एक ओंकार, आदिम ऊर्जा, दैवी गुरूच्या कृपेने साकार झाली
(साध=सरळ. साधे=साधके. साधु=महान आणि परोपकारी. ओराई=उराई, आश्रयस्थानात, आत.)
खरा गुरू हाच खरा सम्राट आहे ज्याने संतांच्या मंडळीच्या रूपाने सत्याचे निवासस्थान स्थापित केले आहे.
तेथे राहणारे शीख गुरूंनी शिकवले, त्यांचा अहंकार गमावून बसतात आणि स्वतःची कधीच दखल घेत नाहीत.
गुरूचे शीख सर्व प्रकारची शिस्त पूर्ण केल्यानंतरच स्वतःला साधू म्हणवून घेतात.
ते चारही वर्णांना उपदेश करतात आणि स्वतः मायेत उदासीन राहतात.
ते स्पष्टपणे समजावून सांगतात की सर्व काही सत्याच्या खाली आहे म्हणजे सत्य सर्वोच्च आहे आणि फक्त या मंत्राचा सखोल अखंडपणे जप केला पाहिजे.
सर्व काही दैवी आदेशात समाविष्ट आहे आणि जो कोणी त्याच्या आदेशापुढे डोके टेकवतो तो सत्यात विलीन होतो.
शब्दाशी जुळलेली जाणीव माणसाला अदृश्य परमेश्वराचे दर्शन घेण्यास सक्षम बनवते.
शिव आणि शक्ती (राजस आणि तामस गुण) वर विजय मिळवून, गुरुमुखांनी चंद्र-सूर्य (इरा, पिंगळा) आणि दिवस आणि रात्र यांनी ओळखल्या जाणाऱ्या वेळेला देखील शिस्त लावली आहे.
सुख-दुःख, आनंद-दुःख यांना वश करून ते नरक आणि स्वर्ग, पाप आणि पुण्य यांच्या पलीकडे गेले आहेत.
त्यांनी जीवन, मृत्यू, जीवनातील मुक्ती, योग्य आणि अयोग्य, शत्रू आणि मित्र यांना लीन केले आहे.
राज आणि योग (लौकिकता आणि अध्यात्म) चे विजयी असल्याने, त्यांनी शिस्तबद्ध युती तसेच विभक्तता केली आहे.
निद्रा, भूक, आशा आणि इच्छा यांवर विजय मिळवून त्यांनी स्वतःचे वास्तव्य स्वरूप बनवले आहे.
स्तुती आणि निंदा यांच्या पलीकडे जाऊन ते हिंदूंबरोबरच मुस्लिमांचेही लाडके झाले आहेत.
ते सर्वांसमोर नतमस्तक होऊन स्वतःला धूळ समजतात.
गुरुमुख हे तिन्ही जग, तीन गुण (रज, सत्व आणि तम) आणि ब्रह्मा विष्णू महेसा यांच्या पुढे गेले आहेत.
त्यांना सुरुवात, मध्य, शेवट, भूतकाळ, वर्तमान आणि भविष्यातील रहस्य माहित आहे.
ते त्यांचे मन, वाणी आणि कृती एका ओळीत एकत्र ठेवतात आणि जन्म, जीवन आणि मृत्यू जिंकतात.
सर्व विकारांना वश करून त्यांनी हे जग, स्वर्ग आणि पाताळ जगाला लीन केले आहे.
अव्वल, मध्यम आणि खालच्या पदांवर विजय मिळवून त्यांनी बालपण, तारुण्य आणि म्हातारपण जिंकले आहे.
त्रिकुटी ओलांडून, तीन नारी - इरा, पिंगळा, सुसुम्ना या भुवयांच्या मधोमध, त्यांनी गंगा, यमुना आणि सरस्वतीच्या संगमावरील तीर्थक्षेत्र त्रिवेणीमध्ये स्नान केले आहे.
एकाग्र चित्ताने, गुरुमुख एकच परमेश्वराची उपासना करतात.
