ഒരു ഓങ്കാർ, ആദിമ ഊർജ്ജം, ദൈവിക ആചാര്യൻ്റെ കൃപയാൽ സാക്ഷാത്കരിക്കപ്പെട്ടു
(സദ്=നേരെയുള്ളവ. സധയ്=സദ്കേ. സാധു=ശ്രേഷ്ഠനും ദയാലുവും. ഒറൈ=ഉറൈ, അഭയസ്ഥാനത്ത്, ഉള്ളിൽ.)
സന്യാസിമാരുടെ സഭയുടെ രൂപത്തിൽ സത്യത്തിൻ്റെ വാസസ്ഥലം സ്ഥാപിച്ച യഥാർത്ഥ ചക്രവർത്തിയാണ് യഥാർത്ഥ ഗുരു.
ഗുരുവിൻ്റെ ഉപദേശത്താൽ അവിടെ താമസിക്കുന്ന സിഖുകാർക്ക് അവരുടെ അഹങ്കാരം നഷ്ടപ്പെടുന്നു, അവർ ഒരിക്കലും ശ്രദ്ധിക്കപ്പെടില്ല.
എല്ലാത്തരം അച്ചടക്കങ്ങളും നേടിയതിന് ശേഷമാണ് ഗുരുവിൻ്റെ സിഖുകാർ സ്വയം സാധുക്കൾ എന്ന് വിളിക്കപ്പെടുന്നത്.
അവർ നാല് വർണ്ണങ്ങളോടും പ്രസംഗിക്കുകയും മായയുടെ മധ്യത്തിൽ നിസ്സംഗരായി തുടരുകയും ചെയ്യുന്നു.
എല്ലാം സത്യത്തിന് താഴെയാണെന്നും അതായത് സത്യം ഏറ്റവും ഉയർന്നതാണെന്നും ഈ മന്ത്രം മാത്രമേ ആഴത്തിലുള്ള സമഗ്രതയോടെ ചൊല്ലാവൂ എന്നും അവർ വ്യക്തമായി വിശദീകരിക്കുന്നു.
എല്ലാം ദൈവിക ക്രമത്തിൽ ഉൾക്കൊള്ളുന്നു, അവൻ്റെ ഉത്തരവിന് മുന്നിൽ തല കുനിക്കുന്നവൻ സത്യത്തിൽ ലയിക്കുന്നു.
വചനവുമായി പൊരുത്തപ്പെടുന്ന ബോധം മനുഷ്യനെ അദൃശ്യനായ ഭഗവാനെ ദർശിക്കാൻ പ്രാപ്തനാക്കുന്നു.
ശിവനെയും ശക്തിയെയും (രാജസ്, തമസ് ഗുണങ്ങൾ) കീഴടക്കി, ഗുരുമുഖന്മാർ ചന്ദ്ര-സൂര്യനെയും (ഇര, പിംഗള) ദിനരാത്രങ്ങളാൽ അറിയപ്പെടുന്ന സമയത്തെയും ശിക്ഷിച്ചു.
സുഖവും വേദനയും സന്തോഷവും കഷ്ടപ്പാടും കീഴടക്കി അവർ നരകത്തിനും സ്വർഗത്തിനും പാപത്തിനും പുണ്യത്തിനും അപ്പുറത്തേക്ക് പോയി.
അവർ ജീവിതം, മരണം, ജീവിതത്തിലെ വിമോചനം, ശരിയും തെറ്റും, ശത്രുവും മിത്രവും വിനയാന്വിതരായി.
രാജിൻ്റെയും യോഗയുടെയും (താൽക്കാലികതയും ആത്മീയതയും) വിജയികളായതിനാൽ, അവർക്ക് അച്ചടക്കമുള്ള സഖ്യവും വേർപിരിയലും ഉണ്ട്.
ഉറക്കവും വിശപ്പും പ്രതീക്ഷയും ആഗ്രഹവും കീഴടക്കി, അവർ സ്വന്തം യഥാർത്ഥ സ്വഭാവത്തിൽ വാസസ്ഥലം സ്ഥാപിച്ചു.
പുകഴ്ത്തലിനും അപവാദത്തിനും അപ്പുറം അവർ ഹിന്ദുക്കൾക്കും മുസ്ലീങ്ങൾക്കും പ്രിയപ്പെട്ടവരായി മാറി.
അവർ എല്ലാവരുടെയും മുമ്പിൽ കുമ്പിടുകയും തങ്ങളെ പൊടിയായി കണക്കാക്കുകയും ചെയ്യുന്നു.
ഗുരുമുഖന്മാർ മൂന്ന് ലോകങ്ങൾ, മൂന്ന് ഗുണങ്ങൾ (രാജാസ്, സത്ത്വ, തമസ്), ബ്രഹ്മ വിഷ്ണു മഹേശൻ എന്നിവരെക്കാൾ മുന്നിലാണ് പോയത്.
ഭൂതത്തിൻ്റെയും വർത്തമാനത്തിൻ്റെയും ഭാവിയുടെയും ആരംഭത്തിൻ്റെയും മധ്യത്തിൻ്റെയും അവസാനത്തിൻ്റെയും രഹസ്യം അവർക്കറിയാം.
അവർ അവരുടെ മനസ്സും സംസാരവും പ്രവൃത്തിയും ഒരു വരിയിൽ ഒരുമിച്ചുനിർത്തി ജനനത്തെയും ജീവിതത്തെയും മരണത്തെയും കീഴടക്കുന്നു.
