एक ओंकार, आदिम ऊर्जा, दैवी गुरूच्या कृपेने साकार झाली
राजांचा खरा राजा असलेल्या खऱ्या गुरूला मी वंदन करतो.
पवित्र मंडळी हे सत्याचे निवासस्थान आहे जिथे मनाचे दरवाजे उघडले जातात.
इथे अमृताचा झरा सदैव वाहतो आणि दरबारी अभंग वाजवतात.
राजांच्या सभेत प्रेमाचा प्याला पिणे फार कठीण आहे.
गुरु प्रिय बटलर बनतो आणि एखाद्याला ते प्यायला लावतो, त्याच्या चवलेल्या प्याल्याचा आनंद वाढतो.
जो प्रेमळ भक्तीच्या भीतीने वावरतो, तो लौकिकतेपासून बेफिकीर राहतो.
भक्तांवर दयाळू देव, त्यांचा सांभाळ करणारा बनतो आणि त्यांच्या सर्व इच्छा पूर्ण करतो.
फारसी भाषेत फक्त एक मुद्दा 'महरम'ला विश्वासपात्र, मुजारीम, अपराधी ठरवतो.
गुरुमुख पवित्र मंडळीत उत्साही राहतात आणि त्यांना इतर संमेलनांमध्ये जायला आवडत नाही.
प्रभूच्या इच्छेनुसार ते जोमाने सेवा करतात आणि ते सार्वजनिक न करण्याचा प्रयत्न करतात.
असे गुरुमुख सुखाचे फळ प्राप्त करून देहाचा अभिमान सोडून देहहीन होऊन गंभीर विचारवंत बनतात.
गुरूंचे वचन हे त्यांचे आराध्य दैवत आहे आणि पवित्र मंडळी हे निराकार परमेश्वराचे आसन आहे.
आदिम पुरुषापुढे नतमस्तक होऊन, अमृतमय तासात ते शब्द (गुरबानी) चावतात.
त्या अव्यक्त परमेश्वराच्या गतिमानतेचे ज्ञान असणे हा खूप खोल अनुभव आहे आणि त्या अव्यक्त परमेश्वराबद्दल काही सांगणे हे एक कठीण काम आहे.
इतरांचे भले करताना फक्त गुरुमुखांनाच त्रास होतो.
त्या गुरुमुखाचे जीवन भाग्यवान आहे ज्याला गुरूंचे काही शीख भेटून गुरूंच्या आश्रयाला आले आहेत.
तो आदिम पुरुषापुढे (ईश्वर) नतमस्तक होतो आणि अशा गुरूच्या दर्शनाने धन्य होतो.
प्रदक्षिणा केल्यावर तो गुरूंच्या चरणी कमळ प्रणाम करतो.
दयाळू बनून, गुरु त्याच्यासाठी खरा वाहेगुरु मंत्र जपतो.
भक्तीचे भांडवल असलेला शीख गुरूंच्या पाया पडतो आणि सारे जग त्यांच्या पाया पडते.
भगवंत (गुरू) त्याची वासना, क्रोध आणि प्रतिकार नष्ट करून त्याचा लोभ, मोह आणि अहंकार नाहीसा करून घेतात.
त्याऐवजी, गुरु त्याला सत्य, समाधान, धर्म, नाम, दान आणि अभ्यंगस्नान करायला लावतात.
गुरूंची शिकवण अंगीकारणे, व्यक्तीला गुरूचा शीख म्हणतात.
शब्दात चैतन्य आत्मसात करून, गुरुमुख पवित्र मंडळीच्या खऱ्या भेट केंद्रावर भेटतात.
ते प्रभूच्या इच्छेनुसार वावरतात आणि त्यांचा अहंकार मिटवून ते स्वत:ची दखल घेत नाहीत.
गुरूंच्या शिकवणीने प्रेरित होऊन ते लोकोपयोगी कृत्ये करण्यास नेहमीच उत्सुक असतात.
प्रभूच्या अगम्य ज्ञानाचा भव्य प्याला घेऊन आणि समरसतेत विलीन होऊन, ते परमेश्वराची असह्य, सतत उतरणारी उर्जा सहन करतात.
ते गोड बोलतात, नम्रतेने वावरतात आणि देणग्या देऊन सर्वांना शुभेच्छा देतात.
त्यांच्या द्वैतभावाचा आणि द्वैतभावाचा नाश करून ते एका चित्ताने त्या परमेश्वराची पूजा करतात.
गुरुमुख आनंदाच्या फळाच्या रूपात स्वतःला ओळखतात आणि परम आनंदाची प्राप्ती करतात.
गुरूंचे शिष्यत्व तलवारीच्या धार आणि अरुंद गल्लीसारखे अत्यंत सूक्ष्म असते.
डास आणि मुंग्या तिथे उभे राहू शकत नाहीत.
