एक ओंकार, आदिम ऊर्जा, दैवी गुरूच्या कृपेने साकार झाली
निराकार भगवंत जो कोणत्याही नांगराविना आहे आणि अगोचर आहे, त्याने स्वत:ची पूर्ण ओळख कोणालाही केली नाही.
निःस्वार्थतेतून त्यांनी स्वतःच रूप धारण केले आणि ओंकार झाला
त्याने अनंत अद्भुत रूपे निर्माण केली.
खऱ्या नावाच्या (ndm) रूपात आणि निर्माता बनून, तो स्वतःच्या प्रतिष्ठेचा रक्षक म्हणून ओळखला जाऊ लागला.
त्रिमितीय मायेद्वारे तो सर्वांचे पोषण करतो.
तो विश्वाचा निर्माता आहे आणि त्याचे नशीब लिहितो.
तो सर्वांचा आधार आहे, अतुलनीय आहे.
कोणीही कधीही तारीख, दिवस आणि महिना (निर्मितीचा) खुलासा केलेला नाही.
वेद आणि इतर धर्मग्रंथ देखील त्यांचे विचार पूर्णपणे स्पष्ट करू शकले नाहीत.
कोणाच्या प्रॉप्सशिवाय, आणि सवयीने अनियंत्रित वर्तनाचे नमुने कोणी तयार केले आहेत?
हंस आकाशाच्या उंचीवर कसा पोहोचतो?
पंखांचे रहस्य आश्चर्यकारक आहे ज्यामुळे हंस इतक्या उंचीवर उडू शकला.
अचल ताऱ्याच्या रूपात ध्रुव आकाशात कसा आरूढ झाला?
एक नम्र अहंकार सोडून जीवनात सन्मान कसा मिळवतो हे एक रहस्य आहे.
भगवंताचे चिंतन करणाऱ्या गुरुमुखाचाच त्याच्या दरबारात स्वीकार होतो.
त्याला जाणण्यासाठी लोकांनी खूप प्रयत्न केले पण त्याचे अस्तित्व कळू शकले नाही.
जे त्याच्या मर्यादा जाणून घेण्यासाठी बाहेर गेले ते कधीही परत येऊ शकत नाहीत.
त्याला जाणून घेण्यासाठी असंख्य लोक भ्रमात भटकत राहिले आहेत.
तो आदिम परमेश्वर हे महाआश्चर्य आहे ज्याचे रहस्य नुसते ऐकून समजू शकत नाही.
त्याच्या लहरी, छटा वगैरे अमर्याद आहेत.
ज्या अगोचर परमेश्वराने सर्व काही आपल्या एका स्पंदनेने निर्माण केले आहे, तो जाणता येत नाही.
ज्याची माया ही सृष्टी आहे त्या निर्मात्याला मी बलिदान देतो.
गुरूंनी मला समजावले आहे की एकटा देवच त्याच्या स्वतःबद्दल जाणतो (इतर कोणीही त्याला ओळखू शकत नाही).
सत्य म्हणून खरा निर्माता सर्वांमध्ये व्याप्त आहे.
सत्यातून त्याने हवा निर्माण केली आणि (महत्त्वाच्या हवेच्या रूपात) सर्वांमध्ये वास्तव्य आहे
हवेतून पाणी निर्माण झाले जे नेहमी नम्र असते म्हणजेच ते. नेहमी खाली वार्ड हलवतो.
तराफाच्या रूपात पृथ्वी पाण्यावर तरंगण्यासाठी तयार केली जाते.
पाण्यापासून आग निघाली जी सर्व वनस्पतींमध्ये पसरली.
या अग्नीच्या (उष्णतेच्या) गुणाने झाडे झाली. फळांनी भरलेले
अशाप्रकारे, वायु, पाणी आणि अग्नी हे त्या आदिम परमेश्वराच्या आदेशानुसार एकत्रित झाले
आणि अशा प्रकारे हा सृजनाचा खेळ रचला गेला.
प्रवाह महान हे सत्य आहे की ते त्या सत्याला (देवाला) आवडते.
चारही दिशांना फिरणारी हवा किती विशाल आहे.