गुरुमुख चार जीवन-खाणी (अंडी, गर्भ, घाम, वनस्पति) आणि चार वाणी (परा, पोश्यंती, मध्यमा, वैखरी) वश करतात.
चार दिशा आहेत, चार युगे (युग), चार वर्ण आणि चार वेद आहेत.
धर्म, अर्थ, काम, मोक्ष यांवर विजय मिळवून आणि रज, सत्त्व आणि तम या तीन पायऱ्या पार करून ते परम आनंदाच्या चौथ्या टप्प्यात प्रवेश करतात.
ते सनक, सनंदन सनातन, सनतकुमार, चार आश्रम आणि चार योद्धे (दान, धर्म, करुणा आणि युद्ध क्षेत्रात) नियंत्रित करतात.
चौपरप्रमाणे (आयताकृती फासे वापरून खेळला जाणारा ब्लॅकगॅमनसारखा खेळ) चारही बाजू जिंकून एकाचा विजय होतो, आणि एकाला मारले जात नाही,
तांबोलचे वेगवेगळे रंग आहेत, जेव्हा ते रस (म्हणजे प्रेम) झाले तेव्हा बहुरंगी हे एका रंगाचे लक्षण बनले; (गल की काठ, चुना, सुपारी आणि सुपारी यांचा लाल रंग झाला, चार जाती मिळून एक दैवी रूप झाले).
त्यामुळे गुरुमुखही एका परमेश्वराशी जोडी बनवतो आणि अपराजित होतो.
गुरुमुख हवा, जल, अग्नी, पृथ्वी आणि आकाश यांच्या पलीकडे जातो.
वासना आणि क्रोध यांचा प्रतिकार करून तो लोभ, मोह आणि अहंकार यांना पार करतो.
तो सत्य, समाधान, करुणा, धर्म आणि धैर्य यांचे समर्थन करतो.
खेचर भूचर चाचर, उन्मन आणि अगोचर (सर्व योग आसन) मुद्रांवरून तो एका परमेश्वरावर लक्ष केंद्रित करतो.
तो देवाला पाच (निवडक व्यक्तींमध्ये) पाहतो आणि पाच शब्दांचे पाच ध्वनी त्याचे विशेष गुण बनतात.
अंतःकरण, पाचही बाह्य घटकांचा आधार पवित्र मंडळीतील गुरुमुखाने जोपासला आणि संस्कारित केला आहे.
अशाप्रकारे अबाधित समाधीमध्ये मग्न होऊन तो स्थलांतराच्या चक्रातून मुक्त होतो.
सहा ऋतूंतून आध्यात्मिक अनुशासन प्राप्त करून, गुरुमुख सहा तत्त्वज्ञानालाही आत्मसात करतो.
तो जिभेच्या सहा स्वादांवर (आंबट, गोड, तुरट, कडू, तिखट आणि खारट) विजय मिळवतो आणि सहा संगीत उपायांसह आणि त्यांच्या पत्नी पूर्ण भक्तीसह शरण जातात.
तो सहा अमर, सहा यती (संन्यासी) आणि सहा योग चक्रांच्या जीवनाचे मार्ग समजून घेतो आणि पूर्ण करतो.
सहा आचारसंहिता आणि सहा तत्त्वज्ञानांवर विजय मिळवून तो सहा गुरूंशी (या तत्त्वज्ञानाचे शिक्षक) मैत्री जोपासतो.
तो पाच बाह्य इंद्रिये आणि एक आंतरिक अवयव, मन आणि त्यांच्या सहाय्यक छत्तीस प्रकारच्या ढोंगींपासून तोंड फिरवतो.
पवित्र मंडळीपर्यंत पोहोचून गुरुमुखाचे चैतन्य गुरूंच्या वचनात लीन होते.
सात महासागर आणि सात खंडांच्या वर जाऊन गुरुमुख ज्ञानाचा दिवा लावतो.
तो शरीराचे सात धागे (पाच इंद्रिये, मन आणि बुद्धी) एका धाग्यात (उच्च चेतनेचे) बांधतो आणि सात (पौराणिक) निवासस्थान (पुरी) ओलांडतो.
