس وکھے، ارتھات دھیان تے شبد، انھاں نوں سادھن ہی ناں سمجھے پر سادھن تے سدھّ
سادھ سنگت (ہی) سچکھنڈ ہے (جتھے) پریما بھگتی دا ابھیاس ہندا ہے۔
(جتھے) چہں ورناں نوں (جات بھید چھڈکے) اپدیش نال گرمت دا پرگاس ہندا ہے۔
(جس ٹکسال وکھے جگیاسو) پیریں پے کے، پیراں دی خاک ہو کے سدھے رستے دے تراؤو گرمکھ ہو جاندے ہن۔
آسا تو نراس ہو کے مایا دے وچے ہی اداس گتی والے (ہو کے وچردے ہن)۔
گر سکھی (بہت) بریک ہے، (تے) الونی سلا دے چٹن وانگ (پہلے) پھکی۔
کھنڈے دی دھار وانگوں تکھی ہے اہ، تے وال نالوں بی نکی ہے۔
بھوت، بھوکھّ ورتمان (تناں کالاں وکھے اس سکھی دے ) برابر (جے کچھ) میچیئے تاں مچ نہیں سکدا۔
اس (سکھی دے گھر وچ دویت ناش ہندی ہے تے اکو ہو جائیدا ہے (پیارے نال، پریم دوارا)۔
دوند، ترکٹی تے (نیویں جھیڑے) کد، کاہنوں، کتھے، کیہ (سارے) وسر جاندے ہن۔
(سکھی دی) اکو سکّ وچ ہی سکھ ہے (تانتے) سبھ سکاں نوں دور کرو۔
گرمکھ مارگ (اس نوں) کہیدا ہے (جس وچ سکھ) گرو دی مت دا پیارا ہو جاوے۔
گرو دے شبد دی ویچار کرے (تے اس د)ے ہکم وچ تے رزا اتے چلے۔
اس نوں خسم (واہگرو) دا بھانا پیارا لگے تے نشچے نرنکار دا (بندا ہوکے رہے)۔
اشک تے کستوری دی مہکار (گجھی نہیں رہندی، اسے تراں اہ) پرؤپکاری ہو جاندا ہے۔
بھروسا، سنتوکھ، مستی، ہشیاری (سبھ وچ) ساودھانتا رکھدا ہے۔
گرمکھ نے آپا بھاو گوا دتا ہے۔ (اس جتّ نوں) جتّ کے ہؤمے مار لئی ہے۔
پراہن چاری وانگوں (اس سنسار توں) چلے جان (دی گلّ) جانکے (لوکاں دے بھانے)
آن بنکے ہنکار دی پکڑ نوں دور کر کے پریما بھگتی تے بھے وچ ترے۔
اہ کرنی چنگی ہے کِ گرو دے سکھّ (آپ نوں) پراہنے جاندے ہن۔
(اہ جانکے) گرو دوارے ٹہل کرنی (اہ کار) گرو نوں پیاری ہے۔
شبد سرت لولین ہو کے (پر اکلا نہیں، نال) پروار نوں کی سدھار لوے۔
(ککوں؟ ) سادھ سنگت دا جو سہج دا پد ہے (اتھے) جا کے میل توں رہت (ہوکے اک) نرنکار دا ہو رہے۔
(اس سچے گر سکھّ نے) پرم جوت دا (ردے وچ پرکاش کر کے تریا پد وکھے لو لائی۔
پرم تتّ (واہگرو دے تت سروپ نوں) پرمان کر کے اناہد دھنی وجی۔
پرمارتھ نوں سمجھکے پرماتماں نوں (ہائی= ) 'ہے' جانن دی اوستھا وچ ٹکے۔
گرو دے اپدیش نوں گرہن کر کے انبھو دے پد نوں پایا۔
سادھ سنگت وچ (اہ) سادھناں کر کے اک من ہو کے اک (واہگرو) نوں دھیایا۔