हे केसांपेक्षा पातळ असते आणि तिळाचे तेल मोठ्या कष्टाने क्रशरमध्ये ठेचून घेतल्यावर मिळते, त्यामुळे गुरूचे शिष्यत्व सहजासहजी मिळत नाही.
गुरुमुख हे राजहंसांचे वंशज आहेत आणि त्यांच्या विचारशीलतेच्या चोचीने दुधाचे पाणी वेगळे करतात.
मीठ-कमी दगड चाटण्याप्रमाणे ते माणिक आणि दागिने खाण्यासाठी उचलतात.
सर्व आशा आणि इच्छांचा त्याग करणारे गुरुमुख अलिप्ततेच्या मार्गावर जातात आणि मायेचा पडदा फाडून टाकतात.
पवित्र मंडळी, सत्याचे निवासस्थान आणि खऱ्या परमेश्वराचे सिंहासन हे गुरुमुखांसाठी मानसरोवर आहे.
अद्वैताच्या पायऱ्या चढून ते निराकार गुरूंच्या वचनाचा अवलंब करतात.
मिठाईचा एक मुका व्यक्ती आनंद घेतात तसे ते त्याच्या अगम्य कथेचा आनंद घेतात.
नैसर्गिक भक्तीने गुरुमुखांना आनंदाचे फळ प्राप्त होते.
आनंदाच्या फळाची इच्छा असलेले गुरुमुख सर्व प्रेमाने गुरुचे पाय धुतात.
ते कमळाच्या पावलांच्या अमृताचे प्याले बनवतात आणि ते पूर्ण आनंदाने कुरतडतात.
गुरूंच्या चरणांना योग मानून ते कमळासारखे फुलतात.
पुन्हा चंद्राकडे आकर्षित जल लिली बनून, ते कमळाच्या पायातील अमृताचा आनंद घेतात.
कमळाच्या पावलांचा सुगंध घेण्यासाठी अनेक सूर्य काळ्या मधमाश्या होतात.
वेन सूर्य उगवतो, असंख्य तारे, स्वतःला सांभाळू शकत नाहीत, लपतात.
त्याचप्रमाणे कमळाच्या पायांच्या पाकळ्यांच्या प्रकाशाने असंख्य सूर्य दडलेले असतात.
गुरूंची शिकवण मिळाल्याने शिष्य स्वतःच सर्व सुखांचे माहेर बनले आहेत.
जसे सुपारीच्या पानात सर्व रंग मिसळून एकच लाल रंग होतो, त्याचप्रमाणे सर्व वर्ण मिसळून एक शिख तयार झाली आहे.
आठ धातू मिसळून एक धातू (मिश्रधातू) बनवतात; त्याचप्रमाणे वेद आणि काटेबा (सेमिटिक धर्मग्रंथ) यांच्यात कोणताही फरक नाही.
चंदन संपूर्ण वनस्पतींना सुगंधित करते, मग ती फळ नसलेली असो किंवा फळांनी भरलेली असो.
तत्त्ववेत्त्याच्या दगडाला स्पर्श करणे, लोखंड सोने बनणे, पुन्हा त्याच्या पुढील सौंदर्याकडे निर्देश करते (स्वतःला गरजूंसाठी उपयुक्त बनवण्याच्या).
मग गुरुमुखाच्या रूपात सोन्यामध्ये रंग (नामाचा) आणि अमृत (प्रेमाचा) प्रवेश करतो आणि तो सभोवतालच्या जगापासून निश्चिंत होतो.
आता माणिक, मोती, हिरे हे सर्व गुण त्या सुवर्ण-गुरुमुखात उमटतात.
दैवी शरीर आणि दिव्य दृष्टी बनून गुरुमुखाची चेतना दैवी वचनाच्या प्रकाशावर केंद्रित होते.
अशा प्रकारे भक्तीचा आनंद अंगीकारल्याने गुरुमुख अनेक आनंदांनी परिपूर्ण होतात.
गुरुमुख (लोक) आत्म सुख फलचे प्रेमी आहेत.
पवित्र मंडळीत प्रेमाचा प्याला पिऊन, गुरूचे शीख त्यांचे चैतन्य वचनात ग्रहण करतात.
पक्षी चकोर थंडीचा आनंद घेण्यासाठी चंद्रावर ध्यान करतात, त्यांच्या नजरेतूनही अमृताचा वर्षाव होतो.
ढगांची गर्जना ऐकून ते पर्जन्य पक्षी आणि मोरासारखे नाचतात.
कमळाच्या चरणांचे अमृत चाखण्यासाठी ते स्वतःला काळ्या मधमाशीमध्ये बदलतात आणि आनंदाच्या भांडारात (परमेश्वराच्या) एकरूप होतात.
