ഒരു ഓങ്കാർ, ആദിമ ഊർജ്ജം, ദൈവിക ആചാര്യനാണെങ്കിൽ കൃപയിലൂടെ തിരിച്ചറിഞ്ഞു
(ബഹിത=ഇരുന്നു. ഇത്ത=ആശിക്കുന്ന പദാർത്ഥം. അഭിരിത=പ്രിയപ്പെട്ടവൻ. സരിത=സൃഷ്ടി. പണിത=അകലുന്നു.)
ഗുരുവിൻ്റെ ദർശനം കാണാൻ പോകുന്ന ഗുർസിഖുകൾക്ക് ഞാൻ ത്യാഗമാണ്.
ഗുരുവിൻ്റെ സഭയിൽ ഇരിക്കുന്ന പാദങ്ങൾ സ്പർശിക്കുന്ന ഗുർസിഖുകൾക്ക് ഞാൻ ത്യാഗമാണ്.
മധുരമായി സംസാരിക്കുന്ന ഗുർസിഖുകൾക്ക് ഞാൻ ബലിയാണ്.
പുത്രന്മാരെക്കാളും സുഹൃത്തുക്കളേക്കാളും സഹശിഷ്യരെ ഇഷ്ടപ്പെടുന്ന ഗുർസിഖുകൾക്ക് ഞാൻ ത്യാഗമാണ്.
ഗുരുസേവനം ഇഷ്ടപ്പെടുന്ന ഗുർസിഖുകാർക്കുള്ള ത്യാഗമാണ് ഞാൻ.
അക്കരെ കടക്കുകയും മറ്റ് ജീവികളെ നീന്തിക്കടക്കുകയും ചെയ്യുന്ന ഗുർസിഖുകൾക്ക് ഞാൻ ബലിയാണ്.
അത്തരം ഗുർസിഖുകളെ കണ്ടുമുട്ടിയാൽ എല്ലാ പാപങ്ങളും നീങ്ങുന്നു.
രാത്രിയുടെ അവസാന പാദത്തിൽ എഴുന്നേൽക്കുന്ന ആ ഗുർസിഖുകൾക്ക് ഞാൻ ത്യാഗമാണ്.
അമൃതസമയത്ത് എഴുന്നേറ്റ് പുണ്യസംസ്കാരത്തിൽ കുളിക്കുന്ന ഗുർസിഖുകൾക്ക് ഞാൻ ബലിയാണ്.
ഏക ഭക്തിയോടെ ഭഗവാനെ സ്മരിക്കുന്ന ഗുർസിഖുകൾക്കുള്ള ത്യാഗമാണ് ഞാൻ.
വിശുദ്ധ സഭയിൽ പോയി അവിടെ ഇരിക്കുന്ന ഗുർസിഖുകൾക്കും ഞാൻ ബലിയാണ്.
ദിവസവും ഗുർബാനി പാടുകയും കേൾക്കുകയും ചെയ്യുന്ന ഗുർസിഖുകൾക്ക് ഞാൻ ത്യാഗമാണ്.
മറ്റുള്ളവരെ പൂർണ്ണഹൃദയത്തോടെ കണ്ടുമുട്ടുന്ന ഗുർസിഖുകൾക്ക് ഞാൻ ത്യാഗമാണ്.
ഗുരുവിൻ്റെ വാർഷികം തികഞ്ഞ ഭക്തിയോടെ ആഘോഷിക്കുന്ന ഗുർസിഖുകാർക്ക് ഞാൻ ത്യാഗമാണ്.
അത്തരം സിഖുകാർ ഗുരുവിൻ്റെ സേവനത്താൽ അനുഗ്രഹീതരാകുകയും കൂടുതൽ വിജയകരമായി പുരോഗമിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു.
ശക്തനാണെന്ന് സ്വയം കരുതുന്നവൻ്റെ ബലിയാണ് ഞാൻ.
മഹത്തായവൻ സ്വയം വിനയാന്വിതനായി കരുതുന്നവനു ഞാൻ ബലിയാണ്.
എല്ലാ വിദഗ്ദ്ധതയും നിരസിക്കുന്നവനു ഞാൻ ബലിയാണ്
യജമാനൻ്റെ ഇഷ്ടം ഇഷ്ടപ്പെടുന്നവന് ഞാൻ ബലിയാണ്.
ഗുരുവിൻ്റെ വഴി പിന്തുടരാൻ ആഗ്രഹിക്കുന്ന ഗുരുമുഖന് ഞാൻ ത്യാഗമാണ്.
ഈ ലോകത്തിലെ അതിഥിയായി സ്വയം കരുതുകയും ഇവിടെ നിന്ന് പുറപ്പെടാൻ സ്വയം തയ്യാറെടുക്കുകയും ചെയ്യുന്നവന് ഞാൻ ബലിയാണ്.
അങ്ങനെയുള്ള ഒരാൾ ഇവിടെയും പരലോകത്തും സ്വീകാര്യനാണ്.
