اکال پرکھ اکّ ہے اتے ستگورو دی کرپا نال ملدا ہے۔
ستگورو (نانک) سچا پاتشاہ ہے، (جسنے) گرمکھ سچا پنتھ سکھ روپ رچیا ہے، (بھاو آپ سچّ روپ ہے، پنتھ بی سنچا سکھ روپ ہے)۔
منمکھ کرم کردے ہن (سچے گرو نوں چھڈکے) اوہ درمتِ ار دوجا بھاؤ کر کے دکھی ہندے ہن۔
گرمکھ لوک سادھ سنگت وکھے گرمکھاں نال بھائ بھگت (پریم نال) میلا کر کے سکھپھل پاؤندے ہن (بھاو سدا پرسنّ رہندے ہن)۔
منمکھ کوڑ تے ہٹھ روپ 'اسادھ' دشٹ سنگت ہے، (اس کرکے) دکھ پھل اتے زہر دی پھلی روپ ہے۔
گرمکھ آپا بھاو گواکے پیریں پونا کردے ہن، اسے کر کے پریم دنوں دن نویل (نواں) ہندا ہے (اتھوا پریم دا اک ویلا نہیں بھاو اٹھے پہر پریم بنیا رہندا ہے)۔
منمکھ آپنا (جنم) گوا دندا ہے، کیوں جو گرو دی گر سکھیا تھوں ('اکڑُ') اکن والا (جاں اپرامی) چیلا ہے، (چھیکڑلی تک وکھے سٹا دسدے ہن)۔
جھوٹھ تے سچّ دا شیر اتے بکرے والا کھیل ہے (سچّ اگے جھوٹھ لوپ ہو جاندا ہے)۔
گرمکھ سچی مچی سکھاں دا پھل روپ ہے ار منمکھ دکھ دا پھل روپ ہے، (ار 'کوڑ کوڑاوا') جھوٹھ موٹھ ہے (اتھوا کڑ کڑ ککڑی وانگوں کردا رہندا ہے)۔
گرمکھ سچّ اتے سنتوکھ دا برچھّ ہے، 'درمتِ' منمکھ دوجے بھاؤ والا برچھّ دے پرچھاویں وانگوں ہے، (اگے کھولھکے دسدے ہن)۔
گرمکھ نسچے ستھر (برچھّ وت) ہے ار منمکھ (اڈدے پنچھی دی) چھاں وانگ (انستھر) ہے۔
گرمکھ امب دے بوٹے دی کوئل وانن ہے، (جو ٹھنڈی چھاں اکو بوٹے تے بیٹھکے مشٹ بچن بولدی ہے ار) منمکھ بوٹے بوٹے بیٹھے کاواں وانگو کاں کاں کردا پھردا ہے۔
سادھ سنگت سچا باغ ہے، شبد دی سرت ار گرو دا منتر سچی (چھاں) ہے۔
کھوٹی سنگت وہُ (زہر) دا ('ولِ') بوٹا ہے، وڈیاں سیانپاں کر کے نگوساواں ہے (ارتھات اس دا گرو گسائیں کوئی نہیں ہے “کبیر نگسائیں بہِ گئے تھانگھی نانہی کوئی۔۔” ارتھات نگرے جنم مرن دے پرواہ وکھے رڑھدے ہن، کوئی ٹھلن والا نہیں ہندا، کیوں جو گرو ملاہ دا آشری
(اوہ لوک منمکھ) ویشوا دے پتر وانگ نناویں ہن۔ (ارتھات پتا دا کوئی نام نہیں۔ سری گرو جی-”وچِ ہؤمے کرم کماودے جیو ویسوا پتُ نناؤ۔۔ پتا جاتِ تا ہوئیئ گرُ تٹھا کرے پساؤ۔۔”
