اکال پرکھ اکّ ہے اتے ستگورو دی کرپا نال ملدا ہے۔
لیلا نال مجنوں دی پریتِ چارے دشا وکھے جانی گئی۔
سورٹھ (نامے رانی) اتے بیجا (نامے راج کمار دا جنھاں نوں ڈھول تے سمی بھی آکھدے ہن) جسّ سگھڑاں دے مونہ چڑھیا ہویا ہے۔
سسی اتے پنوں جات اجات (اڈو اڈّ انملدیاں جاتاں دے ہوکے بی آپو وچ) پریتوان ہوئے۔
میہینوال دے واستے سوہنی رات نوں روز ندی تر کے ملن جاندی سی۔
(اجہا ہی) رانجھا تے ہیر (بی) کہیدے ہن، اوہ بی پریم وکھے پئے ہوئے سن۔
(پر) گرو تے سکھاں دی پریت (بہت ہی سریشٹ ہے) اوہ (واہگرو نوں) امرت ویلے گائن کردے ہن۔
(جکر) املی لوک (آپو آپنے) امل نوں نہیں چھڈدے، کٹھے ہوکے بیٹھدے ہن (امل چھکن لئی)۔
جوئے وکھے جواریاں دی پریت ہے، الٹے داؤ بی لا دندے ہن۔ (بھاو یدھشٹر وانوں آپنیاں تریمتاں ہارن تیک بی ڈھلّ نہیں کردے)
چوری نوں چور نہیں چھڈدے، بھاویں (کٹوالاں) دے گرسے ہوئے دکھ بی سہاردے ہن۔
ویکرمی (ارتھات مند کرمی) لوک ویسوا دے ('واڑے') گھروں نہیں رہِ سکدے (کیوں جو 'لٹھے') من کر کے لٹو رہندے ہن (یا 'لٹھاں' سوٹیاں نال بی نہیں رکدے)۔
(گلّ کی اکت املیاں آدکاں دیاں پریتاں وکھے کئی پرکار دے پاپ ہندے ہن (پرنتو)
مرید دی پریت وکھے سارے پاپ نسّ جاندے ہن۔
بھور دا (بھاویں) واشنا کر کے وناس ہی ہو جاوے، (پھیر بی) پھلاں دی واڑی وکھے پھردا رہندا ہے، (اجہا ہی مرید بی جگت دے کنڈیاں ولّ نا پرواہ کر کے گرو جی دا تیاگ نہیں کردے)۔
پتنگ نسنگ ہوکے (دیوے پر جل جاندا ہے، (پھیر بی) اکھاں اگھاڑکے (ساہمنے ہی جاندا) ہے (ڈردا نہیں)۔
مرگ ناد پر موہت ہو کے اجاڑاں وکھے پھردا رہندا ہے۔
کنڈی وکھے مچھّ پھس جاندا ہے، کیوں جو رس نے اس دی جیبھ وگاڑ رکھی ہے۔
ہاتھنی (دا کلبوت دیکھکے) ہاتھی پھس جاندا ہے۔ (کئی) دہاڑیاں دکھ سہاردا ہے۔
پیراں نال مریداں دی سچی پریت ہے (کیوں جو) نج (گھر) سروپ وکھے سمادھی لا چھڈدے ہن۔
چکور دی پریت چندرماں نال ہے، تاڑی لاکے (چند ول) تکدا رہندا ہے۔
چکوی دا سورج نال ہیت ہے۔ (کیوں جو جد اہ چڑھدا ہے تدوں چکوی چکوا آپو وکھے) ملکے سکھی ہندے ہن۔
کول دی پریت جل نال جانیدی ہے کھڑکے (پرسنّ ہوکے) مونہ وکھالدا ہے (بھاو پانی باجھ کملا جاندا ہے۔)
مور اتے بمبیہے کالے بدلاں نوں ویکھکے بولدے ہن۔ (بھاو پیارے نوں ویکھکے گٹکدے ہن)
بھرتا نال استری دا موہ ہے ار ماں نال پتر دا موہ ہندا ہے۔
پیراں نال مریداں دی (جو) پریت ہے سو اوڑک تیک نبھدی ہے۔
کامی دی روپ نال پریت ہے۔ (اہ گلّ جگت وکھے جانی ہوئی ہے۔
پرکھ دی ('ساد') روٹی نال پریت ہے، اہ (جگت وچ پرتکھّ(ورت رہی ہے۔