ഗുരുവിൻ്റെ ജ്ഞാനമായ ഗുർമ്മത്തിലൂടെ വിനയം വളർത്തിയെടുക്കുന്ന അവനെ ഞാൻ അഗാധമായി സ്നേഹിക്കുന്നു.
മറ്റൊരാളുടെ ഭാര്യയുടെ അടുത്തേക്ക് പോകാത്ത അവനെ ഞാൻ അഗാധമായി സ്നേഹിക്കുന്നു.
മറ്റൊരാളുടെ സമ്പത്തിനെ തൊടാത്തവനെ ഞാൻ അഗാധമായി സ്നേഹിക്കുന്നു.
മറ്റുള്ളവരുടെ പരിഹാസത്തിൽ നിസ്സംഗത പുലർത്തുന്ന അവനെ ഞാൻ അഗാധമായി സ്നേഹിക്കുന്നു.
യഥാർത്ഥ ഗുരുവിൻ്റെ ഉപദേശം ശ്രവിച്ച് യഥാർത്ഥ ജീവിതത്തിൽ അത് അനുഷ്ഠിക്കുന്ന അവനെ ഞാൻ അഗാധമായി സ്നേഹിക്കുന്നു.
കുറച്ച് ഉറങ്ങുകയും കുറച്ച് ഭക്ഷണം കഴിക്കുകയും ചെയ്യുന്ന അവനെ ഞാൻ അഗാധമായി സ്നേഹിക്കുന്നു.
അത്തരമൊരു ഗുരുമുഖൻ സജ്ജീകരണത്തിൽ സ്വയം ആഗിരണം ചെയ്യുന്നു.
ഗുരുവിനെയും ഈശ്വരനെയും ഒന്നായി സ്വീകരിക്കുന്നവനു വേണ്ടി നാലായി മുറിക്കപ്പെടാൻ ഞാൻ തയ്യാറാണ്.
അവനിൽ ദ്വന്ദ്വബോധം കടന്നുവരാൻ അനുവദിക്കാത്തവനുവേണ്ടി നാലായി മുറിക്കപ്പെടാൻ ഞാൻ തയ്യാറാണ്.
തന്നോട് ചെയ്ത തിന്മയെ നന്മയായി മനസ്സിലാക്കുന്നവനു വേണ്ടി ഞാൻ നാലായി മുറിക്കപ്പെടാൻ തയ്യാറാണ്.
ആരോടും മോശമായി സംസാരിക്കാത്ത അവനുവേണ്ടി നാലായി മുറിക്കാൻ ഞാൻ തയ്യാറാണ്.
മറ്റുള്ളവർക്ക് വേണ്ടി നഷ്ടം സഹിക്കാൻ തയ്യാറുള്ള അവനുവേണ്ടി നാലായി മുറിക്കാൻ ഞാൻ തയ്യാറാണ്.
പരോപകാര പ്രവർത്തികളിൽ ആഹ്ലാദിക്കുന്ന അവനു വേണ്ടി ഞാൻ നാലായി മുറിക്കാൻ തയ്യാറാണ്.
(വിശ്വസ്തത=) കരുതലില്ലാത്തവരുടെ (അകൽ പുരഖിൻ്റെ) ആരാധനാലയത്തിൽ, എളിമയുള്ളവർ അഭിമാനിക്കുന്നു, അഹങ്കാരികൾ വിനീതരാണ് (പറയുക), ("ഭേഖാരി തേ രാജു കരവൈ രാജ തേ ഭേഖാരി" പോലെ).
ഗുരുവിൻ്റെ വചനം മനസ്സിലാക്കുന്ന ഒരു വിനീതൻ സ്വയം തികഞ്ഞ ഗുരുവാകുന്നു.
ഗുരുവിൻ്റെ വചനം പഠിപ്പിക്കുന്ന (=വിശ്വസിക്കുന്ന) ഗുരുപുരൻ (ആണ്, ആർ) (അദ്ദേഹം ബൈപുരാൻ ആണ്. യഥാ:-"ജിൻ ജാത സോ തിഷി ജേഹ"
യഥാർത്ഥ ഗുരുവിനെ കണ്ടുമുട്ടിയപ്പോൾ അഹംഭാവം നഷ്ടപ്പെട്ട ഗുർസിഖുകൾക്ക് ഞാൻ ഒരു ത്യാഗമാകട്ടെ.
മായയുടെ നടുവിൽ ജീവിക്കുമ്പോഴും അതിനോട് നിസ്സംഗത പുലർത്തുന്ന ഗുർസിഖുകൾക്ക് ഞാൻ ഒരു ത്യാഗമാകട്ടെ.
ഗുരുവിൻ്റെ പാദങ്ങളിൽ മനസ്സ് കേന്ദ്രീകരിക്കുന്ന ഗുർസിഖുകൾക്ക് ഞാൻ ഒരു ത്യാഗമാകട്ടെ.