चंदनात सुगंध ठेवला जातो ज्यामुळे इतर झाडांनाही सुगंध येतो.
बांबू स्वतःच्या घर्षणाने जळतात आणि स्वतःचे निवासस्थान नष्ट करतात.
शिव आणि शक्तीच्या संगतीने देहांची रूपे दिसू लागली आहेत.
त्यांचा आवाज ऐकून कोकिळ आणि कावळा यांच्यातील फरक ओळखतो.
त्याने चार जीवन-खाणी तयार केल्या आणि त्यांना योग्य भाषण आणि विवेकपूर्ण श्वासोच्छ्वास दिले.
त्याने अ ला (सूक्ष्म) न अडकलेल्या शब्दाचे पाच स्थूल प्रकार स्वीकारायला लावले आणि अशा प्रकारे ढोलाच्या तालावर त्याने सर्वांवर आपले वर्चस्व घोषित केले.
संगीत, चाल, संवाद आणि ज्ञान हे माणसाला सचेतन प्राणी बनवतात.
शरीराच्या नऊ दरवाजांना शिस्त लावून साधू म्हणतात.
सांसारिक भ्रमांच्या पलीकडे जाऊन तो स्वतःमध्ये स्थिर होतो.
या अगोदर ते हठ योगाच्या विविध पद्धतींनंतर धावत होते.
जसे रेचक, पुरक, कुंभक, त्राटक, न्योलरांड भुजारिग आसन.
त्यांनी श्वासोच्छवासाच्या विविध प्रक्रियांचा सराव केला जसे की राग, पिरिगाला आणि सुसुम्ना.
त्यांनी त्यांची खेचरी आणि चाचरी मुद्रा परिपूर्ण केली.
अशा अनाकलनीय खेळातून तो स्वत:ला सज्जात प्रस्थापित करतो.
मनाच्या दहा बोटांनी बाहेर जाणारा श्वास हा सराव पूर्ण झालेल्या महत्वाच्या हवेशी संबंधित आहे.
अगोचर सोहम (मी तो आहे) समंजस अवस्थेत आहे.
या सुसज्ज अवस्थेत, सदैव पंख असलेल्या कॅस्केडचे दुर्मिळ पेय पिऊन जाते.
अनस्ट्रक रागात गढून गेल्यावर एक गूढ आवाज ऐकू येतो.
मूक प्रार्थनेद्वारे, माणूस सूर्यामध्ये (प्रभू) विलीन होतो
आणि त्या परिपूर्ण मानसिक शांततेत अहंकार नाहीसा होतो.
गुरुमुख प्रेमाच्या प्याल्यातून पितात आणि स्वतःला स्वतःमध्ये स्थापित करतात.
गुरूंना भेटल्याने शीख परिपूर्ण पूर्णत्व प्राप्त करतो.
जसा दुसऱ्या दिव्याच्या ज्योतीतून दिवा पेटतो;
जसा चंदनाचा सुगंध संपूर्ण वनस्पती सुगंधित करतो
जसे पाणी पाण्यात मिसळून त्रिवेवी (तीन नद्यांचा संगम - गतीगा; यमुना आणि सरस्वती) स्थिती प्राप्त करते;
जशी हवा भेटल्यानंतर अत्यावश्यक वायू बनते;
जसा एक हिरा दुसऱ्या हिऱ्याने सच्छिद्र करून गळ्यात बांधला जातो;
एक दगड तत्वज्ञानी बनून त्याचे पराक्रम करतो आणि
जसा आकाशात जन्म घेऊन अनिल पक्षी आपल्या वडिलांच्या कार्याला चालना देतो;
त्याचप्रमाणे शिखांना भगवंताची भेट घडवून आणणारे गुरू त्याला समंजस स्थानात स्थापित करतात.
त्याच्या एका स्पंदनेने जगाचा संपूर्ण विस्तार किती महान आहे!
त्याच्या वजनाचा हुक किती मोठा आहे की त्याने संपूर्ण सृष्टी टिकवून ठेवली आहे!
करोडो ब्रह्मांड निर्माण करून त्याने आपल्या वाणीच्या शक्तीभोवती पसरले आहे.