لالچی دی مال نال (پریت اجہی کِ 'گھل مل' کہیئے) رل مل کے ('مچل') ابھید ہوکے اس بھرم وکھے بھل رہا ہے۔ (کِ رات نوں مال دے ہی سپنے آؤندے ہن)۔
نندرالو نوں جکراں 'سؤڑ' تے پلنگھ پیارا ہے (تے اویں اس دی) ساری رات گزر جاندی ہے۔
سپنے وکھے سارے (اوہ) رنگ مانیندے ہن (کئی پرکار دے) اچرج کوتک (جو) (لگّ) کر کے (کریدے ہن)
پیر نال مریداں دی (جہڑی) پریتِ ہے اوہ اکتھ کہانی ہے۔
ہنس مانسروور وکھے رہکے مانک ار موتی چگدے ہن، (تہا ہی مرید لوک پیراں پاس نواس کر کے دیویگناں دا اہار کردے ہن)۔
کوئل دی امب نال پریتِ ہے، مٹھے مٹھے بولاں دی سر کڈھدی ہے۔
چندن دے پاس کھلوتی ہوئی وناسپتی (چندن دی ہی) واشنا والی ہو جاندی ہے۔
لوہا پارس نال مل کے سونے دے پرکاش والا ہو جاندا ہے۔
ندیاں اتے نالے گنگا دے نال ملکے چھوت تھوں اچھوت ہو جاندے ہن۔
پیراں نال مریداں دی پریت دی کھیپ ('سؤتی') سپھلی ہے۔
ساہرا، پیکا اتے نانکا گھر تنّ پاسے (ساکا داری دے) ہن (ساہرے گھر دے ساک کہڑے ہن؟)
سہرا، سسّ، سالی، اتے سالا کہیدے ہن، (پیکے گھر دے ساک کہڑے ہن؟)
ماں، پیو، بھیناں، بھراؤ (آدِ) باہلا پروار۔ (نانکے گھر دے ساک دسدے ہن۔)
نانا، نانی ماسیاں، مامے (پر سارے ساک) جال روپ ہن۔
سونا، رپا، ہیرے ار گلیاں کٹھے کریدے ہن (تد ساکا-داری وچ نبھدی ہے) سچا ساک ار سچا دھن کہڑا ہے؟
پیراں اتے مریداں نے پریت، اہ ساک سکھاں دا گھر ہے۔
وہاری لوک ونج کردے ہن، انھاں نوں (کدی) لابھ (کدی) گھاٹا پے جاندا ہے۔
زمیندار لوک کھیتی کرن وکھے (مہنت نال) لسے (تے فسل سرے چاڑن دی خشی وچ) موٹے ہو جاندے ہن۔
نوکر لوک نوکری کردے ہن (ار) جدھّ وکھے (شاشتر دیاں) چوٹاں سہندے ہن۔
سنسار وچّ راجگڑھاں تے کوٹاں (ارتھات کلیاں وکھے) ار 'جوگ' (پرنایام)، کھنڈاں (ارتھات بانپرستھ وکھے) ہندا ہے (پھل کی ہندا ہے؟)
انت دے سمیں جم دی فانسی وکھے پیکے ('پھوٹا') پھٹن والا (جاں ماڑا) پھل بھوگ دے ہن (بھاو چوراسی دی پھانسی نہیں پیندی دسدے ہن)۔
پیراں اتے مریداں دی پریت وکھے کدی گھاٹا نہیں ہندا۔
اکھاں نانا پرکار دے رنگ تماشے دیکھدیاں ہوئیاں رجیاں نہیں۔
استتی ار نندا کناں نال سنکے روندے تے ہسدے ہن (سٹا کجھ نہیں)۔
جیبھ سواداں نال کدے رجدی نہیں (سواداں نوں چکھکے) انند کردی ہے۔
نکّ واشناں نوں لیکے رجدا نہیں، (کدھرے) درگندھ (کدھرے) سگندھ (واشناں ہندی) ہے۔
رجکے کوئی نہیں امر بھوگدا، جھوٹھے بھروسیاں (وکھے پرانی پھسے ہوئے مست رہندے ہن)۔
(جنھاں) مریداں نے پیراں (ارتھات گرو نانک جی) نال پریت کیتی ہے، انھاں دی راہُ ریت سچی ہے۔