ഗുരുവിൻ്റെ ഉപദേശങ്ങൾ പകർന്നുകൊണ്ട് മറ്റൊരു ശിഷ്യനെ ഗുരുവിനെ കണ്ടുമുട്ടാൻ പ്രേരിപ്പിക്കുന്ന ഗുർസിഖുകാർക്ക് ഞാൻ ഒരു ത്യാഗമാകട്ടെ.
പുറത്തുകടക്കുന്ന മനസ്സിനെ ചെറുക്കുകയും ബന്ധിക്കുകയും ചെയ്ത ആ ഗുർസിഖുകൾക്ക് ഞാൻ ഒരു ത്യാഗമാകട്ടെ.
പ്രതീക്ഷകൾക്കും ആഗ്രഹങ്ങൾക്കും ഇടയിൽ ജീവിക്കുന്ന ആ ഗുർസിഖുകൾക്ക് ഞാൻ ഒരു ത്യാഗമാകട്ടെ.
അവരോട് നിസ്സംഗത പുലർത്തുകയും യഥാർത്ഥ ഗുരുവിൻ്റെ ഉപദേശം സ്ഥിരമായി പഠിക്കുകയും ചെയ്യുക.
സ്വയം മഹാൻ എന്ന് വിളിച്ച് ബ്രഹ്മാവ് നാവിക താമരയിൽ പ്രവേശിച്ചു (അതിൻ്റെ അവസാനം അറിയാൻ വിഷ്ണുവിൻ്റെ).
അനേകം യുഗങ്ങളോളം അവൻ ട്രാൻസ്മിഗ്രേഷൻ ചക്രത്തിൽ അലഞ്ഞു, ഒടുവിൽ മൂകനായി.
അവൻ ഒരു കല്ലും വിട്ടുകളഞ്ഞില്ല, പക്ഷേ തൻ്റെ മഹത്വം എന്ന് വിളിക്കപ്പെടുന്നതിൽ തെറ്റിദ്ധരിക്കപ്പെട്ടു.
അവൻ നാലു തലയും ജ്ഞാനിയും ആയിത്തീരുന്നു, അവൻ നാല് വേദങ്ങൾ വായിക്കും.
അവൻ ആളുകളെ പലതും മനസ്സിലാക്കി കൊടുക്കുമെങ്കിലും സ്വന്തം മകളായ സരസ്വതിയുടെ സൌന്ദര്യം കണ്ട് അവൻ മതിമറന്നു.
നാല് വേദങ്ങളെക്കുറിച്ചുള്ള തൻ്റെ അറിവ് അവൻ നിഷ്ഫലമാക്കി. അഹങ്കാരിയായ അയാൾക്ക് ഒടുവിൽ പശ്ചാത്തപിക്കേണ്ടി വന്നു.
വാസ്തവത്തിൽ കർത്താവ് വിവരണാതീതനാണ്; വേദങ്ങളിലും അദ്ദേഹത്തെ നെതി നേതി (ഇതല്ല, ഇതല്ല) എന്നും വിശേഷിപ്പിച്ചിട്ടുണ്ട്.
വിഷ്ണു പത്ത് പ്രാവശ്യം അവതാരമെടുക്കുകയും തൻ്റെ എതിർ യോദ്ധാക്കളെ നശിപ്പിക്കുകയും ചെയ്തു.
മത്സ്യം, ആമ, പന്നി, മനുഷ്യൻ, സിംഹം, കുള്ളൻ, ബുദ്ധൻ തുടങ്ങിയ രൂപങ്ങളിലുള്ള അവതാരങ്ങൾ സംഭവിച്ചു.
പരശുറാം, രാമൻ, കിസാൻ, കൽക്കിയുടെ അഭിമാനകരമായ അവതാരം എന്നിവ വളർന്നു.
രാമൻ രാമായണത്തിലെ നായകനായിരുന്നു, കിസാൻ മഹാഭാരതത്തിൽ എല്ലാം ഉണ്ടായിരുന്നു.
എന്നാൽ കാമവും കോപവും കീഴടക്കിയില്ല, അത്യാഗ്രഹവും അഭിനിവേശവും അഹങ്കാരവും ഒഴിവാക്കിയില്ല.
ആരും യഥാർത്ഥ ഗുരുവിനെ (ദൈവത്തെ) ഓർത്തില്ല, വിശുദ്ധ സഭയിൽ ആരും സ്വയം പ്രയോജനം ചെയ്തില്ല.
ദുഷ്പ്രവണതകൾ നിറഞ്ഞവരായി എല്ലാവരും അഹങ്കാരത്തോടെ പെരുമാറി.
മഹാദേവൻ ഉന്നതമായ ഒരു സന്യാസിയായിരുന്നെങ്കിലും അജ്ഞത നിറഞ്ഞവനായിരുന്നിട്ടും അദ്ദേഹത്തിന് യോഗയെ തിരിച്ചറിയാൻ പോലും കഴിഞ്ഞില്ല.