എല്ലാ രോഗങ്ങളെയും കീഴടക്കി, അവർ ഈ ലോകത്തെയും സ്വർഗ്ഗത്തെയും പരലോകത്തെയും താഴ്ത്തിക്കെട്ടിയിരിക്കുന്നു.
ഉന്നത-മധ്യ-താഴ്ന്ന സ്ഥാനങ്ങൾ നേടി അവർ ബാല്യവും യൗവനവും വാർദ്ധക്യവും കീഴടക്കി.
പുരികങ്ങൾക്കിടയിലുള്ള ഇറ, പിംഗള, സുഷുമ്ന എന്നീ മൂന്ന് നാരികളുടെ സംയോജനമായ ത്രികുതിയും കടന്ന് അവർ ഗംഗ, യമുന, സരസ്വതി എന്നിവയുടെ സംഗമസ്ഥാനത്തുള്ള തീർത്ഥാടന കേന്ദ്രമായ ത്രിവേണിയിൽ കുളിച്ചു.
ഏകാഗ്രമായ മനസ്സോടെ, ഗുരുമുഖന്മാർ ഒരു ഭഗവാനെ മാത്രമേ ആരാധിക്കുന്നുള്ളൂ.
ഗുരുമുഖങ്ങൾ നാല് ജീവ ഖനികളെയും (മുട്ട, ഗര്ഭപിണ്ഡം, വിയർപ്പ്, സസ്യങ്ങൾ) നാല് പ്രസംഗങ്ങളെയും (പാര, പോസ്യന്തി, മധ്യമ, വൈഖരി~) കീഴടക്കുന്നു.
നാല് ദിശകൾ, നാല് യുഗങ്ങൾ (യുഗങ്ങൾ), നാല് വർണ്ണങ്ങൾ, നാല് വേദങ്ങൾ.
ധർമ്മം, അർത്ഥം, കാമം, മോക്ഷം എന്നിവയെ കീഴടക്കി, രജസ്, സത്ത്വ, തമസ്സ് എന്നീ മൂന്ന് ഘട്ടങ്ങൾ കടന്ന് അവർ പരമമായ ആനന്ദത്തിൻ്റെ ഘട്ടമായ നാലാം ഘട്ടമായ തുരിയയിലേക്ക് പ്രവേശിക്കുന്നു.
സനക്, സാനന്ദൻ സനാതൻ, സനത്കുമാർ, നാല് ആശ്രമങ്ങൾ, നാല് യോദ്ധാക്കൾ (ദാനധർമ്മം, ധർമ്മം, അനുകമ്പ, യുദ്ധം എന്നീ മേഖലകളിൽ) അവർ നിയന്ത്രിക്കുന്നു.
ചൗപാറിലെ പോലെ (ഒരു ദീർഘചതുരാകൃതിയിലുള്ള ഡൈസ് ഉപയോഗിച്ച് കളിക്കുന്ന ബ്ലാക്ക്ഗാമൻ പോലുള്ള ഒരു ഗെയിം) ഒരാൾ നാല് വശങ്ങളിലും വിജയിച്ച് വിജയിക്കുന്നു, രണ്ട് പേർ കൊല്ലപ്പെടുന്നില്ല,
താംബോളിന് വ്യത്യസ്ത നിറങ്ങളുണ്ട്, അവ രസമായി (അതായത് പ്രണയം) മാറിയപ്പോൾ മൾട്ടി-വർണ്ണം ഒരു നിറത്തിൻ്റെ അടയാളമായി മാറി; (ഗാൽ കി കാത്ത്, ചുണ്ണാമ്പ്, വെറ്റില, വെറ്റില എന്നിവ ചുവന്ന നിറമായി, നാല് ജാതികൾ ചേർന്ന് ഒരു ദൈവിക രൂപമായി).
അതിനാൽ ഗുരുമുഖനും ഏക നാഥനുമായി ജോടിയാക്കുകയും അജയ്യനാകുകയും ചെയ്യുന്നു.
വായു, ജലം, അഗ്നി, ഭൂമി, ആകാശം എന്നിവയ്ക്കപ്പുറമാണ് ഗുരുമുഖം.
കാമത്തെയും ക്രോധത്തെയും എതിർത്ത് അവൻ അത്യാഗ്രഹത്തെയും അഭിനിവേശത്തെയും അഹംഭാവത്തെയും മറികടക്കുന്നു.
അവൻ സത്യം, സംതൃപ്തി, അനുകമ്പ, ധർമ്മം, ധൈര്യം എന്നിവയെ പ്രതിനിധീകരിക്കുന്നു.
ഖേചർ ഭുചർ ചാച്ചാർ, അൺമാൻ, അഗോചാർ (എല്ലാ യോഗാസനങ്ങളും) മുദ്രകൾ എന്നിവയ്ക്ക് മുകളിലായി അവൻ ഏകനായ ഭഗവാൻ്റെ മേൽ ശ്രദ്ധ കേന്ദ്രീകരിക്കുന്നു.
അവൻ അഞ്ചിൽ ദൈവത്തെ കാണുന്നു (തിരഞ്ഞെടുത്ത വ്യക്തികൾ) അഞ്ച് വാക്കുകളുടെ അഞ്ച് ശബ്ദങ്ങൾ അവൻ്റെ പ്രത്യേക അടയാളങ്ങളായി മാറുന്നു.