(جد کنیا) گرمکھ ہندی ہے (بھاو یبا اوستھا وکھے سیانی ہندی ہے) ویاہی جاندی ہے، دہیں پاسی (دھیتے پتیتے) منگلاچار ہندے ہن (ایتھے نواں جاں دساں ورہاں دیاں دھیاں دا وواہ بھائی ساہب جی نے بند کرن لئی گرمکھ وشیکھن دتا ہے، ارتھات پتر دھی جد جوان ہون ار امرر
(استری اتے بھرتا) دوہاں دے میل تھوں پتر جمدا ہے، پتا دی جات دا ('سدھارا') آسرا (ویکھکے) سارا پروار (انندت ہندا ہے)۔
جمن ویلے واجے وجاکے انند ودھائیاں کردے ونس ودھن (دی خشی وچ 'رن جھنکارا' راگیاں دے) شبد کیرتن ہندے ہن۔
نانکے دادکے (گھر) خشیاں ہندیاں ہن؛ لاگی لوک (جو ٹہل کردے ہن) دانیاں پاسوں دان پاؤندے ہن۔
ویسوا دے باہلے متر ہن، (اس لئی اسدے ویاہ پر کوئی انند نہیں کیتا جاندا، اس دی سنتان) پتا دے ناؤں تھوں سکھنی نناویں ہی رہندی ہے۔
گرمکھاں دی ونش پرم ہنس دے برابر ہے، (ددھّ پانی اڈّ کردے ہن)، منمکھاں دی ونس ٹھگا دی ونس وانگو ہتیاری بگلے وانگ (مچھیاں مارن والی) ہے۔
سچّ تھوں سچیار اتے کوڑ تھوں کوڑیار (جاپدا ہے، گلّ کی گرو گھر دے پریمی گرمکھ پرم ہنس ہن، جو کوڑ دے مگر لگّ ٹرے ہن اہ منمکھ ٹھگونسی ہوکے پاپ بنسی ہن)۔
سادھ سنگت مان سروور (تیرتھ) ہے، مانک موتی اتے رتن امولک ہن (بھاو منن، سدھتائی، ویراگادِ گن ودمان ہن)۔
گرمکھاں دی سمپردای اتھے پرم ہنس (ہوکے نواس رکھدی) ہے، سبد دی سرت وکھے گرمت لیکے اڈول رہندے ہن۔
ددھّ تھوں پانی کڈھدے ہن (ارتھات تتّ متھیا دا وویچن کردے ہن)۔ گرمکھاں دا گیان دھیان، (جگ تھوں) نرالا ہے، (ایسور پرائن رہندے ہن)۔
گرمکھ سچ دی شلاگھا کردے ہن، تولنہارے ہوکے اتول (واہگرو) دے وچار کرن وکھے (تتپر رہندے ہن)۔
منمکھ بغل سمادھی مونی ہوکے گھٹ گھٹ کے جیواں نوں کھاندے ہن۔
جس چھپڑ وکھے ٹکاؤ دا لکھاؤ ہووے اتھے (بگلے دے) مونہ چولھن نال دھاک پے جاندی ہے (بھاو مچھیاں وکھے وپدا اتے بربادی پھیلدی ہے)۔
سچ ساؤ ہے تے کوڑ غافل غلام ہے، (جس دا ادھیکار سزا ہندی ہے)۔
گرمکھ سچّ دا روپ تے سریشٹ لکھناں والا ہے (اس وچ) سارے سلکھن سچے تے سبھائمان ہن۔
منمکھ کوڑ دا روپ تے کھوٹے لکھناں والا ہے؛ (اس دے) سارے کلکھن جھوٹھے تے کھوٹے داواں والے ہن (ہن تیجی تکوں لیکے ستوی تیک سچّ تے کوڑ دا بھید دسدے ہن)۔
سچّ سونا تے کوڑ کچّ دا روپ ہے، کچّ تے سونے دے ملّ دا میل نہیں ہندا (کیوں جو)