ویہ (سنسار توں) اکیہ (پرلوک وچ) چڑھاؤ چڑھایا تے ایداں سے سروپ وچ گئے۔
(جیکوں) شیشے وچ دھیان دھر (کے اپنے سریر نوں جویں ویکھیدا ہے) تکوناپ (اپنے آپ نوں) اپنے آپ وچ ویکھے۔
گھٹ گھٹ (وکھے) برہم پورن ہے، (جکوں اک) چند نوں (انیک جلاں) وچ ویکھدا ہے۔
(جکوں ہر رنگ دیاں) گائیاں وچ (اک چٹے) ددھ نوں تے ددھ وچ گھیو نوں ویکھدا ہے۔
(جکوں) پھلاں وچ واشناں (نوں) لیندا تے پھلاں وچوں رس نوں سمھالدا (چکھدا) ہے۔
کاٹھ (وچ) اگّ (سمائی ہوئی دا) تماشا دیکھدا تے دھرتی اندر جل نوں (سمایا جاندا) ہے۔
(اسی تراں گھٹ گھٹ وچ پورن برہم ہے، پر گرمکھ دکھالدا ہے۔
گیان درشٹی وکھے گرو دا دھیان دھرن والا کوئی ورلا سکھّ ہندا ہے۔
(جو) رتناں (آتم گناں) دا پارکھو ہوکے رتناں نوں ہی ویکھدا ہے۔
من روپی مانک امولک (رتن ہے جو) ستسنگ وچ پروتا جاندا ہے۔
جگت وچ گرو دے سکھّ رتناں دی مالا وانگوں ہن جو گرو دی مت دی رسی وچ گندے ہوئے ہن۔
جیؤندیاں ہی مرکے پھیر امر ہو ہو کے سہج سکھ وکھے سما جاندے ہن۔
جوت ہوکے جوت وچ اوت پوت (تانے پیٹے) وانگوں ملکے (جانوئی جاننہارے واہگرو نوں) جان لیندے ہن۔
راگ دے ناد نال وسماد (اچرج) ہوکے گناں دے ڈنگھاؤ وچ گمبھیر ہو جاندا ہے۔
شبد وچ سرت لولین ہوکے اناہد دھنی وچ من ٹک جاندا ہے۔
جنترری جنترر وجاؤندا ہے (تے ادھر) من وجھکے تریا وچ (جا ٹکدا ہے)۔
واجے (آپے) وجن (یا) وجائے جان، گرو دے شبد دا وجنتری (نام ابھیاسی اس نوں اندر) سما لیندا ہے۔
انترجامی جانیئ (کیونکِ اہ) انتر گت پیڑا نوں جاندا ہے۔
گرو چیلا ہے تے چیلا گرو ہے، (جکوں) ونھن والا بھی ہیرا (تے وجھن والا بھی) ہیرا۔
گرمکھاں وچ (اہ) وڈیائی ہے کِ (مانو) پارس نال چھہن نال پارس (ہوئیدا ہے اؤں اوہ اپنے ستسنگی نوں آپنے جہا کر دندے ہن)۔
(اپنے ستسنگی دا من) ہیرا (گر شبد) ہیرے نال ونھکے جوتی (اکال پرکھ وکھے اسدی) جوت ملا دندے ہن۔
(پھیر اہ) سبد دی سرت دی (لو) تار (وکھے اجہا) لین ہندا ہے (جکر) جنتری جنتر وجاؤندا ہے (بھاو، اسدی سر، تان اک سروپ ہو جاندی ہے)۔
گرچیلا تے چیلا گرو ہو کے پریم وکھے (پرچے= ) پرچ گیا ہے۔
پرکھہں (=گر چیلا نانک تھوں انگد جی بھی) پرکھ ہوکے (پرکھوتم ہوئے سرب پرکھاں وکھے سریشٹ ہو گئے۔
ویہ تے اکی تھوں لنگھکے سہج پد وکھے سما گئے۔
(ستسنگ وکھے جاکے) جو ستگورو دے درشن کردا ہے، (اہ پرماتما نوں دیکھدا ہے۔