അന്തഃകരണം, അഞ്ച് ബാഹ്യ ഘടകങ്ങളുടെയും അടിസ്ഥാനം വിശുദ്ധ സഭയിലെ ഗുരുമുഖത്താൽ സംസ്കരിക്കപ്പെടുകയും സംസ്കരിക്കപ്പെടുകയും ചെയ്യുന്നു.
ഈ വിധത്തിൽ അസ്വസ്ഥതയില്ലാത്ത മയക്കത്തിൽ മുഴുകി അയാൾ ട്രാൻസ്മിഗ്രേഷൻ ചക്രത്തിൽ നിന്ന് മോചിപ്പിക്കപ്പെടുന്നു.
ആറ് ഋതുക്കളിലൂടെ ആത്മീയ അച്ചടക്കം നേടുന്ന ഗുരുമുഖ് ആറ് തത്ത്വചിന്തകൾ പോലും സ്വാംശീകരിക്കുന്നു.
അവൻ നാവിൻ്റെ ആറ് രുചികൾ (പുളിച്ച, മധുരം, കടുപ്പം, കയ്പ്പ്, എരിവ്, ഉപ്പുവെള്ളം) കീഴടക്കുന്നു, ഒപ്പം ആറ് സംഗീത നടപടികളോടൊപ്പം അവരുടെ ഭാര്യമാർ പൂർണ്ണ ഭക്തിയോടെ കീഴടങ്ങുന്നു.
ആറ് അനശ്വരരുടെയും ആറ് യതികളുടെയും (സന്യാസിമാരുടെയും) ആറ് യോഗ ചക്രങ്ങളുടെയും ജീവിതരീതികൾ അദ്ദേഹം മനസ്സിലാക്കുകയും നിറവേറ്റുകയും ചെയ്യുന്നു.
ആറ് പെരുമാറ്റച്ചട്ടങ്ങളും ആറ് തത്ത്വചിന്തകളും കീഴടക്കി, ആറ് ഗുരുക്കന്മാരുമായി (ഈ തത്വശാസ്ത്രങ്ങളുടെ ആചാര്യന്മാരുമായി) സൗഹൃദം വളർത്തുന്നു.
അഞ്ച് ബാഹ്യാവയവങ്ങൾ കൂടാതെ ഒരു ആന്തരിക അവയവം, മനസ്സ്, അവയുടെ പരിചാരകരായ മുപ്പത്തിയാറുതരം കാപട്യങ്ങൾ എന്നിവയിൽ നിന്ന് അവൻ മുഖം തിരിക്കുന്നു.
വിശുദ്ധ സഭയിലെത്തുമ്പോൾ ഒരു ഗുരുമുഖൻ്റെ ബോധം ഗുരുവിൻ്റെ വചനത്തിൽ ലയിക്കുന്നു.
ഏഴ് സമുദ്രങ്ങൾക്കും ഏഴ് ഭൂഖണ്ഡങ്ങൾക്കും മുകളിലായി, ഗുരുമുഖൻ അറിവിൻ്റെ വിളക്ക് കത്തിക്കുന്നു.
അവൻ ശരീരത്തിൻ്റെ ഏഴ് നൂലുകളെ (അഞ്ച് അവയവങ്ങൾ, മനസ്സ്, ജ്ഞാനം) ഒരു നൂലായി (ഉയർന്ന ബോധത്തിൻ്റെ) ബന്ധിപ്പിച്ച് ഏഴ് (പുരാണ) ആവാസ വ്യവസ്ഥകൾ (പുരീസ്) കടന്നുപോകുന്നു.
ഏഴ് സതികളുടെയും ഏഴ് ഋഷികളുടെയും ഏഴ് സംഗീത സ്വരങ്ങളുടെയും അന്തർലീനമായ അർത്ഥം മനസ്സിലാക്കിയ അദ്ദേഹം തൻ്റെ തീരുമാനങ്ങളിൽ ഉറച്ചുനിൽക്കുന്നു.
ജ്ഞാനത്തിൻ്റെ ഏഴ് ഘട്ടങ്ങൾ കടന്ന്, എല്ലാ ഘട്ടങ്ങളുടെയും അടിസ്ഥാനമായ ബ്രഹ്മത്തെക്കുറിച്ചുള്ള ജ്ഞാനത്തിൻ്റെ ഫലം ഗുരുമുഖിന് ലഭിക്കുന്നു.
ഏഴ് നികൃഷ്ട ലോകങ്ങളെയും ഏഴ് ആകാശങ്ങളെയും നിയന്ത്രിച്ചുകൊണ്ട് അവൻ അവയ്ക്കപ്പുറത്തേക്ക് പോകുന്നു.
ഏഴ് അരുവികൾ കടന്ന്, അവൻ ഭൈരവൻ്റെയും ലോകത്തിൻ്റെ മറ്റ് സംരക്ഷകരുടെയും സൈന്യങ്ങളെ നശിപ്പിക്കുന്നു.
ഏഴ് രോഹിണികളും ഏഴ് ദിവസങ്ങളും വിവാഹിതരായ ഏഴ് സ്ത്രീകളും അവരുടെ ആചാരപരമായ പ്രവർത്തനങ്ങളും അവനെ അസ്വസ്ഥനാക്കില്ല.
ഗുർമുഖ് എല്ലായ്പ്പോഴും യഥാർത്ഥ സഭയിൽ സ്ഥിരത പുലർത്തുന്നു.
എട്ട് സിദ്ധികൾ (ശക്തികൾ) നേടിയ ഗുർമുഖ് പ്രഗത്ഭമായ ട്രാൻസ് (സിദ്ധ് സമാധി) ഫലം കൈവരിച്ചു.