गुरुमुखांचा मार्ग कोणाला माहीत नाही; माशांप्रमाणेच ते आनंदाच्या महासागरात राहतात.
ते अमृत पितात; त्यांच्यापासून अमृताचे झरे बाहेर पडतात; ते असह्य आत्मसात करतात परंतु तरीही ते कोणाच्याही लक्षात आणून देत नाहीत.
(त्रिमितीय प्रकृती-प्रकृतीच्या) सर्व अवस्था ओलांडून ते आनंदाचे फळ प्राप्त करतात.
अद्भुत आहे तो वाहेगुरु ज्याची महानता आहे.
कासव आपली अंडी वाळूत घालते परंतु परिपक्व झाल्यावर त्यांची पूर्ण काळजी घेऊन ते त्यांना नदीत आणते.
फ्लोरिकन देखील त्याच्या पूर्ण काळजीने त्याचे स्प्रिंग आकाशात उडवते.
हंस त्याच्या अगदी नैसर्गिक पद्धतीने आपल्या पिल्लांना पाण्यावर तसेच पृथ्वीवर फिरण्यास शिकवतो.
कावळे कोकिळेची पिल्ले सांभाळतात पण जेव्हा ते मोठे होतात तेव्हा ते आईचा आवाज ओळखून तिला भेटतात.
मानसरोवर या पवित्र कुंडात राहून हंसांची संतती मोती उचलायला शिकतात.
शिखाला ज्ञान, ध्यान आणि स्मरणाचे तंत्र देऊन गुरु त्याला कायमची मुक्त करतात.
शीखांना आता भविष्य, वर्तमान आणि भूतकाळ माहित आहे परंतु नम्र होऊन त्याला सन्मान मिळतो.
गुरुमुखांची दैना मोठी असते पण लोकांना ही वस्तुस्थिती माहीत नसते.
चंदनाच्या सुगंधाने संपूर्ण वनस्पति चंदन बनते.
जरी चंदन स्वतः फळ नसलेले असले तरी ते नेहमीच महाग मानले जाते.
पण चंदनाच्या सुगंधाने चंदन बनणारी वनस्पती इतर कोणत्याही वनस्पतीला चंदन बनवू शकत नाही.
तत्वज्ञानाच्या दगडाला स्पर्श करून आठ धातू सोन्याचे बनतात पण त्या सोन्याने पुढे सोने निर्माण होऊ शकत नाही.
हे सर्व केवळ वर्तमानातच केले जाते (परंतु गुरूचे शीख अनेकांना स्वतःसारखे बनवतात; ते पुढे इतरांना शीख जीवनशैलीत रूपांतरित करण्यास सक्षम होतात).
नद्या, नाले आणि अगदी गंगाही समुद्राच्या सहवासात खारी बनतात.
मानसरोवर बसला तरी क्रेन कधीच हंस बनत नाही.
असे घडते कारण एक सामान्य माणूस नेहमी वीस आणि त्याहून अधिक म्हणजे पैशांच्या गणनेत गुंतलेला असतो.
ओळखीच्या पायऱ्या ओलांडून, गुरुच्या मार्गदर्शनाखाली गुरुमुखाला स्वतःच्या स्वभावात वास्तव्य होते.
पवित्र मंडळी, परमेश्वराच्या स्मरणाचे उगमस्थान, त्याचे दर्शन आणि स्पर्श, हेच सुखाचे निवासस्थान आहे.
पवित्र मंडळी हे असे सोने आहे की ज्याचे घटक म्हणजे तेथील लोक, त्यांचे लोखंडाचे गुण एकेकाळी ओळखले जात होते, ते आता सोने झाले आहे आणि ते सोने म्हणून पाहिले जाते.
चंदनाच्या झाडाच्या सहवासात मार्गोसा वृक्ष, Azadirachta indica देखील चंदन बनतो.
पायांनी घाण केलेले पाणीही गंगेला गेल्यावर शुद्ध होते.
चांगल्या जातीचा कोणताही कावळा हंस बनू शकतो परंतु दुर्मिळ हा हंस आहे, जो दुर्मिळ आणि सर्वोच्च क्रमाचा सर्वोच्च हंस बनतो.
गुरुमुखाच्या कुटुंबात जन्मलेले परमहंस (सर्वोच्च अध्यात्मिक क्रमाचे पुरुष) आहेत, जे सत्य आणि असत्याचे दूध आणि पाणी आपल्या विवेकी बुद्धीने वेगळे करतात.
(पवित्र मंडळीत) शिष्य हा गुरु असतो आणि गुरु (सर्वात नम्रपणे) शिष्य बनतो.
कासवाच्या अपत्यांवर समुद्राच्या लाटांचा परिणाम होत नाही, तसाच गुरू शिखांच्या बाबतीतही आहे; ते जागतिक महासागराच्या लाटांनी प्रभावित होत नाहीत.
