एक ओंकार, आदिम ऊर्जा, दैवी गुरूच्या कृपेने साकार झाली
खरा गुरु हाच खरा सम्राट आहे आणि गुरुमुखांचा मार्ग हाच सुखाचा मार्ग आहे.
बुद्धीभिमुख, मनमुख, दुर्बुद्धीने नियंत्रित कृती करतात आणि द्वैताच्या वेदनादायक मार्गावर चालतात.
गुरुमुखांना पवित्र मंडळीत आनंदाचे फळ मिळते आणि प्रेमळ भक्तीने गुरुमुखांना भेटतात.
असत्य आणि दुष्टांच्या संगतीत, मनसुखांच्या दु:खाचे फळ विषारी लतासारखे वाढते.
अहंकार गमावून पाया पडणे हा प्रेमाचा नवा मार्ग गुरुमुखांनी अनुसरला आहे.
मनमुख स्वतःची दखल घेतो आणि गुरू आणि गुरूंच्या बुद्धीपासून दूर जातो.
सत्य आणि असत्याचा खेळ हा सिंह आणि बकऱ्याच्या भेटीसारखा (अशक्य) आहे.
गुरुमुखाला सत्याचे सुख फळ मिळते आणि मनमुखाला असत्याचे कडू फळ मिळते.
गुरुमुख हे सत्य आणि समाधानाचे झाड आहे आणि दुष्ट व्यक्ती द्वैताची अस्थिर सावली आहे.
गुरुमुख हा सत्यासारखा खंबीर असतो आणि मनमुखासारखा असतो, मन अभिमुखी नेहमी बदलणाऱ्या सावलीसारखे असते.
गुरुमुख हा आंब्याच्या बागेत राहणाऱ्या नाइटिंगेलसारखा आहे पण मनमुख हा कावळ्यासारखा आहे जो जंगलात ठिकठिकाणी फिरतो.
पवित्र मंडळी ही खरी बाग आहे जिथे गुरुमंत्र चैतन्याला शब्दात, खऱ्या सावलीत विलीन होण्याची प्रेरणा देतो.
दुष्टांचा संगम हा जंगली विषारी लतासारखा असतो आणि तो विकसित करण्यासाठी मनमुख अनेक युक्त्या खेळत असतो.
तो एका वेश्येच्या मुलासारखा आहे जो कुटुंबाचे नाव न घेता जातो.
गुरुमुख म्हणजे दोन घराण्यांचे लग्न जिथे दोन्ही बाजूंनी गोड गाणी गायली जातात आणि सुख प्राप्त होते.
ते असे आहेत की आई आणि वडिलांच्या मिलनातून जन्मलेला मुलगा आईवडिलांना आनंद देतो कारण वडिलांचा वंश आणि कुटुंब वाढते.
मुलाच्या जन्मानंतर क्लॅरिओनेट वाजवले जातात आणि कुटुंबाच्या पुढील विकासासाठी उत्सव आयोजित केले जातात.
आई बाबांच्या घरी आनंदाची गाणी गायली जातात आणि नोकरदारांना अनेक भेटवस्तू दिल्या जातात.
वेश्येचा मुलगा, सर्वांशी मैत्रीपूर्ण, त्याच्या वडिलांचे नाव नाही आणि तो निनावी म्हणून ओळखला जातो.
गुरुमुखांचे कुटुंब हे परमहत्यांसारखे असते (उच्च दर्जाचे हंस जे पाण्यातून दुधाचे म्हणजे खोट्यातून सत्य काढू शकतात) आणि मनाला भिडणाऱ्यांचे कुटुंब इतरांना मारणाऱ्या ढोंगी सरंजासारखे असते.
सत्यापासून सत्यवादी आणि असत्यापासून हर्स जन्माला येतात.
मानसरोवर (तलाव) पवित्र मंडळाच्या रूपात त्यात अनेक अमूल्य माणिक, मोती आणि दागिने आहेत.
गुरुमुख देखील उच्च श्रेणीतील हंसांच्या कुटुंबातील आहेत जे त्यांचे चैतन्य शब्दात विलीन करून स्थिर राहतात.
त्यांच्या ज्ञानाच्या आणि ध्यानाच्या सामर्थ्यामुळे, गुरुमुख पाण्यातून दूध (म्हणजे खोट्यापासून सत्य) चाळतात.