സെസാനാഗിലെ എട്ട് പൂർവ്വിക കുടുംബങ്ങളുടെ ആചാരങ്ങൾക്ക് അദ്ദേഹത്തിൻ്റെ രഹസ്യം മനസ്സിലാക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ല.
ഒരു മണ്ടിൽ (പഴയ ഇന്ത്യൻ വെയ്റ്റിംഗ് യൂണിറ്റ്) എട്ട് പാൻസേരികൾ (ഏകദേശം അഞ്ച് കിലോഗ്രാം), അഞ്ചെണ്ണം എട്ട് കൊണ്ട് ഗുണിച്ചാൽ നാല്പതിന് തുല്യമാണ്.
എട്ട് സ്പോക്കുകളുള്ള സ്പിന്നിംഗ് വീൽ അതിൻ്റെ ബോധത്തെ ഒരൊറ്റ നൂലിൽ കേന്ദ്രീകരിക്കുന്നു.
എട്ട് വാച്ചുകൾ, എട്ട് കൈകാലുകളുള്ള യോഗ, ചാവൽ (അരി), റട്ടി, റയ്സ്, മാസ (എല്ലാ പഴയ ഇന്ത്യൻ സമയവും ഭാരവും അളക്കുന്ന യൂണിറ്റുകൾ) തമ്മിൽ എട്ട് അതായത് എട്ട് റായ്സ് = ഒരു ചാവൽ, എട്ട് ചവലുകൾ = ഒരു റട്ടി, എട്ട് റാത്തികൾ എന്നിവ തമ്മിൽ ബന്ധമുണ്ട്. = ഒരു മാസ.
എട്ട് ചായ്വുകൾ ഉൾക്കൊള്ളുന്ന മനസ്സിനെ നിയന്ത്രിച്ച്, എട്ട് ലോഹങ്ങൾ കലർന്നതിനുശേഷം ഒരു ലോഹമായി മാറുന്നതിനാൽ ഗുരുമുഖം അതിനെ ഏകതാനമാക്കി.
വിശുദ്ധ സഭയുടെ മഹത്വം വലുതാണ്.
ഗുരുമുഖൻ ഒമ്പത് നാഥന്മാരെ (സന്ന്യാസി യോഗികൾ) കീഴ്പെടുത്തിയെങ്കിലും, അവൻ സ്വയം ഒരു പിതാവും ഇല്ലാത്തവനായും അതായത് ഏറ്റവും വിനീതനായും, ദൈവം പിതാവില്ലാത്തവരുടെ പിതാവായും കരുതുന്നു.
ഒമ്പത് നിധികൾ അവൻ്റെ ആജ്ഞയിലുണ്ട്, അറിവിൻ്റെ മഹാസാഗരം അവൻ്റെ സഹോദരനെപ്പോലെ അവനോടൊപ്പം പോകുന്നു.
നവ ഭക്തർ ഒമ്പത് തരത്തിലുള്ള ആചാരപരമായ ഭക്തി അനുഷ്ഠിക്കുന്നു, എന്നാൽ ഗുരുമുഖം സ്നേഹനിർഭരമായ ഭക്തിയിൽ മുഴുകിയിരിക്കുന്നു.
ഗുരുവിൻ്റെ അനുഗ്രഹം കൊണ്ടും ഗൃഹാതുരജീവിതം നയിക്കുന്നതോടുകൂടി അദ്ദേഹം ഒമ്പത് ഗ്രഹങ്ങളെയും നിയന്ത്രിക്കുന്നു.
ഭൂമിയുടെ ഒമ്പത് വിഭജനങ്ങളെ കീഴടക്കിയാലും, അവൻ ഒരിക്കലും തകരുന്നില്ല, ശരീരത്തിൻ്റെ ഒമ്പത് വാതിലുകളുടെ മിഥ്യാധാരണകൾ മറികടന്ന്, അവൻ സ്വയം വസിക്കുന്നു.
ഒമ്പത് സംഖ്യകളിൽ നിന്ന് അനന്തമായ സംഖ്യകളായി കണക്കാക്കി, ശരീരത്തിലെ ഒമ്പത് ആനന്ദങ്ങളെ (രാസ്) നിയന്ത്രിച്ച്, ഗുർമുഖ് സമനിലയിൽ തുടരുന്നു.
പരമോന്നത ആനന്ദത്തിൻ്റെ അപ്രാപ്യമായ ഫലം ഗുരുമുഖന്മാർക്ക് മാത്രമേ ലഭിക്കൂ.
സന്ന്യാസിമാർ, അവരുടെ വിഭാഗങ്ങൾക്ക് പത്ത് നാമകരണങ്ങൾ നൽകി, എന്നാൽ യഥാർത്ഥ നാമം ഇല്ലാത്തതിനാൽ (അഹംഭാവത്തോടെ) അവരുടെ സ്വന്തം പേരുകൾ കണക്കാക്കി.
മനുഷ്യരൂപത്തിൽ വന്ന പത്തു അവതാരങ്ങൾ പോലും ആ അദൃശ്യ ഓങ്കാരത്തെ കണ്ടില്ല.
തീർത്ഥാടന കേന്ദ്രങ്ങളിൽ പത്ത് ശുഭദിനങ്ങൾ (അമാവാസി, പൗർണ്ണമി മുതലായവ) ആഘോഷിക്കുന്നത് ഗുരുക്കളുടെ വാർഷികങ്ങളായ ഗുർപൂർബിൻ്റെ യഥാർത്ഥ പ്രാധാന്യം അറിയാൻ കഴിഞ്ഞില്ല.