फ्लोरिकन पक्षी आपल्या पिलांसह आकाशात आरामात उडतो परंतु आकाश त्याला अस्पष्ट दिसत नाही.
सर्व शक्तिशाली मानसरोवरात हंसांचे वंशज राहतात.
हंस आणि नाइटिंगेल अनुक्रमे कोंबड्या आणि कावळ्यांपासून त्यांच्या संततीला वेगळे करतात आणि दूधवाल्यांमध्ये राहून कृष्ण शेवटी वासुदेवाकडे गेला; त्याचप्रमाणे, सर्व वाईट प्रवृत्तींचा त्याग करणारा गुरुमुख पवित्र मंडळीत विलीन होतो.
मादी रडी शेलड्रक आणि लाल पायांची तीतर अनुक्रमे सूर्य आणि चंद्राला भेटतात म्हणून गुरुमुख देखील शिव आणि शक्ती यांच्या मायेला पार करून समतोल स्थितीची सर्वोच्च स्थिती प्राप्त करतात.
गुदद्वाराचा पक्षी ओळखीचा कोणताही आधार नसतानाही आपल्या संततीला ओळखतो.
ही शिखांची अवस्था आहे जी आपले चैतन्य शब्दात विलीन करते, खरे प्रेम (परमेश्वराचे) ओळखते.
गुरुमुख आनंदाची फळे ओळखतात आणि स्थापित करतात.
लहानपणापासूनच गुरु नानक) यांनी पोपट कुळातील शीख, अलिप्त स्वभावाच्या तारूला मुक्त केले.
अद्भुत स्वभावाचा एक मूल तेथे होता; तो गुरूंच्या सेवकांचा सेवक म्हणून वागायचा.
सोइरी जातीतील पिर्था आणि खेडाही गुरूंच्या चरणी आश्रय मिळाल्याने समंजसपणात विलीन झाले.
मर्दाना, एक विडंबन आणि विनोदी व्यक्ती आणि संमेलनांमध्ये रबाबचा एक चांगला वादक गुरू नानकांचा शिष्य होता.
सहगलू जातीतील पिर्थी मालू आणि रामा (दीदी जातीचे भक्त) अलिप्त स्वभावाचे होते.
दौलत खान लोधी हा एक चांगला माणूस होता जो नंतर जिवंत पीर, अध्यात्मवादी म्हणून ओळखला जाऊ लागला.
मालो आणि मंगा हे दोन शीख होते जे नेहमी गुरबानी, पवित्र स्तोत्रांच्या आनंदात गढून जातील.
कालू, क्षत्रिय, ज्याच्या अंत:करणात अनेक इच्छा आणि इच्छा होत्या, तो गुरुकडे आला आणि गुरबानीच्या प्रभावाखाली, परमेश्वराच्या दरबारात नमस्कार केला.
गुरूंचे ज्ञान म्हणजेच गुरुमत, प्रेमळ भक्ती सर्वत्र पसरवते.
ओहरी जातीतील भगत नावाचा भक्त आणि जपुवंशी कुटुंबातील भगत हे दोन शीख होते ज्यांनी गुरूंची सेवा केली.
सिहान, उप्पल आणि उप्पल जातीतील आणखी एक भक्त खऱ्या गुरूंना खूप प्रिय होते.
मलसिहान नगरातील एक भगीरथ तेथे होता जो पूर्वी काली देवीचा भक्त होता.
रंधवाचा जीता देखील एक चांगला शीख होता आणि भाई बुद्दा, ज्यांचे पूर्वीचे नाव बुरा होते, ते एका भक्तीने परमेश्वराचे स्मरण करायचे.
खैरा जातीतील भाई फिराना, जोड आणि जीव हे सदैव गुरूंच्या सेवेत तल्लीन राहिले.
गुजर नावाचा एक लोहार जातीचा शीख तेथे होता ज्याने गुरूंच्या शीखांना शीख धर्माचा प्रचार केला.
धिंगा या न्हावीने गुरूंची सेवा करून त्यांचे संपूर्ण कुटुंब मुक्त केले.
स्वतः भगवंताचे दर्शन घेणारे गुरुमुख इतरांनाही तेच दर्शन घडवतात.
उच्च दर्जाचे शीख (परमहंस) भाई पारो हे जुल्का जातीचे होते ज्यांच्यावर गुरूंची पूर्ण कृपा होती.
मल्लू नावाचा शीख खूप शूर होता आणि भाई केदारा हा मोठा भक्त होता.
मी भाई देव, भाई नारायण दास, भाई बुला आणि भाई दिपा यांना बलिदान देतो.
भाई लालू, भाई दुर्गा आणि जिवंदा हे ज्ञानी रत्न होते आणि तिघेही परोपकारी होते.