سچّ بھارا تے کوڑ ہلکا ہندا ہے، رتن دے بھلاوے ('رتک') لالڑی نہیں پے سکدی۔
سچّ ہیرا تے کوڑ بلور ہے، (انھاں دا آپو وچ) جڑاؤ نہیں جڑیدا، (کیوں جو) جوڑ نہیں جڑ سکدا۔
سچّ داتا کوڑ بھکھاری ہے، دن رات تے چور شاہ دا میل ہے (ارتھات رات تے چور وانن کوڑے، دن تے شاہ روپ سچے پرکھ ہن کیوں جو)
سچّ سابت ہے (ارتھات ٹکاؤ تے ستھر رہن والا ہے ار) کوڑ (چھبا جاں) تھکا پھردا ہے۔
گرمکھ سچے لال رنگ والا ہے، (جکر) مجیٹھے دا رنگ مولوں ٹالیا ہویا ٹلدا نہیں (بھاو دھوتیاں اتردا نہیں)
منمکھ جھوٹھا کھوٹے رنگ والا ہے، (جکر) کسمبھے دے پھلّ (دا رنگ) ستھر نہیں رہندا۔
تھوم دی واشنا تھوں نکّ مروڑیدا ہے ار کستوری من نوں بھاؤندی ہے۔
کوڑ اکّ پھل تے سچّ امب پھل ہے، (اکّ) کوڑا تے (امب) دا سواد مٹھا ہے۔
سچّ شاہ دا روپ تے کوڑ چور روپ ہے، ساہ (رات نوں) سوں رہندا ہے، چور (رات) بھوندا پھردا رہندا ہے۔
شاہ اٹھکے چور نوں پھڑ لیندا ہے ار اس دا نکسان کچہری وکھے کردا ہے (ہاکم تھوں چٹی بھراؤندا ہے)۔
سچّ کوڑے نوں کیدی کر کے (کید وکھے) بٹھا رکھدا ہے۔
سچّ سر دی پگّ تراں (اچا) شوبھدا ہے، کوڑ کوجھے لنگوٹے وانگو اپوتر جگا (جا لگدا ہے)۔
سچّ بلی شیر وانگو جھوٹھ نربل ہرن دے بچے وانگو ہے (بھاو سچّ دے اگے جھوٹھ دی واہ نہیں وٹیدی)۔
سچّ لاہے دا ونج ہے، کوڑ دے ونج تھوں توٹا ہی آؤندا ہے۔
سچّ کھرا ہے، ہر کوئی شاباش کہندا ہے، کوڑ کھوٹے رپئے وانگو (بازار) نہیں چلدا۔
لکھاں تارے اماوس دی رات نوں ہندے ہن ہنیرے دے گھیر وچ ('چانائن ہوٹا') چانن ہٹیا (جاں ڈھکیا) رہندا ہے۔
(پرنتو) اک سورج دے چڑھن نال اٹھّ کھنڈ ہوکے ارتھات اٹھّ ٹکڑے ہوکے ('پھل پھوٹا') پھٹ پیندا ہے (بھاو چھپ جاندا ہے، کیوں جو
کوڑ تے سچّ دا ('وٹّ گھڑوٹا') گھڑے وٹے والا ویر ہے۔
کوڑ اتے سچّ دا ورتارا سپنے اتے پرتکھّ وانگوں ورتدا ہے (ارتھات کوڑ سپنا تے سچّ پرتکھّ ہی کھیل ہے)۔
کوڑ گندھرب نگری ہے ار سچّ پرگٹ پہاڑ وانگو ہے۔
منکھاں نوں ندی وکھے آکاس دے سر تلوائے تارے (دا پرتیبمب اسل تارے دے تلّ نہیں ہو سکدا)۔
دھونئے وچ (نرا) ہنیرا ہندا ہے (جھوٹھ نری گپّ ہندا ہے) اہ دھونا، وسن والے بدل (سچّ) دی برابری نہیں کر سکدا۔