(کیونکِ جو) شبد دی سرت دی لو وکھے مگن ہوکے (انترگتِ= ) ردے اندر (پراپت پرماتماں) لکھدا ہے۔
(گرو دے) چرن کولاں دی واشنا نوں لیکے چندن سروپ ہو جاندا ہے (بھاو دیوی گناں والا ہندا ہے)۔
(گرو دے) چرناں دے جل دے ساد دا رس وڈا اچرج روپ ہے (بھاو ہور رس بھلّ جاندے ہن)۔
گرو دی مت وکھے چتّ نوں اچل کردے ہن، ہور روپریکھ وچ نہیں رہندے (شدھّ انتہکرن ہو جاندا ہے)۔
سادھ سنگت دے سچّ کھنڈ وکھے جا کے الکھ تے الیکھ ہو جاندے ہن۔
جو اکھیں دے اندروں دیکھدا ہے، (اہ گرو دے) دیدار وکھے دسدا ہے۔
(جو شبد وچ اچاریا جاندا ہے۔ (اہ) سرت وچوں نکلدا ہے۔
(گرو دے) چرن کول وچ جو واشنا ہے۔ (اس نوں من) بھور سمان ہوکے لیندا ہے۔
سادھ سنگت دے سنجوگ وکھے ملن کر کے (پھیر) وجوگ کسے نوں نہیں ہندا۔
گرمت دے اندر چت ہے تاں چت گرمت جیسا ہو جاندا ہے، (بھاو تتّ روپ ہو جاندا ہے)۔
پاربرہم پورن برہم اتے ستگر (اہ تنے) اس دے ہن۔
(ایشور نے) اکھاں وکھے درشٹی (دی سرت)، نکّ وکھے سواس لین دی (سرت پائی۔
کناں وچ سنن دی، جیبھ وچ سواد دی سرت پائی۔
ہتھ وچ کرت کرن دی، پیریں رستا دلّ کے ساتھی بنن دی (سرت پائی)۔
سبد نوں مت وکھے رڑک کے گرمکھاں نے سکھ پھل پایا ہے۔
پرمارتھ تھوں باہر ورلے گرمکھ ہن۔
جو کِ سادھ سنگت روپی چنن بوٹے نال ملکے چنن ہو گئے ہن۔
(اس ابگتِ= ) ایشور دی گتی ابگتِ ہے، ککر الکھ لکھیا جاوے؟
اکتھ (ایشور) دی کتھا بھی اکتھ ہے، ککر (کوئی) آکھ سناوے۔
اچرج تھوں اچرج ہے (کہن والے) ہیران ہن (ککر کہا جائے؟ )
جو وسماد تھوں وسماد ہے وسماد (روپ ہوکے اس وچ ) سما گئے (ہن اس دا تھہُ کون دسے؟ )
وید (اس دا) کجھ بھیت نہیں جاندے، شیش ناگ (جو کہیدا ہے سو بھی بھیت) نہیں جاندا۔ (ککوں جانیاں جاوے؟ )
(اتر)- گرو سبد دا ابھیاس کرے، (ککوں؟ ) واہگرو (گر منترر دوارا) شلاگھا کر کے (یتھا:-جسنوں بکھسے سپھتِ سالاہ۔۔ نانک پاتساہی پاتساہُ)۔۔
(جکر) گڈی رستے وکھے لیہاں وچ چلدی ہے۔
(تہا ہی) 'رجائی' (=رزا کرن والے واہگرو) دے ہکم وکھے چلکے سادھ سنگت وکھے نربار کردے ہن۔
جکر شاہوکار گھر دے اندر دھن نوں سامبھ رکھدا ہے۔
جکر سمندر اتھاہ (اپنی) مریادا نوں نہیں تیاگدا، (بھاو جو کدرت دے نیم ہن جل واستے سو اسگاہ ہو جان پر بھی سمندر نہیں تیاگدا۔
جکر جرن والا گھاہ پیراں ہیٹھ لتاڑیدا ہے (پر آپنے سبھاؤ نوں نہیں چھڈدا)۔