जग्गा आणि धरणी उपजात आणि संसार हे निराकार परमेश्वराशी एक होते.
खानू आणि माया हे पिता-पुत्र होते आणि भंडारी पोटजातीतील गोविंद हे गुणवंतांचे कौतुक करणारे होते.
स्वयंपाकी जोधने गुरूंची सेवा केली आणि विश्वसागर पार केला.
परिपूर्ण गुरूंनी त्यांचा सन्मान राखला.
पुरण सतगुरुंनी (त्यांच्या भक्तांना) सवारी करण्याचा अधिकार दिला.
पिरथी माळ, तुळसा आणि मल्हान हे गुरूंच्या सेवेत वाहून गेले.
रामू, दिपा, उगरसैन, नागोरी हे गुरूंच्या जगावर लक्ष केंद्रित करायचे.
मोहन, रामू, मेहता, अमरू आणि गोपी यांनी त्यांचा अहंकार पुसून टाकला होता.
भल्ला जातीतील सहारू आणि गंगू यांना आणि भक्त भागू यांना परमेश्वराची भक्ती खूप प्रिय होती.
खानू, चुरा, तारू यांनी पोहले होते (जागतिक महासागर).
उगार, सुद, पुरो झांता, वधस्तंभ (गुरुमुख) काढणारे झाले.
मल्ल्या, सहारू, भल्लास आणि कॅलिको-प्रिंटर्स असे अनेक गुरू दरबारी घडले आहेत.
पांधा आणि बुला हे गुरूंच्या स्तोत्रांचे गायक आणि लेखक म्हणून ओळखले जातात.
ग्रँड हे डल्ला रहिवाशांचे संमेलन होते.
भाई तीर्थ हे सभरवल उपजातीतील सर्व शिखांचे नेते होते.
भाई पिरो, माणिक छजंद आणि बिसन दास हे संपूर्ण कुटुंबाचा आधार बनले आहेत म्हणजेच त्यांनी संपूर्ण कुटुंबाला मुक्त केले आहे.
तारू, भारू दास, गुरूंच्या दारात शिख हे सर्व शिखांसाठी आदर्श आहेत.
महानंद हा महान माणूस आहे आणि बिधीचंद यांच्याकडे धार्मिक बुद्धी आहे.
ब्रह्म दास हा खोत्रा जातीचा तर डुंगर दास भल्ला या नावाने ओळखला जातो.
इतर दिपा, जेठ, तीरथ, सैसरू आणि बुला आहेत ज्यांचे आचरण सत्य आहे.
माईया, जपा आणि नैया हे खुल्लर उपजातीतून आलेले आहेत.
तुलसा बोहरा यांना गुरूंच्या शिकवणीने प्रेरित म्हणून ओळखले जाते.
खरा गुरू एकटाच सर्वांना छिन्न करतो.
भाई पुरिया, चौधरी चुहार, भाई पायरा आणि दुर्गा दास हे त्यांच्या दानशूर स्वभावासाठी ओळखले जातात.
झिग्रान जातीचे बाला आणि किसान हे ज्ञानी माणसांच्या संमेलनाला खूप आवडतात.
शूर हा सुहार जातीचा तिलोको आहे आणि समुंदा हा दुसरा शीख सदैव गुरूपुढे राहतो.
झांजी जातीचे भाई कुल्ला आणि भाई भुल्ला आणि सोनी जातीचे भाई भगीरथ हे सत्यनिष्ठ आचरण ठेवतात.
लाऊ आणि बाळू हे विज आणि हरिदास सदैव प्रसन्न राहतात.
निहालू आणि तुळशीया धारण करण्यासाठी आहेत आणि बुला चंदिया अनेक सद्गुणांनी परिपूर्ण आहेत.
गोखा शहरातील मेहता कुटुंबातील तोडाटोटा आणि मद्दू हे गुरुच्या वचनाचे चिंतन करणारे आहेत.
झांजू, मुकंद आणि केदारा कीर्तन करतात, गुरुसमोर गुरबानी गातात.
पवित्र मंडळीची भव्यता स्पष्ट आहे.
गंगू हा नाई आहे आणि राम, धर्म, उडा हे सहगल बंधू आहेत.
भाई जट्टू, भट्टू, बंता आणि फिराना हे सुद भाऊ आहेत आणि एकमेकांवर खूप प्रेम करतात.
भोलू, भट्टू आणि तिवारी इतरांना आनंद देतात आणि गुरूंच्या दरबारातील शीख म्हणून ओळखले जातात.
डल्ला, भागी, जपू आणि निवाला हे गुरूंच्या आश्रयाला आले आहेत.
मूल, धवन जातीचा सुजा आणि चौझर जातीचा चंदू यांनी (गुरु-दरबारात) सेवा केली आहे.
राम दास हे गुरुचे स्वयंपाकी बाला आणि साई दास (गुरूचे) ध्यानी होते.