അവൻ കേവലം ഭൈരവൻ, പ്രേതങ്ങൾ, ക്ഷേത്രപാലൻ, ഭോഗങ്ങൾ (എല്ലാം മാരകമായ ആത്മാക്കൾ) എന്നിവരെ കീഴ്പ്പെടുത്തി.
അവൻ akk (മണൽ പ്രദേശത്തെ ഒരു കാട്ടുചെടി - കാല്ട്രോപിസ് പ്രൊസെറ), ഡാറ്റുറ എന്നിവ ഭക്ഷിക്കുകയും രാത്രി സെമിത്തേരിയിൽ താമസിക്കുകയും ചെയ്തു.
അവൻ സിംഹത്തിൻ്റെയോ ആനയുടെയോ തൊലി ധരിക്കുകയും ഡമരു (താബോർ) കളിച്ച് ആളുകളെ അസ്വസ്ഥരാക്കുകയും ചെയ്യും.
നാഥന്മാരുടെ നാഥൻ (യോഗി) എന്നാണ് അദ്ദേഹം അറിയപ്പെട്ടിരുന്നത്, എന്നാൽ അദ്ദേഹം ഒരിക്കലും യജമാനനല്ല (അനാഥ്) അല്ലെങ്കിൽ വിനയാന്വിതനായിരുന്നില്ല.
ലോകത്തെ മാരകമായി നശിപ്പിക്കുക എന്നതായിരുന്നു അദ്ദേഹത്തിൻ്റെ പ്രധാന ദൗത്യം. ആസ്വാദനത്തിൻ്റെയും നിരാകരണത്തിൻ്റെയും (യോഗ) സാങ്കേതികത അയാൾക്ക് മനസ്സിലാകില്ല.
ഒരുവൻ ഒരു ഗുരുമുഖൻ ആകുകയും വിശുദ്ധ സഭയിലായിരിക്കുകയും ചെയ്യുന്ന ആനന്ദത്തിൻ്റെ ഫലം കൈവരിക്കുന്നു.
ഇന്ദ്രന് ദീർഘായുസ്സുണ്ട്; അവൻ ഇന്ദ്രപുരി ഭരിച്ചു.
പതിന്നാലു ഇന്ദ്രൻമാർ അവസാനിക്കുമ്പോൾ, ബ്രഹ്മാവിൻ്റെ ഒരു ദിവസം കടന്നുപോകുന്നു, അതായത് ബ്രഹ്മാവിൻ്റെ പതിനാലു ഇന്ദ്രൻമാരുടെ ഭരണത്തിൻ്റെ ഒരു ദിവസത്തിൽ.
ലോമസ് ഋഷിയുടെ ഒരു മുടി കൊഴിയുന്നതോടെ, ഒരു ബ്രഹ്മാവ് തൻ്റെ ജീവിതം അവസാനിപ്പിക്കുന്നതായി അറിയപ്പെടുന്നു (എണ്ണമില്ലാത്ത മുടി പോലെ ബ്രഹ്മാക്കളും ധാരാളം ഉണ്ടെന്ന് ഒരാൾക്ക് നന്നായി ഊഹിക്കാം).
ശേഷനാഗും മഹേശനും നിത്യമായി ജീവിക്കുന്നവരാണെന്ന് കരുതപ്പെടുന്നു, പക്ഷേ ആരും സമാധാനം നേടിയിട്ടില്ല.
യോഗ, സുഖഭോഗം, പാരായണം, സന്യാസം, സാധാരണ ആചാരങ്ങൾ മുതലായവയുടെ കാപട്യങ്ങൾ ദൈവം ഇഷ്ടപ്പെടുന്നില്ല.
തൻ്റെ അഹംഭാവം തന്നോടൊപ്പം സൂക്ഷിക്കുന്നവന് സമനിലയിൽ ലയിക്കാനാവില്ല.
വേദങ്ങളിലും ശാസ്ത്രങ്ങളിലും പ്രാവീണ്യമുള്ള നാരദൻ എന്ന മഹർഷിക്ക് സഹനശക്തിയില്ലായിരുന്നു.
അദ്ദേഹം ഒരു അസംബ്ലിയിലെ സംഭാഷണങ്ങൾ കേൾക്കുകയും മറ്റൊന്നിൽ അതിനെക്കുറിച്ച് സംസാരിക്കുകയും ചെയ്യും.
സനക്സ് തുടങ്ങിയവർ. കുട്ടികളുടെ ജ്ഞാനത്തെക്കുറിച്ച് എപ്പോഴും ഓർമ്മിപ്പിക്കുകയും അവരുടെ വിശ്രമ സ്വഭാവം കാരണം അവർക്ക് ഒരിക്കലും സംതൃപ്തി നേടാനാകാതെ എപ്പോഴും നഷ്ടം സഹിക്കുകയും ചെയ്തു.