सत्याची स्तुती केल्याने गुरुमुख अतुलनीय होतात आणि त्यांचा गौरव कोणीही मोजू शकत नाही.
मनमुख, मनाला भिडणारा, मूकपणे प्राण्यांचा गळा दाबून खाऊन टाकणाऱ्या क्रेनसारखा असतो.
ते तलावावर बसलेले पाहून तेथील प्राणी हाहाकार माजवतात आणि रडतात.
सत्य उदात्त आहे तर असत्य हे नीच गुलाम आहे.
खऱ्या गुरुमुखात शुभ गुण असतात आणि सर्व चांगले गुण त्याला शोभतात.
मनमुख, स्वेच्छेने, खोट्या खुणा ठेवतो आणि त्याच्यामध्ये सर्व वाईट गुणधर्मांव्यतिरिक्त, सर्व फसव्या युक्त्या असतात.
सत्य हे सोने आहे आणि असत्य हे काचेसारखे आहे. काचेची किंमत सोन्याप्रमाणे असू शकत नाही.
सत्य हे नेहमीच जड असते आणि असत्य प्रकाश; यात शंका नाही.
सत्य म्हणजे हिरा आणि असत्य दगड ज्याला तारात जडता येत नाही.
सत्य हा दाता असतो तर असत्य हा भिकारी असतो; जसे चोर आणि श्रीमंत व्यक्ती किंवा दिवस आणि रात्र ते कधीही भेटत नाहीत.
सत्य परिपूर्ण आहे आणि खोटारडा एक हारलेला जुगारी स्तंभ ते पोस्ट धावत आहे.
गुरुमुखांच्या रूपातील सत्य हा इतका सुंदर मंद रंग आहे जो कधीही मावळत नाही.
मनभिमुख, मनमुखाचा रंग कुसुमाच्या रंगासारखा आहे जो लवकरच नाहीसा होतो.
असत्य, सत्याच्या विरूद्ध, कस्तुरीच्या विरूद्ध लसणासारखे आहे. पूवीर्च्या वासाने नाक वळते तर नंतरच्या वासाने मन प्रसन्न होते.
असत्य आणि सत्य हे वालुकामय प्रदेशातील जंगली वनस्पती आणि अनुक्रमे कडू आणि गोड फळे देणारे आंब्याच्या झाडासारखे आहेत.
सत्य आणि असत्य हे बनकर आणि चोरासारखे असतात; बँकर आरामात झोपतो तर चोर इकडे तिकडे फिरत असतो.
बँकर चोराला पकडतो आणि त्याला कोर्टात आणखी शिक्षा देतो.
सत्य शेवटी असत्याभोवती बेड्या घालते.
सत्य डोक्याला पगडीसारखे शोभते पण असत्य हे लंगोटीसारखे असते जे अस्वच्छ जागेवरच असते.
सत्य हा बलशाली सिंह असतो आणि असत्य हे हरणासारखे असते.
सत्याच्या व्यवहारामुळे फायदा होतो तर खोट्याच्या व्यवहारामुळे तोटाच होत नाही.
सत्य शुद्ध असल्याने टाळ्या मिळतात पण प्रति नाण्यासारखे असत्य पसरत नाही.
चंद्र नसलेल्या रात्री, लाखो तारे तिथे (आकाशात) राहतात परंतु प्रकाशाची कमतरता कायम असते आणि गडद अंधार असतो.
सूर्य उगवल्यानंतर आठही दिशांना अंधार दूर होतो.
खोट्याचा व सत्याचा संबंध घागरी आणि दगडाच्या नात्यासारखाच आहे.
असत्य ते सत्य हे स्वप्न ते सत्य सारखेच असते.
असत्य हे आकाशातील काल्पनिक शहरासारखे आहे तर सत्य हे प्रकट जगासारखे आहे.
खोटेपणा म्हणजे नदीतल्या माणसांच्या सावलीसारखे, जिथे झाडे, ताऱ्यांची प्रतिमा उलटी असते.
धुरामुळे धुकेही निर्माण होतात पण हा अंधार पावसाच्या ढगांमुळे होणाऱ्या अंधारासारखा नाही.
साखरेच्या स्मरणाने जशी गोड चव येत नाही, तसा अंधार दिव्याशिवाय दूर होऊ शकत नाही.