लाखो पृथ्वी आणि आकाश तो आधाराशिवाय झुलत राहिला.
त्याने लाखो प्रकारचे वायू, पाणी आणि अग्नि निर्माण केले.
त्यांनी चौराष्ट लाख प्रजातींचा खेळ निर्माण केला.
अगदी एका जातीच्या प्राण्यांचा अंत माहीत नाही.
त्यांनी सर्वांच्या कपाळावर असे लिखाण कोरले आहे की ते सर्वांनी लिहिण्याच्या पलीकडे असलेल्या परमेश्वराचे ध्यान करावे.
खऱ्या गुरूंनी (शिष्यांना) खरे नामस्मरण केले आहे.
गुरुमूरती, गुरुचे वचन हेच ध्यान करण्याची खरी वस्तु आहे.
पवित्र मंडळी हे असे आश्रयस्थान आहे जेथे सत्य जागा शोभते.
खऱ्या न्यायाच्या दरबारात परमेश्वराचा आदेश चालतो.
गुरुमुखांचे गाव (निवास) हे सत्य आहे जे शब्दाने वसलेले आहे.
तेथे अहंकाराचा नाश होतो आणि तेथे नम्रतेची (सुख देणारी) छाया प्राप्त होते.
गुरुच्या (गुरमती) बुद्धीने असह्य सत्य हृदयात रुजवले जाते.
ज्याला परमेश्वराची इच्छा आवडते त्याच्यासाठी मी बलिदान आहे.
गुरुमुख त्या परमेश्वराची इच्छा सत्य म्हणून स्वीकारतात आणि त्यांना त्याची इच्छा आवडते.
खऱ्या गुरूंच्या चरणी नतमस्तक होऊन ते त्यांचा अहंकार दूर करतात.
शिष्य म्हणून ते गुरूंना प्रसन्न करतात आणि गमचे हृदय प्रसन्न होते.
गुरुमुखाला अगोचर परमेश्वराचा सहज साक्षात्कार होतो.
गुरूच्या शिखाला अजिबात लोभ नसतो आणि तो आपल्या हातच्या श्रमाने आपली उपजीविका करतो.
आपली जाणीव शब्दात विलीन करून तो परमेश्वराच्या आज्ञांचे पालन करतो.
ऐहिक भ्रमांच्या पलीकडे जाऊन तो स्वतःच्या खऱ्या आत्म्यात राहतो.
अशा रीतीने आनंदाचे फळ प्राप्त झालेले गुरुमुख आत्मसात होतात.
गुरुमुखांना एक गुरु (नानक) आणि एक शिष्य (गुरु अंगद) बद्दल चांगले माहित होते.
गुरूचा खरा शीख बनून, हा शिष्य अक्षरशः नंतरच्या मध्ये विलीन झाला.
खरे गुरु आणि शिष्य एकसारखे (आत्माने) होते आणि त्यांचा शब्दही एकच होता.
हे भूतकाळ आणि भविष्यातील आश्चर्य आहे की त्यांना (दोघांना) सत्य आवडते.
ते सर्व खात्यांच्या पलीकडे होते आणि नम्र लोकांचा सन्मान होते.
त्यांच्यासाठी अमृत आणि विष एकच होते आणि ते स्थलांतराच्या चक्रातून मुक्त झाले होते.
विशेष गुणांचे मॉडेल म्हणून रेकॉर्ड केलेले, ते अत्यंत सन्माननीय म्हणून ओळखले जातात.
आश्चर्यकारक गोष्ट म्हणजे गुरूचा शीखच गुरू झाला.
गुरुमुखांनी काठोकाठ भरलेला आणि सर्वांच्या उपस्थितीत प्रेमाचा असह्य प्याला पितात;
व्याप्त परमेश्वर ते अगोचर जाणतात.
जो सर्वांच्या हृदयात वास करतो तोच त्यांच्या हृदयात वास करतो.
द्राक्षाचे रोप फलदायी वेल बनल्याने त्यांच्यातील प्रेमाची लता फळांनी भरलेली आहे.
चप्पल बनून ते सर्वांना शीतलता देतात.