बिसानु, बिबारा आणि सुंदर या मच्छिमारांनी गुरूंना गुरूची शिकवण अंगीकारली आहे.
पवित्र मंडळीची भव्यता मोठी आहे.
(चाय चैले = प्रेमी. सुचरे = सत्कर्म.)
निहाळा सोबतच चड्ढा जातीतील जट्टू, भानू आणि तीरथा गुरूवर खूप प्रेम करतात.
ते जवळचे सेवक आहेत जे सदैव गुरूसमोर राहतात.
नौ आणि भल्लू हे सेखर जातीचे साधू म्हणून ओळखले जातात आणि ते चांगले आचरणाचे शीख आहेत.
भिवा जातीतील जट्टू आणि महामानव मूल हे त्यांच्या कुटुंबासह गुरूचे शीख आहेत.
चतुर दास आणि मूल हे कालपूर क्षत्रिय आहेत आणि हारू आणि गरू हे विज जातीचे आहेत.
फिराना नावाचा एक शीख बहल उपजातीचा आहे आणि भाई जेठा कुटुंबाचा एक चांगला मुक्तिदाता आहे.
विसा, गोपी, तुलसीस वगैरे. सर्व भारद्वाज (ब्राह्मण) कुटुंबातील आहेत आणि नेहमी गुरूंसोबत राहतात.
भैरा आणि गोविंद हे घई जातीचे भक्त आहेत. ते गुरुच्या दारातच राहतात.
परिपूर्ण गुरु विश्वसागर पार करून आला आहे.
(सारा=उत्कृष्ट. बलिहार=मी वर्णाला जातो.)
भाई कालू, चाऊ, बम्मी आणि भाई मूल यांना गुरुचे वचन आवडते.
होमाच्या सोबतच कापसाचे व्यापारी गोविंग घई यांनाही गुरूंनी साकडे घातले.
भिक्खा आणि तोडी हे दोघेही भट होते आणि धरू सुदला मोठा वाडा होता.
कोहली जातीचे गुरुमुख आणि सेवक निहालूसह रामूही तिथे आहेत.
छजू भल्ला होता आणि माई दित्ता ही गरीब साधू होती.
देवोत्ते तुळसा हा बोहरा जातीचा असून मी दामोदर व अकुल यांचा त्याग करतो.
भान, विघळ माळ आणि बुद्धो हे कॅलिकोप्रिंटरही गुरूंच्या दरबारात आले आहेत.
सुलतानपूर हे भक्तीचे (आणि भक्तांचे) कोठार आहे.
कसारा जातीची दीपा नावाची आज्ञाधारक शीख गुरूंच्या दारात दिवा होती.
पट्टी गावात धिल्लन जातीचे भाईलाल आणि भाई लंगा चांगले बसले आहेत.
संघ जातीतील अजब, अजयब आणि उमर हे गुरूंचे सेवक (मसंद) आहेत.
पायरा हा छजल जातीचा तर कांडू संघार जातीचा आहे. ते प्रेमळ हास्याने सर्वांचे स्वागत करतात.
कपूर देव त्याच्या मुलासह शिखांना भेटल्यावर फुलतो.
शाहबाजपूरमध्ये सामन शिखांची काळजी घेतो.
तुलसपूरमध्ये जोधा आणि जालान आणि मोहन आलम गंजमध्ये राहतात.
हे मोठे मसंद एकमेकांना मागे टाकतात.
भाई धेसी आणि भाई जोधा आणि हुसांग ब्राह्मण आणि भाई गोविंद आणि गोला हसतमुख चेहऱ्याने भेटतात.
मोहन हा कुक जातीचा असून जोधा आणि जामा हे धुट्टा गावाला शोभतात असे म्हणतात.
मांझ, द बेस्ट वन आणि पिराना वगैरे. गुरुच्या इच्छेनुसार आचरण.
भाई हमाजा, जाजा, आणि बाला, मारवाह आनंदाने वागतात.
नॅनो ओहारी शुद्ध मनाचा आहे आणि त्याच्यासोबत सुरी, चौधरी राहतात.
पर्वतांचे रहिवासी भाई काला आणि मेहरा आहेत आणि त्यांच्याबरोबर भाई निहालू देखील सेवा करतात.
तपकिरी रंगाचा काळू शूर आहे आणि कड जातीचा रामदास गुरूंच्या शब्दांचे पालन करणारा आहे.
श्रीमंत व्यक्ती सुभागा चुहनिया शहरात राहतात आणि त्याच्यासोबत भाग मल आणि उगवंदा हे अरोरा शीख आहेत.
हे सर्व एकमेकांना मागे टाकणारे भक्त आहेत.
चांडाली जातीचा पायरा आणि सेठी जातीचा जेठा आणि अंगमेहनती करणारे शिख.