कागदावर छापलेली शस्त्रे स्वीकारून योद्धा कधीही लढू शकत नाही.
सत्य आणि असत्याच्या अशा कृती आहेत.
सत्य हे दुधात रेनेट आहे तर असत्य हे खराब करणाऱ्या व्हिनेगरसारखे आहे.
सत्य हे तोंडातून अन्न खाण्यासारखे आहे परंतु खोटे हे नाकात दाणा गेल्यासारखे वेदनादायक आहे.
फळापासून झाड व नॉम झाडापासून फळे निघतात; परंतु जर शेलॅक झाडावर हल्ला करतो, तर नंतरचा नाश होतो (तसेच खोटेपणा व्यक्तीचा नाश करतो).
शेकडो वर्षे अग्नी झाडात अव्यक्त राहतो, परंतु एका छोट्या ठिणगीने संतप्त होऊन ती रीचा नाश करते (तसेच मनातील असत्यही शेवटी माणसाचा नाश करते).
सत्य हे औषध आहे तर असत्य हा एक असा रोग आहे जो वैद्याविना असलेल्या मनमुखांना गुरूच्या रूपाने ग्रासतो.
सत्य हा साथीदार आहे आणि असत्य हा फसवणूक करणारा आहे जो गुरुमुखाला त्रास देऊ शकत नाही (कारण ते सत्याच्या आनंदात कायम राहतात).
असत्याचा नाश होतो आणि सत्याची नेहमीच इच्छा असते.
असत्य हे बनावट शस्त्र आहे तर सत्य हे लोखंडी शस्त्रासारखे संरक्षक आहे.
शत्रूप्रमाणे असत्य हे नेहमी घातपातात असते पण सत्य मित्राप्रमाणे मदतीसाठी आणि साथ देण्यासाठी सदैव तत्पर असते.
सत्य हा खऱ्या अर्थाने एक शूर योद्धा आहे जो सत्यवानांना भेटतो तर तिला एकटाच भेटतो.
चांगल्या ठिकाणी सत्य खंबीरपणे उभं राहतं पण चुकीच्या ठिकाणी असत्य नेहमी थरथर कापत राहतं.
चारही दिशा आणि तिन्ही जग साक्षी आहे (साक्षात आहे की) सत्याने असत्याला पकडले आहे.
भ्रामक असत्य हे सदैव रोगग्रस्त असते आणि सत्य सदैव निखळ आणि मनस्वी असते.
सत्याचा अवलंब करणाऱ्याला कधीही सत्यवादी म्हणून ओळखले जाते आणि असत्याचा अनुयायी कधीही स्तर मानला जातो.
सत्य म्हणजे सूर्यप्रकाश आणि असत्य हे घुबड आहे जे काही पाहू शकत नाही.
सत्याचा सुगंध सर्व वनस्पतिमध्ये पसरतो पण बांबूच्या रूपात असत्य चंदना ओळखत नाही.
सत्य हे फळ देणारे झाड बनवते, ज्याप्रमाणे अभिमानास्पद रेशीम कापसाचे झाड निष्फळ असण्याने नेहमीच दुःखी होते.
सिल्वन महिन्यात सर्व जंगले हिरवीगार होतात पण अक्क, वालुकामय प्रदेशातील वन्य वनस्पती आणि जावद, उंट-काटे कोरडे राहतात.
मानसरोवरात माणिक आणि मोती आहेत पण आत रिकामा असलेला शंख हाताने दाबला जातो.
सत्य हे गंगेच्या पाण्यासारखे शुद्ध असते पण खोट्याची दारू लपवून ठेवली तरी त्याचा दुर्गंध प्रकट होतो.
सत्य हे सत्य असते आणि असत्य असत्यच राहते.
सत्य आणि असत्य यांच्यात झगडा आणि भांडण ते न्यायाच्या व्यासपीठावर आले.
खऱ्या न्यायाने त्यांना त्यांच्या मुद्यांवर चर्चा करायला लावली.
शहाण्या मध्यस्थांनी सत्य सत्य आणि असत्य तिचे असा निष्कर्ष काढला.
सत्याचा विजय झाला आणि असत्य हरले आणि असत्य असे लेबल लावले गेल्याने संपूर्ण शहरात मिरवणूक काढण्यात आली.