അവർ സ്വർഗത്തിലേക്ക് പോയി, വാതിൽ കാവൽക്കാരായ ജയിനെയും വിജയിനെയും ശപിച്ചു. ആത്യന്തികമായി അവർക്ക് പശ്ചാത്തപിക്കേണ്ടി വന്നു.
അവൻ്റെ അഹംഭാവം കാരണം സുകദേവും അമ്മയുടെ ഗർഭപാത്രത്തിൽ വളരെക്കാലം (പന്ത്രണ്ട് വർഷം) കഷ്ടപ്പെട്ടു.
സൂര്യനും ചന്ദ്രനും കളങ്കങ്ങളാൽ നിറഞ്ഞിരിക്കുന്നു, ഉദയത്തിൻ്റെയും അസ്തമയത്തിൻ്റെയും ചക്രത്തിൽ മുഴുകുന്നു.
മായയിൽ മുഴുകിയിരിക്കുന്ന അവരെല്ലാവരും ഈഗോയാൽ പീഡിതരാണ്.
ബ്രഹ്മചാരികൾ എന്ന് വിളിക്കപ്പെടുന്ന, സദ്വൃത്തരും സംതൃപ്തരുമായവർ സംതൃപ്തിയെയും ബ്രഹ്മചര്യത്തിൻ്റെ യഥാർത്ഥ സാങ്കേതികതയെയും മറ്റ് ഗുണങ്ങളെയും മനസ്സിലാക്കിയിട്ടില്ല.
സിദ്ധന്മാരും നാഥന്മാരും അഹംഭാവത്താൽ നിയന്ത്രിക്കപ്പെടുകയും പല വിഭാഗങ്ങളായി വിഭജിക്കുകയും ചെയ്തുകൊണ്ട് അദ്ഭുതകരമായ നേട്ടങ്ങൾ കാണിച്ചുകൊണ്ട് അങ്ങോട്ടും ഇങ്ങോട്ടും അലഞ്ഞുനടക്കുന്നു.
വ്യാമോഹങ്ങളിൽ വഴിതെറ്റിപ്പോകുന്ന ലോകത്തിലെ നാല് വർണ്ണങ്ങളും പരസ്പരം ഏറ്റുമുട്ടുന്നു.
ആറ് ശാസ്ത്രങ്ങളുടെ ആഭിമുഖ്യത്തിൽ, യോഗികൾ പന്ത്രണ്ട് വഴികൾ സ്വീകരിക്കുകയും ലോകത്തോട് ഉദാസീനരാകുകയും അതിൻ്റെ ഉത്തരവാദിത്തങ്ങളിൽ നിന്ന് അകന്നുപോകുകയും ചെയ്തു.
വർണ്ണങ്ങൾക്കും അതിൻ്റെ കൂടുതൽ വിഭാഗങ്ങൾക്കും അതീതനായ ഗുർമുഖ് വെറ്റില പോലെയാണ്, അത് വിവിധ നിറങ്ങളിൽ നിന്ന് എല്ലാ സദ്ഗുണങ്ങളുടെയും ഒരു സ്ഥിരമായ നിറം (ചുവപ്പ്) സ്വീകരിക്കുന്നു.
ആറ് ഋതുക്കളിലും പന്ത്രണ്ട് മാസങ്ങളിലും ഗുരുമുഖം ദൃശ്യമാകുമ്പോൾ, അവൻ അറിവിൻ്റെ സൂര്യനെപ്പോലെ എല്ലാവരെയും പ്രകാശിപ്പിക്കുന്നു.
ഗുരുമുഖന്മാർക്ക് സന്തോഷകരമായ ഫലം ഭഗവാനോടുള്ള സ്നേഹമാണ്.
പഞ്ചഭൂതങ്ങളുടെ യുക്തിസഹമായ സംയോജനത്തിൻ്റെ ഫലമായി ഭൂമിയുടെ രൂപത്തിൽ ധർമ്മത്തിൻ്റെ ഈ മനോഹരമായ വാസസ്ഥലം സൃഷ്ടിക്കപ്പെട്ടു.
ഭൂമി വെള്ളത്തിലും വീണ്ടും ഭൂമിയിലും ജലം സ്ഥാപിക്കുന്നു.
അവയുടെ തലകൾ താഴേയ്ക്കാണ്, അതായത് ഭൂമിയിൽ വേരൂന്നിയ മരങ്ങൾ അതിൽ വളരുകയും അഗാധമായ ഏകാന്ത വനങ്ങളിൽ വസിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു.
കല്ലെറിയുമ്പോൾ ഭൂമിയിലെ ജീവജാലങ്ങൾക്ക് കായ്കൾ പെയ്യിക്കുന്ന പരോപകാരികളാണ് ഈ മരങ്ങൾ.
ചെരിപ്പിൻ്റെ സുഗന്ധം മുഴുവൻ സസ്യജാലങ്ങളെയും സുഗന്ധമാക്കുന്നു.