ആ വ്യക്തി തൻ്റെ ഏകാഗ്രമായ മനസ്സോടെയും താൻ പത്തു ദിക്കിലേക്കും ഓടിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്ന വിശുദ്ധ സഭയെ നഷ്ടപ്പെടുത്തിക്കൊണ്ട് ഭഗവാനെ ധ്യാനിച്ചില്ല.
മുസ്ലീം മുഹറത്തിൻ്റെ പത്ത് ദിവസങ്ങളും പത്ത് അശ്വമേധവും (അശ്വമേധം) ഗുർമത്തിൽ (സിഖ് മതം) നിരോധിച്ചിരിക്കുന്നു.
ഗുർമുഖ്, പത്ത് അവയവങ്ങളെ നിയന്ത്രിക്കുന്നത് മനസ്സിനെ പത്ത് ദിശകളിലേക്ക് ഓടുന്നത് തടയുന്നു.
അവൻ വിനയപൂർവ്വം ഗുരുവിൻ്റെ പാദങ്ങളിൽ വണങ്ങുന്നു, ലോകം മുഴുവൻ അദ്ദേഹത്തിൻ്റെ കാൽക്കൽ വീഴുന്നു.
വിശ്വസ്തയായ ഒരു ഭാര്യയെപ്പോലെ, മനസ്സിൻ്റെ ഏകാഗ്രതയുടെ രൂപത്തിലുള്ള ഏകാദശി വ്രതം ഗുരുമുഖ് ഇഷ്ടപ്പെടുന്നു (ഹിന്ദുക്കൾ സാധാരണയായി ചന്ദ്രമാസത്തിലെ പതിനൊന്നാം ദിവസം ഉപവാസം ആചരിക്കുന്നു).
പതിനൊന്ന് രുദ്രന്മാർക്ക് (ശിവൻ്റെ വിവിധ രൂപങ്ങൾ) ഈ ലോകത്തിൻ്റെ രഹസ്യം മനസ്സിലാക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ല - സമുദ്രം.
ഗുർമുഖ് പതിനൊന്നിനെയും (പത്ത് അവയവങ്ങളും മനസ്സും) നിയന്ത്രിച്ചിട്ടുണ്ട്. അവരുടെ പതിനൊന്ന് വസ്തുക്കളും അവൻ നിയന്ത്രിച്ചു, ഭക്തിയുടെ ഉരകല്ലിൽ പുരട്ടി മനസ്സ്-സ്വർണ്ണത്തെ ശുദ്ധീകരിച്ചു.
പതിനൊന്ന് സദ്ഗുണങ്ങൾ നട്ടുവളർത്തിയ അദ്ദേഹം തളർന്ന മനസ്സിനെ ചിട്ടപ്പെടുത്തി സുസ്ഥിരമാക്കി.
പതിനൊന്ന് ഗുണങ്ങൾ (സത്യം, സംതൃപ്തി, അനുകമ്പ, ധർമ്മം, നിയന്ത്രണം, ഭക്തി മുതലായവ) അദ്ദേഹം ദ്വന്ദ്വവും സംശയാസ്പദവും ഇല്ലാതാക്കി.
പതിനൊന്ന് പ്രാവശ്യം മന്ത്രം ശ്രവിച്ച് ഗുരുവിൻ്റെ ഉപദേശം സ്വീകരിക്കുന്ന ഗുരുമുഖനെ ഗുർസിഖ് എന്ന് വിളിക്കുന്നു.
വിശുദ്ധ സഭയിൽ ഒരാളുടെ ഹൃദയത്തിൽ വചനം-ഗുരു മാത്രമേ വസിക്കുന്നുള്ളൂ.
യോഗിമാരുടെ പന്ത്രണ്ട് വിഭാഗങ്ങളെ വിജയിപ്പിച്ച്, ഗുരുമുഖന്മാർ ലളിതവും നേരായതുമായ ഒരു വഴി (മോചനത്തിനായി) ആരംഭിച്ചു.
സൂര്യൻ ഭൂമിയെ പന്ത്രണ്ട് മാസത്തിലും ചന്ദ്രൻ ഒരു മാസത്തിലും പ്രദക്ഷിണം വയ്ക്കുന്നത് പോലെ തോന്നുന്നു, എന്നാൽ തമസ്സും രജസ്സും ഉള്ളവൻ പന്ത്രണ്ട് മാസം കൊണ്ട് പൂർത്തിയാക്കുന്ന ജോലി സത്വഗുണമുള്ളവൻ ഒരു മാസം കൊണ്ട് ചെയ്യുന്നു എന്നതാണ് വസ്തുത.
പന്ത്രണ്ട് (മാസങ്ങൾ) പതിനാറ് (ചന്ദ്രൻ്റെ ഘട്ടങ്ങൾ) കൂടിച്ചേർന്ന് സൂര്യൻ ചന്ദ്രനിൽ ലയിക്കുന്നു, അതായത് രജസ്സും തമസ്സും സത്വത്തിൽ ലയിക്കുന്നു.
നെറ്റിയിലെ പന്ത്രണ്ട് തരം അടയാളങ്ങൾ നിരസിക്കുന്ന ഗുരുമുഖൻ ഭഗവാൻ്റെ സ്നേഹത്തിൻ്റെ അടയാളം അവൻ്റെ തലയിൽ സൂക്ഷിക്കുന്നു.