دھرکار ہے (اس) سر نوں جو گرو اگے نیؤندا نہیں ار گرو دی چرنی نہیں لگدا۔
جیہڑیاں اکھاں گرو دے درشن تھوں بناں ہن تے پر استریاں ولّ بری نزر کردیاں ہن، دھرگ ہن۔
اہ کنّ جو گرو دے اپدیش نوں سننا چھڈّ کے گراں ولّ پریت نہیں دھاردے، دھرگ ہن۔
(اس) جیبھ نوں دھرگّ ہے جو گرو نانک جی دی) بانی نوں چھڈکے ہور منتراں نوں سمردی رہندی ہے۔
دھر$2گّ ہے ہتھاں اتے پیراں نوں جو (گرو دی) سیوا چھڈّ کے جھوٹھیاں اپھل (سیوا) کردے رہندے ہن۔
پیراں نال مریداں دی پریت ہی (سپھل سیوا ہے، کارن کی ہے؟) ستگورو (گر نانک دیو دی) شرن وکھے (آتم) سکھ دی پراپتی ہندی ہے۔
ہور رنگاں وکھے پریت ن کریئے سارے (رنگ) کوڑے دسدے ہن۔
ہور سواداں وکھے ن من دیئیے، (کیوں جو اوہ سواد) وہُ دیاں گندلاں ہن (جہا کُ “فریدا ئے وسُ گندلاں دھریاں کھنڈُ لواڑِ۔۔”)
ہور راگاں وکھے (گرو دے شبد نوں چھڈّ کے) نا مست ہوئیے، (کیونکِ) سنن والے سکھ نہیں لے سکدے (سراپاں پاپاں دے ادھیکاری ہندے ہن)۔
ہور کرتوتاں بریاں ہن، (انھاں دا) پھل انت نں مندا ہی پراپت ہوؤ (“جیہا بیجے سو لنے کرما سندڑا کھیتُ”)۔
ہور (جوگی، جنگم، سریوڑیاں دے) پنتھ وکھے نا تریئے، (کیوں جو) کام کرودھادک ٹھگّ اتے چور (دیوی گناں دا) دھن لٹّ لیندے ہن (لابھدائی پنتھ کہڑا ہے؟)
پیراں نال نشچے کر کے پریت کرنی، (اؤں مرید) سچے پرماتماں نوں مل جاندے ہن۔
دوجی آسا وکھے (دیہ دا) وناس ہو جاندا ہے، پوری ککر ہو سکدی ہے؟
دوجا موہ سبھ چھل روپ ہے اوہ انت دکھ دندا ہے۔
دوجا کرم بھرم روپ ہے، کرنہارے اوگناں (مارے) روندے ہن۔
دوجی سنگت (بھاو منمکھاں دی کسنگت) کھوٹا ڈھنگ ہے، پاپاں نوں ککر دھو سکدی ہے؟
دوجا بھاؤ کھوٹا داؤ ہے، جنم نوں (دوجے بھاؤ والا) ہار کھلوندا ہے۔
پیر اتے مریداں دی پریت ایسی ہے جو گناں نال پروکے گنی بنا لیندی ہے۔
امرت دی درشٹی کر کے کچھو وانگ سنسار سمندر وکھے (گرو جی سکھ دی) رچھا کردے ہن۔
گیان دی ('انس') کرن جاں بدھِ دے کر کے ہنس وانگو بھکھّ اتے ابھکھّ دے بھچھن کرن دی بوجھ (سمجھ) (بھاو تتّ متھیا دا وویچن) دسدے ہن (اجہا سکھ، پانی تے ددھ نوں وکھو وکھّ کردا ہے)۔
کونج وانگ (گرو جی سکھ دی) سمرتی رکھدے ہن (بھاویں کونج) لکھاں کوہ اڈکے آپ الکھ بھی ہو جاوے (پرنتو بچیاں نوں یاد رکھدی ہے)۔
ماتا پتر نال پیار دے کارن سواداں نوں نہیں چکھدی (کِ میرا پتر اؤکھا نا ہووے، تویں گرو سکھ دی پرتپالا تے راکھی کردے ہن)۔
ستگر پرکھ (گرو نانک دیو) دیال مورتی ہن (ہاں) گرو جی سکھ نوں پرکھ لیندے ہن۔