ഗുർമുഖുകളുടെ വിശുദ്ധ കൂട്ടായ്മയിൽ ബോധം വാക്കിൽ ലയിക്കുകയും അമൃതഭാഷണത്തിലൂടെ മനുഷ്യൻ ആനന്ദത്തിൻ്റെ ഫലം നേടുകയും ചെയ്യുന്നു.
വിവരണാതീതമാണ് അവ്യക്തനായ ഭഗവാൻ്റെ കഥ; അദ്ദേഹത്തിൻ്റെ ചലനാത്മകത അജ്ഞാതമാണ്.
ധ്രു, പ്രഹ്ലാദൻ, വിഭീഷൻ, അംബ്രിസ്, ബാലി, ജനക് എന്നിവർ അറിയപ്പെടുന്ന വ്യക്തിത്വങ്ങളാണ്.
അവരെല്ലാം രാജകുമാരന്മാരായിരുന്നു, അതിനാൽ പ്രതീക്ഷയുടെയും ആഗ്രഹത്തിൻ്റെയും രാജസ് ഗെയിം എപ്പോഴും അവരിൽ ഉണ്ടായിരുന്നു.
ധ്രുവ് രണ്ടാനമ്മയുടെ മർദ്ദനത്തിനിരയായി, പ്രഹ്ലാദൻ പിതാവിൽ നിന്ന് കഷ്ടപ്പെട്ടു.
വീടിൻ്റെ രഹസ്യങ്ങൾ വെളിപ്പെടുത്തി വിഭീഷണൻ ലങ്കയെ സ്വന്തമാക്കി, തൻ്റെ സംരക്ഷകനായി സുദർശൻ ചക്രം കണ്ട് അംബ്രിസ് സന്തോഷിച്ചു (ദുർവാസൻ്റെ ശാപത്തിൽ നിന്ന് അംബ്രിസിനെ രക്ഷിക്കാൻ, വിഷ്ണു തൻ്റെ ചക്രം അയച്ചു).
ജാനക് ഒരു കാൽ മൃദുവായ കട്ടിലിലേക്കും മറ്റൊന്ന് തിളച്ചുമറിയുന്ന കലവറയിലേക്കും വച്ചുകൊണ്ട് തൻ്റെ ഹഠയോഗത്തിൻ്റെ ശക്തി കാണിക്കുകയും യഥാർത്ഥ ധർമ്മം താഴ്ത്തുകയും ചെയ്തു.
തൻ്റെ അഹംഭാവം വെടിഞ്ഞ് കർത്താവിൽ കീഴടങ്ങിയ മനുഷ്യൻ കർത്താവിൻ്റെ കോടതിയിൽ ബഹുമാനിക്കപ്പെടുന്നു.
ഗുരുമുഖന്മാർ മാത്രമേ ആനന്ദത്തിൻ്റെ ഫലം നേടിയിട്ടുള്ളൂ, അവർ മാത്രമേ (ഇവിടെയും പരവും) സ്വീകരിക്കപ്പെടുന്നുള്ളൂ.
കലിയുഗത്തിൽ നാംദേവ് എന്ന ഭക്തൻ ക്ഷേത്രം കറങ്ങുകയും ചത്ത പശുവിനെ ജീവിപ്പിക്കുകയും ചെയ്തു.
കബീർ തനിക്ക് ഇഷ്ടമുള്ളപ്പോൾ ജയിലിൽ നിന്ന് പുറത്തുപോകാറുണ്ടായിരുന്നുവെന്ന് പറയപ്പെടുന്നു.
അറിയപ്പെടുന്ന താഴ്ന്ന ജാതി കശാപ്പിൽ ജനിച്ച ധനയും ജട്ടും (കർഷക) സാധനയും ലോക സമുദ്രം കടന്നു.
രവിദാസിനെ ഭഗവാൻ്റെ ഭക്തനായി കണക്കാക്കി നാല് വർണ്ണങ്ങളും അദ്ദേഹത്തെ സ്തുതിക്കുന്നു.
ബെനി, വിശുദ്ധൻ ഒരു ആത്മീയവാദിയായിരുന്നു, താഴ്ന്ന ബാർബർ ജാതിയിൽ ജനിച്ച സയിൻ ഒരു ഭക്തനായിരുന്നു (കർത്താവിൻ്റെ).
ഗുരുവിൻ്റെ സിഖുകാരെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം (അവരുടെ ജാതി പരിഗണിക്കേണ്ടതില്ല) വലിയ മയക്കമാണ് കാലിൽ വീഴുന്നതും കാലിലെ പൊടിയാകുന്നതും.
ഭക്തർ, അദൃശ്യനായ ഭഗവാനെ ദർശിക്കുന്നുണ്ടെങ്കിലും, ഇത് ആരോടും വെളിപ്പെടുത്തരുത്.