सात सती, सात ऋषी आणि सात संगीताचा अर्थ समजून घेऊन तो आपल्या संकल्पात स्थिर राहतो.
ज्ञानाच्या सात पायऱ्या ओलांडून गुरुमुखाला सर्व अवस्थांचा आधार असलेल्या ब्रह्म ज्ञानाचे फळ मिळते.
सात पाताळ जग आणि सात आकाश नियंत्रित करून तो त्यांच्या पलीकडे जातो.
सात प्रवाह ओलांडून, तो भैरव आणि जगाच्या इतर रक्षकांच्या सैन्याचा नाश करतो.
सात रोहिणी सात दिवस आणि सात विवाहित स्त्रिया आणि त्यांचे कर्मकांड त्याला अस्वस्थ करू शकत नाहीत.
गुरुमुख नेहमी खऱ्या मंडळीत स्थिर राहतो.
आठ सिद्धी (शक्ती) साध्य करून गुरुमुखाला पारंगत समाधि (सिद्ध समाधी) चे फळ प्राप्त होते.
सेसनगच्या आठ वडिलोपार्जित घराण्यातील प्रथा त्यांचे रहस्य समजू शकल्या नाहीत.
एक मण (जुने भारतीय वजनाचे एकक) आठ पानसेरी (सुमारे पाच किलोग्रॅम) असतात आणि पाच आठ ने गुणले तर चाळीस होतात.
आठ स्पोक असलेले चरखा आपले चैतन्य एकाच धाग्यात केंद्रित ठेवते.
आठ घड्याळे, आठ अंगे योग, चवळ (तांदूळ), रत्ती, रईस, मसा (सर्व जुने भारतीय वेळ आणि वजन मोजण्याचे एकके) यांचा आपापसात संबंध आहे आठ म्हणजे आठ रईस = एक चावल, आठ चावल = एक रत्ती आणि आठ रत्ती. = एक महिना.
आठ प्रवृत्तींनी युक्त असलेल्या मनावर ताबा ठेवून गुरुमुखाने ते एकरूप केले आहे कारण आठ धातू मिसळून एक धातू होतात.
पवित्र मंडळीचा महिमा मोठा आहे.
गुरुमुखाने नऊ नाथांना (तपस्वी योगी) वश केले तरीही तो स्वत:ला पित्याविना म्हणजे अत्यंत नम्र, आणि देव अनाथांचा पिता मानतो.
नऊ खजिना त्याच्या आज्ञेत आहेत आणि ज्ञानाचा महासागर त्याच्या भावाप्रमाणे त्याच्याबरोबर जातो.
नव भक्त नऊ प्रकारची धार्मिक भक्ती करतात पण गुरुमुख प्रेमळ भक्तीत मग्न राहतात.
गुरूंच्या आशीर्वादाने आणि गृहस्थ जीवन जगल्याने ते सर्व नऊ ग्रहांवर नियंत्रण ठेवतात.
पृथ्वीच्या नऊ विभागांवर विजय मिळवूनही तो कधीही तुटत नाही आणि शरीराच्या नऊ दारांच्या भ्रमाच्या पलीकडे जाऊन तो स्वतःमध्ये वास करतो.
नऊ संख्यांमधून अनंत संख्या मोजली गेली आहे आणि शरीरातील नऊ सुखांवर नियंत्रण ठेवून गुरुमुख समंजस राहतो.
परम आनंदाचे अप्राप्य फळ फक्त गुरुमुखांनाच मिळते.
संन्यासी, त्यांच्या पंथांना दहा नामावली देतात, परंतु खरे नाव नसल्यामुळे (अहंकाराने) त्यांची स्वतःची नावे मोजली जातात.
दहा अवतार (मानव) आल्यावरही तो अदृश्य ओंकार दिसला नाही.
तीर्थक्षेत्रांवर दहा शुभ दिवस (नो-चंद्र, पौर्णिमेचे दिवस इ.) साजरे केल्याने गुरुपुर्व, गुरुंच्या जयंतींचे खरे महत्त्व कळू शकले नाही.