پیر اتے مریداں دی پریت لکھملی ہے (بھاو امولک پدارتھ ہے ('ان ککھیں) ہور (پریتاں) ککھّ دے سمان (بھاو چھیتی ٹٹّ جاندیاں) ہن۔
(گرو جی دے) پرکاش روپ دا درشن کر کے پتنگ وانگ اس دے درشن دی جوت وکھے (سکھ) سما جاندا ہے (بھاو دھیان کر کے تداکار ہو جاندا ہے)۔
مرگ وانگ شبد دی سرت وکھے 'لو' سمادھی لاکے اک رس برتی جوڑدا ہے (بھاو نوات دیپ وت چت ستھر کر دندا ہے)۔
سادھ سنگت (روپی سروور) وکھے مچھّ وت مگن ہوکے گرو دی مت وکھے سکھی ہندا ہے۔
(گرو جی دے) چرن کول وکھے چت نوں بھورا بنا کے سکھ نال (اوستھا روپی) رات کٹدا ہے۔
گرو دا اپدیش (ارتھات نام تے بانی) کدے نہیں وسردی، چاترک وت دھیاؤندا (مکھوں اچارن کردا) ہے۔
مرید لوک پیراں وکھے پریم اجہا کردے ہن کِ اس وکھے دبدھا دا کھرا کھوج نہیں رہندا۔
اس داتے کولوں نا منگیئے جو 'پھر' (ہورناں اگے) منگن جاوے (جہا کِ) چاترک بھاویں پیاسا ہی مر جاوے، پرنتو بدل پاسوں سوانتِ بوند منگدا ہے)۔
تھوڑھ دلا شاہ ن بنائیے (نہیں تاں) پچھوں پچھتاؤ ہندا ہے، (کیوں جو تھوڑھ دلے شاہ اگراہی ویلے پت اتار دیندے ہن)۔
اس مالک دی سیوا نا کریئے جس کر کے جم دا ڈنڈا سر پر سہارنا پوے (جو پاپ کراوے تے کھوٹے کماں دی نوکری لوے)۔
اہ ہکیم نا لائیے جہڑاں ہؤمے دا روگ نا دور کرے۔
جے درمتِ دی میل نا اترے تاں تیرتھاں دا نھاؤنا نشپھل ہے۔
پیر اتے مریداں دی پریت ہی (وڈا سادھن ہے کیوں جو) سہج سکھ وکھے (بھاو اچتّ سکھ وکھے) سما جائیدا ہے۔
دولت ملکھ تے چار پرکار دی سینا ہووے (اتے ساری) دنیاں دی پاتشاہت (کرے)۔
بہتیاں ردھاں، سدھاں، (نویں) ندھاں (گھر وکھے ہون) کرامات (جانے)، ساری خلکت (اسنوں دیکھکے) پریم بھی کرے (جاں کھڑ جاوے)۔
چرجیوی ہوکے وڈی امر بھوگے اتھوا گنی، گیانی، اسدی ساکھی بھرن (کِ اس جہا ہور کوئی پنڈت نہیں)۔
ہور کسے نوں نا جانے ار چتّ وکھے بیپرواہی رکھے (ایسا منوں الغرز بھی ہووے)۔
درگاہ وکھے ڈھوئی نہیں لے سکیگا (کیوں جو) دبدھا (دویت وکھے پیکے) بدراہی (ہو گیا ہے)۔
مریداں (وچوں جیہڑا مرید ہوکے) گرو نال پریت رکھے (بھاویں آپ) 'گھاہی' (ہووے، اہ درگہ وکھے) پرمانک ہوؤ۔
گرو دے باجھ ہور (دیوی دیوتیاں) دے دھیان (کرن) وکھے دوجا بھاؤ ہی ہندا ہے، (ہور سارے دھیان واہگرو توں اترکت تھائیں لے جاندے ہن، گرو دھیان واہگرو ولّ لجاندا ہے)۔
گرو جی دے شبد تھوں (باہرا جو) گیان (کردا) ہے (اہ) فکا ہی بکواس ہے (کیونکِ اسدا رس ناشی، اسدا آتم رس اوناشی ہے)۔
گرو دے چرناں تھوں باجھ (ہور مڑھیاں مساناں وکھے جاکے پنج دھونیاں جال کر) پوجا کرنیاں) سبھ جھوٹھا ہی پریوجن (جاں سواد) ہے (پھل سدھی کجھ نہیں ہوؤ، “جو پاتھر کی پانئی پائ۔۔ تسکی گھال اجانئی جائ”۔۔)