شکر دے یاد کرن تھوں (مٹھا) سواد نہیں آؤندا، دیوے باجھ ہنیرا نہیں مٹدا۔
کاگد پر لکھے ہوئے (سپاہی بھاو مورتی) لڑ نہیں سکدے بھاویں چتیرا نال سینکڑے ہتھیار چتر دیوے۔
سچّ کوڑ دی کرتوت دی اہ ویچار ہے۔
سچّ ددھّ وچ جاگ (واننوں) ہے، کڑ کانجی دی چکھّ واننوں وگاڑ کرن والا ہے (جاگ جماؤندی، کانجی پھٹاؤندی ہے)۔
سچّ دا بولنا، مونہ دے رستے بھوجن کھانا ہے، (پر کوڑ دا) اک دانا بی نکوں کھانا دکھدا ہے (بھاو رنچک ماتر جھوٹھ بی دکھدائی ہے)۔
پھل تھوں برچھّ، برچھّ تھوں پھل ہو جاندا ہے، (پرنتو جیکر اسے) برچھ (نوں) لاکھ (پے جاوے تاں انت نوں) ناش (ہو جاندا) ہے (جہا کُ 'کوڑہُ کرے وناسُ دھرمے تگیئ')۔
برچھ وکھے سو ورہے (سمائی ہوئی) اگّ رہندی ہے، جیکر رتیکُ اگّ دھکھدی ہوئی لا دیئیے (تد اس نوں) بھسم در دندی ہے (بھاو سچّ دی اگنی جٹھراگن وانگ انتی کردی ہے ار کوڑ دھکھدی اگّ وانگوں ناش کردا ہے)۔
کوڑ روگ دے برابر ہے، سچّ دارو ہے، گرو وید دے باجھ منمکھ نوں ('ویدن') پیڑ بنی رہندی ہے (کیوں جو سچّ دی اؤکھدھی گرو گھر وچ ہے)۔
سچ ساتھی ہے، کوڑ ٹھگّ ہے (اہ بچاؤندا، اہ لٹدا ہے)، (پر) گرمکھاں نوں کدے بی دکھ نہیں لگدا، (سدا) سکھی رہندے ہن (کیوں جو سچّ انھاں دی سہائتا کردا ہے)۔
کوڑے آدمی سڑدے رہندے ہن ('سچے دی بھوکھے') سچیاراں دی (سبھ) نوں چاہ لگی رہندی ہے (بھاو جتھے جان آدر تے مان پاؤندے ہن، کوڑے ترسکار تے انادر)
جھوٹھ کپٹ دے شستر ہن، سچّ لوہے دے سنجوء (کوچ) وانن (سریر دا) رکھوالا ہے۔
کوڑ ویریاں وانن نت تاڑدا ہے، سچّ بھلے متراں وانگوں ہمائت کردا ہے۔
سچّ سوربیراں تے وریاماں (وچو اترتھی سورما ہے)، کوڑ جھوٹھا ہی ('ڈھوآ') ملاپ کردا ہے۔
سچّ، نہچل اتے بھلی تھاؤں (آشری والی) ہے، کوڑ بھیڑی تھاؤں (اپر) کھڑوتا کمب رہا ہے۔
سچّ' (ارتھات سچّ) بولنہارا) کوڑے نوں پھڑکے دھرتی پر سٹّ دیندا ہے، چار چکاں تھوں آکے ترلوکی (دے لوک) دیکھدے ہن۔
کوڑا اتے کپٹی پرکھ سدا روگی رہندا ہے، سچّ سدا نواں نروآ ہے (بھاو دکھ دا لیپ نئیں لگدا)۔
گلّ کی سچّ سچا ہے، کوڑ جھوٹھا ہی دیکھیدا ہے۔ (یتھا-'اگھرِ گیا جیسا کھوٹا ڈھبوآ ندرِ سرافا آیا')۔