व्यक्तीने एकाग्र चित्ताने परमेश्वराचे चिंतन केले नाही आणि पवित्र मंडळीपासून वंचित राहून तो दहा दिशांना धावत आहे.
मुस्लीम मोहरमचे दहा दिवस आणि गुरमत (शीख धर्म) मध्ये दहा घोड्यांचे बलिदान (अश्वमेध) निषिद्ध आहे.
गुरुमुख, दहा इंद्रियांवर नियंत्रण ठेवल्याने मनाची दहा दिशांना होणारी धावपळ थांबते.
तो नम्रपणे गुरूंच्या चरणी नतमस्तक होतो आणि संपूर्ण जग त्याच्या पाया पडतं.
एका विश्वासू पत्नीप्रमाणे, गुरुमुखाला मनाच्या एकाग्रतेच्या रूपात एकादशीचा उपवास आवडतो (हिंदू सामान्यतः चंद्र महिन्याच्या अकराव्या दिवशी उपवास करतात).
अकरा रुद्र (शिवांचे वेगवेगळे रूप) या जगाचे - महासागराचे रहस्य समजू शकले नाहीत.
गुरुमुखाने सर्व अकरा (दहा इंद्रिये आणि मन) नियंत्रित केले आहेत. त्यांच्या अकरा वस्तूंवरही त्यांनी नियंत्रण ठेवले आहे आणि भक्तीच्या टचस्टोनवर घासून मन-सोने शुद्ध केले आहे.
अकरा सद्गुणांची जोपासना करून त्यांनी हळुवार मन स्थिर केले आहे.
अकरा सद्गुण (सत्य, समाधान, करुणा, धर्म, नियंत्रण, भक्ती इ.) गृहीत धरून त्याने द्वैत आणि संदिग्धता नष्ट केली.
मंत्र अकरा वेळा ऐकून, गुरुची शिकवण अंगीकारणाऱ्या गुरुमुखाला गुरुशिख म्हणतात.
पवित्र मंडळीत फक्त शब्द-गुरूच हृदयात वास करतात.
योगींच्या बारा पंथांवर विजय मिळवून, गुरुमुखांनी (मुक्तीसाठी) साधा आणि सरळ मार्ग सुरू केला.
असे दिसते की सूर्य पृथ्वीला बारा महिन्यात आणि चंद्र एका महिन्यात प्रदक्षिणा घालतो पण वस्तुस्थिती अशी आहे की तम आणि रजस गुण असलेल्या व्यक्तीने बारा महिन्यांत पूर्ण केलेले कार्य सत्त्वगुण असलेल्या व्यक्तीने एका महिन्यात पूर्ण केले.
बारा (महिने) आणि सोळा (चंद्राचे टप्पे) एकत्र करून सूर्य चंद्रामध्ये विलीन होतो म्हणजेच रज आणि तम हे सत्त्वात विलीन होतात.
कपाळावरील बारा प्रकारच्या खुणांचा त्याग करणारा गुरुमुख केवळ भगवंताच्या प्रेमाची खूण डोक्यावर ठेवतो.
बारा राशींवर विजय मिळवून गुरुमुख सत्य आचरणाच्या राजधानीत लीन राहतो.
बारा मासाचे (चोवीस गाजर) शुद्ध सोने बनून ते जगाच्या बाजारपेठेत त्यांच्या किमतीला खरे ठरतात.
गुरूच्या रूपात तत्त्वज्ञानाच्या दगडाला स्पर्श केल्याने गुणगुणही तत्त्वज्ञानी दगड बनतात.
संगीताचे तेरा ठोके अपूर्ण आहेत पण गुरुमुख त्याच्या लय (घरगुती जीवनातील) सिद्धीसह आनंद प्राप्त करतात.
गुरुच्या शिकवणीचा रत्न लाभलेल्या गुरुमुखासाठी तेरा दागिनेही व्यर्थ आहेत.
कर्मकांडाच्या लोकांनी आपल्या तेरा प्रकारच्या कर्मकांडात लोकांना भारावून टाकले आहे.