भाई लटाकन, घूरा, गुरदित्ता हे गुरुमतचे सहकारी शिष्य आहेत.
भाई कटारा हे सोन्याचे व्यापारी आहेत आणि भाई भगवान दास हे भक्त स्वभावाचे आहेत.
रोहतास गावचा रहिवासी आणि धवन जातीचा मुरारी नावाचा शीख गुरूंच्या आश्रयाला आला आहे.
सोनी जातीतील शूर आदित आणि चुहार आणि साईन दास यांनीही गुरूंचा आश्रय घेतला आहे.
निहाल बरोबरच लाला (लालू) ला देखील शब्दात चैतन्य कसे विलीन करायचे हे माहित आहे.
राम झांझी जातीचा असल्याचे सांगितले जाते. हेमूनेही गुरूंचे ज्ञान अंगिकारले आहे.
जट्टू भंडारी एक चांगला शीख आहे आणि ही संपूर्ण मंडळी शहादरा (लाहोर) येथे आनंदाने राहतात.
गुरूच्या घराचे माहात्म्य पंजाबमध्ये वास्तव्य करते.
लाहोरमध्ये सोधींच्या कुटुंबातील वृद्ध काका सहारी मल हे गुरूंचे जवळचे शीख आहेत.
झांझी जातीचे सैन दित्ता आणि जाट सैदो हे गुरुच्या वचनाचे विचार करणारे आहेत.
कुंभार कुटुंबातील साधू मेहता हे निराकाराचे भक्त म्हणून ओळखले जातात.
पटोल्यांमध्ये भाई लखू आणि भाई लढा हे परोपकारी आहेत.
भाई कालू आणि भाई नानो, दोन्ही गवंडी, आणि कोहलींपैकी, भाई हरी हे एक भव्य शीख आहेत.
कल्याण सुद हा शूर आहे आणि भानू हा भक्त गुरुच्या वचनाचा विचार करणारा आहे.
मुळा बेरी, तीर्थ आणि मुंडा अपार हे शीख जाणतात.
मुजंग येथील एक भक्त किसान नावाने ओळखला जातो आणि मी मंगिना या श्रीमंत व्यक्तीला बलिदान देतो.
निहालू नावाचा सोनार आपल्या कुटुंबासह गुरूंसमोर उपस्थित राहतो.
या सर्वांनी गुरूंनी दिलेली परिपूर्ण भक्ती आनंदाने पार पाडली आहे.
गुरूंचे सहकारी शिष्य भाना मल्हान आणि रेखा राव हे काबूलमध्ये वास्तव्यास असल्याची माहिती आहे.
माधो सोधी यांनी काश्मीरमध्ये शीख परंपरा प्रचलित केली.
भाई भिवा, सिह चंद आणि रुपचंद (सरहिंदचे) हे खरोखरच एकनिष्ठ आणि जवळचे शीख आहेत.
भाई परतापू हे शूर शीख असून विठार जातीचे भाई नंदा यांनीही गुरूंची सेवा केली आहे.
बच्छर जातीतील भाई सामी दास यांनी ठाणेसरच्या मंडळीला गुरूच्या घराकडे प्रवृत्त केले.
गोपी, एक मेहता शीख एक प्रसिद्ध आहे आणि तीरथ आणि नाथ देखील गुरूंच्या आश्रयाला आले आहेत.
भाई भाऊ, मोकल, भाई धिल्ली आणि भाई मंडळ यांनाही गुरुमतात बाप्तिस्मा दिल्याचे सांगितले जाते.
भाई जिवंदा, भाई जगासी आणि तिलोका यांनी फतेपूर येथे चांगली सेवा केली आहे.
खऱ्या गुरूचे मोठेपण मोठे आहे.
आग्रा येथील सक्तू मेहता आणि निहालू चड्ढा हे दोघेही ब्लेस्ट झाले आहेत.
भाई गढियाल आणि मथारा दास आणि त्यांचे कुटुंबीय गुरूंच्या प्रेमाच्या लाल रंगात रंगले होते.
सहगल जातीची गंगा शूर आणि हरबन्स आहे, संन्यासी धर्मशाळेत सेवा करते, यात्रेकरूंसाठी सराय आहे.
आनंद जातीचा मुरारी हा उच्च दर्जाचा संत आहे आणि कल्याण हे प्रेमाचे घर आणि कमळासारखे शुद्ध आहे.
भाई नानो, भाई लटकन आणि बिंद राव यांनी संपूर्ण श्रम आणि प्रेमाने मंडळीची सेवा केली आहे.
आलमचंद हांडा, सैनसारा तलवार हे सर्व सुखाने जगणारे शीख आहेत.
जगना आणि नंदा हे दोघेही साधू आहेत आणि सुहार जातीचे भान हे खऱ्या-खोट्याचा भेद करण्यास राजहंससारखे सक्षम आहेत.