പന്ത്രണ്ട് രാശിചിഹ്നങ്ങളെ കീഴടക്കി, ഗുർമുഖ് സത്യസന്ധമായ പെരുമാറ്റത്തിൻ്റെ മൂലധനത്തിൽ ലയിച്ചുനിൽക്കുന്നു.
പന്ത്രണ്ട് മസാസിൻ്റെ (ഇരുപത്തിനാല് കാരറ്റ്) ശുദ്ധമായ സ്വർണ്ണമായി അവർ ലോക വിപണിയിൽ തങ്ങളുടെ മൂല്യം സാക്ഷാത്കരിക്കുന്നു.
ഗുരുവിൻ്റെ രൂപത്തിൽ തത്ത്വചിന്തകൻ്റെ കല്ലിൽ സ്പർശിച്ചാൽ, ഗണ്ണൂഖുകളും തത്ത്വചിന്തകൻ്റെ കല്ലായി മാറുന്നു.
സംഗീതത്തിൻ്റെ പതിമൂന്ന് സ്പന്ദനങ്ങൾ അപൂർണ്ണമാണ്, എന്നാൽ ഗുർമുഖ് തൻ്റെ താളം (ഗാർഹിക ജീവിതത്തിൻ്റെ) നിർവ്വഹണത്തിലൂടെ ആനന്ദം കൈവരിക്കുന്നു.
ഗുരുവിൻ്റെ അധ്യാപനം എന്ന രത്നം ലഭിക്കുന്ന ഗുരുമുഖന് പതിമൂന്ന് ആഭരണങ്ങളും നിഷ്ഫലമാണ്.
ആചാരപരമായ ആളുകൾ അവരുടെ പതിമൂന്ന് തരത്തിലുള്ള ആചാരങ്ങളിൽ ആളുകളെ അമിതമായി ആകർഷിച്ചു.
അസംഖ്യം ഹോമയാഗങ്ങൾ (യജ്ഞം) ഗുരുമുഖൻ്റെ പാദങ്ങളിലെ അമൃതുമായി തുലനം ചെയ്യാനാവില്ല.
ഒരു തരി ഗുരുമുഖം പോലും ദശലക്ഷക്കണക്കിന് യജ്ഞങ്ങൾക്കും വഴിപാടുകൾക്കും ഭക്ഷ്യവസ്തുക്കൾക്കും തുല്യമാണ്.
തങ്ങളുടെ സഹ ശിഷ്യന്മാരെ ഗുരുവിൻ്റെ ഉള്ളടക്കത്തിൽ ഉൾപ്പെടുത്തുന്നതിലൂടെ, ഗുരുമുഖന്മാർ സന്തുഷ്ടരായി തുടരുന്നു.
ദൈവം വഞ്ചനയില്ലാത്തവനാണ്, പക്ഷേ അവൻ ഭക്തരാൽ തട്ടിമാറ്റപ്പെടുന്നു.
പതിന്നാലു കഴിവുകൾ പൂർത്തീകരിച്ച്, ഗുരുവിൻ്റെ (ഗുർമത്) ജ്ഞാനത്തിൻ്റെ വിവരണാതീതമായ വൈദഗ്ദ്ധ്യം ഗുരുമുഖന്മാർ സ്വീകരിക്കുന്നു.
പതിന്നാലു ലോകങ്ങൾ കടന്ന് അവർ സ്വയം വസിക്കുകയും നിർവാണാവസ്ഥയിൽ മുഴുകുകയും ചെയ്യുന്നു.
ഒരു പതിനഞ്ച് ദിവസങ്ങൾ ഉൾക്കൊള്ളുന്നു; ഒന്ന് ഇരുണ്ട (കൃഷ്ണ) രണ്ടാഴ്ചയും രണ്ടാമത്തേത് ചന്ദ്രപ്രകാശമുള്ള പ്രകാശവും (ശുക്ല) രണ്ടാഴ്ചയുമാണ്.
പകിടകളി പോലെ, പതിനാറ് കൗണ്ടറുകളെ പുറത്താക്കി ജോഡി മാത്രമാക്കിയാൽ, ഒരാൾ നിർഭയത്വം കൈവരിക്കുന്നു.
പതിനാറ് ഘട്ടങ്ങളുടെ (സാത്വിക ഗുണം നിറഞ്ഞ) അധിപനായ ചന്ദ്രൻ (രാജസവും തമസ്സും നിറഞ്ഞ) സൂര്യനിലേക്ക് പ്രവേശിക്കുമ്പോൾ അത് മങ്ങുന്നു.
സ്ത്രീയും പതിനാറ് തരം അലങ്കാരങ്ങൾ ധരിച്ച് ഭർത്താവിൻ്റെ കിടക്കയിൽ ചെന്ന് അത്യധികമായ ആനന്ദം ആസ്വദിക്കുന്നു.
ശിവയുടെ ശക്തി (ശക്തി) അതായത് മായ അവളുടെ പതിനേഴു സംസാരങ്ങൾ അല്ലെങ്കിൽ അതിൻ്റെ ശക്തികളുടെ വ്യതിയാനങ്ങൾക്കൊപ്പം നിലനിർത്തുന്നു.
പതിനെട്ട് ഗോത്രങ്ങളും ഉപജാതികളും നന്നായി മനസ്സിലാക്കിയ ഗുരുമുഖന്മാർ പതിനെട്ട് പുരാണങ്ങളിലൂടെ കടന്നുപോകുന്നു.