(دھرم-سال= ) ستسنگ مان سروور ہے، گرمکھ دھنتا یوگ ہنس ہن۔
گرو دے شبد رتن پدارتھ ہن، (ایہ ہنس) کیرتن کردے (اس نوں)کھاندے ہن۔
جکر چنن (دا بوٹا) بناں وکھے آپنا آپ لکاؤندا ہے۔
پربتاں وکھے پارس گپت ہوکے (سما ولاؤندا= ) بتیت کردا ہے۔
ستاں سمندراں وکھے مان سروور ہے الکھ (ہو کے رہندا ہے تے آپنا آپ) نہیں جناؤندا۔
جیوں کلپ برچھّ گپت ہے پرگٹ نہیں ہندا۔
جکوں جگت وچ کامدھین ہے پر آپا نہیں جناؤندی۔
ستگورو (گرو ارجن دیو) دا (جنھاں نے) اپدیش لیتا ہے (اوہ) کیوں آپنا آپ جتلاؤن (بھاو نہیں جناؤندے)۔
(سلسے=لیندے ہن۔ سرسے=اک سارکھا۔)
اکھاں دو دو (ہر جیو پاس) کہیدیاں ہن، (پر دوویں) اک درشن دیکھدیاں ہن۔
دو دو کنّ کہیدے ہن، (پر دوویں سرت) خبر اکو ہی لیندے ہن۔
ندی دے دو دو کنارے ہن (پر ندی دا پاراوار= ) پار اتار نہیں ہے انھاں نوں۔
(گرو نانک تے گرو انگد) دو مورتاں ہن، پر جوت اک ہے، سبد اک سارکھا ہے۔
گرو چیلا ہے تاں چیلا گرو ہویا ہے، (اہ بھیت کوئی کس تراں) کسے نوں سمجھاوے۔
پہلے گر سکھّ نوں (آپنی) چرنیں لاکے اپدیش دندے ہن۔
سادھ سنگت دھرم دی سالا کر کے (دسدے اسدی) سیوا وکھے سکھ نوں لاؤندے ہن۔
سکھّ پریما بھگتی نال ٹہل کردے تے گرپرب کردے ہن۔
شبد دی سرت وچ تے کیرتن وچ سچے دے میل وکھے سکھ ملدے ہن۔
گرمکھاں دا رستا سچّ دا ہے سچّ ہی پار کرن والا ہے۔
(پر) سچیار نوں ہی سچّ دی پراپتی ہندی ہے (کس دے) ملیاں آپا بھاو دور ہو جاندا ہے۔
سر اچا ہے، پیر نیویں پر سر پیراں پر ڈگدے ہن۔
مونہ اکھّ آدک انگاں دا تے ساری دیہ دا بھار بھی (پیر) چکدے ہن۔
سارے انگ چھڈّ کے کی کرم اہ کردے ہن کِ پوجا انھاں دی ہی کیتی جاندی ہے؟
(اتر-) گرو دی شرن (ارتھات ستسنگ) وچ روز چلّ چلکے جاندے ہن۔
پھیر پرؤپکار کرن نوں پینڈا کردے ہن، (جناکُ) وسّ چلے اکدے نہیں۔
(اس لئی میرا جی کردا ہے کِ میری سپھلتا تاں ہووے جے) میری (دیہ دی) کھلّ دیاں جتیاں گرو دے سکھّ ہنڈھاؤن، (بھاو انھاں دے نمری بھوت اپکاری چرناں نال میری کھلّ لگّ لگّ کے پوترر ہو جاوے)۔
(پر میں کرم ہین ہاں تے ایہ) چرن دھوڑ انھاں دے متھے لگدی ہے جنھاں دے وڈے بھاگ ہون۔
(سنتاں دی گتی دھرتی وانگوں دسدے ہن) جکر دھرتی دھیرج دھرم دی (اتے) غریبی دی (موڑی= ) پونجی ہے۔
ساریاں تھو نیویں ہو رہی ہے اسدی (نمرتاں دی) منوت سچی ہے۔