گرو دے بچن نوں چھڈکے ہور (منتر جنتراں دا) مننا تچھّ وسیلا (اتھوا کارن) ہے (کیوں جو انھاں وکھے وشی ودھ جاندے ہن، مکتی دے سہائک نہیں ہن)۔
سادھ سنگت دے بنا (جنیاں) سنگتاں ہن سارے کچے ہی چاؤ (ہلاس) ہن، (جنم دی سپھلتا دے کارن نہیں ہن)۔
(جنھاں) مریداں (نے) پیر گرو (نانک) نال پکی پریت کیتی ہے اوہی داؤ دا جتنا جاندے ہن (اتر لوک منکھ جنم دی بازی ہار بیٹھدے ہن)۔
لکھ دانائیاں، لکھاں (سرتی) گیاتاں، لکھاں گن تے چترائیاں۔
لکھاں متاں، بدھاں، سدھاں، گیان دھیان، ازتاں ار وڈیائیاں۔
لکھاں جپ، تپ، لکھاں سنجم، لکھاں تیرتھاں دا اشنان کرناں۔
لکھاں کرم، دھرم، جوگ، بھوگ، لکھاں پاٹھاں دا پڑھنا۔
(انھاں دے پراپت ہون نال) آپنا آپ گناکے خراب ہی ہوناں ہے (کیوں جو) تھاؤں کوئی اہ (کرم) نہیں پیدا۔
پیر اتے مرید دی پریت ہی (پورن مکتی دا سادھن ہے کیوں جو اس وکھے) آپا بھاو گواچ جاندا ہے۔
(گرو جی دے) چرناں دی دھوڑ ہوکے پیری پیندے ہن، وڈیائی ار منوتاں چھڈّ دندے ہن (اتھوا منی آدِ پدارتھاں نوں 'منوری' لوہے دی میل وانگو جاندے ہن)۔
پانی (بھردے)، پکھا (جھلدے)، (چکی) پیہن (دی) مجوری نتّ کردے ہن۔
ترپڑ جھاڑکے (سادھ سنگت دے جوڑ میل واستے) وچھاؤندے ہن، (جد اتھوں ویہلے ہندے ہن) چلھے وکھے لکڑیاں جھوکدے ہوئے جھردے نہیں (بھاو رنجش نہیں مندے)۔
مردے وانن مرید (نرمان) ہوکے سدک بھروسا اتے سبر رکھدے ہن۔
سمل (دے بوٹے وانن چنن) ہزور رہن والا چندن دا ہی روپ ہوکے واشناں دا پھل پاؤندا ہے (بھاو نام دی واشنا کر کے گرو نال تدروپ ہو جاندا ہے)۔
جو مرید پیراں نال (اکت) پریت کردے ہن (انھاں) گرمکھاں دی متِ پوری ہے۔
گرو سیوا دا پھل بہتا ہے، کسے پاسوں کیمت پے سکدی ہے؟ (بھاو کوئی نہیں پا سکدا)۔
رنگاں وچوں اچرج (سیوا دا) لال رنگ ہے، اہ (گرو ہی) دکھا سکدے ہن (لال رنگ تس کؤ لگا جسکے وڈبھاگا')۔
سواداں وچوں وڈا اچرج سواد ہے (پر) رس گونگے دی بانی وکھے ہے ('کہُ کبیر گونگے گڑُ خایا پوچھے تے کیا کہیئ۔۔' بھاو گونگا من ہی من وکھے گنکدا ہے، ورنن نہیں کر سکدا)۔
اتبھج (آدِ وکھے) ('واس') ستھانا وکھے (آتما دا) نواس ہے، (ککر جانیدا ہے؟) چلتر کر کے (آپنی چیتنا ستا سبھناں وکھے) سمائی ہے (بھاو اس کر کے ایشور دا گیان ہندا ہے، “جوتی ہوں پربھ جاپدا” جکر دھپّ تھوں سورج دا پتا لگدا ہے تہا ہی چیتن ستا تھوں آتماں دا) (
تول تھوں اتول ار امولک ہے، (اس) اجر وستو نوں کوئی (ورلا) زر سکدا ہے (اہ گیان کسنوں ہندا ہے؟)