سچّ دا سورج وانن پرکاش ہے، کوڑ الو نوں کجھ نہیں سجھدا (بھاو دنے انھا ہو جاندا ہے)۔ (پاٹھانتر 'سجھ ن سجھے'=ارتھات چاننا (سورج) نزر نہیں آؤندا)۔
سچّ (اوہ) وناسپتی ہے (جو چندن نال ملکے چندن ہندی ہے، کوڑ وانس دے سمان ہے (جو کدے) چندن نہیں سمجھیا جاندا۔
سچّ (بولن تھوں پرانی) سپھل برچھ ہو جاندا ہے، (گیان ویراگادک پھل لگدے ہن) (کوڑا پرانی) سمل وانگ اپھل رہکے (آپنی) وڈائی وچ ہی سڑدا ہے۔
ساون وکھے برچھ ہرے بھرے ہو جاندے ہن، پر اکّ اتے جوانہے (دے بوٹے 'روجھے' غسے دی اگّ نال اندروں اندر سڑکے سکّ جاندے ہن۔
مان سروور وکھے مانک موتی (آدک امولک چیزاں ہن)، سنکھ خالی رہکے ہتھاں وچ نپیڑیدے ہن (اتھوا ہتھاں وچ گھٹکے وجائیدے ہن)۔
سچّ (ارتھات سچیار پرانی) گنگا دے پانی وانگوں نرمل ہے، کوڑ دی مدرا چھپاکے رلائیے (تد بھی) پرگٹ ہو جاندی ہے۔
(سدھانت) سچّ سچا ہے کوڑ (کوڑ ہی ہے ار) کوڑ تھوں (بھاو آپے ہی شراب وانگ) بجھیا جاندا ہے۔
سچا اتے جھوٹھا دوویں جھاگڑو (مدئی مدالے) ہو کے نیائ سبھا دے چبوترے آؤندے ہن۔
اگے سچا (ہاکم) سچا نیاؤں کردا ہے، آپنے ہزور دوہاں دے ازہار لیندا ہے۔
سچا پرانی سچا ہی نکلدا ہے، جھوٹھا کوڑیار ہی نکلدا ہے، پنچ لوک (وچدو) وکیلگی کر کے سمجھاؤندے ہن۔
سچا جتّ جاندا ہے، کوڑا ہار جاندا ہے، (اس لئی) جھوٹھے نوں جھوٹھا کر کے سارے شہر وکھے ڈونڈی وجدی ہے (کِ اس کوڑیار نال کوئی لین دین نا رکھے)۔
سچیار نوں شاباش ملدی ہے، کوڑیار نوں پھٹے مونہ آکھکے دھکاراں کردے ہن۔
سچا لہنیدار تے کوڑا دیونہار نکلدا ہے (پنچ لوک) ستاں گواہیاں نال اک خت لکھاکے (سچے دے ہتھ) دندے ہن۔
آپنے ٹھگیاں کوئی نہیں ٹھگیدا، سگماں ٹھگنہار آپنا آپ ٹھگا بیٹھدا ہے (بھاو ہورناں نوں ٹھگدا آپ کھوہ وچ ڈگّ پیندا ہے)۔
ورلا (پرکھ) سچ دے خریدن لئی آیا ہے۔
کوڑ' ستا ہویا ار سچّ 'جاگدا' (ساودھان) رہندا ہے (ار) سچ سچے ساہب (اکال پرکھ) دے من وکھے بھاؤندا ہے۔
سچے (واہگرو) نے سچّ نوں پہریدار کر کے سچے دے بھنڈار اتے بیٹھایا ہے (بھاو نام دا کڑچھا ورتا رہا ہے)۔
سچ' آگو ہے 'کوڑ' آپ ہنیرا ہے ار لوکاں نوں دوجے بھاؤ دے اجاڑ وچ پا دیندا ہے۔