त्यांची शीतलता चंदन, चंद्र, कापूर यांच्या शीतलतेसारखी असते.
सूर्य (राजस) चा चंद्र (सत्व) सोबत जोडून ते त्याची उष्णता कमी करतात.
कमळाच्या चरणांची धूळ त्यांनी कपाळावर लावली
आणि सर्व कारणांचे मूळ कारण म्हणून निर्मात्याला जाणून घ्या.
जेव्हा त्यांच्या हृदयात (ज्ञानाची) ज्योत चमकते, तेव्हा अप्रचलित राग वाजू लागतो.
परमेश्वराच्या एका कंपनाची शक्ती सर्व मर्यादा ओलांडते.
Oankft चे आश्चर्य आणि सामर्थ्य अवर्णनीय आहे.
त्याच्या पाठिंब्यानेच जीवनाचे पाणी वाहून नेणाऱ्या लाखो नद्या वाहत आहेत.
त्यांच्या निर्मितीमध्ये, गुरुमुखांना अमूल्य हिरे आणि माणिक म्हणून ओळखले जाते
आणि ते गुरुमतीमध्ये स्थिर राहतात आणि परमेश्वराच्या दरबारात सन्मानाने स्वीकारले जातात.
गुरुमुखांचा मार्ग सरळ आणि स्पष्ट असतो आणि ते सत्य प्रतिबिंबित करतात.
असंख्य कवींना त्याच्या वचनाचे रहस्य जाणून घेण्याची इच्छा असते.
गुरूमुखांनी गमच्या पायाची धूळ अमृतासारखी चोळली आहे.
ही कथा देखील अस्पष्ट आहे.
मी त्या निर्मात्याला बलिदान देतो ज्याची किंमत मोजता येत नाही.
त्याचे वय किती आहे हे कोणी कसे सांगू शकेल?
नम्र लोकांचा सन्मान वाढवणाऱ्या परमेश्वराच्या शक्तींबद्दल मी काय सांगू.
असंख्य पृथ्वी आणि आकाश त्याच्या एका अंशाच्या बरोबरीचे नाहीत.
लाखो ब्रह्मांड त्याची शक्ती पाहून आश्चर्यचकित होतात.
तो राजांचा राजा आहे आणि त्याचा नियम स्पष्ट आहे.
त्याच्या एका थेंबात लाखो महासागर साचले आहेत.
त्याच्याशी संबंधित स्पष्टीकरणे आणि विवेचन अपूर्ण (आणि बनावट) आहेत कारण त्याची कथा अपरिहार्य आहे.
परमेश्वराच्या आज्ञेनुसार, हुकूमानुसार कसे चालायचे हे गुरुमुखांना चांगले माहीत असते.
गुरुमुखाने त्या समुदायाची (पंथ) नियुक्ती केली आहे, जो परमेश्वराच्या इच्छेनुसार चालतो.
समाधानी आणि विश्वासाने खरे होऊन ते परमेश्वराचे आभार मानतात.
गुरुमुखांना त्याचा अद्भुत खेळ कळतो.
ते निरागसपणे मुलांसारखे वागतात आणि आदिम परमेश्वराची स्तुती करतात.
ते त्यांचे चैतन्य पवित्र मंडळीत विलीन करतात आणि सत्य त्यांना आवडतात.
शब्द ओळखून ते मुक्त होतात आणि
अहंकाराची भावना गमावून ते स्वतःचे अंतरंग जाणतात.
गुरूची गतिमानता अव्यक्त आणि अथांग आहे.
ते इतके खोल आणि उदात्त आहे की त्याची व्याप्ती कळू शकत नाही.
प्रत्येक थेंबातून अनेक खळबळजनक नाले बनतात,
त्याचप्रमाणे गुरुमुखांचा सतत वाढत जाणारा महिमा अभंग होतो.
त्याचे जवळचे आणि दूरचे किनारे ओळखता येत नाहीत आणि तो अनंत प्रकारे शोभतो.
भगवंताच्या दरबारात प्रवेश केल्यावर येणे आणि जाणे थांबते म्हणजेच स्थलांतराच्या बंधनातून मुक्त होते.