جنھاں مریداں نے پیراں نال پریم کیتا ہے، اوہی جانن ہارے جاندے ہن۔
چندن تھوں چندن ہو جاندا ہے، کوئی چلتر نہیں جان سکدا (کِ ککر ہندا ہے)
دیوے نالوں دیوا پرکاشدا ہے، (اس دے) برابر ہی (پرکاش سارے) پروان کردے ہن۔
پانی پانی وکھے رل جاندا ہے اس نوں کوئی نہیں ساندا (کِ ندی اتے تلاؤ دا پانی کہڑا ہے؟)
(کیڑیاں وچوں ہی بھرنگی نال ملکے) کیڑا بھرنگی دا روپ ہو جاندا ہے، ککر کوئی کہِ سکدا ہے (بھئی اہ کیڑا ہے)؟
سپّ کونج نوں چھڈّ دندا ہے، اچرج کوتک کردا ہے، (کوئی بھیت نہیں پا سکدا، تویں سکھّ گر سیوا نال وشے وانشنا چھڈ دیندا ہے، “ستگر کے جنمے گونُ مٹایا۔ “)
پیراں تے مریداں دی پریت اچرج تھوں اچرج ہے۔
پھلاں وکھے واشنا دا 'نواس' (ٹکاؤ) ہے (پرنتو اہ نہیں جانیدا بھئی) کس جگتی نال سمائی ہے۔
پھلاں وکھے سوال جویں وکھو وکھرے ہن، پانی اکو سنجیا جاندا ہے، (ایہ کوتک کیوں ہے؟ اچرج ہے)۔
ددھ وکھے گھیو (سارے لوک) آکھدے ہن، (پرنتو اس گلّ دا 'مرم') بھید کوئی نہیں جاندا۔
لکڑی وکھے جویں اگّ رہندی ہے، اوہ نا دیکھن دا اچرج ہے (بھاو دسن وچ نہیں آؤندی) (اکت وستاں دا مرم ککر جاپدا ہے؟ پنجویں تک وکھے اتر دیندے ہن)۔
گرمکھاں دے سنجم نال (جگت نال واشنادِ اکت وستاں وچوں سدھ آتم وستو) پرگٹ ہو جاندی ہے، (جس نوں سارے) پروان کردے ہن۔ (گلّ کی جکر پھلاں وچوں رس لکڑاں وچوں اگنی سنجم نال لوک کڈھدے ہن، تہا ہی جگیاسو لوک گرو نال ملکے گربانی دے سنجم نال آتما نوں، ج
گر سکھاں دی پریت اچرج روپ ہے (تس اپروں) سنگت کربان ہے(اتھوا پاٹھانتر گربانی ہے۔ پیر مریداں دی پریت دا سنجم روپ کی ہے؟ گربانی اتے ستسنگت، یا ستسنگ کرنا تے گربانی پڑھنی)۔
دروے اتے پتنگاں دی 'ونش' (الاد) سڑ جاندی ہے (ہورناں نوں مردا) دیکھکے بی نہیں ہٹدی۔
مچھّ نوں پھڑکے پانی وچوں باہر کڈھّ سٹیئے تاں وی اس دا پریم
مرگ جویں گھنڈیہیڑے دا ناد (لٹو ہوکے دھرتی پر) لیٹدا سندا ہے (پھڑ لؤ پر مستی نہیں چھڈدا)۔
بھور دا کمل دی واشناں وکھے وناس بی ہووے (بھاو مندیا بی جاوے تد بی) پھڑکے (کول) سنگھدا ہے (اتھوا گھٹکے جپھی پاؤندا ہے، پچھے نہیں ہٹدا)۔
گرمکھاں دا پریم رس سکھ روپ پھل ہے (کیوں جو) باہلے (جنم مرنادِ) بندھناں نوں کٹ دندا ہے، (اتھوا گرمکھ آپنے پرم رس لئی انیک بندھناں نوں جھلّ جاندا ہے)۔
گرو سکھ تے انھاں دی ونس دھنّ اتے دھنّ ہے (کیوں جو) گرو دی مت (سکھیا) گرہن کر کے آتم ندھی دا دھن کھٹدے ہن (ہور دھناں نوں اگّ، چور، راجا دا ڈر رہندا ہے، پر اہ دھن نربھی دا کارن ار انت نوں نال دا ساتھی ہے)۔