സത്യുഗം ഏറ്റവും മികച്ചതാണെന്ന് പറയപ്പെടുന്നു, പക്ഷേ അതിൽ ഒരാൾ പാപം ചെയ്യുകയും രാജ്യം മുഴുവൻ കഷ്ടപ്പെടുകയും ചെയ്തു.
ത്രെതയിൽ, ഒരാൾ തെറ്റായ പ്രവൃത്തി ചെയ്തു, നഗരം മുഴുവൻ കഷ്ടപ്പെടും. ദുവാപ്പറിൽ, ഒരു വ്യക്തിയുടെ പാപകരമായ പ്രവൃത്തി കുടുംബത്തെ മുഴുവൻ ദുരിതത്തിലാക്കി.
കലിയുഗത്തിൻ്റെ നീതി സത്യമാണ്, കാരണം അതിൽ തിന്മ വിതച്ചവൻ മാത്രമേ കൊയ്യുന്നുള്ളൂ.
ബ്രഹ്മം തികഞ്ഞ ശബ്ദബ്രഹ്മമാണ്, ശബ്ദബ്രഹ്മത്തിൽ തൻ്റെ ബോധത്തെ ലയിപ്പിക്കുന്ന ആ ശിഷ്യൻ യഥാർത്ഥത്തിൽ ഗുരുവും യഥാർത്ഥ ഗുരുവുമാണ് (ദൈവം).
ശബ്ദബ്രഹ്മം, അമൃത നാഴികകളിൽ ഭഗവാൻ്റെ നാമം സ്മരിച്ചുകൊണ്ട് വിശുദ്ധ സഭയിൽ ഗുരുവിനെ പ്രാപിക്കുന്നു.
സൗമ്യമായി സംസാരിക്കുന്ന, വിനയാന്വിതനായ, കൈകളിലൂടെ കൊടുക്കുന്നയാൾ സമചിത്തതയോടെ നീങ്ങുകയും സന്തോഷവാനായിരിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു.
ഭഗവാനോടുള്ള ഭക്തിയുടെ പുതിയ സ്നേഹം ഗുരുമുഖന്മാരെ സന്തോഷിപ്പിക്കുന്നു.
രൂപരഹിതനായ ഭഗവാൻ പ്രകാശത്തിൻ്റെ രൂപത്തിൽ (ഗുരു നാനാക്കിലും മറ്റ് ഗുരുക്കന്മാരിലും) കാണപ്പെടുന്നു.
വേദങ്ങൾക്കും കടേബകൾക്കും (സെംറ്റിക് ഗ്രന്ഥങ്ങൾ) അതീതനായ വാഹിഗുരുവായി ഗുരുക്കൾ വചന ഗുരുവിനെ ചൊല്ലി.
അതിനാൽ നാല് വർണ്ണങ്ങളും നാല് സെമിറ്റിക് മതങ്ങളും ഗുരുവിൻ്റെ പാദതാമരകളിൽ അഭയം തേടിയിട്ടുണ്ട്.
തത്ത്വചിന്തകൻ്റെ കല്ലിൻ്റെ രൂപത്തിലുള്ള ഗുരുക്കൾ അവരെ സ്പർശിച്ചപ്പോൾ, എട്ട് ലോഹങ്ങളുടെ ആ ലോഹസങ്കരം ഒരു ലോഹമായി മാറി (സിഖ് മതത്തിൻ്റെ രൂപത്തിൽ സ്വർണ്ണം).
ഗുരുക്കൾ അവർക്ക് അവരുടെ കാൽക്കൽ സ്ഥാനം നൽകി, അവരുടെ അഹങ്കാരം എന്ന ഭേദമാക്കാനാവാത്ത അസുഖം നീക്കം ചെയ്തു.
ഗുർമുഖുകൾക്കായി അവർ ദൈവഹിതത്തിൻ്റെ ഹൈവേ വൃത്തിയാക്കി.
തികഞ്ഞവൻ (ഗുരു) തികഞ്ഞ ക്രമീകരണങ്ങൾ ചെയ്തു.
പരിവർത്തനത്തിന് അതീതരായതിനാൽ പരോപകാരികൾ ഈ ലോകത്ത് വന്നു.
സ്നേഹനിർഭരമായ ഭക്തി പ്രസംഗിച്ച്, അവർ വിശുദ്ധ സഭയിലൂടെ സത്യത്തിൻ്റെ വാസസ്ഥലത്ത് വസിക്കുന്നു.
ഗുർമുഖുകൾ ഉയർന്ന ക്രമത്തിലുള്ള (പരമഹൈനുകൾ) ഹംസങ്ങൾ ആയതിനാൽ അവരുടെ ബോധത്തെ പദമായ ബ്രഹ്മത്തിൽ ലയിപ്പിക്കുന്നു.