असंख्य होमार्पण (यज्ञ) गुरुमुखाच्या चरणांच्या अमृताशी समतुल्य असू शकत नाहीत.
गुरुमुखाचा एक दाणा सुद्धा लाखो यज्ञ, प्रसाद आणि खाद्य पदार्थांच्या बरोबरीचा असतो.
आणि गुरु सामग्रीचे सहकारी शिष्य बनवून गुरुमुख आनंदी राहतात.
देव फसवणूक न करता येणारा आहे पण तो भक्तांकडून चुकतो.
चौदा कौशल्ये साध्य करून, गुरुमुख गुरूंच्या (गुरमत) ज्ञानाचे अवर्णनीय कौशल्य अंगीकारतात.
चौदा जगांत जाऊन ते स्वतःमध्ये वास करतात आणि निर्वाण अवस्थेत मग्न राहतात.
एक पंधरवडा पंधरा दिवसांचा असतो; एक अंधार (कृष्ण) पंधरवडा आणि दुसरा चंद्रप्रकाश (शुक्ल) पंधरवडा.
फासे या खेळाप्रमाणे, सोळा काउंटर काढून फक्त जोडी बनवल्याने निर्भयता प्राप्त होते.
सोळा अवस्थांचा स्वामी (सात्विक गुणांनी परिपूर्ण) चंद्र जेव्हा सूर्यामध्ये (राजस आणि तामसांनी परिपूर्ण) प्रवेश करतो, तेव्हा तो निस्तेज होतो.
सोळा प्रकारची अलंकार वापरणारी स्त्रीही आपल्या पतीच्या पलंगावर जाऊन अत्यंत आनंद लुटते.
शिवाची शक्ती (शक्ती) म्हणजेच माया तिच्या सतरा वाक्यांसह किंवा तिच्या शक्तींच्या भिन्नतेसह ठेवते.
अठरा गोत्र, पोटजाती नीट समजून घेऊन गुरुमुख अठरा पुराणांतून जातात.
एकोणीस, एकवीस आणि एकवीस वर उडी मारणे.
ते तेवीस, चोवीस आणि पंचवीस ही संख्या सार्थ ठरवतात.
सव्वीस, सत्तावीस, अठ्ठावीस या नावाने ते परमेश्वराला भेटतात.
एकोणतीस ओलांडून एकतीस गाठल्यावर त्यांच्या अंतःकरणात त्यांना आनंद आणि आनंद वाटतो.
बत्तीस पुण्यगुण साधून, ध्रुप्रमाणे ते तेहतीस कोटी देव-देवतांना हलवून (त्यांच्याभोवती) फिरवतात.
चौतीसला स्पर्श केल्यावर त्यांना अदृश्य परमेश्वराचा साक्षात्कार होतो म्हणजेच सर्व संख्येच्या वर जाणारे गुरुमुख सर्व गणांच्या पलीकडे असलेल्या परमेश्वराच्या प्रेमात रमतात.
देव वेद आणि काटेबांच्या (सेमिटिक धर्मांची पवित्र पुस्तके) पलीकडे आहे आणि त्याला कल्पना करता येत नाही.
त्याचे स्वरूप भव्य आणि विस्मयकारक आहे. तो शरीराच्या अवयवांच्या आवाक्याबाहेर आहे.
त्याने हे ब्रह्मांड त्याच्या एका मोठ्या धक्क्याने निर्माण केले ज्याला कोणत्याही तराजूत तोलता येत नाही.
तो अवर्णनीय आहे आणि त्याच्यापर्यंत पोहोचण्यासाठी अनेक माणसे आपली जाणीव शब्दात टाकून थकले आहेत.
मन, वाणी आणि कृती यांच्या पलीकडे असल्याने, बुद्धी, बुद्धी आणि सर्व व्यवहारांनीही त्याला पकडण्याची आशा सोडली आहे.
अवचित, काळाच्या पलीकडे आणि द्वैत नसलेला, परमेश्वर भक्तांवर दयाळू आहे आणि पवित्र मंडळीद्वारे व्यापतो.