പത്തൊമ്പതിനും ഇരുപതിനും ഇരുപത്തൊന്നിനും മേലെ ചാടി.
അവർ ഇരുപത്തിമൂന്ന്, ഇരുപത്തിനാല്, ഇരുപത്തഞ്ച് എന്നീ സംഖ്യകളെ അർത്ഥപൂർണ്ണമാക്കുന്നു.
ഇരുപത്തിയാറ്, ഇരുപത്തിയേഴു, ഇരുപത്തിയെട്ട് എന്ന പേരിൽ അവർ കർത്താവിനെ കണ്ടുമുട്ടുന്നു.
ഇരുപത്തൊമ്പതും മുപ്പതും കടന്ന് മുപ്പത്തിയൊന്നിൽ എത്തുമ്പോൾ അവരുടെ ഹൃദയത്തിൽ സന്തോഷവും സന്തോഷവും തോന്നുന്നു.
മുപ്പത്തിരണ്ട് പുണ്യസ്വഭാവങ്ങൾ പൂർത്തീകരിച്ച്, ധ്രുവനെപ്പോലെ അവർ മുപ്പത്തിമുക്കോടി ദേവന്മാരെയും ദേവതകളെയും കുലുക്കി (അവരെ) ചുറ്റിപ്പിടിക്കുന്നു.
മുപ്പത്തിനാലിൽ സ്പർശിക്കുമ്പോൾ അവർ അദൃശ്യനായ ഭഗവാനെ തിരിച്ചറിയുന്നു, അതായത് എല്ലാ സംഖ്യകൾക്കും അതീതമായി പോകുന്ന ഗുരുമുഖന്മാർ എല്ലാ കണക്കുകൾക്കും അതീതനായ ഭഗവാൻ്റെ സ്നേഹത്തിൽ ആഹ്ലാദിക്കുന്നു.
ദൈവം വേദങ്ങൾക്കും കതേബകൾക്കും (സെമറ്റിക് മതങ്ങളുടെ വിശുദ്ധ ഗ്രന്ഥങ്ങൾ) അതീതനാണ്, അവനെ ദൃശ്യവൽക്കരിക്കാൻ കഴിയില്ല.
അവൻ്റെ രൂപം ഗംഭീരവും വിസ്മയിപ്പിക്കുന്നതുമാണ്. അവൻ ശരീരാവയവങ്ങൾക്ക് അപ്രാപ്യനാണ്.
ഒരു തുലാസിലും തൂക്കാൻ കഴിയാത്ത തൻ്റെ ഒരു മഹാവിസ്ഫോടനത്താൽ അവൻ ഈ പ്രപഞ്ചത്തെ സൃഷ്ടിച്ചു.
അവൻ വിവരണാതീതനാണ്, അവനിലെത്താൻ പലരും തങ്ങളുടെ ബോധം വചനത്തിൽ ഉൾപ്പെടുത്തി തളർന്നു.
മനസ്സ്, സംസാരം, പ്രവൃത്തി എന്നിവയ്ക്ക് അതീതമായതിനാൽ, ജ്ഞാനവും ബുദ്ധിയും എല്ലാ പ്രവർത്തനങ്ങളും അവനെ പിടിക്കുമെന്ന പ്രതീക്ഷയും അവശേഷിപ്പിച്ചു.
വഞ്ചനാതീതവും, കാലത്തിനും അതീതത്തിനും അതീതമായി, ഭഗവാൻ ഭക്തരോട് ദയ കാണിക്കുകയും വിശുദ്ധ സഭയിൽ വ്യാപിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു.
അവൻ മഹാനാണ്, അവൻ്റെ മഹത്വവും വലുതാണ്
വനത്തിനുള്ളിലെ വിജനമായ സ്ഥലങ്ങളിലെ സസ്യജാലങ്ങൾ അജ്ഞാതമായി തുടരുന്നു.
തോട്ടക്കാർ ചില ചെടികൾ തിരഞ്ഞെടുത്ത് പറിച്ചെടുത്ത് രാജാക്കന്മാരുടെ തോട്ടത്തിൽ നടുന്നു.
ജലസേചനത്തിലൂടെയാണ് അവ വളർത്തുന്നത്, ചിന്താശീലരായ ആളുകൾ അവരെ പരിപാലിക്കുന്നു.
സീസണിൽ അവർ ഫലം കായ്ക്കുകയും ചീഞ്ഞ പഴങ്ങൾ നൽകുകയും ചെയ്യുന്നു.
മരത്തിന് രുചിയില്ല, പക്ഷേ പഴങ്ങളിൽ രുചിയും സ്വാദും ഉണ്ട്.
ലോകത്തിൽ, ഗുരുമുഖന്മാരുടെ വിശുദ്ധ സഭയിൽ പൂർണ്ണമായ ബ്രഹ്മം വസിക്കുന്നു.
വാസ്തവത്തിൽ, ഗുരുമുഖങ്ങൾ തന്നെയാണ് ലോകത്തിലെ അനന്തമായ ആനന്ദദായകമായ ഫലം.
ആകാശം കാണുന്നു, പക്ഷേ അതിൻ്റെ വ്യാപ്തി ആർക്കും അറിയില്ല.
വാക്വം രൂപത്തിൽ ഇത് എത്ര ഉയർന്നതാണെന്ന് ആർക്കും അറിയില്ല.