سچے (اکال پرکھ) نے سچّ نوں فوجدار (ہدیدار) کر کے (سچا) رستا دسن دے لائک کر کے بھیجیا ہے (جہاکُ کلکال دے ادھار لئی “گرو نانک جگ ماہِ پٹھایا۔ “ اتھے آکے کی کیتا؟)۔
جگت روپ ساغر تھوں گرو جی نے سادھسنگت دے 'بوہتھ' (جہاز) پر چاڑھکے (جیواں نوں) تار دتا ہے۔
کامادِ پنج وکھی پھڑکے گردنے مروا سٹے ہن۔
پورن گرو (گرو نانک نوں جنھاں نے) لبھّ لیتا ہے، (بھاو وشواش کیتا ہے، اوہ سنسار سمندروں) پار ہو گئے ہن۔
ساہب دا لون کھائکے جدھّ بھمکا وکھے جو (سپاہی) لڑ کے مرے اوہ (نمک ہلال) جاپدا ہے۔
(وریاما) بہادراں دے سراں نوں ہتھیار مارکے وڈھّ سٹدے ہن (اس لئی اوہ) 'وریام' (آپ بی بہادر) ساپدے ہن۔
تسدے پچھے جہڑی استری (ستی ہووے) پروار تھیئی تھپدے ہن (کِ) ور سراپ دیندی ہے (تھیئی اک ریتِ ہندی ہے، جس وکھے ستی دے ٹبر دے لوک ددھّ چاول رنھکے پہلے ستی دی بھیٹا کر کے پچھوں آپ کھاندے ہن، ار اس نوں ور سراپ دینہار جاندے ہن)۔
(ستی دے) پتر پوترے وڈیائیدے ہن، سارے پروار نوں لابھ پجدا ہے (بھاو ستی دی الاد منی جاندی ہے)۔ (سچے سورمے اتے سچے ستی ہونا کہڑا ہے؟)۔
وکھت دے اپر لڑ مرے (جھکھڑُ جھاگی میہُ ورسے بھی گرو دیکھن جائ۔۔') امرت ویلے گرو دی بانی دا الاپ کرے (ایہ ستسنگ دے سورمے ہن)۔
سادھ سنگت وکھے جاکے ہؤمے نوں مار کے تے آپا بھاو نوں مارکے جاندے ہن (اہ ستسنگ دا سچے ستی ہونا ہے)۔
(جدھّ وکھے) لڑ مرنا ار (پتی نال) ستی ہونا گرمکھاں دے پنتھ وکھے (اپر کہیاں تکاں وانگوں ایؤں) پورن پرتاپ والا ہے (بھاو دھرم وانگوں اٹل پرتاپ والا ہے، اتر ستیاں اگیان ار سورمے ہنکار آسرے مردے ہن، پر گرمکھ سورمے تے ستی ہؤمیں توں مرکے اٹلّ پد نوں پہنچدے ہن)۔
(جس وکھے) سچا سدک بھروسا ہے، (اہی) سچا پیر پچھانیدا ہے، (سچا پیر اک گرو نانک دا ہی اوتار ہے)۔
سادھ سنگت (روپی) نگر سچا تے اٹلّ ہے، (کیوں جو اس وکھے) پنج گناں دی پردھانتا ہے، (اوہ پنج گن کہڑے ہن؟)
ستِ، سنتوکھ، دیا، دھرم اتے ارتھ دے سارے 'بندھان' سمرتھّ ہن (بھاو یوگ سرنجام کیتے ہوئے ہن)
گرو اپدیش نوں درڑ کر کے گرمکھ لوک نام، دان اشنان (تنے کمّ) پورے نباہندے ہن۔
مٹھا بولدے، نمری بھوت رہندے، ہتھوں دان کردے، گرو بھگتی تے گیان (آروڈھ) رہندے ہن۔ (پھل کی ہندا ہے؟)
لوک پرلوک وکھے سرخرو (پت دے سنجگت رہندے) (انھاں لئی) سچے شبد دے نگارے وجدے ہن۔