सत्याची वाहवा झाली पण असत्याने धिक्कार केला.
हे एका कागदावर लिहिले होते की, सत्य हे ऋणी आणि असत्य कर्जदार.
जो स्वतःची फसवणूक करू देतो तो कधीही फसत नाही आणि जो इतरांना फसवतो तो स्वतःला फसवतो.
कोणताही दुर्मिळ सत्याचा खरेदीदार असतो.
सत्य जागृत असताना असत्य झोपत असल्याने सत्य त्या भगवंताला प्रिय आहे.
खऱ्या परमेश्वराने सत्याला पहारेकरी म्हणून नेमले आहे आणि त्याला सत्याच्या भांडारात बसवले आहे.
सत्य हाच मार्गदर्शक आहे आणि असत्य हाच अंधार आहे ज्यामुळे लोक द्वैताच्या जंगलात भटकतात.
सत्याची सेनापती म्हणून नियुक्ती करून, खऱ्या परमेश्वराने लोकांना धार्मिकतेच्या मार्गावर नेण्यास सक्षम केले आहे.
लोकांना विश्वसागर पार करण्यासाठी, गुरु म्हणून सत्य, पवित्र मंडळी म्हणून पात्रात लोकांना पलीकडे नेले आहे.
वासना, क्रोध, लोभ, मोह, अहंकार यांना गळ्यात धरून मारले आहे.
ज्यांना परिपूर्ण गुरू मिळाले, ते (संसार सागर) पार गेले.
जो आपल्या धन्याच्या मिठाशी खरा असतो आणि त्याच्यासाठी रणांगणात लढत मरतो तोच खरा.
जो आपल्या शस्त्राने शत्रूचा शिरच्छेद करतो तो योद्ध्यांमध्ये शूर म्हणून ओळखला जातो.
त्याची शोकग्रस्त स्त्री वरदान आणि शाप देण्यास सक्षम सती म्हणून स्थापित आहे.
पुत्र आणि नातवंडांची स्तुती केली जाते आणि संपूर्ण कुटुंब श्रेष्ठ बनते.
जो संकटाच्या वेळी लढून मरण पावतो आणि अमृतमय वेळी वचनाचा पाठ करतो तो खरा योद्धा म्हणून ओळखला जातो.
पवित्र मंडळीत जाऊन आपल्या वासना नष्ट करून तो त्याचा अहंकार पुसून टाकतो.
युद्धात लढताना मरणे आणि इंद्रियांवर ताबा राखणे हा गुरुमुखांचा महान मार्ग आहे.
ज्याच्यावर तुमची पूर्ण श्रद्धा असते तेच खरे गुरु म्हणून ओळखले जातात.
पवित्र मंडळीच्या रूपात असलेले शहर खरे आणि अचल आहे कारण त्यात पाचही प्रमुख (गुण) राहतात.
सत्य, समाधान, करुणा, धर्म आणि बुद्धी हे सर्व नियंत्रण करण्यास सक्षम आहेत.
येथे, गुरुमुख गुरूंच्या शिकवणीचे आचरण करतात आणि राम, दान आणि विसर्जनाचे ध्यान करतात.
येथे लोक गोड बोलतात, नम्रपणे चालतात, दानधर्म करतात आणि गुरूंच्या भक्तीने ज्ञान प्राप्त करतात.
ते इहलोक आणि परलोकातील कोणत्याही चिंतेपासून मुक्त राहतात आणि त्यांच्यासाठी खऱ्या अर्थाचे ढोल वाजवले जातात.
शब्दांवर आघात होतो. या जगातून निघून जाणे हे खरे म्हणून स्वीकारलेले पाहुणे दुर्मिळ आहेत.
ज्यांनी अहंकाराचा त्याग केला आहे त्यांच्यासाठी मी बलिदान आहे.
खोटेपणा म्हणजे लुटारूंचे गाव जेथे पाच दुष्ट वंशज राहतात.
वासना, क्रोध, वाद, लोभ, मोह, विश्वासघात आणि अहंकार हे हे कुरिअर आहेत.
दुष्ट संगतीच्या या गावात खेचणे, धक्काबुक्की आणि पापी आचरण नेहमीच चालू असते.