പക്ഷികൾ അതിൽ പറക്കുന്നു, എപ്പോഴും പറക്കുന്ന ഗുദപക്ഷി പോലും ആകാശത്തിൻ്റെ രഹസ്യം അറിയുന്നില്ല.
അതിൻ്റെ ഉത്ഭവത്തിൻ്റെ നിഗൂഢത ഒരു ശരീരത്തിനും അറിയില്ല, എല്ലാവരും അതിശയിപ്പിക്കുന്നതാണ്.
ഞാൻ അവൻ്റെ പ്രകൃതിക്ക് ബലിയാണ്; ദശലക്ഷക്കണക്കിന് ആകാശങ്ങൾക്ക് പോലും അവൻ്റെ മഹത്വം പ്രകടിപ്പിക്കാൻ കഴിയില്ല.
ആ യഥാർത്ഥ കർത്താവ് വിശുദ്ധ സഭയിൽ വസിക്കുന്നു.
ഈഗോയുടെ വീക്ഷണകോണിൽ നിന്ന് മരിച്ചുപോയ ഒരു ഭക്തന് മാത്രമേ അവനെ തിരിച്ചറിയാൻ കഴിയൂ.
സൂര്യനെപ്പോലെ എല്ലാ ഹൃദയങ്ങളെയും പ്രകാശിപ്പിക്കുന്ന തികഞ്ഞ ബ്രഹ്മത്തിൻ്റെ പ്രതിരൂപമാണ് ഗുരു.
താമര സൂര്യനെ സ്നേഹിക്കുന്നതുപോലെ, സ്നേഹപൂർവമായ ഭക്തിയിലൂടെ ഭഗവാനെ അറിയുന്ന ഗുരുമുഖൻ.
എല്ലാ ഗുണങ്ങളുടെയും ഒരു പ്രവാഹമെന്ന നിലയിൽ എല്ലാവരിലൂടെയും ശാശ്വതമായി പ്രവഹിക്കുന്ന പൂർണ്ണമായ ബ്രഹ്മമാണ് ഗുരുവിൻ്റെ വചനം.
ആ ഒഴുക്ക് കാരണം ചെടികളും മരങ്ങളും വളർന്ന് പൂക്കളും കായ്കളും തരുന്നു, ചന്ദനവും സുഗന്ധമാകുന്നു.
ചിലത് ഫലശൂന്യമായാലും നിറയെ പഴങ്ങളായാലും, എല്ലാം ഒരുപോലെ നിഷ്പക്ഷമായിത്തീരുന്നു. അഭിനിവേശവും സംശയവും അവരെ കുഴപ്പത്തിലാക്കുന്നില്ല.
ജീവിതത്തിൽ മോചനവും പരമമായ ആനന്ദവും, ഗുരുമുഖം ഭക്തിയിലൂടെ ലഭിക്കുന്നു.
വിശുദ്ധ സഭയിൽ സന്തുലിതാവസ്ഥ യഥാർത്ഥത്തിൽ തിരിച്ചറിയപ്പെടുകയും അറിയപ്പെടുകയും ചെയ്യുന്നു.
ഒരുവൻ ഗുരുവിൻ്റെ വചനം ഗുരുവായി സ്വീകരിക്കുകയും ഗുരുമുഖനാകുന്നതിലൂടെ തൻ്റെ ബോധത്തെ വചനത്തിൻ്റെ ശിഷ്യനാക്കുകയും വേണം.
വിശുദ്ധ സഭയുടെ രൂപത്തിൽ ഒരാൾ സത്യത്തിൻ്റെ വാസസ്ഥലത്തോട് ചേർന്നുനിൽക്കുമ്പോൾ, സ്നേഹനിർഭരമായ ഭക്തിയിലൂടെ അവൻ ഭഗവാനെ കണ്ടുമുട്ടുന്നു.
അറിവ്, ധ്യാനം, ഓർമ്മപ്പെടുത്തൽ എന്നിവയുടെ കലയിൽ, സൈബീരിയൻ ക്രെയിൻ, ആമ, ഹംസം എന്നിവ യഥാക്രമം സമർത്ഥരാണ് (ഗുർമുഖിൽ ഈ മൂന്ന് ഗുണങ്ങളും കാണപ്പെടുന്നു).
മരത്തിൽ നിന്ന് ഫലവും ഫലത്തിൽ നിന്ന് (വിത്ത്) വീണ്ടും വൃക്ഷം വളരുന്നു, അതായത് (വൃക്ഷവും ഫലവും ഒന്നുതന്നെ), അതുപോലെയാണ് ഗുരുവും സിഖും ഒന്നുതന്നെ എന്ന ലളിതമായ തത്വശാസ്ത്രം.
ഗുരുവിൻ്റെ വചനം ലോകത്തിലുണ്ട്, എന്നാൽ അതിനപ്പുറം അവൻ്റെ അദൃശ്യ ഗെയിമിൽ (സൃഷ്ടിയുടെയും സംഹാരത്തിൻ്റെയും) വ്യാപൃതനായ ഏകൻകാരൻ (ഇകിസ്) ഉണ്ട്.
ആ ആദിമ നാഥൻ്റെ മുമ്പിൽ വണങ്ങി അവൻ്റെ ഹുകത്തിലെ വചനത്തിൻ്റെ ശക്തി അവനിൽ ലയിക്കുന്നു.
അംബ്രോസിയൽ മണിക്കൂറുകളാണ് അവൻ്റെ സ്തുതിക്കുള്ള ശരിയായ സമയം.