ഫലപുഷ്ടിയുള്ളതും ഫലമില്ലാത്തതുമായ സസ്യങ്ങളെ സുഗന്ധമുള്ളതാക്കുന്ന ചെരിപ്പ് പോലെയാണ് അവ.
ലോകസമുദ്രത്തിലേക്ക് അവർ മുഴുവൻ കുടുംബത്തെയും സുഖകരമായി കൊണ്ടുപോകുന്ന ആ പാത്രം പോലെയാണ്.
ലൗകിക പ്രതിഭാസങ്ങളുടെ അലയൊലികൾക്കിടയിൽ അവ വിതരണം ചെയ്യപ്പെടാതെ വേർപിരിയാതെ നിലകൊള്ളുന്നു.
സന്തുലിതാവസ്ഥയിൽ ലയിച്ചുനിൽക്കുന്നത് ഗുർമുഖുകളാണെങ്കിൽ സന്തോഷകരമായ ഫലമാണ്.
ആദിമനായ ഭഗവാൻ്റെ മുമ്പാകെ പ്രാർത്ഥിക്കാൻ ശിഷ്യനെ ഉണ്ടാക്കിയ ഗുരുവും ശിഷ്യനുമാണ് അനുഗ്രഹം.
യഥാർത്ഥ ഗുരുവിൻ്റെ ദർശനം അനുഗ്രഹീതമാണ്, ആ ദർശനം ഗുരുവിൽ ഏകാഗ്രമായ മനസ്സിനെ വീക്ഷിക്കുന്ന അനുഗ്രഹവുമാണ്.
ഗുരു നൽകിയ യഥാർത്ഥ അറിവ് മനസ്സിനെ നിലനിർത്താൻ സഹായിച്ച യഥാർത്ഥ ഗുരുവിൻ്റെ വചനവും ധ്യാനഗുരുവും അനുഗ്രഹീതമാണ്.
ഗുരുവിൻ്റെ പാദങ്ങളിൽ പതിഞ്ഞ ആ നെറ്റിത്തടത്തോടൊപ്പം ഗുരുവിൻ്റെ താമരയും അനുഗ്രഹീതമാണ്.
ഗുരുവിൻ്റെ ഉപദേശം ശുഭകരമാണ്, ആ ഹൃദയം ഗുരു മന്തത്തിൽ വസിക്കുന്ന അനുഗ്രഹീതമാണ്.
ഗുരുവിൻ്റെ പാദങ്ങൾ കഴുകുന്നത് ശുഭകരമാണ്, അതിൻ്റെ പ്രാധാന്യം മനസ്സിലാക്കി ആ അപൂർവ അമൃത് രുചിച്ച ആ ജ്ഞാനവും അനുഗ്രഹീതമാണ്.
ഇതുവഴി ഗുരുവിൻ്റെ ദർശനത്തിൻ്റെ അനന്തമായ ആനന്ദം ഗുരുമുഖന്മാർ സഹിച്ചു.
കർത്താവിൻ്റെ സ്തുതിയുടെ തിരമാലകൾ അതിനെ അലങ്കരിക്കുന്ന ആനന്ദത്തിൻ്റെ സമുദ്രമാണ് വിശുദ്ധ സഭ.
ഗുരുവിൻ്റെ ഉപദേശങ്ങളുടെ രൂപത്തിലുള്ള അസംഖ്യം മാണിക്യ വജ്രങ്ങളും മുത്തുകളും ഈ സമുദ്രത്തിൽ നിലനിൽക്കുന്നു.
ഇവിടെ സംഗീതം ഒരു രത്നം പോലെയാണ്, അവരുടെ ബോധത്തെ അടിക്കാത്ത വാക്കിൻ്റെ താളത്തിൽ ലയിപ്പിക്കുന്നു, ശ്രോതാക്കൾ അത് ശ്രദ്ധയോടെ കേൾക്കുന്നു.
ഇവിടെ അദ്ഭുത ശക്തികൾ കീഴടങ്ങുന്നു, ജീവിതത്തിൻ്റെ നാല് ആദർശങ്ങൾ (ധർമ്മം, അർത്ഥം, കാം, മോക്സ്) സേവകരാണ്, ഈ ഘട്ടത്തിൽ എത്തിയ ആളുകളുടെ ശ്രദ്ധ ആകർഷിക്കുന്നില്ല.
മൈരിയഡ് എന്നാൽ ഇവിടെ വിളക്കുകളായി പ്രവർത്തിക്കുകയും അസംഖ്യം ആളുകൾ അമൃത് കുടിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു.
ആഗ്രഹങ്ങൾ നിറവേറ്റുന്ന അസംഖ്യം പശുക്കൾ ആഗ്രഹങ്ങൾ നിറവേറ്റുന്ന മരങ്ങളുടെ വനത്തിൽ ആനന്ദത്തോടെ നോക്കുന്നു.
വാസ്തവത്തിൽ ഗുരുമുഖങ്ങളുടെ ആനന്ദഫലം വിവരണാതീതമാണ്.