हे सर्व गुरूंचे सहकारी शिष्य तारेच्या दागिन्यांसारखे आहेत.
सिगारू आणि जैता हे चांगले शूर आणि परोपकारी मनाचे आहेत.
भाई जैता, नंदा आणि पिरागा यांनी सर्वांचा आधार म्हणून शब्द स्वीकारला आहे.
तिलोका पाठक हे गौरवशाली चिन्ह आहे जे पवित्र मंडळी आणि तिची सेवा परोपकारी मानते.
तोता मेहता हे एक महान पुरुष आहेत आणि गुरुमुखांप्रमाणेच त्यांना वचनाचे आनंददायी फळ आवडते.
भाई साईन दास यांचे संपूर्ण कुटुंब हे अमूल्य हिरे आणि दागिने आहे.
नोबल पायरा, कोहली हा गुरूंच्या दरबाराचा स्टोअर कीपर आहे.
मियाँ जमाल आनंदित झाला आहे आणि भगतू भक्तीमध्ये व्यस्त आहे.
शिखांशी परिपूर्ण गुरूचे वर्तन परिपूर्ण आहे.
पुरा गुरूचे प्रवर्त पुराण (शिखांमध्ये वापरलेले).
अनंता आणि कुको हे प्रसंग शोभणारे चांगले व्यक्ती आहेत.
इटा अरोरा, नवल आणि निहालू शब्दावर विचार करतात.
तखतु गंभीर आणि निर्मळ आहे आणि दरगाहू तुली निराकार परमेश्वराच्या स्मरणात सदैव तल्लीन आहे.
मनसाधार खोल आहे आणि तीरथ उप्पल देखील सेवक आहे.
किसाना झांजी आणि पम्मी पुरी सुद्धा गुरूंना प्रिय आहेत.
धिंगर आणि मड्डू कारागीर हे सुतार आहेत आणि अतिशय थोर व्यक्ती आहेत.
बालरोग तज्ज्ञ असलेल्या बनवरी आणि परस राम यांना मी बलिदान देतो.
परमप्रभू भक्तांच्या चुका सुधारतात.
भाई तीरथा हे लस्करचे तर हरिदास सोनी हे ग्वाल्हेरचे आहेत.
भाव धीर हे उज्जैनहून आले आहेत आणि वर्ड आणि पवित्र मंडळीत राहतात.
बुरहान पुरचे शीख प्रसिद्ध आहेत जे एकमेकांवर प्रेम करतात आणि समंजस भागात राहतात.
भगत भैया भगवान दास हे भक्त आहेत आणि त्यांच्यासोबत बोडाला नावाचा शीख आहे जो त्यांच्या घरी पूर्णपणे अलिप्त होऊन राहतो.
कटारू, थोर आणि वैद्य पियाथिमल हे विशेषत: प्रसिद्ध व्यक्तिमत्त्व आहेत.
भक्त छुरा आणि डल्लू हे हरियाणाचे रहिवासी असल्याचे सांगितले जाते.
सुंदर आणि स्वामी दास दोघेही शीख धर्माच्या परंपरेचे विकासक आहेत आणि नेहमी फुललेल्या कमळासारखे जगतात.
भिखारी, भवरा आणि सुला हे गुजराती शीख आहेत.
हे सर्व शीख प्रेमळ भक्ती ही त्यांची जीवनपद्धती मानतात.
सुहांदा गावात कोकरू जातीचा भाई मैया आहे जो पवित्र मंडळीत पवित्र भजन गातो.
लखनौ येथील चौजार जातीचा चुहार हा गुरुमुख आहे जो रात्रंदिवस परमेश्वराचे स्मरण करतो.
प्रयागचे भाई भाना हे जवळचे शीख असून ते आपली उपजीविका करतात.
जट्टू आणि टप्पा, जौनपूरच्या रहिवाशांनी स्थिर मनाने गुरुमतानुसार सेवा केली आहे.
पाटणाभाई नौदलात आणि सभारवाल्यांमध्ये निहाला एक धार्मिक व्यक्ती आहे.
एक श्रीमंत व्यक्ती जैता नावाने ओळखली जाते ज्याला गुरूंच्या सेवेशिवाय काहीही आवडत नाही.
राजमहल शहराचा भानू बहल आहे ज्याचे मन गुरूंच्या ज्ञानात आणि प्रेमळ भक्तीत लीन आहे.
बादली सोधी आणि गोपाळ या श्रीमंत व्यक्तींना गुरुमत कळते.
आग्रा येथील सुंदर चड्ढा आणि धक्का येथील रहिवासी भाई मोहन यांनी खरी कमाई सेवा आणि शेती केली आहे.
मी पवित्र मंडळीला अर्पण करतो.