جنھاں نے چلنا (ارتھات سنسار فانی تھوں کوچ کرنا سچّ) جاتا ہے (اوہ) پراہنے سنسار وچ ورلے ہن (یتھا “تیرا جنُ ایکُ آدھِ کوئی”)۔
آپا بھاؤ گواؤن والیاں تھوں میں بلہار جاندا ہاں ('آپُ گوائیئ تا سہُ پائیئ اؤرُ کیسی چترائی')۔
لٹیریاں دا پنڈ جھوٹھا ہے، (کیوں جو) پنج دوت برے دے کرنہارے اتھے نواس رکھدے ہن۔
کام، کرودھ تے ورودھ دے جھگڑے نت رہندے ہن، لوبھ موہادک کئی وکھی دھروہ کردے ہن۔
اسادھاں دی سنگت وکھے 'کھنجوتان' (دکھ) بنیا رہندا ہے، (کیوں جو اتھے) پاپ دا ورتارا ورتدا ہے۔
پرائے دھن، پرائی نندا، پرائی استری دے پیار نال وکار (پاپ) ودھدے ہن (اتھوا ایہ وڈے وکار ہن)۔
من دا بھڑتھو جاں گھبراہٹ کدے ہٹدے نہیں، راجا دا ڈنڈ اتے جم دا ڈنڈ (سر پر) کڑکدا رہندا ہے۔
دوہاں لوکاں وکھے پیلے روہ (ارتھات بپتے پھردے) جمن مرن اتے نرکاں دے بھارے دکھاں وکھے آوا جائی (بنی رہندی ہے)۔
اگاں دا پھل انگیارے ہی ہندے ہن، (بھاو پاپاں دے پھل موت تے کلیش ہی پراپت ہندے ہن)
سچّ سارا نرمل ہے، (کیوں جو) اس وکھے کوڑ رائی ماتر نہیں سما سکدا (ہیٹھ درشٹانت دندے ہن)۔
اکھاں وکھے (ترن دا) کترا ماتر بی نہیں سنجردا (کیوں جو) تن (دے پیاں بی) اؤکھ اتے دکھ نال رین گزردی ہے (اتھے خکار دا کناں 'اتے' دا واچک ہے)۔
جکوں بھوجن دے اندر مکھی (جے نگلی جاوے) تاں دکدھی ہو کے پھیر اگلچھیدی ہے۔
رونئی وچّ دکھدائی چنگاری جکر ساڑکے رونئی نوں سواہ کر دندی ہے۔
ددھ کانجی دی چھٹ نال کسدھّ ہو کے فٹّ جاندا ہے، سواد اتے رنگوں وگڑ جاندا ہے۔
مہرا رتیکُ جیبھ پر رکھیا ہویاں پاتشاہاں نوں بی تابڑ توڑ مار سٹدا ہے۔
سچّ دے اندر کوڑ دی ککر سمائی ہندی ہے (بھاو کدے نہیں ہو سکدی)۔
گرمکھ بھائی سچے ار نرلیپ ہن (کیوں جو انھاں نوں) کوڑ دا لیپ نہیں لگدا۔
چندن دا بوٹا سپاں نال ویڑھیا ہویا ہے، اس نوں وہُ نہیں چڑھدی (ار اس دی) سگندھی جیوں دی تیوں رہندی ہے۔
پارس (دی گیٹی) پتھراں دے اندر گنی جاندی ہے، اٹھاں دھاتاں دے ملن نال وگڑ نہیں جاندی (سگماں انھاں نوں سونا کردی ہے)۔
گنگا نوں اپوتر (موریاں دے) جل ملکے اپوتر نہیں کر سکدے، (سگماں آپ گنگا دا روپ ہو جاندے ہن)۔