खरा गुरू पूर्णपणे निश्चिंत असूनही ते शक्तिहीन लोकांचे सामर्थ्य आहेत.
धन्य ते खरे गुरू, ज्यांना पाहून सर्वांना आश्चर्य वाटते
पवित्र मंडळी हे सत्याचे निवासस्थान आहे जेथे गुरुमुख निवास करतात.
गुरुमुख भव्य आणि शक्तिशाली खरे नाव (परमेश्वराचे) पूजतात.
तेथे ते कुशलतेने त्यांची आंतरिक ज्योत (ज्ञानाची) वाढवतात.
संपूर्ण विश्व पाहिल्यानंतर मला असे आढळले आहे की त्याच्या भव्यतेपर्यंत कोणीही पोहोचत नाही.
जो पवित्र मंडळीच्या आश्रयाला आला आहे त्याला आता मृत्यूचे भय राहिलेले नाही.
भयंकर पापांचाही नाश होतो आणि नरकात जाण्यापासून सुटका होते.
ज्याप्रमाणे भात भुसातून बाहेर पडतो, त्याचप्रमाणे जो कोणी पवित्र मंडळीत जातो तो मुक्त होतो.
तिथे एकसंध सत्याचा विजय होतो आणि असत्य खूप मागे राहते.
गमच्या शिखांना विनम्र अभिवादन ज्यांनी आपले जीवन सुधारले आहे.
गुरूंच्या शिखांचे हक्काचे जगणे म्हणजे त्यांना गुरुवर प्रेम असते.
गुरुमुख प्रत्येक श्वासोच्छवासाने आणि प्रत्येक श्वासाने परमेश्वराचे नामस्मरण करतात.
अभिमानाने ते मायेत अलिप्त राहतात.
गुरुमुख हे स्वतःला सेवकांचे सेवक मानतात आणि सेवा हेच त्यांचे खरे आचरण असते.
वचनावर चिंतन करून, ते आशांबद्दल तटस्थ राहतात.
मनाच्या हट्टीपणाचा त्याग करून, गुरुमुखी समाधीत राहतात.
गुरुमुखांचा ज्ञानी अनेक पतितांचा उद्धार करतो.
ज्यांना खरा गुरू सापडला आहे ते गुरुमुख प्रशंसनीय आहेत.
वचनाचे पालन करून त्यांनी त्यांच्या संपूर्ण कुटुंबाला मुक्त केले आहे.
गुरुमुखांना ईश्वराची इच्छा असते आणि ते सत्यानुसार कार्य करतात.
अहंकाराचा त्याग करून त्यांना मुक्तीचे द्वार प्राप्त होते.
गुरुमुखांनी मनाला परमार्थाचे तत्व समजावले आहे.
गुरुमुखांचा आधार सत्य आहे आणि ते (शेवटी) सत्यात लीन होतात.
गुरुमुख जनमताला घाबरत नाहीत
आणि अशा प्रकारे ते त्या अगोचर परमेश्वराचे दर्शन घडवतात.
तत्वज्ञानी दगडाला गुरुमुखाच्या रूपात स्पर्श केल्याने आठही धातू सोन्यात रुपांतरित होतात म्हणजेच सर्व लोक शुद्ध होतात.
चंदनाच्या सुगंधाप्रमाणे ते सर्व झाडांमध्ये झिरपतात म्हणजेच एकालाच ते स्वतःचे म्हणून स्वीकारतात.
त्या गंगेसारख्या आहेत ज्यामध्ये सर्व नद्या आणि नाले विलीन होतात आणि चैतन्यपूर्ण बनतात.
गुरुमुख म्हणजे मनसमवरचे हंस जे इतर लालसेने विचलित होत नाहीत.
गुरूचे शीख हे परमहर्षी आहेत, सर्वोच्च क्रमाचे हंस आहेत
त्यामुळे सामान्यांमध्ये मिसळू नका आणि त्यांची दृष्टी सहजासहजी मिळत नाही.
गुरूंच्या आश्रयाची तळमळ, तथाकथित अस्पृश्य सुद्धा आदरणीय बनतात.
पवित्राची संगत, सत्याचे शाश्वत शासन बनवते.