तो महान आहे आणि त्याची भव्यताही महान आहे
जंगलातील निर्जन ठिकाणी वनस्पती अज्ञात राहते.
बागायतदार काही रोपे निवडतात आणि उचलतात आणि राजांच्या बागेत लावतात.
ते सिंचनाने वाढतात आणि विचारी व्यक्ती त्यांची काळजी घेतात.
हंगामात ते फळ देतात आणि रसाळ फळ देतात.
झाडाला चव नसते पण फळांमध्ये चव आणि चव असते.
जगात, परिपूर्ण ब्रह्म गुरुमुखांच्या पवित्र मंडळीत वास करतो.
किंबहुना गुरुमुख हेच जगात अनंत सुख देणारे फळ आहेत.
आकाश दिसते पण त्याची व्याप्ती कोणालाच कळत नाही.
व्हॅक्यूमच्या रूपात ते किती उच्च आहे हे कोणालाही माहिती नाही.
त्यात पक्षी उडतात आणि नेहमी उडत राहणाऱ्या गुदद्वाराच्या पक्ष्यालाही आकाशाचे गूढ कळत नाही.
त्याच्या उत्पत्तीचे रहस्य कोणत्याही शरीराला माहित नाही आणि सर्व आश्चर्यचकित झाले आहेत.
मी त्याच्या प्रकृतीला बलिदान देतो; लाखो आकाशही त्याची महती व्यक्त करू शकत नाहीत.
तो खरा परमेश्वर पवित्र मंडळीत वास करतो.
अहंकाराच्या दृष्टीकोनातून मृत झालेला भक्तच त्याला ओळखू शकतो.
गुरू ही परिपूर्ण ब्रह्माची प्रतिकृती आहे, जो सूर्याप्रमाणे सर्व ह्रदये प्रकाशित करतो.
कमळ जसे सूर्यावर प्रेम करतो तसाच गुरुमुखाने प्रेमळ भक्तीने परमेश्वराला ओळखले.
गुरूचे वचन हे परिपूर्ण ब्रह्म आहे जो सर्व गुणांचा एक प्रवाह म्हणून सर्वांतून सतत वाहत असतो.
त्या प्रवाहामुळे झाडे व झाडे वाढून फुले व फळे देतात व चंदनही सुगंधित होते.
काही निष्फळ असोत किंवा फळांनी भरलेले असोत, सर्व समान निःपक्षपाती होतात. मोह आणि संशय त्यांना अडचणीत आणत नाही.
जीवनातील मुक्ती आणि परम आनंद, भक्तीतून गुरुमुख मिळतो.
पवित्र मंडळीत समरसतेची स्थिती प्रत्यक्षात ओळखली जाते आणि ओळखली जाते.
गुरूंचा शब्द गुरू म्हणून स्वीकारावा आणि गुरुमुख होऊन आपल्या चैतन्याला शब्दाचा शिष्य बनवावा.
पवित्र मंडळीच्या रूपाने सत्याच्या निवासाशी संलग्न झाल्यावर तो प्रेमळ भक्तीने परमेश्वराला भेटतो.
ज्ञान, ध्यान आणि स्मरण या कलांमध्ये सायबेरियन क्रेन, कासव आणि हंस हे अनुक्रमे पारंगत आहेत (गुरुमुखात हे तीनही गुण आढळतात).
जसे झाडापासून फळ आणि फळापासून (बियाणे) पुन्हा वृक्ष वाढतो म्हणजेच (झाड आणि फळ एकच), गुरु आणि शीख एकच आहेत हे साधे तत्त्वज्ञान आहे.
गुरूचा शब्द जगात आहे पण त्यापलीकडे एकांकर (इकीस) त्याच्या अदृश्य खेळात (सृष्टी आणि विनाश) व्याप्त आहे.
त्या आदिम परमेश्वरापुढे नतमस्तक झाल्याने त्याच्या हुकूमातील शब्दाची शक्ती त्याच्यात विलीन होते.
अमृतमय तास त्याच्या स्तुतीसाठी योग्य वेळ आहे.