سمندر نوں اگّ ساڑ نہیں سکدی (بھاویں بڑواگن وچے رہندی ہے)، سمیر (پراڑ) دے 'میر' ٹلے نوں پون نہیں ڈلا سکدی۔
اکاش دے دھر انت تیک بان پہنچ نہیں سکدا، ('واہیندڑ') تیر انداز پچھوں پچھتاؤندا ہے (کیوں جو مڑکے اسے دے سر آ لگدا ہے “سر سنھے آگاس نو پھرِ متھے آوے”)۔۔
انت نوں کوڑ کوڑ ہی ہو جاندا ہے، (بھاو کوڑ دا پاج نبھ نہیں سکدا انت کھلھ جاندا ہے یتھا-”کوڑ نکھٹے نانکا اوڑکِ سچِ رہی”)
سچّ دا سچا مان (آدر) ہندا ہے، کوڑ دی ('منی منوری') شوبھا تے منوت جھوٹھی ہندی ہے،
کوڑیار دی کوڑی ابرو ہے، سچیاں دی گرو دی سکھیا پوری تے سچی ہے۔
کوڑیاں دا زور بی کوڑا ہے سچیاں دے گرب (شدھ ہنکار دی) گمبھیرتائی بل والی ہے۔
درگاہ وکھے کوڑ دی مانتا نہیں ہندی، سچا (پرکھ) سدا سبھائمان (ار پرمیسر دا 'ہزوری') مساہب ہے۔
سچّ دے گھر وکھے 'شکرانا' ہے (بھاو ایشر دا دھنیواد کردا ہے) کوڑ دے گھر وکھے کفر ار نا سابوری ہے (بھاو سنتوکھ دا ناؤں بھی نہیں)۔
سچّ دی ہاتھی وانگوں چال ہے (بھاو مست ہوکے تریا جاندا ہے بھاویں کئی لوک ٹھٹھے مسکریاں کرن کجھ پرواہ نہیں کردا) کوڑ دی بھیڈاں والی کڈھنگی چال ہے، (بھاو پیلیاں چھڈّ وشٹا ولّ جاندے ہن۔
مولی ار پان دے ڈکار وانگوں کستوری اتے لسن دا ملّ برابر نہیں ہندا۔
وسّ بیج کے کوئی چوری نہیں کھا سکدا (بھاو جھوٹھ کماکے کوئی سکھاں دی ابھلاکھا نا رکھے)۔
مجیٹھ دا سچا سبھاؤ ہے (کیوں جو) ابالے سہارکے بھی (دونا) رنگ کڈھدا ہے (اجہا ہی اتم پرکھاں نوں کیڈا کشٹ بنے آپنی اتمتا نہیں چھڈدے)۔
سن دا جھوٹھا سبھاؤ ہے جہڑی آپنی کھلّ تھوں رسے (جو کِ لوکاں دے بندھناں دے کمّ دندے ہن) بناؤندی ہے۔
چندن دا بوٹا پروپکاری ہے، جو اپھل سپھل (سبھ بوٹیاں) وچ واشنا پا دندا ہے،
وانس، کھوٹی کار والا نکارا بوٹا ہے، ہؤمے وچ آپ سڑکے آپنے گوانڈھیاں نوں بی سڑاؤندا ہے (کیوں جو اک وانس دی اگّ نال سارے وانس سڑکے ڈھیری ہو جاندے ہن)۔
امرت رس دے چکھن نال مویا جی پیندا ہے، ار کالکوٹ دے کھان نال (جیوندا) مردا ہو جاندا ہے (اگے چھیویں تک وکھے درشٹانت دندے ہن)۔
(پرماتما دی) نیای سبھا وکھے سچّ منیاں جاندا ہے ار کوڑ تھوں درگاہ وچ تاڑنا ملدی ہے۔
جیہا کوئی بیجدا ہے تیہا ہی پھل کھاندا ہے۔