इतरांच्या संपत्तीची, निंदा आणि स्त्रीची आसक्ती इथे कायम असते
गोंधळ आणि गोंधळ नेहमीच असतो आणि लोकांना नेहमीच राज्य तसेच मृत्युदंडाची शिक्षा भोगावी लागते.
या गावातील रहिवासी नेहमी दोन्ही जगांत लज्जास्पद होऊन नरकात स्थलांतरित होतात.
अग्नीची फळे फक्त ठिणग्या असतात.
सत्य पूर्णपणे शुद्ध असल्याने त्यात असत्य मिसळू शकत नाही कारण डोळ्यात गेलेला पेंढा तिथे धरता येत नाही.
आणि संपूर्ण रात्र दुःखात घालवली जाते.
जेवणात माशी देखील उलटी (शरीराद्वारे) होते.
कापसाच्या ओझ्यातील एक ठिणगी त्याच्यासाठी त्रास देते आणि संपूर्ण लोट जाळल्याने त्याचे राखेमध्ये रूपांतर होते.
दुधात व्हिनेगर मिसळल्याने त्याची चव खराब होते आणि त्याचा रंग खराब होतो.
थोडेसे विष चाखले तरी सम्राटांचा तात्काळ मृत्यू होतो.
मग असत्यात सत्य कसे मिसळेल?
गुरुमुखाच्या रूपात सत्य सदैव अलिप्त राहते आणि असत्याचा त्यावर काहीही परिणाम होत नाही.
चंदनाच्या झाडाला सापांनी वेढलेलं असतं पण त्यावर ना विषाचा प्रभाव पडतो ना त्याचा सुगंध कमी होतो.
दगडांमध्ये तत्वज्ञानी दगड राहतो पण आठ धातू भेटूनही तो बिघडत नाही.
गंगेत मिसळणारे प्रदूषित पाणी ते प्रदूषित करू शकत नाही.
समुद्र कधीही आगीने जळत नाही आणि हवा पर्वतांना हादरवू शकत नाही.
बाण कधीच आकाशाला स्पर्श करू शकत नाही आणि शूटर नंतर पश्चात्ताप करतो.
खोटेपणा शेवटी खोटाच असतो.
सत्याचा आदर नेहमीच खरा असतो आणि असत्य नेहमी खोटे म्हणून ओळखले जाते.
असत्याचा आदर करणे सुद्धा कृत्रिम आहे पण गुरूने सत्याला दिलेली बुद्धी परिपूर्ण असते.
टियरची शक्ती देखील बनावट आहे आणि सत्याचा पवित्र अहंकार देखील खोल आणि गुरुत्वाकर्षणाने भरलेला आहे.
भगवंताच्या दरबारात असत्य ओळखले जात नाही तर सत्य नेहमी त्याच्या दरबारात शोभत असते.
सत्याच्या घरात नेहमी कृतज्ञतेची भावना असते पण असत्य कधीच समाधानी वाटत नाही.
सत्याची चाल हत्तीसारखी असते तर असत्य मेंढरासारखे अनाठायी फिरते.
कस्तुरी आणि लसूण यांचे मूल्य समान ठेवता येत नाही आणि मुळा आणि सुपारीच्या उत्सर्जनाच्या बाबतीतही असेच आहे.
जो विष पेरतो तो लोणी आणि साखर मिसळून तयार केलेले स्वादिष्ट जेवण खाऊ शकत नाही (चार्ट).
सत्याचे स्वरूप मद्यासारखे आहे जे स्वतः उकळण्याची उष्णता सहन करते परंतु रंग जलद करते.
खोटेपणाचे स्वरूप तागासारखे आहे ज्याचे कातडे सोलून नंतर ते वळवून त्याचे दोरे तयार केले जातात.
चंदन परोपकारी असल्याने सर्व झाडे, मग ती फळांसह असोत किंवा नसलेली, सुगंधित होतात.
बांबू दुष्टाईने भरलेला असतो, स्वतःच्या अहंकारात आणि आगीच्या वेळी त्याच्या शेजारी असलेल्या इतर झाडांनाही बुडवतो.
अमृत मृतांना जिवंत करते आणि घातक विष जिवंतांना मारते.
परमेश्वराच्या दरबारात सत्य स्वीकारले जाते, पण असत्याला त्याच कोर्टात शिक्षा होते.
जो पेरतो तेच कापतो.