کوئی ہرمندر بناوے، کوئی اٹوڑی (کٹھی) کرے۔
جیہا (کوئی) امب جاں لسوڑی بیجے (اس دا) پھل اہو (جہا) لندا ہے۔
(گرو جی سکھمنی ساہب وکھے لکھدے ہن “جیو بسدھا کوؤو کھودے کوؤو چندن لیپ” کوئی پٹے تے کوئی چندن چھڑکے دہاں نوں اکو روپ جاندی ہے، تہا ہی گرو دے سکھّ)
جیوتّ بھاو تھوں مرکے پھیر (ستسنگ بھاو وچ) جیؤ کے گرمکھاں دے جوڑ وچ جڑدے ہن۔
(سکھّ لوک جل وانگو اپکاری ہن) جہا پانی (آپ نو کے) نمری بھوت ہو کے چلدا ہے (تے ہورناں نوں جو اس دے پرواہ وچ آ جاون) نیوان وچ چلانودا ہے۔
ساریاں رنگاں وچ رلایا ہویا رل مل جاندا ہے (کسے نال دکھ نہیں کردا)۔
اہ آپا بھاو گواکے پروپکار کماؤندا ہے۔
کاٹھ نوں پالکے ڈوبدا نہیں (سگماں اس) نال لوہے نوں بھی تار دندا ہے۔
مینہ روپ (ہوکے جد) وسدا ہے سکال ہندا ہے اتے رس کس ہندے ہن۔
(اس پرکار) سادھ لوک جیوتّ بھاو تھوں مرکے (پروکاری) ہندے ہن، (اہناں دا) جگت وکھے آگمن سپھل ہے۔
(برچھّ) سر تلوایا (سر ہیٹھ تے پیر اتے) ہو کے جمدا ہے پھیر اچلّ رہندا ہے، چلدا نہیں۔
برسات، سیتکال، تپت سہارکے اہ تپوں نہیں ٹلدا۔
(جد) پھلکے برچھّ سندر ہندا ہے تدوں سوہنے پھلاں نال پھلیا (دھرتی پر آپنا سر میوے دا بھریا ہویا دھردا ہے)۔
لوک وٹے ماردے ہن اوہ پھل ہی دیئی جاندا ہے، (کروتّ= ) آرے ہیٹھوں بھی نہیں ہلدا۔
برے بریائی ہی کردے ہن، بھلے بھلیائی ہی کردے ہن۔
(جو لوک) اوگن کیتیاں بھی گن ہی کردے ہن، (اجہے) سادھو جگت وکھے ورلے ہن۔
سماں تاں لوکاں نوں چھلی جاندا ہے (کیوں جو انھاں دی آیو برتھا گزر رہی ہے، پر) انھاں (سادھو لوکاں نے) سمیں نوں چھل لیتا ہے، (کیوں جو اس نوں سپھل کر لیتا ہے)۔
(جہڑا مرید) سکھّ مردا ہوویگا (بھاو سنکلپاں تے خدی توں رہت ہوؤو اہ گرو (روپی) کبر وکھے سماویگا (بھاو ملیگا گرو نوں، گور کہن دا کارن اہ ہے کِ گرو بھی نرلوبھ تے سمدرسی ہووے، دوجی گلّ اہ):
(گرو دے) شبد دی گیات دی تار وچ مگن ہوکے اہ اپنا آپ گوا دیوے۔
تن نوں دھرمسال دی دھرتی بناوے، (اس اتے) من روپی پھوڑی وچھاوے (بھاو، سادھ سنگت وکھے تنوں منوں ہوکے آئے گئے دی ٹہل کرے)۔
گرو دے شبد دا ابھیاس کرے (جو کوئی اتوں دی لنگھ جاوے تاں اسدے) پیراں دی لتاڑ خاکے (غسا نا کرے)۔
پریما بھگتی دے نیوان وچ گرو دی مت وچ ہو کے من نوں روکے۔
سنگت وکھے آکے اک رس دھارا وانگوں وسے۔